Fic Creepypasta[ออริ] รักร้ายของนายปีศาจ

ตอนที่ 3 : คฤหาสน์เพี้ยนๆกับคน(ปีศาจ&ฆาตกร)เพี้ยนๆ (re)

'นี่! ช้าลงหน่อยสิ'

'ฮะฮะ ตามมาให้ทันสิ'

'ข้าเหนื่อยแล้วนะ!! หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!!'

'ไม่เอาอ่ะ~!'

กลางป่าใหญ่เขียวขจีที่มีพืชพรรณต่างๆมากมายทั้งต้นไม้ใหญ่กว่า10คนโอบและพุ่มไม้หนา

เหล่าสัตว์ป่าตัวเล็กทั้งกระรอกและนกน้อยต่างหันมองตามเสียงใสที่ดังมาตามรายทาง

เด็กชายร่างเล็กแบบบางราวอิสตรีผู้มีเรือนผมสีดำรัตติกาลสั้นไว้รากไทรยาวถึงเอวเล็ก ผมด้านหน้าตัดเป็นหน้าม้าเฉียงปิดตาขวาผมด้านซ้ายทัดใบหูเผยตุ้มหูสีเงินสามอันเล็กๆมีอัญมณีสีอะเมทิสฝังอยู่ตรงกลางในชุดเสื้อแขนกุดสีขาวคอกว้างกางเกงยาวถึงข้อเท้าพองๆดูราวกับกระโปรงสีเดียวกันประดับด้วยเครื่องเงินลายสวยที่ต้นแขนสองข้างและสร้อยสีเดียวกันหลายเส้นหัวเราะร่าเมื่อหันมองไปด้านหลังแล้วพบเด็กชายอีกคนที่ร่างบางพอกันกำลังวิ่งเยาะๆตามพร้อมหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

เด็กชายนั้นมีเรือนผมสีทองสว่างยาวประบ่าโดยตัดเป็นหน้าม้าเฉียงปิดตาซ้าย ผมด้านขวาทัดใบหูไว้เผยให้เห็นตุ้มหูสีเงินสามอันเล็กๆเช่นเดียวกับอีกคน แต่อัญมณีกลับเป็นสีอความาลีนเข้มเขาอยู่ในชุดที่ไม่ต่างจากเด็กคนแรกนักแต่ต่างที่เขาดูเรียบร้อยกว่าอีกคนที่เปรอะเปื้อนฝุ่นดินไปแทบทั้งตัว

'แฮก ข ข้า เหนื่อยอ่าา'

เด็กชายผมทองทรุดเข่าลงกับพื้นแล้วหอบหายใจ แต่เด็กชายผมดำวิ่งย้อนกลับมาแล้วฉุดแขนของอีกคนไปอย่างรวดเร็ว

'นี่จะพาข้าไปไหนเนี่ย!!?'

'น่าๆ ใกล้ถึงแล้วล่ะ'

สิ้นคำเจ้าของเรือนผมสีนิล ทั้งสองก็เดินออกพ้นเขตป่าแล้วพบกับทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา

'น นี่มัน...'

'ยอดเลยใช่ม่ะ 'ท่านพี่' '

เบื้องหน้านั้นคือทุ่งดอกไม้หลากสีสันที่มีละอองประกายสีรุ้งสวยงดงามจนแทบลืมหายใจ

นั่นยังไม่เท่ากับเหล่าภูติตัวเล็กที่รูปร่างเหมือนลูกเจี๊ยบตัวกลมสีขาวที่มีปีกใสๆสีรุ้งน่ารักหลายร้อยตนกำลังบินหยอกล้อเล่นกับผีเสื้อหลากสีที่มีละอองสีทองสวยโปรยเหนือทุ่งดอกไม้นั่น...ราวกับฝัน

เด็กชายทั้งสองเดินเข้าไปช้าๆพลางเก็บภาพความสวยงามไว้ในใจ

'ส สวยจัง'

'ใช่ม้า ข้าให้เป็นของขวัญนะท่านพี่...'

มือเล็กขาวเนียนเอื้อมจับมือบางของพี่ชายก่อนจะช้องสายตาขึ้นมอง

'ข้า ขอบคุณที่ท่านพี่อยู่เคียงข้างข้าเสมอมา'

ฉับพลันเด็กชายผู้พี่ก็ขมวดคิ้วมองหน้าผู้เป็นน้องอย่างไม่เข้าใจ

'เจ้าพูดราวกับว่าเจ้าจะจากไปไหน...'

ผู้เป็นน้องหลบสายตาแต่สักพักก็หันมายิ้มสดใสแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังของพี่ชาย

ความรู้สึกเย็นจากโลหะทาบทับลงบนลำคอขาว เจ้าของผมสีทอบสว่างยกมือขึ้นจับบริเวณคอของตน ปลายนิ้วไล่ตามความยาวของสายสร้อยจนมาถึงตรงสุดปลาย

'For get me not?'

ผู้เป็นพี่พึมพัมเมื่อเห็นสร้อยคอสีเงินที่มีจี้เป็นผลึกใสแวววาวและด้านในผลึกนั้นก็มีดอกไม้เล็กๆสีฟ้าอมม่วงอยู่หนึ่งดอก

'ข้าให้ เวลาท่านมองมัน...จะได้นึกถึงข้า'

น้องชายผู้สดใสร่าเริงอยู่เสมอเอ่ยด้วยนํ้าเสียงสดใสเช่นเคยแต่นํ้าเสียงกลับดูเศร้าสร้อยจนคนเป็นพี่นึกสงสัย

'เกิดอะไรขึ้น...เจ้าจะไปไหน น้องข้า?'

มือบางละจากของขวัญชิ้นงามแล้วเอื้อมจับไหล่เล็กที่นิ่งสงบ

'บอกข้าสิ เจ้าเป็นอะไรไป!?'

แรงบีบที่ไหล่ทำให้เด็กชายที่ก้มหน้านิ่งรู้สึกตัวก่อนจะเงยขึ้นสบนัยน์ตาสีนํ้าเงินสวยราวกับอความารีนนํ้างาม

'ข้า...'

ผู้เป็นพี่จ้องมองตอบ รอคำของน้องชายเพียงคนเดียว

'ข้าขอโทษ...'

นัยน์ตาสีม่วงอะเมทิสสวยราวกับอัญมณีสบตอบ ปากเอื้อนเอ่ยคำที่ผู้เป็นพี่ได้ยินแล้วหัวใจกระตุกวูบ

'อ อะไร ขอโทษเรื่องอะไรกันน้องข้า'

เด็กชายมองไปที่ร่างเล็กอย่างสับสน

อะไรกัน...

ความรู้สึกหน่วงในใจนี่...

ราวกับ...

ข้ากำลัง'สูญเสีย'อะไรไป?...

ในห้วงภวังนั้นที่เขาไม่ทันตั้งตัว ลำแขนเล็กบางพอๆกันกับเขาก็โอบกอดเข้ามาจากด้านหน้า

ไหมนุ่มสีนิลส่งกลิ่นหอมหวานประหลาดที่เขาไม่เคยหาคำตอบได้เสียทีว่ามันคือกลิ่นอะไรคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม

'ขอโทษ และ ลาก่อน'

เสียงกระซิบเพียงแค่นั้นก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป

ไม่!

ไม่นะ!

ไม่เอาแบบนี้สิ!!

เจ้าจะไปไหน!!?

น้องข้าจะไปไหน!!!?

'อ *แอทลาส...'

สติสุดท้ายที่ถูกยื้อไว้ทำให้เขาเห็น...

ปลายผ้าคลุมสีดำพริ้วไสวพร้อมเหล่ากลีบดอกไม้

ผ้าคลุมสีดำบนตัวของน้องชาย...

พร้อมอสรพิษสีนิลที่พันอยู่รอบลำคอ....

และนัยน์ตาสีอะเมทิสที่เคยสวยงดงามที่สุด กลายเป็นเย็นเฉียบและน่ากลัวที่สุด...

'หวังว่าเรา จะไม่พบกันอีก...*เออร์รอส'

.

.

.

.

.

.

เฮือก!!!

ร่างบางสะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นนั่งพลางหอบหายใจอย่างอ่อนล้า

'ฝัน อีกแล้ว'

ไพร์มคิด ฝันเดิมๆที่ตามหลอกหลอนมานับพันปีที่เขาเองก็หาคำตอบไม่ได้

แอทลาสและเออร์รอส เป็นชื่อของเด็กชายฝาแฝดที่เขาเห็นในฝันนั่น

ใครกันนะ...

ใบหน้าที่เลือนลางราวกับถูกบดบังด้วยหมอกที่มองไม่เห็น แล้วยังงูสีดำนั่นอีก

ปวดหัววุ้ย....

นัยน์ตาสีอะเมทิสสวยกวาดมองสถานที่แปลกตารอบๆด้วยความสนใจ

เตียงสี่เสาขนาดใหญ่ที่นอนอัดกันได้ราวๆ7-8คนที่เขานั่งกึ่งนอนอยู่

โต๊ะหัวเตียงสองข้าง โคมไฟที่ถูกปิดไว้ ตู้เสื้อผ้า ตู้หนังสือสองตู้ โต๊ะทำงาน เก้าอี้ ทุกอย่างทำจากไม้ขัดเงาอย่างดีสีดำ เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นทำให้ห้องสีทึบดูโล่งสบายตา(สำหรับเขาน่ะนะ) หันไปมองทางหน้าต่างบานใหญ่เพียงหนึ่งเดียวที่มีม่านบางๆสีขาวปิดอยู่ แสงสลัวๆด้านนอกบอกให้รู้ว่าตอนนี้เวลาคงจะประมาณตี4ตี5ได้แล้ว

"แล้วนี่มันที่ไหนกัน?"

ไพร์มบ่นพึมพัมกับตัวเอง ความทรงจำสุดท้ายคือเขาใช้มนต์สลายพวกอสูรกายน่ารังเกียจนั่นแล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย...

ปลายเท้าเล็กประดับเล็บสีดำเช่นเดียวกับเล็บมือหย่อนลงจากเตียงสัมผัสกับความเย็นของเนื้อไม้เงางามก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งที่เขาเพิ่งจะสังเกตุเห็น

มือบางถอดร่นผ้าพันคอลงก่อนจะยกขึ้นสางผมนุ่มของตัวเอง

เรือนผมสีรัตติกาลตัดซอยด้านหน้าไว้ด้านข้างยาวถึงปลายคางและด้านหลังปล่อยยาวจนเกือบถึงพื้น...สงสัยต้องตัดออกเสียบ้าง

ใบหน้าเนียนขาวติดซีดเล็กๆเรียบนิ่งไร้อารมณ์ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอิ่มที่มีสีแดงสดด้านในไล่ระดับเป็นชมพูและขาวเหมือนสีผิว

ดวงตากลมโตหางตาชี้ขึ้นเล็กน้อย ใต้ตาเป็นสีดำราวกับกรีดอายส์ไลเนอร์(?) บวกกับนัยน์ตาสีม่วงอะเมทิสที่ดูราวกับจะเรืองรองอยู่ตลอดเวลา

โดยรวมแล้วไพร์มเป็นคนสวยมากกว่าหล่อ(?) และอาจติดน่ารักนิดๆด้วย(//โดนมนต์สลาย+ตัวแตก(?))

"อืม ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยแฮะ"

ร่างบางเอ่ยพึมพัมกับตัวเอง เพราะเขามีใบหน้าและรูปร่างแบบนี้มาหลายพันปีแล้ว

อ่อ ส่วนที่เวสพูดเหมือนรู้จักเขาตั้งแต่เด็กน่ะ(ในตอนที่1)เป็นเพราะเขาแค่นึกเบื่อชีวิต(?)เลยใช้มนต์ย้อนอายุไปเป็นเด็กแล้วไปสมัครเรียนก็แค่นั้น

แล้วนี่เขาพล่ามอะไรอยู่เนี่ย?

มือเรียวบางกระชับผ้าพันคอให้ปิดใบหน้าส่วนคางถึงจมูกไว้เช่นเคยแล้วเดินไปที่ประตู

....

เอ๊ะ?

เดี๋ยวนะ

ร่างบางเดินกลับมาที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมถอยออกมาเพื่อให้ได้ระยะส่องกระจกให้ได้ทั้งตัว

ชุดเสื้อแขนกุดครึ่งตัวกับกางเกง ถุงมือและรองเท้าบูทหายไป...

กลายเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำตัวใหญ่ที่ยาวปิดครึ่งขาอ่อน คอเสื้อกว้างเห็นอกขาวรำไร

ที่ยังเหมือนเดิมก็มีแต่ผ้าพันคอเนี่ยแหละ

และรอยแดงที่คอนี่มัน...

"ฟัค....."

สิ้นคำร่างเล็กก็ถลาไปที่ประตูพร้อมกระชากเปิดอย่างแรงแบบไม่กลัวบานพับหลุด(?)

นัยน์ตาสีสวยวาวโรจน์กวาดมองทางเดินที่ทอดยาวทั้งซ้ายและขวาก่อนจะเปิดประสาทสัมผัส(เรียกง่ายๆก็คล้ายกับเรด้ามนุษย์)ทั้งหมดเพื่อสำรวจที่แห่งนี้

"เจอแล้ว..."

เสียงหวานทุ้มเอ่ยเบาๆ มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยเผยฟันเขี้ยวแหลมๆพร้อมแผ่รังสีน่าสยดสยองออกมาก่อนจะเดินไปทางขวา

--อีกด้าน--

"อึ๊ย!!?"

"เป็นอะไรโทบี้"

ฮู้ดดี้หันไปถามหนึ่งในเพื่อนพร็อคซี่อย่างสงสัยเมื่อเจ้าตัวทำท่าทางขนลุกพร้อมกับทำหน้าแหยงๆพิกล

"ป ป่าวว ฉันอาจคิดไปเอง"

โทบี้ตอบด้วยนํ้าเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ

ฮู้ดดี้หรีตาภายใต้หน้ากากอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากแล้วก็เดินไปทำงานของตัวเองต่อ

"ไพร์มจะฟื้นรึยังน้าา"

โทบี้พึมพัม

"ไม่ต้องเป็นห่วงไป เขาแค่เหนื่อย ไม่ได้ป่วย อีกเดี๋ยวก็ฟื้น"

เสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้องโถงที่โทบี้อยู่ตามมาด้วยตัวเจ้าของเสียงเอง

ชายหนุ่มผมสีนํ้าตาลไหม้ผู้มีผิวสีเทาประหลาดสวมหน้ากากสีนํ้าเงินที่มีของเหลวสีดำไหลเปรอะลงมาจากช่องกลมตรงดวงตา

"หืม? ไงEJ"

ฮู้ดดี้ที่เดินกลับมาพร้อมถังนํ้าใบใหม่เอ่ยทักคุณหมอเพียงหนึ่งเดียวของคฤหาสน์

"อ่า อยากได้ไตเพิ่ม..."

EJหรืออายเลสแจ๊คทักตอบพลางพึมพัมถึงอาหารเพียงหนึ่งเดียวอย่างหัวเสียนิดๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวพร้อมกับยกแขนพาดพนักพิง

มือสีเทาเลื่อนมาขยับหน้ากากให้เยื้องไปทางขวานิดหน่อยเผยริมฝีปากที่มีฟันแหลมคมราวกับฉลาม

"ไพร์มเป็นไงมั่งอ่ะ EJ"

โทบี้เดินมายืนข้างหลังโซฟาแล้วก้มหน้ามองตัวกินไต(?)ที่ทำท่าจะหลับต่อ

"ก็ไม่ไง เขาแข็งแรงดี"

EJตอบปัดๆเพราะความง่วง ก็เมื่อคืนดันไปล่าไต(?)ดึกไปหน่อยแต่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนมันวันดวงซวยรึเปล่าเพราะเหยื่อดันรู้ตัวก่อนแล้วรอดไปได้ทุกรายเลยอด กลับมาก็มีคนแปลกหน้าที่สลบเหมือดให้ดูอาการอีก ให้ตาย เขาขอพักสักชั่วโมงสองชั่วโมงได้ไหมเนี่ย

"ว่าแต่แมสกี้ไปไหนเนี่ย ไม่มาช่วยพวกนายทำความสะอาดรึไง"

EJเปลี่ยนเรื่องคุยถามหาชายอีกคนที่ควรอยู่ด้วยกันกับสองหน่อนี่แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

"ไปเตรียมห้องให้แขกน่ะ ไพร์มนั่นแหละ"  ฮู้ดดี้

"เหรอ นึกว่าจะให้อยู่'ห้องของมาสเตอร์'แบบนั้นซะอีก"  EJ

"อื้อ แต่ไม่รู้ทำไมมาสเตอร์ให้แมสกี้ไปทำคนเดียว"

โทบี้บ่นอุบ เพราะปกติทั้งสามจะได้ทำงานด้วยกันเสมอ

"เพราะอย่างน้อย แมสก็ดูพึ่งได้มากกว่านายและฉันติดง่านอย่างอื่นอยู่ ดังนั้นแมสกี้ที่ว่างที่สุดเลยได้ไปจัดห้องไง"

ฮู้ดดี้พูดด้วยนํ้าเสียงราบเรียบและไม่ได้หันมองเพื่อนพร๊อกซี่แม้แต่นิด

นั่นทำให้โทบี้นั่งกอดเข่าเขี่ยไรฝุ่น(?)อยู่ที่มุมห้องพร้อมแผ่ออร่ามืดมนออกมาหวังให้เพื่อนทั้งสองช่วยปลอบใจหรือแก้คำพูดที่ดูเหมือนตนไร้ประโยชน์นั่นซะแต่ปฏิกิริยาที่ได้รับนั้นเสียดแทงจิตใจลึกยิ่งกว่าเก่า(?)

"ฟี้..."

EJ หรือชื่อเต็มคือEyeless Jack เปลี่ยนจากการนั่งเอาแขนพาดพนักพิงเป็นการนอนเหยียดบนโซฟาตัวยาวเอาหัวหนุนที่วางแขนแล้วหลับไปอย่างเหนื่อยล้าและหงุดหงิดทันทีโดยที่หน้ากากจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่อยู่แล้ว

ส่วนฮู้ดดี้...

"โทบี้ ถ้านายไม่ช่วยทำความสะอาดก็อย่ามานั่งเกะกะ"

พร้อมกับผ้าเปียกๆที่ผ่านการใช้มาแล้วและยังไม่ได้ซักลอยละลิ่วมาโป๊ะอยู่บนหัวอย่างแม่นยำ...

"จำไว้เลยนะพวกนาย!!!!!"

โทบี้ลุกขึ้นคว้าหยิบผ้าออกจากหัวแล้วกำมันแน่นก่อนจะปากลับคืน

เจ้าของ

"ไม่เอาอ่ะ รกสมอง"

ฮู้ดดี้โยกหลบผืนผ้าสีมอๆจนมันลอยวืดไปตกอยู่ในถังนํ้าข้างหลัง

"อ ไอ้!!! "

เมื่อสิ้นคำด่าที่พอจะทำให้คนตรงหน้าเจ็บได้(ได้ข่าวว่านายไม่เคยทำให้ฮู้ดดี้เจ็บเพราะคำด่าแถมยังถูกสวนกลับอีกไม่ใช่เหรอ//ไรท์  :  เงียบน่า!!!//โทบี้)มือขวานหนึ่งเดียวก็เลยเดินกระแทกส้น(?)ไปที่ประตูแล้วกระชากเปิดอย่างหัวเสีย...

คิดว่าจะทำให้ดูเท่นะ แต่...

ผลั่ว!!

พลัก!!

อ็อค!!!

ในตอนที่ประตูถูกเปิดจนสุด'บางสิ่ง'ก็พุ่งเข้ามากระแทกเข้าที่กล่องดวงใจ(?)อย่างจังจนเจ้าตัวหน้าเขียวก่อนที่มือทั้งสองจะกอบกุมส่วนกลางเอาไว้และทรุดลงนอนกับพื้นอย่างหมดสภาพโดยไร้เสียงเล็ดลอดออกมาจากผ้าปิดปากนั่นเลยสักนิด

"หือ? โทษที พอดีมือไม่ว่าง"

นํ้าเสียงหวานทุ้มสุดคุ้นเคยดังขึ้นเหนือหัว โทบี้ค่อยๆหันปรับองศาใบหน้าขึ้นมองผู้ที่เกือบทำลายสิ่งสำคัญ(?)ของเขาก็พบกับเท้าเล็กที่มีเล็บสีดำข้างนึงอีกข้างยกค้างไว้ก่อนจะเอาลงมาที่พื้นเหมือนเดิมไล่ขึ้นไปอีกเป็นเรียวขาขาว ต้นขา ขึ้นไปเรื่อยๆผ่านเสื้อสีดำตัวใหญ่ ผ้าพันคอสีเดียวกันจนเห็นใบหน้าที่ผมถูกจัดใหม่จนไม่ปรกหน้าอีก

โทบี้อ้าปากพงาบๆอยู่หลังผ้าปิดปากเหมือนจะพูดอะไรแต่กลับไม่มีเสียงออกมา

"ไงไพร์ม"

ฮู้ดดี้เดินมาหาร่างบางโดยข้ามซากน่าสมเพช(?)ไป

"อืม ได้พักหน่อยก็ดี"

ไพร์มเอ่ยตอบพลางเอามือสางรวบเส้นผมสีดำที่ยาวเกินจำเป็น

"ว่าแต่ นายพอมีหนังยางหรือเชือกอะไรไหม"

ร่างบางถามด้วยความหงุดหงิดเล็กๆเพราะเส้นผมที่เขารวบดีแล้วถูกปลดออกโดยใครบางคนจนมันแทบจะลากพื้นจนน่ารำคาญไปหมด(ทำไมไม่ตัดล่ะ//ไรท์  :  เสียดายอ่ะ อุตสาห์เลี้ยงไว้ขนาดนี้//ไพร์ม  :  ตกลงฉันสร้างนายให้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายฟะ=_=//ไรท์) ฮู้ดดี้เดินไปที่โต๊ะมุมห้องสักพักแล้วเดินกลับมา

"เดี๋ยวฉันทำให้ดีกว่า ผมนายยาวขนาดนี้"

พูดจบก็เดินอ้อมไปด้านหลังร่างบางทันทีโดยไม่ฟังคำค้านของเจ้าตัวเลย

ไพร์มเลยยืนนิ่งสงบคำเมื่อพูดไปแล้วอีกคนก็ไม่ฟัง

มือใหญ่ใต้ถุงมือหยาบสีดำกำลังจรดลงที่เรือนผมเงางามแต่กลับหยุดชะงักก่อนจะตัดสินใจถอดถุงมือออกและยัดมันใส่กระเป๋าเสื้อฮู้ด

ฝ่ามือเปล่าของชายหน้ากากโศกเศร้าค่อยๆสางผมสีรัตติกาลขึ้น ความนุ่มลื่นราวกับไหมชั้นดีทุกคราที่นิ้วมือลากผ่านทำให้เจ้าของไม่อยากจะละมือของตนออกไป แต่ก็นะ...

พอสางรวบขึ้นมาได้พอประมาณอีกมือที่ว่างก็ล้วงหยิบเชือกสำหรับมัดผมเส้นเล็กพอดีมือสีม่วงมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วบรรจงมัดเป็นโบว์อย่างดี

"เสร็จล่ะ"

ฮู้ดดี้สวมถุงมือเข้าอย่างเดิมก่อนจะเดินมาอยู่ข้างหน้าร่างเล็ก

"อืม ขอบคุณ"

ไพร์มยกมือขึ้นจัดผมหน้าของตัวเองนิดหน่อย ผมด้านหลังที่ถูกรวบเป็นหางม้าสูงทำให้สบายคอขึ้นเยอะ

"อ อืม..."

ฮู้ดดี้ตอบรับคำขอบคุณเบาๆพลางหันหน้าไปอีกทาง

"(- -)?"

ไพร์มทำหน้างงนิดๆกับท่าทางของชายที่สูงจนน่าตัดขาทิ้ง(?)ก่อนจะกลับมาตายด้านเหมือนเดิม

"ฮัลโหลลล~ ฉันยังนอนอยู่นี่นะ"

EJที่นอนไม่หลับสะลึมสะลืดตื่นขึ้นมาเห็นฉากทุกฉากตั้งแต่ฮู้ดดี้เดินไปหยิบของมุมห้องแล้วเอ่ยออกมาเพราะรู้สึกว่าพร๊อกซี่มือปืนกับชายที่ไม่เหมือนชาย(?)กำลังสร้างโลกของสองเราอยู่(ห๊ะ=_=//ไพร์ม)โดยไม่สนเขาที่นอนหัวแทบจะทิ่มพื้น(?)อยู่ตรงโซฟาที่ห่างไปแค่เมตรสองเมตรกว่า

"อ่า โทษทีแจ๊ค นี่ไพร์ม ส่วนไพร์ม นี่คือแจ๊ค"

ฮู้ดดี้แนะนำทั้งสองให้กัน

ไพร์มและแจ๊คพยักหน้าให้กันเล็กน้อย

"ชื่อเต็มคือEyeless Jack จะเรียกว่าEJก็ได้นะ"

EJยิ้มโชว์ฟันฉลามโดยมีเอฟเฟ็คเป็นของเหลวสีดำที่ข้างแก้มที่ไหลลงมาจากที่ที่เคยเป็นที่อยู่ของดวงตา ซึ่งตอนนี้ไม่มีแล้วมันจึงเป็นสีดำ หากมองดีๆจะเห็นเป็นเบ้าลึกเข้าไป ส่วนหน้ากาก...หลุดลงไปกองอยู่ที่พื้นข้างๆโซฟานั่นแหละ

"Pride Endless(อ่านว่าไพร์มนั่นแหละค่ะ) ยินดีที่ได้รู้จัก...แจ๊ค"

"เช่นกันนะ สมาชิกใหม่~"

EJยิ้มให้ก่อนจะฟุบลงไปหลับต่อ

"(=_=)....."

ไพร์มมองชายไร้ตานิ่งๆก่อนจะจับผ้าพันคอขึ้นมาปิดถึงจมูก

"อ่า อีก30นาทีได้เวลาอาหารเช้านะEJ"

ฮู้ดดี้มองนาฬิกาที่ล่วงเลยมาจน06:30น.(เร็วไปไหม=_=)ก่อนจะร้องบอกคนที่นอนเหยียดไม่เกรงใจใคร

EJยกมือขึ้นชูว่า'Ok'ก่อนจะนอนต่อ

"เฮ้อ...เอาล่ะไพร์ม เดี๋ยวฉันพาเดินเล่นก่อนแล้วกัน เผื่อหลง"

ฮู้ดดี้หันมาหาร่างบางก่อนจะเดินไปเปิดประตูบานเดียวกับที่ชายหนุ่มร่างเล็กแต่แรงไม่น้อยตาม'ถีบ'เข้ามาตอนแรกนั่นแหละ

ไพร์มเดินตามไปออกเงียบๆ หลังจากนั้นฮู้ดดี้ก็ปิดประตูไว้อย่างเดิม

.

.

.

.

.

'เหมือนลืมอะไรไปแฮะ ช่างเถอะ'

ฮู้ดดี้คิดกับตัวเองก่อนจะยักไหล่ทิ้งมันไปจากสมองแล้วพาชายผมดำไปแนะนำส่วนต่างๆของคฤหาสน์

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"พ พวกแก...ลืมฉันคนนี้ได้ไงฟร้าาาา!! แอ็ฟฟฟ!!!!"

"เฮ้ย!!! โทบี้ มานอนเป็นจิ้งจกโดนรถทับ(?)อะไรตรงนี้ฟะ!! เดี๋ยวพ่อ

เตะกลิ้ง ลุกไปเลยไป มันเกะกะ!!!!"

แมสกี้ที่จัดห้องให้ร่างบางเสร็จเปิดประตูเข้ามาอย่างแรงตามนิสัยแล้วเผลอไปเหยียบซากน่าสมเพช(?)เข้าเลยบ่นไปชุดนึง+เตะไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัว(?)ก่อนจะไปที่ประตูอีกบานที่เชื่อมห้องนี้อยู่แล้วเปิดเข้าไปอีกห้องเพื่อทำงานต่อ

ส่วนโทบี้...

"ฉันเกลียดพวกแกกกกกกกกกก!!!!! อะ จ๊ากกกก หยุดๆๆๆ ยู๊ดดดดด!!!!(?)"

"หนวกหูเฟ้ย คนจะนอน!!!!!"

มีดผ่าตัดนับสิบเล่มพุ่งเฉียวไปปักที่พื้นด้านหลังราวกับพายุมีดก่อนที่เจ้าของมันจะคว้าหน้ากากสีครามแล้วเดินออกไปอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดเวลานอน

ส่วนโทบี้(อีกครั้ง)

"ฮึก แงงงง!!!"

นํ้าตาแตกแล้วจ้าาา(-0-)

[ที่ไหนสักแห่ง]

ณ ดินแดนหนึ่งซึ่งถูกขนานนามว่าเป็นแดนสุขาวดี แดนสวรรค์...

กลางป่าใหญ่ที่มีต้นไม้ขึ้นสูงมากมายดั่งเช่นป่าทั่วไป แต่กลับกันที่ ลำต้นที่ควรเป็นสีนํ้าตาลของเปลือกไม้ กลับเป็นสีขาวราวกับหิมะแรกแห่งเหมันต์ ใบที่ควรเขียวสดกลับเป็นผลึกใสส่องประกายสีรุ้งสวยยามสายลมพัด พวกมันก็ไม่ร่วงหล่นแต่กลับกระทบกันเป็นเสียงกรุ๊งกริ๊งน่าฟัง ผืนดินที่ควรหยาบแห้งเป็นสีนํ้าตาลกลับเป็นก้อนผลึกหลายเหลี่ยมเล็กๆที่มีสีครามราวกับท้องทะเล

ราวกับดินแดนแห่งฝัน...

กลางป่าวิเศษนี้ปรากฏคฤหาสน์หลังใหญ่ทำจากหินแร่สีขาวที่จะเปลี่ยนเป็นสีนํ้าเงินเข้มครามยามคํ่าคืน

ภายในตกแต่งอย่างสวยงามด้วยประติมากรรมชั้นเอกและภาพสีนํ้ามันเรียงรายเพื่อไม่ให้โถงทางเดินโล่งเกินไป

ด้านหน้ามีบันไดยาวแยกชึ้นไปชั้นสองด้านซ้ายขวา

ขึ้นไปชั้นสอง ลึกเข้าไปอีก ในห้องห้องหนึ่งที่เป็นโทนสีฟ้าอ่อนและขาว ของทุกอย่างเป็นสีฟ้าไม่ก็ขาวไปเลย

ผ้าม่านโปร่งบางสีขาวพริ้วไสวยามต้องลม ที่ด้านนอกระเบียบมีบุคคลหนึ่งยืนนิ่งอยู่

ร่างบอบบางราวอิสตรี เส้นผมสีทองสว่างยาวระสะโพก ชุดเสื้อแขนยาวครึ่งฝ่ามือตัวยาวถึงข้อเท้าผ่าด้านข้างสองข้างขึ้นมาเหนือสะโพกเล็กน้อย พันทับด้วยโซ่สีเงินหลายเส้นที่เอว ด้านในเป็นกางเกงยาวทับด้วยรองเท้าบูทส้นสูง ผ้าคลุมไหล่มีปกปิดคอคล้ายชุดของพวกนักบวช

ชุดทั้งชุดเป็นสีขาว...

เครื่องประดับมีเพียงต่างหูสามอันที่หูข้างขวาประดับอัญมณีสีไพลินทิ้งสายโซ่เล็กที่ปลายมีจี้กางเขนสีเงินห้อยอยู่เท่านั้น

ร่างบางทอดสายตามองผืนป่าคริสตัลอย่างเหม่อลอย

ริมฝีปากขยับยิ้มเบาบางแทบมองไม่เห็นยามนึกถึง'ใครบางคน'ที่จากกันไปเนินนานเกินจะนับ แต่บัดนี้บุคคลนั้นได้มาอยู่ใกล้จนแทบจะอดใจไม่ให้ไปหาไม่ไหว...หากแต่กลับติดที่ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมพอ จึงได้แต่รอ...

"ในที่สุดเราก็จะได้พบกันแล้วนะ..."

นํ้าเสียงทุ้มติดหวานจนฟังไม่ออกว่าหญิงหรือชายเอ่ยเบาๆกับตัวเอง

ในที่สุด...

เวลาล่วงเลยกว่าพันปีก็จะสิ้นสุด

แอทลาส...

รักกกก นักอ่านทุกท่านน้าาา

ปล. ไรท์ได้งานแล้วโว้ยยยยยยยย!!!!!!(ตีลังการอบบ้าน)

ไพร์ม: น่ารำคาญเฟ้ย!!!//ถีบดัดหลังไรท์

กร๊อบบ!!!!(กระดูกลั่น)

ไรท์: ......//แอทมิทเข้าโรง'บาลฉุกเฉิน(?)

ไพร์ม: จากนี้คงนอนโรง'บาลนานสินะ ยัยสันหลังยาว(- -)

ไรท์: เพราะใครดันมาถีบดัดหลังฉันล่ะยะ!!!

*แอทลาส(Atlas) = ความทรมาน

*เออร์รอส(Eros) = ความรัก

For get me not = อย่าลืมฉัน

เป็นดอกไม้แทนความรักว่าถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราก็ยังคงคิดถึงและซื่อสัตย์ต่อกัน เหมาะจะมอบให้แก่คนรัก

ไรท์สรุปตามความเข้าใจของไรท์เองนะ ตำนานจริงๆคือ มีอัศวินหนุ่มกับแฟนสาวกำลังเดินเลียบแม่นํ้าอยู่ แล้วหญิงสาวดันเหลือบไปเห็นดอกไม้สีฟ้าดอกเล็กๆชูช่อสวยงามอยู่ริมนํ้าเลยเกิดอยากได้ อัศวินหนุ่มจึงอาสาลงไปเก็บให้ แต่เขาพลาดลื่นตกแม่นํ้าไป สายนํ้าเชี่ยวและชุดเกราะที่หนักทำให้เขาไม่อาจพาตัวเองขึ้นฝั่งได้ เขาตัดสินใจโยนดอกไม้ให้คนรักและตะโกนว่า'for get me not' แต่นั้นมาหญิงสาวก็ได้ไปนั่งที่ริมนํ้าและพรํ่าบอกกับดอกไม้นั้นว่าfor get me not

จำได้ประมาณนี้แหละน่อ~

แล้วเจอกันใหม่น้า นักอ่านที่น่ารักของไรท์~~