เธอที่ฉันลืมเลือน

  ผมชื่อทอมเเละตอนนี้ผมอายุเพียง12ขวบ เเน่นอนว่าจบจากสถานศึกษาที่นี่ไปผมคงต้องย้ายหลังจบประถม6 เพราะที่นี่ไม่มีชั้นมัธยมศึกษาน่ะสิ...เเย่ชะมัดเเต่ที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ...

   คือว่า ผมหลงรักเพื่อนคนนึงซึ่งเธอคนนั้นใจดีกับผมมากเเบบว่า  ผมชอบเขานั่นเเหละนะเเต่ที่ว่าเลวร้ายก็คือเธอคนนั้นต้องย้ายไปต่างจังหวัด ผมปอดเเหกเกินกว่าที่จะสารภาพความในใจว่า

   "ผมรักเธอ" อ๋อเเล้วก็ เธอคนนั้นมีชื่อว่า (น้ำหวาน)

       ผมอยากไห้จำชื่อน้ำหวานเอาไว้เพราะว่า คนๆนี้เท่านั้นที่ผมจะออกตามหาเมื่อโตไปเเละต้องเป็นเธอคนนี้ให้ได้ไม่ว่าจะยังไง มันอาจฟังดูโลกสวยไปหน่อยเเต่ผมจะต้องครอบครองเธอให้จงได้  พูดถึงก็เดินมาเลยเเฮะ..."เฮ้!ทอม~มานี่สิ"น้ำหวานตอบด้วยเสียงที่สูงราวกับดัดเสียงให้น่ารักจนเเทบบาดใจ ผมจึงตอบกลับไปว่า"ดะ!..ได้สิ..มีอะไรหรอ"

ผมเดินเข้าหาพรางมองปากอันอวบอิ่มนั่นเเละหุ่นที่เรียวเเห้งของเด็กประถม6อย่างน้ำหวาน ใช่เเล้วน้ำหวานนั้นเป็นคนที่เเห้งมากเเต่เรานั้นชอบเธอที่นิสัย ทันทีที่เดินเข้าหาน้ำหวานก็พูดกลับมาว่า~

 "นี่~คืนนี้ฉันก็ออกเดินทางล่ะนะจะไม่อวยพรกันหน่อยรึไงเพื่อนLove เฮ้อ ทอมนี่น่าเบื่อจริงๆนะ ไม่มีฉันเเล้วก็คงเหงาหน้าดูในทางกลับกัน..ฉันก็คงเหงาเหมือนกันเอาเป็นว่า มีอะไรจะบอกกันก่อนไปไหม"

  ผมรู้นานเเล้วว่าน้ำหวานต้องไปคืนนี้ เเละเธอก็ต้องการคำอวยพรจากผม ผมได้เเต่ยืนเงียบกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายเอาไว้ ก่อนที่จะมีเสียงน้ำหวานเอ่ยขึ้น

  "ทอม! นาย...ห้ามร้องไห้นะ!เข้าใจไหม!!ทอม"

ผมคงดูออกง่ายมากว่าจะร้องน้ำหวานถึงได้รู้ เเต่ทว่าผมก็เอ่ยคำอวยพรเเละคำขอไปว่า...

"น้ำหวาน!..คือ..ฉันน่ะนะ..อยากจะเจอกับเธออีกในอนาคต! ตอนนี้ฉันขอให้เธอเดินทางปลอดภัยนะ

 เเละก็ฉันน่ะ...ถ้าเราเจอกันจริงๆ ฉันจะบอกบางอย่างกับเธอ ให้ได้เลย!!"

 น้ำหวานยืนฟังผมอย่างตั้งใจเเละน้ำตาไหลรินออกมาก่อนจะพูดทิ้งท้ายก่อนเดินจากไปว่า

     "ฉันจะ...รอนะ..รอวันที่เรานั้นพบกัน"