Fic Creepypasta[ออริ] รักร้ายของนายปีศาจ

ตอนที่ 2 : ระหว่างเดินทาง... (re)

"แล้ว มาสเตอร์ของพวกนายเป็นใครหรอ?"

ไพร์มหันไปหาโทบี้ที่กำลังเดินอยู่ด้านซ้ายเยื้องไปข้างหน้านิดหน่อย ฮู้ดดี้อยู่หน้าสุดส่วนแมสกี้อยู่ด้านหลัง

"อืม ไงดีล่ะ ไว้ไปดูเองดีกว่า"

โทบี้ที่ทำใจกับความจริงที่ว่าร่างบางเป็นผู้ชายได้(?)หันไปตอบ ดูเหมือนว่าโทบี้จะสนิทกับร่างบางเร็วที่สุดเพราะนิสัยขี้เล่นของเจ้าตัวเองและชอบหาเรื่องใส่ตัวบ่อยๆ(เกี่ยว=_=?)

"เอาล่ะ เดี๋ยวเข้าป่านี้ไปก็ใกล้ถึงแล้วล่ะนะ"

ฮู้ดดี้หันไปบอกร่างในชุดดำ ไพร์มเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้สูงที่เรียงรายอยู่ด้านหน้าก่อนจะมองฝ่าความมืดลึกเข้าไปในหมู่ไม้ทึบที่มีเพียงแสงสลัวของพระจันทร์คอยส่องนำ ซึ่งมันก็ไม่ช่วยให้ทัศนวิสัยดีขึ้นเลยสักนิด

นัยน์ตาสีอะเมทิสเรืองรองขึ้นจนดูราวกับจะเรืองแสง

'มาสิ...'

"!!!"

ร่างบางก้าวนำเข้าไปโดยไม่สนผู้ที่ควรจะเป็นผู้นำทางเลยสักนิด....

ราวกับถูกดึงดูดด้วยบางสิ่งที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่อาจเข้าใจ

นัยน์ตาสีอะเมทิสเหลือบมองเท้าของตนที่ก้าวไปอย่างไม่อาจควบคุมด้วยความสับสน

ร่างผอมบางเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆและกลายเป็นวิ่งในที่สุดจนชายหนุ่มทั้งสามต้องเร่งความเร็วขึ้นอีกเพื่อตามร่างบางเพรียวลมนั่นให้ทัน

"นี่เธ-- เอ๊ย! นาย!! รู้ทางรึไงฮะ วิ่งช้าลงหน่อยสิเฮ้ย!!!"

แมสกี้ตะโกนเรียกร่างบางที่แทบจะกลืนหายไปกับความมืดเพราะชุดสีดำ แต่ไม่มีท่าทีว่าเจ้าตัวจะช้าลงเลยแถมยังเพิ่มความเร็วขึ้นด้วยซํ้า

"เฮ้!!!!"

แมสกี้ตะโกนเรียกอีกครั้งพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นไปแล้วใช้มือหนึ่งกระชากไหล่บางอย่างแรงจนร่างเล็กหงายมาด้านหลัง แรงกระชากทำให้ข้อเท้าต้องฝืนบิดกลับไปอีกทางอย่างแรงจนร่างบางเสียหลักซบอยู่ในอ้อมอกของชายหน้ากากขาว

"เป็นบ้าอะไรฮะ!!! วิ่งมามั่วๆอยากตายรึไง!!!"

ร่างบางที่ดูจะมึนๆสะบัดหัวเบาๆแล้วหันกลับไปมองทางที่ตนจะวิ่งไปแล้วก็พบกับหุบเหวกว้างที่ดูเหมือนจะไร้ก้นหลุมเพราะความมืด...หากแมสกี้คว้าตัวร่างบางช้าไปนิดเขาคงต้องลงไปงมร่างเล็กๆนี้ขึ้นมาจากใต้แม่นํ้าที่อยู่ก้นเหวนี้แน่

"....'โทษที"

เสียงหวานทุ้มเอ่ยเบาๆ ชายหนุ่มอีกสองคนมองเพื่อนของตนกับร่างบางที่ยังตระกองกอดกันอยู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ

"ไม่เป็นไรนะ"

ฮู้ดดี้ถามเหมารวมทั้งคู่ แมสกี้ส่ายหน้าไม่เป็นไรก่อนจะก้มมองร่างที่สูงแค่ปลายจมูก

"เฮ้ เป็นไรไหม??"

ร่างบางนิ่งไปนิดก่อนจะขยับตัวออกมาจากมนุษย์เพศเดียวกันก่อนจะเซถลาไปเกาะต้นไม้ใกล้ๆ นัยน์ตาหลังกลุ่มผมสีดำก้มมองข้อเท้าขวาที่หักบิดเบี้ยวน่ากลัว

"เฮ้ย!!!!"

แมสกี้อุทาน เขาไม่คิดว่าร่างบางจะบาดเจ็บขนาดนี้พลางทำท่าทางลนลานอย่างอยากจะช่วยแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี

"เงียบน่า..."

ไพร์มเอ่ยเบาๆอย่างรำคาญก่อนจะเอนหลังพิงต้นไม้เพื่อช่วยพยุงก่อนจะยกขาขวาขึ้นแล้วจัดการหักบิดข้อเท้ากลับเข้าที่

"เหมือนฉันเลยแฮะ"

โทบี้พึมพำมองร่างบางที่กำลังลองขยับข้อเท้าไปมาโดยไร้อาการบาดเจ็บใดๆ

"เรียบร้อย ไปต่อได้ยัง?"

ไพร์มเงยหน้ามองทั้งสามด้วยใบหน้านิ่งๆก่อนที่ฮู้ดดี้จะยักไหล่ทีนึงแล้วเดินนำไป

"ไม่เป็นไรแน่นะ"

โทบี้เดินคู่มากับร่างเล็กถาม

"อ่า ถ้าแค่นั้นทำให้ฉันเจ็บ ฉันคงอยู่ไม่ถึงตอนนี้"

ไพร์มเอ่ยนิ่งๆจนโทบี้หมดมุขคุยต่อเลยสงบปากสงบคำเดินเงียบๆแทน

ทั้งสี่เดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร

โทบี้ที่ปกติจะร่าเริงจนน่าฆ่าพอมาเจอสถานการณ์ที่ทุกคนเอาแต่เงียบก็เริ่มอยู่ไม่สุขโดยการเดินฮัมเพลง กระโดดเบาๆให้เข้าจังหวะหรือไม่ก็มองนู่นมองนี่ เด็ดใบไม้ตัดกิ่งไม้และใช้ขวานฟันต้นไม้ขนาดข้อมือจนโค่นลง ร่างบางที่เดินอยู่ใกล้ๆเริ่มคิ้วกระตุก

"โทบี้...ถ้ายังไม่หยุดทำลายต้นไม้ฉันจะจับนายทำปุ๋ยให้พวกมัน"

ไพร์มเอ่ยด้วยเสียงนิ่งๆจนโทบี้สะดุ้งนิดๆก่อนจะยอมหยุดดีๆแต่ปากก็ยังบ่นพึมพัมอะไรสักอย่างที่ร่างบางไม่ได้ยิน

อันที่จริง ที่พูดไปแบบนั้นก็เพราะต้องการใช้สมาธิต่างหาก...เพื่อทบทวนเหตุการณ์และความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นตั้งแต่เข้ามาในเขตป่านี้

รวมถึง'เสียง'นั่นด้วย...

เสียงหวานใสก้องกังวาลราวกับเสียงของภูตที่คอยหลอกล่อเหยื่อด้วยบทเพลงแสนหวาน...

เสียงที่คุ้นเคยและแสนคิดถึง

เสียงที่เหมือนกับจะเคยได้ยินเป็นประจำเมื่อก่อน...นานแสนนานมาแล้ว

เสียงที่คอยอยู่เคียงข้างเขา

'เสียง' นั้นมันทำให้ขาของเขาวิ่งไปโดยไม่รู้ตัว ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหรความรู้สึกบางอย่างก็ยิ่งรุนแรงจนไม่อาจหยุดได้ ถ้าตอนนั้นแมสกี้ไม่เข้ามา เขาคงม่องไปแล้ว...

อ่า ไม่ชอบเลยแฮะ ความรู้สึกเนี่ย...

"ใกล้ถึงแล้วล่ะ"

ฮู้ดดี้พูดลอยๆไม่เจาะจงแต่ทุกคนก็รู้ดีว่าพูดกับพวกเขา

กึก

"มีอะไรหรอไพร์ม?"

โทบี้เอียงคอเอาขวานพาดไหล่อย่างสงสัยเมื่อร่างในชุดดำอยู่ๆก็ชะงักกึกพลางหันไปมารอบตัวเหมือนระวังภัย

"ที่นี่มีอะไร....."

เสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นเรียบๆแต่มันกลับทำให้ชายอีกสามคนรู้สึกกดดันขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

"หมายความว่าไง ไพร์ม"

แมสกี้ที่ปกติจะทะเลาะกับร่างบางตลอดกลับถามดีๆด้วยนํ้าเสียงที่ดูเครียดๆ

"ก็ตามที่พูด นอกจากพวกนาย ยังมี'อะไร'อยู่อีก...."

ไพร์มนิ่งไป ทุกสรรพเสียงเงียบลงอย่างพร้อมเพรียงราวกับถูกจัดขึ้นโดยใครบางคน สายลมเย็นเหยียบไร้ที่มาพัดแผ่ว กิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่เสียดสีลั่นเบาๆน่าขนลุก...เป็นการเขย่าขวัญที่ใช้ได้เลยนะเนี่ย

ผ่านไปเกือบนาทีทุกสิ่งยังคงเงียบสงบ...

ความสงบก่อนพายุเข้า...

แกร็บ!!!!!

กรรรรรรรรรรรรรรรรสส์!!!!!!!!!!!

พลัก!!!!

ร่างบางเบี่ยงตัวหลบบางสิ่งที่กระโจนเข้าหาอย่างเร็วพร้อมกับเสียงคำรามน่าขนลุก

ฝ่ามือเล็กใต้ถุงมือหนังอัดกระแทกเข้าใส่บริเวณใบหน้าของตัวประหลาดหน้าตาอัปลักษณ์รูปร่างเก้งก้างมีกรงเล็บยาวสกปรก

เดอะ เรค

"บ้าเอ๊ย!!!!!"

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!

"เหวออ!!"

แมสกี้สบถก่อนจะรัวหมัด เท้า เข่า ศอกและมีดสั้นใส่เดอะเรคที่อยู่ๆก็เข้าโจมตีทั้งที่ปกติมักจะแอบซ่อนตัวอยู่แท้ๆ

ฮู้ดดี้ไม่พูดพรํ่าทำเพลงรัวปืนใส่ไม่ยั้งตัวละนัดสองนัดจนบริเวณรอบๆกลายเป็นกองเดอะเรคขนาดย่อม

โทบี้หลบเดอะเรคสองตัวที่กระโจนเข้ามาพร้อมกันก่อนจะใช้ขวานฟันทั้งสองตัวจนคอหลุดกระเด็น

เลือดสีแดงม่นข้นคลักส่งกลิ่นคาวชวนคลื่นไส้สาดกระจายไปทั่วบริเวณ แต่พวกมันก็ไม่ลดจำนวนลงเลยแถมยังโจมตีถี่ขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่กลัวตาย ซึ่งพอสังเกตดูนานๆเข้าฮู้ดดี้ก็โผลงออกมา

"ดูเหมือนมันจะเล็งนายนะ ไพร์ม"

ฮู้ดดี้เอาปากกระบอกปืนใส่ปากเดอะเรคตัวหนึ่งแล้วเหนี่ยวไกก่อนจะผินหน้ามองร่างบางในชุดดำกลบกลืนกับความมืดของป่าที่กำลังบีบคอสัตว์ประหลาดด้วยมือเดียวจนคอของมันแหลกคามือโดยไร้ซึ่งเสียงกรีดร้อง

"อ่า น่ารำคาญชะมัด"

ไพร์มเอ่ยสั้นๆ นัยน์ตาสีอะเมทิสวาวโรจณ์ขึ้นจนเหมือนจะเรืองแสงเพราะตอนนี้ทุกคนสามารถเห็นแสงสีม่วงสองจุดหลังกลุ่มผมนั่นได้

เสี้ยววินาทีนั้นพวกเดอะเรคชะงักไปอย่างเห็นได้ชัดถึงจะแค่ไม่ถึงวิฯพวกมันก็เคลื่อนไหวต่อ

เดอะเรคห้าตัวที่แอบอยู่พุ่งกระโจนเข้าหาร่างบางอย่างรวดเร็ว

"รนหาที่!!!"

ไพร์มพูดเสียงดังจนเหมือนกับตะโกนจนทุกคนสะดุ้งก่อนที่ร่างบางจะย่อตัวลงตั้งท่าบางอย่างแล้วหายไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้แค่สายลมที่พัดไปเร็วไม่แพ้กันส่วนเดอะเรคทั้งห้าก็คว้าอากาศหัวโหม่งกันไปโดยปริยาย(?)

"ไพร์ม!!!?"

แมสกี้ตะโกนหันรอบๆตัวเพื่อหาร่างเล็กที่อยู่ๆก็หายไปต่อหน้าต่อตา

"Thrymmatízo(ทรีมมาติโซ=สลาย)"

กร๊ากกกกกกกกกกกซซ์!!!!!!!!!!

เสียงทุ้มหวานเอ่ยภาษาประหลาดก้องกังวาลรอบทิศเป็นคำตอบและในวินาทีนั้นเองเดอะเรคหลายสิบตัวที่อยู่รอบๆก็คำรามร้องลั่นป่าอย่างทรมาน บางตัวดิ้นไปมา บางตัวเอาหัวกระแทกต้นไม้

โพล๊ะ!!!!!!

ก่อนที่พร็อคซี่ทั้งสามจะได้เรียบเรียงเหตุการณ์ร่างของเดอะเรคก็พองบวมเพิ่มความน่าเกลียดน่ากลัวเป็นสองเท่าและแตกออกในเวลาไล่เลี่ยกัน

เลือดและเศษเนื้อสาดกระจายไปทั่วทุกทิศทางย้อมใบไม้ลำต้นและต้นหญ้าให้เป็นสีแดงเข้ม กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนสะอิดสะเอียนไปทั่วบริเวณจนทั้งสามอยากจะอ้วกขึ้นมาจริงๆ

ทุกสรรพสิ่งเงียบลงอีกครั้ง เหมือนก่อนหน้าทุกอย่างยกเว้นซากเลือดเนื้อที่เพิ่มเข้ามา

"เอ่อ แล้วไพร์มล่ะ?"

โทบี้เอ่ยขึ้นเบาๆทำให้เพื่อนอีกสองคนต้องมองไปรอบๆอย่างร้อนรน

"ฉันอยู่นี่...."

เสียงทุ้มหวานดังมาจากทุกทิศจนทุกคนสับสนก่อนที่เจ้าของเสียงจะทิ้งตัวลงมาจากบนต้นไม้ ลงมายืนอยู่กลางวงอย่างสวยงาม

"หายไปไหนมาเนี่ย!!!"

แมสกี้เดินเข้าไปหาร่างบางอย่างเร็วแล้วบีบไหล่เล็กแน่นจนขึ้นรอยแดงและพูดด้วยนํ้าเสียงที่ไม่แน่ใจว่ากำลังโกรธหรือเป็นห่วง

"พอเถอะแมส เรารีบไปกันดีกว่า"

ฮู้ดดี้ตบบ่าเพื่อนหน้ากากขาวเบาๆแล้วเดินนำไป

"ชิ!"

แมสกี้สบถก่อนจะเดินตามโดยไม่วายส่งสายตาคาดคั้นใส่ร่างเล็กที่ยืนนิ่งมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

"เป็นอะไรรึเปล่--เฮ้!!!!"

โทบี้ที่รู้สึกผิดปกติเลยลองถามดูแต่ร่างบางก็โงนเงนแล้วล้มพับลงไปดีที่เขารับทันไม่งั้นร่างเล็กได้โหม่งโลกแน่

"ตัวร้อน? ไข้ขึ้นหรอ??"

ฮู้ดดี้เดินกลับมาถอดถุงมือออกแล้วเอาหลังมืออังหน้าผากใต้ผมสีดำก่อนจะใส่ไว้เหมือนเดิม

"เร็วเข้าเถอะ แมส นายแบกไปนะ"

ฮู้ดดี้กล่าวจบก็รีบออกตัวไปทันทีตามด้วยโทบี้ทิ้งให้แมสกี้ต้องอุ้มร่างบางไปโดยไม่สนใจคำสบถด่าสารพัด

แมสกี้เห็นว่าบ่นไปก็ไม่มีใครหันกลับมาเลยจำใจ(?)อุ้มร่างบางขึ้นในท่าอุ้มเจ้าสาว

"...เบาหวิวเลยแฮะ"

แมสกี้พึมพัมออกมาแล้ววิ่งตามเพื่อนทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว...

พร้อมรอยยิ้มเล็กๆใต้หน้ากากสีขาวที่ไม่มีใครเห็น...

ตอน2สั้นจริง(=_=)

เอาไปเป็นนํ้าจิ้มก่อน2ตอนเนาะ ช่วยคอมเม้นติชมแนะนำเค้าหน่อยน้าาาาา~

อ่อ คาถาหรือมนต์ที่ไพร์มเอ่ยออกมาเป็นภาษาที่มีจริงๆนะคะ ไม่ได้มั่วนิ่มแต่อย่างใด(แต่ไม่แน่ใจว่าออกเสียงงั้นป่าว) ลองทายดูสิว่าเป็นภาษาอะไร~~~