ห้องเก็บออริ+ตัวละคร(เข้ามาก็ได้นะ จะได้ช่วยติชม)

ลำดับตอนที่ #3 : ส่งสมัครfic

"คุณแม่สี่ตาคิโม่ยเดส..."

ชื่อ - โอนิเมียวจิน  ชิโระ (Onimyujin  Shiro)

ชื่อเล่น - โอชิโระ (Oshiro)

อายุ - 16

สัญชาติ - ญี่ปุ่น

ชั้น - ม.ปลายปี1

คู่ - เรย์จิ

ลักษณะรูปลักษณ์ - สูง166ซม. หนัก49กก.  ผิวขาวซีด ผมขาวยาวถึงเอว ขนตาขนคิ้วสีขาวเพราะเป็นโรคผิวเผือกเลยทำให้โดนแดดมากไม่ได้  นัยน์ตาสีแดงสด  ทำหน้าตาเฉือยชาตลอดเวลา  ออกแนวพวก Slow Life + Need + ฮิคคิโคโมริ + โอตาคุ(นิดนึง)

นิสัย - เอื่อยเฉื่อย ไม่แคร์คนรอบข้าง ขอแค่ตัวเองไม่เดือดร้อนเป็นพอ  ชอบทำหน้าตาย ชอบก่อปัญหาไม่หยุดหย่อน

ถึงจะดูเงียบๆเย็นชาแต่ถ้าได้พูดเมื่อไหร่เป็นต้องอยากเอาบาทาประเคนให้ทุกคนไป

วาจาเหลือร้าย แม้จะไม่ใส่อารมณ์แต่คำพูดนิ่งๆเนิ่บๆที่เอ่ยออกมาทุกคำมักจะเจือไปด้วยคำที่สุดจะกวนส้นเกินบรรยาย

ชอบแกล้งกวนประสาทคนไปทั่ว

มีระเบียบในตัวเองดีอยู่แล้วแต่ถ้าไปสั่งให้เธอทำในสิ่งที่เธอรู้ตัวดีว่าต้องทำ เธอจะไม่ทำทันที(อารมณ์แบบ รู้ตัวว่าอีกสักพักต้องไปล้างจาน(?) แต่แม่ดันมาสั่งทับว่า'ไปล้างจานได้แล้ว!' ก็จะเกิดอาการ 'รมณ์บ่จอย' ทันที ทำให้ความกระตือรือร้นในตอนแรกหายวับ)

ประวัติ - เด็กสาวตระกูลคนทรงผู้สืบทอดเชื่อสสายของ'โอนิ'หรือ'ยักษ์'

ผู้นำคนสุดท้ายของตระกูลโอนิเมียวจิน

เป็นโรคผิวเผือกที่หนึ่งในล้านล้านคนจะเป็นกัน ทำให้ร่างกายอ่อนแอและไม่สามารถทำงานหรืออยู่กลางแดดนานๆได้

ด้วยความที่เป็นผู้นำคนสุดท้าย เหล่าบรรดาผู้รับใช้ของผู้นำคนก่อนจึงประคบประหงมแบบผิดๆ โดยขังเธอไว้ในส่วนลึกสุดและมืดมิดที่สุดของคฤหาสตระกูลโอนิเมียวจิน

โอชิโระที่ถูกกีดกันจากทุกสิ่งได้พยายามหนีหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ

และด้วยความเป็นสายเลือดผู้นำสูงสุดทุกคนจึงตีตัวออกห่าง

จากในตอนแรกที่พยายามตีสนิททุกคน ก็กลายเป็นการก่อปัญหาต่างๆนานาเพื่อเรียกร้องความสนใจ จนกลายเป็นความเฉยเมยต่อสรรพสิ่ง

จนสุดท้ายความเบื่อหน่ายก็เข้ามาแทนที่

โอชิโระใช้วิชาของตระกูลเรียกภูติรับใช้หรือโอนิมาเพื่อถล่มคฤหาสตัวเองและหนีไป(ง่ายไปนะบางที=_=)

สิ่งที่ติดตัวก็มีกิโมโนสีขาวประจำตระกูล กับเงินและบัตรเครดิตที่แอบจิ๊กมา โอชอฌระเลยตัดสินใจ....เดินทางอย่างไร้จุดหมาย(เฟ้งฟ้างมากบ่องตง(วิบัติเพื่ออรรถรส=_=))

จนกระทั่งเธอจับสัมผัสแปลกๆได้เลยเดินทางไปตามสัญชาตญาณและไปพบกับคฤหาสซาคามากิ และขออยู่อย่างหน้าด้านๆโดยมีเรย์จิเป็นพี่เลี้ยงจำเป็น จบ. (ง่ายไปเฮ้ย=[]=!)

สิ่งที่ชอบ - ช็อคโกแล็ต ไม่ว่าเรื่องไหนขอแค่ใช้ช็อคโกแล็ตล่อก็จะทำตามทันทีอย่างว่าง่าย

อาการคือ จ้องบุคคลผู้ครอบครองช็อคโกแล็ต ณ ตอนนั้นพร้อมส่งสายตาลูกกวางน้อยออดอ้อนด้วยดาเมจโลลิหน้าตาย(?)

สิ่งที่เกลียด - ขิง จะเบ้ปากทำหน้าเหม็นเบื่อ(?) พร้อมกับไปจากที่ที่มีขิงอยู่อย่างไวปานเดอะแฟร---

จุดอ่อน - หู  ถ้าโดนจับหูหรืออะไรก็ตามโดนหูจะออกอาการเข่าอ่อน(นึกถึงสาวหูแมวตอนโดนจับหูก็ได้นะ แต่อันนี้เป็นหูคนธรรมดา?)

จุดเเข็ง - ไร้ความรู้สึกในเชิงกายภาพ(ยกเว้นตรงหูน่ะนะ) ไม่ว่าจะโดนทำร้ายหรือบาดเจ็บแค่ไหนก็ไม่สะดุ้งสะเทือน

สิ่งที่กลัว - โดนเมิน,ทำตัวห่างเหิน,โดนปล่อยให้อยู่คนเดียว  เพราะถูกจับขังแยกจากโลกภายนอก ตั้งแต่เกิดเลยทำให้ฝังใจกับการอยู่ตัวคนเดียว เลยกลัวว่าจะถูกทิ้ง หรือกลัวว่าตัวตนของตัวเองจะหายไปเลยต้องการใครสักคนที่ทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว

งานอดิเรท - ฝึกวิชา(อัญเชิญภูตผีปีศาจยักษ์ฯลฯ),ปะทะคารมกับเรย์จิ,กวนประสาทเรย์จิ

ของกินที่ชอบ - ช็อกโกแลต

สัตว์เลื้ยง - นกฮูกขาว ชื่อคิริ(คิริน)

ความสามารถพิเศษ - อัญเชิญภูติผีปีศาจได้

ลักษณะการพูด -

"ข้าหิวแล้วนะ เรจจี้"

"เจ้าแว่นสี่ตาระเบียบจัด-.-"

"สั่งอยู่ได้ มันน่ารำคาญนะเรจ(เรย์จิ)-.-"

"ข ขอช็อคโกแลตให้ข้านะเจ้าคะ0//0" อ้อน

"ไปตายซะ...เจ้าพวกปรสิต"(อันนี้ใช้พูดเวลาหงุดหงิดมากๆ และพอพูดจบจะแลบลิ้นใส่พร้อมกับใบหน้าตายด้านกับแววตาเตรียมเชือดคน)

==============================

"รักท่านพี่ที่สุดเลยค่ะ!"

ชื่อ - สึบากิ ริน  (Tsubaki Rin)

ชื่อเล่น - ริน (Rin)

อายุ - 17

สัญชาติ - ญี่ปุ่น

ชั้น - ม.ปลายปี2

คู่ - อายาโตะ

ลักษณะรูปลักษณ์ - สูง169ซม. หนัก50กก.  สาวร่างเพรียวบางหุ่นดี หน้าอกคัพBเกือบC  ผมยาวถึงบั้นท้ายมัดเป็นทวิลเทลสูงสีชมพูอ่อน  นัยน์ตาสีฟ้าซีดออกเทา หางตาเชิดขึ้นเลยดูหยิ่งๆ

นิสัย - มั่นหน้า! สวย! เริด! เชิด! ไม่หยิ่ง!(แค่ดูเหมือนหยิ่งเท่านั้น)

แต่จริงๆนางขี้กลัวและเพี้ยนที่สุด เป็นซิสค่อนพี่สาวตัวเองถึงขั้นคิดจับจับกดพี่สาว(?)

ใสซื่อ(บื้อ)ในเรื่องที่ไม่ควรใสๆ เช่นว่า เห็นคนยกพวกตีกันแล้ววิ่งไปหาพร้อมบอกว่า'ขอเล่นด้วยคนสิ~~~'ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มใสๆจนพวกที่จะตีกันมันตีไม่ลงแล้วจับมือเป็นเพื่อนกันเฉย(?)

ประมาณว่านางเก่งทุกอย่าง เสียอย่างเดียวนางเพี้ยนไปหน่อย

ชอบยิ้มตลอดเวลา(เพราะนางอารมณ์ดีตลอดเวลา)แต่ทุกคนจะเห็นว่านางแสยะยิ้ม(เพราะนางชอบยิ้มมุมปากและสายตานางคมเรียวดูดุๆ)

สรุปรวมๆเลยคือ สวยบ๊อง (ในความคิดนางแต่สวยราชินีในสายตาคนอื่น)

ประวัติ - สาวสวยหุ่นนางแบบที่ใครๆต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า'เพอร์เฟค' ได้รับความนิยมทั้งจากชายและหญิง

ลูกสาวคนที่สองของตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่ปัจจุบันเหลือเพียงชื่อเพราะถูกโจรบุกปล้นฆ่าล้างตระกูลไปหมด เหลือแค่รินกับพี่สาวอีกคนเท่านั้น

จากเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลทำให้รินช็อคและสูญเสียความทรงจำตั้งแต่เกิดถึงอายุ7ปีไป และกลายเป็นเด็กใสซื่อ(บื้อ)แบบทุกวันนี้

ปัจจุบันอาศัยอยู่กับพี่สาวแค่สองคนในบ้านหลังหนึ่งที่ทางรัฐบาลจัดหาให้เพราะในอดีต ตระกูลสึบากิได้สร้างคุณความดีแก่ญี่ปุ่นไว้มาก จึงดูแลสองพี่น้องอย่างดี แต่ต่อมาทั้งคู่ได้ถูกย้ายไปบ้านซาคามากิ โดยรัฐบาลให้เหตุผลว่าตระกูลซาคามากิขอรับอุปถัมภ์พวกเธอไว้ในการดูแล

เนื่องจากมีพี่สาวเป็นที่พึ่งคนเดียวเลยรักพี่สาวมาก มากถึงขั้นหึงหวงชายทุกคนที่มาจีบพี่สาว

เคยพยายามจับกดพี่สาวตัวเองหลายครั้งแต่ไม่สำร็จเพราะโดนพี่สาวประเคนหมัดใส่ท้องไม่ก็สับหลังคอทำให้สลบทุกรอบ(?)

สิ่งที่ชอบ - พี่สาว  จะกระดี้กระด้าเหมือนสุนัขเจอเจ้าของ

สิ่งที่เกลียด - ทุกคนที่คิดจีบพี่สาวหรือคนที่เธอคิดว่าจะมาแย่งพี่สาวไป

จุดอ่อน - คำสั่งของพี่สาว  ถ้าโดนพี่สาวดุหรือสั่งอะไรก็ตามจะปฏิบัติตามทันทีอย่างไม่อาจขัดขืนแม้บางอย่างจะไม่เต็มใจก็ตาม

จุดเเข็ง - ไม่รู้จักกลัวตาย  ไม่ว่าจะเฉียดตายหรืออยู่ในสถานการณ์เสี่ยงแค่ไหนเธอก็ยังยิ้มได้เหมือนมันเป็นแค่เกมๆหนึ่งที่ต้องแก้ปริศนาเพื่อให้รอด

สิ่งที่กลัว - ปลาหมึก.... ไม่ว่ามันจะอยู่ในรูปของอาหารปรุงเสร็จแล้วหรืออะไรก็ตาม

งานอดิเรท - สตอร์คเกอร์พี่สาว,แอบถ่ายพี่สาว,ลวนลามพี่สาว,คิดแผนจับกดพี่สาว.....(เอิ่ม=_=)

ของกินที่ชอบ - ของที่พี่สาวทำ

สัตว์เลื้ยง - ไม่มี

ความสามารถพิเศษ - แข็งแรงมากๆ สามารถสู้กับนักมวยปลํ้าชายได้อย่างสูสี

ลักษณะการพูด - 

"ท่านพี่ขาาาา~~~"

"ท่านพี่คะ น้องอยากกินเค้กอ่าา~~"

"รักนะคะ ท่านพี่~~~~" 

"พวกแกน่ะ อย่ามาแย่งท่านพี่ไปจากฉันนะ..." แผ่จิตสังหาร+ยันแตก(?)

"ท่านพี่เป็นของฉันคนเดียว..."

"อย่ามายุ่งกับฉันนะไอ้หัวแดง!-ฉันจะไปหาท่านพี่!!!!" โดนอายะโตะขัดขวางแผนจับกดพี่สาว(?)

ปล. ตอนนี้หวังอย่างเดียว ให้อายะคุงแก้นิสัยซิสค่อนนี้ที(=_=;)

==============================

"น่าสนุกนี่!"

ชื่อ - สึบากิ รัน  (Tsubaki Ran)

ชื่อเล่น - รัน  (Ran)

อายุ - 18

สัญชาติ - ญี่ปุ่น

ชั้น - ม.ปลายปี3

คู่ - ชู

ลักษณะรูปลักษณ์ - สูง167ซม. หนัก49กก.  ผมยาวถึงกลางหลังมัดทวิลเทลตํ่าสีชมพูอ่อนแซมโอรส(สีออกส้มอมชมพูปนเหลืองนิดๆ)  นัยน์ตาสีฟ้าใส หางตาเชิดคม แต่เพราะตาโตกว่าน้องสาวเลยดูน่ารักไป

นิสัย - ลุยๆ เด็ดขาด มีความเป็นผู้นำสูง  ใจเย็นแต่เฉียบคม กล้าคิดกล้าตัดสินใจ

ชอบความท้าทาย ชอบทำกิจกรรมมากกว่าเรียน แต่ดันติดท็อปของทุกวิชา

ตรงไปตรงมา คิดอะไรพูดแบบนั้น เกลียดการโกหก

ชอบเก็บทุกสิ่งไว้ในใจ และแสดงออกมาด้วยรอยยิ้ม

มาดนางพญาของแท้

ชอบยิ้มแสยะและฉลาดมาก

ประวัติ - เหมือนกับสึบากิริน แต่รันมีความทรงจำทุกอย่างครบถ้วน และได้ฝึกฝนสารพัดวิชาการต่อสู้,ละเรียนอย่างหนักเพื่อที่จะได้ปกป้องน้องสาวได้

ไม่เคยรู้เลยว่าน้องสาวเป็นซิสค่อน แม้จะโดนจับกดมาหลายสิบครั้งแล้วก็ตาม แต่รันก็คิดแค่ว่าคงเป็น'การละเล่น'ของรินเท่านั้น(ค้นพบบุคลซื่อ(บื้อ)1ea)

สิ่งที่ชอบ - กีฬาเอ็กซ์สตีม ผาดโผนและความท้าทาย  จะออกอาการตื่นเต้นมากๆ

สิ่งที่เกลียด - ความเอื่อยเฉื่อย เชื่องช้า ไร้ความน่าสนใจ

จุดอ่อน - น้องสาว  เพราะเป็นครอบครับคนสุดท้ายเลยรักมาก(ในเชิงพี่น้อง)

จุดเเข็ง - ต่อสู้เก่งและฉลาดมากพอๆกับชู

สิ่งที่กลัว - การสูญเสีย

งานอดิเรท - ฝึกซ้อมต่อสู้,ออกไปฟรีรันนิ่งตามป่าไม่ก็ที่ๆสามารถทำได้,คิดสูตรอาหารกับขนมไว้ทำให้น้องสาว

ของกินที่ชอบ - ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

สัตว์เลื้ยง - หมาป่า6ตัว  รันไปเจอลูกหมาป่า(ที่น่าจะเพิ่งคลอดไม่นานอพราะมันยังไม่ลืมตา)โดยบังเอิญตอนไปฟรีรันนิ่งในป่า เลยเก็บมาเลี้ยง พวกหมาป่าเลยนึกว่ารันเป็นแม่พวกมัน

ส่วนชื่อก็ เฟิร์ส,เซเคิล,เติร์ค,โฟส,ฟิฟ,ซิคซ์ ตามลำดับ

ความสามารถพิเศษ - เข้ากับพวกสัตว์ได้ดีมาก(ให้อารมณ์เหมือนราชินีของเหล่าสรรพสัตว์ เพราะสัตว์ทุกตัวจะทำตามคำสั่งของรันเสมอ)

ลักษณะการพูด -

"เห~ น่าสนุกดีนี่!" พูดแบบตื่นเต้น

"นายเป็นสล็อตรึไงห๊ะ!?" หงุดหงิดเพราะเห็นชูหลับมาหลายชั่วโมงแล้ว

"ไม่ให้อภัย คนที่ทำร้ายน้องสาวขอวฉัน..." แผ้จิตสังหารโดยมีแบล็คกราวน์เป็นลูกๆ6ตัว(?)

ปล. นางเป็นพี่ก็จริงแต่เตี้ยกว่าน้องค่ะ เลยถูกเข้าใจผิดว่าเป็นน้องบ่อยๆ

==============================

"Y(0w0)Y" (ยิ้ม+ชูสองนิ้ว)

ชื่อ - มุราซากิยูเมะ คิราระ  (Murasakiyume Kirara)

ชื่อเล่น - มูเมะ  (Mume)

อายุ - 15

สัญชาติ - ญี่ปุ่น

ชั้น - ม.ต้นปี3

คู่ - คานาโตะ

ลักษณะรูปลักษณ์ - สูง150ซม.  หนัก44กก.  ร่างเล็กผอมบาง ผิวขาวจัด ผมยาวประบ่าสีม่วงอ่อน สีเข้มตรงโคนผม(พูดให้ดูดีก็สีไวโอเลต) นัยน์ตากลมโตสีมรกต  เวลาปกติชอบทำหน้านิ่งดูงงๆ ตาโต ปากโค้งลงแบบนี้(0^0)  แต่เวลามีคนคุยด้วยจะยิ้มแบบนี้(0v0)

นิสัย - ดูมีความสุขตลอดเวลา ไม่มีอะไรทำให้เธอเครียดได้เลย  ชอบใช้ภาษามือพูดคุยกับคนอื่น ไม่ก็เขียนเอา

ชอบให้คนหัวเราะ ชอบแสดงละครใบ้ตลกๆให้คนดู

ชอบหาเรื่องใส่ตัว ช่วยเหลือโดยไม่จำเป็น

ชอบทำขนมให้คนอื่นกินบ่อยๆ

ประวัติ - เด็กกำพร้าที่ถูกเลี้ยงโดยคณะละครสัตว์ที่จะเปิดการแสดงไปเรื่อยๆตามเมืองที่เดินทางผ่าน

ไม่มีใครรู้ประวัติที่แท้จริงของเธอ และเธอก็ไม่ยอมพูดอะไรมากว่าสิบปีเต็มๆจนคนในคณะคิดว่าเธอเป็นใบ้เลยฝึกให้เธอแสดงละครใบ้ไป

วันหนึ่งคณะของเธอได้ถูกจ้างมาเล่นที่คฤหาสซาคามากิเนื่องในโอกาสวันเกอดของสามพี่น้องอายาโตะ คานาโตะและไรโตะ แต่มีเด็กใหม่ในคณะเผลอทำแจกันของคฤหาสแตก ซึ่งมีมูลค่ากว่า5xx,xxx,xxx,xxxเยน(เหตุการณ์คุ้นๆ=_=)เรย์จิเลยเรียกค่าเสียหาย(?)แต่คณะละครเล็กๆแบบนี้จะมีจ่ายที่ไหน

มูเมะเลยเสนอตัวขอรับผิดชอบแทนโดยการทำทุกอย่างที่เรย์จิต้องการ

เรย์จิเลยให้มาเป็นคนรับใช้ซาคามากิชั่วชีวิต....จบ//โดนตรบเกรียน

อีกนิดนะ แต่มูเมะกลับสนิทกับคานาโตะมากที่สุด โดยเริ่มจากความสัมพันธ์แบบSอย่างจับกระชากลงเตียงแล้วกัดคอ(?)

(ตอนแรกคานะคุงแค่ถูกใจเพราะมีคนเตี้ยกว่าน่ะ)

มูเมะไม่พูดเลยแต่ใช้ภาษามือกับการเขียนแทน และคานาโตะเป็นคนเดียวที่เข้าใจภาษามือของมูเมะ

สิ่งที่ชอบ - รอยยิ้ม  ถ้าทุกคนมีความสุข เธอก็มีความสุข

สิ่งที่เกลียด - บรรยากาศหดหู่ชวนจิตตก

จุดอ่อน - ซุ่มซ่ามเกินไป(เดินอยู่เฉยๆยังสามารถสะดุดจุลินทรีย์จนหน้าทิ่มได้)

จุดเเข็ง - ไม่มีใครรู้ความรู้สึกจริงๆของมูเมะได้,ไม่สามารถอ่านสีหน้าของมูเมะได้,ไม้มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับมูเมะเลย  ตัวตนเป็นปริศนา

สิ่งที่กลัว - ถูกเปิดโปงตัวตน(อ่านความจริงได้ที่ ปล. )

งานอดิเรท - เล่นละครใบ้คนเดียวไม่ก็เล่นให้คนอื่นดู,เป็นเมดส่วนตัวให้คานาโตะ(?),ปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดคฤหาส

ของกินที่ชอบ - ของหวานๆ

สัตว์เลื้ยง - ค้างคาวตัวหนึ่งที่ไปเจอตอนทำความสะอาด(?) ชื่อแบทจี้(สกิลการตั้งชื่อช่าง.....)

ความสามารถพิเศษ - จืดจาง(?)  สามารถหายไปราวกับธาตุอากาศได้อย่างไร้ร่องรอย เป็นความสามารถของ'นักลอบสังหาร'โดยแท้

ลักษณะการพูด -

" (0~0)~~ "  ยิ้มอารมณ์ดี

" (0[]0)!!! "  ตกใจ

"(0-0)...." ช็อคแป๊บ(?)

ปล. มูเมะไม่ได้เป็นใบ้แต่อย่างใด แต่เธอไม่สามารถพูดได้

ปล2. ประวัติที่เป็นความลับ

มูเมะเป็นอดีตนักลอบสังหารรับจ้างขององค์กรลอบสังหารที่มีตัวตนในโลกมืด คือจ้างมางานไป อยากให้ฆ่าใครเธอก็ทำได้แต่เปอร์เซ็นต์ความสำเร็จขึ้นอยู่กับเงินที่ได้

มีความสามารถในการแปลงโฉมและล่อลวง ฝีเท้าเบาและกลบกลิ่นอายได้อย่างแนบเนียน

แต่เมื่อราวๆสิบปีหรือก็คือวันก่อนที่จะพบกับคณะละครสัตว์ คือวันที่เธอทำภารกิจพลาด และคนที่ทำพลาดจะถูกองค์กรฆ่าทันทีเพราะถือเป็นจุดด่างพร้อย โดยการเปิดชิบที่ฝังแคปซูลยาพิษที่ถูกปลูกถ่ายในกล่องเสียง ซึ่งถ้าหากเปล่งเสียงแม้แต่นิดจะทำให้ตัวจับการสั่นสะเทือนที่ตับชิบทำงานและปล่อยพิษออกมาในที่สุด พิษจะกัดกินกล่องเสียงและหลอดลมเท่านั้นเพื่อให้เกิดความทรมาณจากการขาดอากาศจนถึงขีดสุด

นี่คือเหตุผลที่มูเมะไม่สามารถพูดหรือเปล่งเสียงได้

==============================

"อยากมีเรื่องก็เข้ามา!!!"

ชื่อ - อาซาซากิ ยู  (Azasaki Yuu)

ชื่อเล่น - ซากิ  (Saki)

อายุ - 16

สัญชาติ - ญี่ปุ่น

ชั้น - ม.ปลายปี2 (เรียนก่อนเกณฑ์เลยอายุน้อยที่สุดในสายชั้น)

คู่ - สุบารุ

ลักษณะรูปลักษณ์ - สาวหล่อ ออกแนวทอมบอย แต่นางเป็นหญิงแท้ที่ชอบผู้ชาย

สูง170ซม. หนัก50กก.  ผมสีเขียวอ่อนยาวถึงกลางหลังปล่อยสยาย  นัยน์ตาสีเดียวกัน คิ้วขมวดตลอดเวลาพร้อมมีเรื่องเต็มที่

นิสัย - ห้าวๆ พูดน้อยต่อยหนัก  ใจร้อนนิดๆแต่อยู่ในเหตุและผล

ชอบแต่งตัวง่ายๆแค่เสื้อเชิตกางเกงยีนส์ จบ

ไม่ชอบใช้นํ้าหอมกับเครื่องสำอางเท่าไหร่เพราะมันยุ่งยากและกลิ่นฉุน แต่ตัวนางกลับมีกลิ่นหอมเย็นๆซึ่งไม่รู้ว่ากลิ่นอะไร

ขี้ระแวง ระวังตัวตลอดเวลา ไม่ใว้ใจใครง่ายๆ แต่ถ้าใว้ใจแล้ว ต่อให้ไกลแค่ไหน เธอจะไปช่วยทันทีอย่างไม่ต้องคิด

ซึนเดเระ ปากว่าอย่าง ใจอีกอย่าง

ประวัติ - เด็กสาวผู้เกิดในครอบครัวเหลวแหลกในเมือง

พ่อล้มละลาย แม่เป็นหนี้ ญาติพี่น้องก็ตัดหางปล่อยวัด ทำให้ครอบครัวของเธอมีปัญหามากขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดก็ไม่อาจแก้ได้

เด็กสาวที่ไม่ได้รับการอบรมที่ดีก็กลายเป็นหัวหน้าแก๊งอันธพาลที่ทรงอิทธิพลที่สุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่เป็นแก๊งที่คอยคุ้มค่องคนในเขตของเธอไม่ใช่ขูดรีดทำร้าย ทุกคนในเขตนั้นรู้ดี

จนกระทั่งแก๊งของเธอถูกใส่ร้ายว่าเป็นแก๊งค้ายา ผู้คนส่วนใหญ่พยายามช่วยเหลือเธอจากการถูกตำรวจไล่จับและทุกคนก็โดนจับไปเพราะช่วยเหลืออาชญากรนักค้ายาหลบหนี

ซากิพยายามเกลี้ยกล่อมให้ตำรวจปล่อยทุกคนแต่สิ่งืี้ได้คือกระสุนาองนัดที่ไหล่ซ้ายและขาขวา

ซากิเลยหนีไปจนไปพบกับสุบารุที่โดดเรียนมาเดินเล่นแถวนั้นพอดี

ไม่รู้อะไรดลใจให้สุบารุช่วยผู้หญิงผมเขียวนี่ เขาเลยพาเธอหลบหนีกลับทาที่คฤหาสเพราะไม่รู้จะพาซากิไปที่ไหนดี

เรย์จิจึงให้สุบารุรับผิดชอบเองถ้าจะรับผู้หญิงคนนี้ไว้

แต่ ถึงสุบารุจะช่วยชีวิตซากิไว้ก็ใช่ว่าจะญ่ติดีกันนะ เพราะทั้งคู่ดันปากร้ายซึนเดเระกันทั้งคู่(จบอย่างงงๆ)

สิ่งที่ชอบ - ของน่ารักๆ(แต่ไม่แสดงออก)

สิ่งที่เกลียด - สุบารุ!!  เพราะโดนกวนประสาทตลอด เจอเมื่อไหร่เป็นกัดกันทุกครั้งโดยไม่รู้สาเหตุ

จุดอ่อน - แรงไม่ค่อยมี แต่อาศัยความเร็วและสิ่งทุ่นแรงในการสู้ แต่ถ้าสู้มือเปล่าล้วนๆน่ะแพ้ชัวร์

จุดเเข็ง - เคลื่อนไหวรวดเร็ว พลิกแพลงสถานการณ์ได้ดี

สิ่งที่กลัว - สุนัข  เพราะตอนเด็กๆเคยโดนไล่กัดมาแล้ว(=_=)

งานอดิเรท - พยายามออกกำลังสร้างกล้ามเนื้อเพื่อเพิ่มแรงกาย แต่ไม่เคยได้ผลเลยสักนิด

ของกินที่ชอบ - หมากฝรั่ง ของกินเล่น(ลูกอม ขนมขบเคี้ยว)?

สัตว์เลื้ยง - แมวดำตาสีทองที่เจอกันตอนเด็กๆ นับเป็นเพื่อนคนแรก ชื่อ เนโร

ความสามารถพิเศษ - เลียนเสียงของสิ่งต่างๆได้รวมถึงมนุษย์ทั้งชายและหญิง

ลักษณะการพูด -

"ชิ! น่ารำคาญจริง"  หงุดหงิด

"ถ้าเอาลูกอมมาขอโทษ จะยอมยกโทษให้ก็ได้นะ~" กลั้วหัวเราะ

"จะกินล่ะนะ~" ตอนจะสู้ จะชอบพูดพร้อมเลียปาก

==============================