[Touken Ranbu] ข้ามมิติ : ชีวิตใหม่กับเหล่าหนุ่มดาบ

ตอนที่ 11 : ตอนที่8 : เหตุการณ์ที่ยากเกินเข้าใจ

"ไม่คิดเลยนะว่าที่ฮงมารุนี่จะต้องรับคนด้วยจิตสังหารแบบนี้ ผมนี่รู้สึกอบอุ่นใจจริงๆ~"

"มาทำอะไรที่นี่...คะ"

"อืม ก็ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าจะมาในฐานะแขกที่ดี ผมก็เข้าทางประตูหน้าอย่างถูกต้องแล้วนะ~"

ชายผู้มีเรือนผมสีซากุระยาวนั่งประคองถ้วยชาแล้วยกจิบน้อยๆด้วยกิริยาที่งดงามก่อนจะส่งรอยยิ้มให้กับน้องสาวที่รักและบรรดาดาบผู้ภัคดีที่แทบจะกระโจนออกมาฟันเขาให้เป็นพันส่วน

"ส่วนที่ว่ามาทำไม...แค่พี่ชายคิดถึงน้องสาวก็เลยมาเยี่ยมไม่ได้รึไง~?"

ชายหนุ่มที่ยังคงรอยยิ้มไว้ตลอดเวลาเอ่ยติดตลกพลางเอียงคอน้อยๆเป็นของแถม

เรย์นั่งนิ่ง เธอไม่ชอบการเผชิญหน้าหรือพูดคุยกับคนๆนี้เท่าไหร่นัก...

มันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นแค่ลูกเจี๊ยบที่อยู่ในวงล้อมของอสรพิษมากเล่ห์...

"อืม งั้นผมขอแนะนำตัวก่อนนะ ดูเหมือนพวกคุณอยากจะรู้จักผมมากเลยนี่นะ~"

จบประโยคจิตสังหารก็ยิ่งพวยพุ่งขึ้นอีกแต่มันกลับทำอะไรคนที่อ้างตัวเป็นพี่ชายของซานิวะสาวไม่ได้เลยสักนิด

"ผมชื่อซากุเรย์ จะเรียกซากุไรก็ได้นะ~ อ่อ หรือจะย่อให้เหลือแค่คำว่าเรย์ก็ไม่ว่ากัน~~"

"นั่นเป็นชื่อของอารุจิต่างหากเล่า!!!!"

กระเรียนขาวแทบจะพุ่งไปบั่นคอชายกวนประสาทผู้นั้นแต่ก็โดนโชคุไดคิริล็อคตัวเอาไว้...

แม้ว่าตัวผู้ห้ามจะอยากพุ่งไปเองแค่ไหนก็ตาม

ซากุเรย์มองภาพนั้นแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจก่อนที่มันจะหายไปเพียงเสี้ยววิ

มีครอบครัวที่ดีแล้วนะ น้องข้า...

"เฮ้อ ผมกลับก็ได้ ผมแค่มาเยี่ยม...เท่านั้นแหละ~"

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรืออะไรเพราะซานิวะสาวรู้สึกว่าประโยคเมื่อครู่มันฟังดูเหงาๆและแฝงความอ่อนโยนเอาไว้ก่อนจะหายไปทันที...

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกมาท่ามกลางสายตาอาฆาตของเหล่าดาบที่มองส่ง

เขาหยุดอยู่ที่ระเบียงทางเดินแล้วหันกลับมาหาหญิงสาวที่เดินออกมาพอดี

รอยยิ้มที่ไม่ใช่การยิ้มแสยะถูกส่งมาให้เธอก่อนจะสลายกลายเป็นกลีบซากุระล่องลอยไป...

"ท่านหญิง..."

ฮาเซเบะมองดูหญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่งอย่างเป็นห่วง

เมื่อเช้าอยู่ๆชายผู้นั้นก็ปรากฏตัว จากนั้นหญิงสาวก็มีอาการสั่นเกร็งขึ้นอย่างน่าประหลาด...

แต่พวกเขารู้ ว่านายท่านหวาดกลัวชายผู้นั้น...

"ไม่เป็นไร..."

เรย์ตอบกลับมาแต่มันก็ยังไม่คลายความกังวลของเหล่าดาบลงเลย

"เอ่อ ท่านหญิง! เมื่อวานนี้พวกข้าได้ดาบใหม่มาตั้ง4เล่มแหน่ะ! ไปอัญเชิญกันดีกว่านะขอรับ!!"

มาเอดะโพล่งขึ้นมา ทำให้เหล่ามีดสั้นเข้ามารุมล้อมเธอ

พวกเขากำลังเบี่ยงเบนความสนใจของเธอออกจากชายเมื่อครู่

"เอาสิ"

เรย์ยิ้ม เธอรับรู้ความรู้สึกของเด็กๆดี

ดังนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันไปทำงานได้เสียที

ส่วนหญิงสาวก็มุ่งหน้าไปที่ห้องอัญเชิญโดยมีเด็กๆอุ้มดาบทั้ง4ตามมาเป็นขบวน

เธอนำดาบทั้งหมดวางลงที่แท่นก่อนจะกัดนิ้วของตัวเองและสะบัดใส่ดาบทั้งสี่

"จิตวิญญาณที่หลับไหล จงตื่นขึ้น"

เลือดถูกหยดลงบนดาบทั้งสี่เล่มพร้อมกับถ้อยคำอัญเชิญ

ทันทีที่สิ้นเสียง แสงสีขาวก็สว่างวาบขึ้นพร้อมกับชาย4คนที่ยืนเรียงกันอยู่เบื้องหน้าของหญิงสาว

"ชื่อของข้าคือ'อิจิโกะ ฮิโตฟุริ'ขอรับ...เอ๋? เสื้อผ้าของข้าดูฉูดฉาดไม่เหมาะกับนิสัย…? ฮะฮะ~ อาจจะเป็นเพราะอิทธิพลจากนายเก่าก็เป็นได้ขอรับ"

ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีฟ้าครามเป็นผู้แนะนำตัวคนแรก

เขาพูดไปและยิ้มบางๆไปด้วยทำให้มีบุคลิกดูเป็นพี่ชายที่อบอุ่น เธอรู้มาว่าเขาคือพี่ของเหล่ามีดสั้น ดังนั้นพอแนะนำตัวเสร็จเขาก็ถูกเด็กๆทันโทวเข้ารุมล้อมจนต้องล่าถอยไปอยู่มุมหนึ่งของห้องเพื่อไม่ให้รบกวนดาบอีกสามเล่มที่กำลังแนะนำตัวกับนายท่านคนใหม่

"ข้าคือ'โซวสะ ซามอนจิ' ท่านเองก็ปรารถนาซึ่งสัญลักษณ์แห่งผู้พิชิตเช่นกันใช่หรือไม่?"

เรย์รู้สึกว่าคิ้วกระตุกเล็กน้อย เธอสัมผัสได้ว่ากำลังถูกชายหน้าสวยผู้นี้ประชดเบาๆ

"ข้า'โคกิทสึเนะมารุ' หนึ่งในดาบชั้นเลิศของซันโจ มุเนะจิกะที่สร้างขึ้นตามพระบัญชาของจักรพรรดิอิจิโจ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะขอรับนายท่าน"

มาถึงชายหนุ่มร่างใหญ่ผู้มีนามไม่สมกับตัวเลยสักนิด

เรย์มองผมสีขาวของเขาแล้วคิดว่ามันคงนุ่มมากแน่ๆ

แต่ดูเหมือนเธอจะเผลอจ้อง(ทั้งๆที่หลับตา)นานไปหน่อย จิ้งจอกน้อยร่างใหญ่จึงออกอาการเกร็งขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เธอจึงต้องจำใจละสายตาจากเขามาที่ดาบเล่มสุดท้าย...

"นามของข้าคือ'มิคาสึกิ มุเนะจิกะ' ข้าคือหนึ่งใน 5 ดาบแห่งใต้หล้า ที่ผู้คนกล่าวขานกันว่างดงามที่สุด ข้าเกิดในช่วงปลายศตวรรษที่11เพราะงั้นจะเรียกข้าว่าคุณปู่ก็ว่าได้ ฮ่าฮ่าฮ่า "

ชายผู้สวมอาภรสีนํ้าเงินคราม เจ้าของเสียงหัวเราะและดวงตาแสนอ่อนโยน...

แต่ ทำไมเธอถึงไม่คิดแบบนั้นล่ะ?

"...มิคา สึกิ..."

"ขอรับ?"

เปลือกตาที่ปิดอยู่เสมอเปิดขึ้นเผยจันทร์เสี้ยวสองสีที่อยู่บนนภาสีครามเข้มจ้องมองมาที่เขาด้วยความรู้สึกมากมายที่เกินจะบรรยาย

"นายหญิงขอรับ??"

มิดาเระผละออกจากพี่ชายมาหานายสาวที่ยืนนิ่งค้าง

ท่าทางเหมือนกับตอนที่เจอชายผู้อ้างตนเป็นพี่ของหญิงสาว...

แต่ครานี้กลับดูรุนแรงกว่ามาก

ตัวหญิงสาวเองก็ไม่ทราบอาการนี้ของตัวเองนัก

แต่ว่าความรู้สึกบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจมันกรีดร้องให้เธอออกห่างจากชายคนนี้ซะ

'ไม่!!!!!!!!!'

"เฮือก!!!!"

เสียงกรีดร้องแสนคุ้นเคยที่เมื่อหลายวันก่อนชอบมาหลอกหลอนในฝันให้เธอจมในห้วงนิทราอยู่หลายอาทิตย์ดังขึ้นมาในหัวจนเธอสะดุ้งเฮือก

ในตอนนั้นเองที่ภาพความทรงจำของใครสักคนได้หลั่งไหลเข้ามา

ความปวดร้าวราวกับถูกกระแทกแรงๆพุ่งเข้าใส่จนเธอทรุดลงนอนกับพื้นเสื่อทาทามิ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!"

เรย์กรีดร้องลั่น สองมือบางกุมศีรษะที่แทบระระเบิดอยู่รอมร่อพลางขดตัวอย่างน่าเวทนา

"นายท่าน!/ท่านหญิง!!/ท่านซานิวะ!!!"

เสียงเรียกมากมายของเหล่าดาบสั้นตามด้วยเสียงฝีเท้าของดาบคนอื่นๆที่ได้ยินเสียงของเธอต่างมุ่งหน้ามาที่ห้องอัญเชิญกันอย่างเร่งรีบ

แต่เรย์นั้นไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว

ภาพในหัวมีแต่ภาพของหญิงสาวผมยาวคนนั้นที่กรีดร้องอย่างหมดสภาพและชายอีกคนที่ยืนหัวเราะขบขันกับร่างที่บอบชํ้า...

ภาพของมิคาสึกิมุเนะจิกะที่กำลังรํ่าสุราชมหญิงสาวที่ถูกล่ามโซ่กลางห้องในเรือนใหญ่ของฮงมารุ!!

"ออกไป! ออกไป!! ออกไป!!! ปล่อยข้าไป!!!! ข้าจะฆ่าเจ้า!!! ไม่ให้อภัย...ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า!!! มิคาสึกิ!!!!"

สิ่งที่หนุ่มดาบทุกคนเห็นคือซานิวะสาวที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งโดยมีอิจิโกะและโคกิทสึเนะมารุล็อคตัวเธอเอาไว้คนละข้าง แต่ดูท่าว่าจะรั้งไว้ได้ไม่นานนัก

มิคาสึกิถูกนำตัวถอยออกมาจากหญิงสาว เขาและทุกคนไม่เข้าใจสถานการณ์นี้เลยสักนิดเดียว

"ท่านมิคาสึกิขอรับ มาทางนี้ก่อนดีกว่าขอรับ!"

ชิชิโอะเข้ามาประคองแขนของชายผู้อาวุโสที่สุดออกมาจากห้องอัญเชิญ

มิคาสึกิเดินตามอย่างง่ายดายหากแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่นายสาวของเขาอย่างไม่เข้าใจ

"มิคาสึกิ!!!!"

"นายท่าน!!!!"

ในตอนที่ทุกคนยังพะวงเรื่องของจันทร์เสี้ยว หญิงสาวก็สามารถสะบัดหลุดจากการจับกุมแล้วคว้าเอาดาบของจิ้งจอกที่อยู่ด้านขวามาได้และพุ่งตรงไปหามิคาสึกิที่อยู่ตรงประตู

เคร้ง!!!!

ดาบเล่มงามถูกชักออกมาป้องกันตัวจากหญิงสาวที่ดูจะสติหลุดไปแล้วอย่างเฉียดฉิว

แต่เบาใจได้ไม่นาน เธอก็ลงดาบใหม่อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง

เคร้ง! เคร้ง!! เคร้ง!!!

"อึก! ท่านหญิง ข้าทำอะไรให้ท่านงั้นหรือ!?"

ในการลงดาบทุกครั้ง แทนที่จะเบาลงแต่นี่กลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนมิคาสึกิมือสั่นเทาจากการรับดาบติดต่อกันโดยไม่มีช่องว่างให้หลบหนี ตัวเขาที่เพิ่งถูกเรียกขึ้นมายังอ่อนด้อยประสบการณ์นัก หากยังเป็นเช่นนี้ต่อเขาคงแตกสลายด้วยนํ้ามือของผู้อัญเชิญแน่ๆ

"เจ้าพรากทุกสิ่งไปจากข้า!!!! ข้าไม่มีวันให้อภัย!!!!"

ซานิวะสาวตอบด้วยเสียงที่แฝงความอาฆาตไว้เต็มเปี่ยม

ลักษณะการพูดจาที่แปลกไปทำให้หลายคนเริ่มคลืบแคลงสงสัย แต่ทว่าก็ต้องรับสถานการณ์ตอนนี้ให้ได้เสียก่อน

"นายท่าน!!/ท่านซานิวะ!!"

คะชูและยามาโตะตัดสินใจชักดาบเพื่อปกป้องจันทร์เสี้ยวที่ดูจะไม่ไหวแล้วได้ทันท่วงทีทั้งสองปัดดาบของเธออกไปแต่มันยังไม่หลุดจากมือ พวกเขาทำได้แค่ให้เธอถอยออกไป

"ได้สติสักทีสิขอรับ นายท่าน!!!!"

ยามาโตะกระชับดาบในมือ นี่ไม่เหมือนกับตอนที่เธอมาท้าดวลดาบกับพวกเขา

แรงปะทะต่างกันมาก...มากเกินไปจนเขาไม่คิดว่านี่จะเป็นแรงของผู้หญิงธรรมดาๆเพียงคนเดียว

เรย์ยังคงจ้องมองไปที่มิคาสึกิ จันทร์เสี้ยวในดวงตากลายเป็นสีแดงเพียงสีเดียว...

"...เจ้าทำลายทุกสิ่ง ทำให้ข้าต้องทนทุกข์ทรมาน ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่า----"

"หลับซะ..."

"นาย!!/แก!!/เจ้า!!!"

ในขณะที่หญิงสาวกำลังยกดาบขึ้นเตรียมเข้าปะทะอีกรอบ

กลีบซากุระขาวก็พัดพาอย่างไร้ที่มาเข้าโอบล้อมร่างบางที่ไร้สติเอาไว้

เสียงทุ้มนุ่มชวนฝันกระซิบดังราวกับจะขับกล่อมให้หลับไหลก่อนที่หญิงสาวจะหมดสติไป

ซากุเรย์ปรากฏตัวขึ้นแทนที่เหล่าซากุระงาม ประคองกอดร่างที่ไร้การควบคุมไว้ด้วยสีหน้าที่อ่านยากและปราศจากรอยยิ้มดั่งทุกที

"เฮ้อ...ผมรู้ว่าพวกคุณมีเรื่องจะถามมากมาย ผมจะบอกแน่นอน..."

ดวงตาสองสีไร้ประกายใดๆมองอย่างเลื่อนลอยมาที่เหล่าดาบก่อนจะช้อนตัวของผู้ที่เป็นน้องสาวขึ้น

"แต่หลังจากที่ผมพาเธอไปพักฟื้นน่ะนะ"

พูดจบ ร่างของเขาก็ค่อยๆสลายไปเป็นกลีบซากุระอีกครั้งโดยไม่ฟังคำสบถของดาบคนใดทั้งสิ้น

ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปทั้งหมด เขาก็ได้มองสบกับจันทร์เสี้ยวที่ยืนอยู่ไม่ไกล

รอยยิ้มที่ราวกับเป็นการกระตุกมุมปากถูกส่งให้ชายผู้งดงามในใต้หล้าจนผู้ที่ได้รับมันรู้สึกเย็นสันหลังอย่างน่าประหลาด

"อ่า ชะตากรรมเอ๋ย ท่านช่างโหดร้ายยิ่งนัก~"

นํ้าเสียงแสนอ่อนโยนแต่หากฟังดีๆกลับไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆเอ่ยพึมพัมกับตัวเอง

ใบหน้างามลํ้าเกินชายหรือสตรีใดก้มลงมองคนในอ้อมแขนด้วยความอ่อนโยนเพียงชั่ววูบก่อนจะกลายเป็นความสมเพช

"ยังไงซะ เธอก็ยังคงน่าสมเพชที่หนีความจริงอยู่วันยังคํ่า...มุกิ"

========================================================

บทนี้ดูงงๆ แต่ก็ไม่งง (เอ๊ะยังไง?)

อีกไม่นานก็คงจบลงงงง~~

รักนะ จุ๊บ~