ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #56 : ร้อยเล่ห์เพทุบาย

คอยดูเถิด พลังอำนาจทุกอย่างเป็นของเราเมื่อใด ทุกคนจะต้องสยบต่อเรา เราจะต้องได้ ในทุกสิ่งที่อยากได้ มณีนพรัตนาจะราบคาบเป็นหน้ากลอง อสุรเวหานครจะรุ่งรุจดุจเมืองฟ้า เราจะต้องยิ่งใหญ่ ทุกคนจะต้องหวาดเกรงเราจนมิอาจกล้าเอ่ยชื่อ” วชิรารัตน์พูดด้วยความแค้นเคืองใจ น้ำเสียงแข็งกร้าวนั้นแว่วไปในความเงียบหามีใครยินไม่ มีเพียงวชิรารัตน์ผู้เดียวเท่านั้นที่อยู่ลำพัง สายตาของนางดุจพญาราชสีห์ที่จับจ้องมองเหยื่อ

                อรุณรุ่งมาถึง รดามณี ศดิศรันย์ และ ศิรสิทธิ์เดินทางอยู่ในป่าหิมพานต์ เดินไปเรื่อย “พระขนิษฐาพระเจ้าข้า ถ้าหาอยู่แบบนี้ เราอาจไม่เจอนะพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์ว่า รดามณีพิจารณาคำพูดของศดิศรันย์ก็พอจะหาวิธีได้

                รดามณีหยุดนั่งสมาธิ ใช้ดวงจิตออกตามหาเถาวัลย์เวท ศิรสิทธิ์ และ ศดิศรันย์นั่งเฝ้าอยู่ “ศิรสิทธิ์ พี่ถามเจ้าอย่างหนึ่งได้ไหม รู้สึกเช่นไรกับพระขนิษฐาวชิรารัตน์” ศดิศรันย์ถามขึ้น ศิรสิทธิ์ชะงักไปครู่หนึ่ง ศิรสิทธิ์ถอนใจแล้วตอบกับพี่ชายว่า “ข้าไม่รู้... เหตุการณ์นั้น... ที่ข้าเกือบจะ... ข้าเสียใจ อารมณ์ชั่ววูบข้ารู้สึกเหมือน ทั้งรักทั้งโกรธ ส่วนที่มีต่อพระมเหสีจันทรัตน์นั้น เมื่อก่อนข้าว่ารัก แต่ตอนนี้.... ข้าไม่แน่ใจ” ศิรสิทธิ์ “ไม่ใช่หรอก มันคือความหลง ส่วนที่มีต่อวชิรารัตน์นั้น คล้ายกับความรักนักใช่หรือไม่” ศดิศรันย์พูด ศิรสิทธิ์พยักหน้า “อาจใช่ ข้าอาจรักวชิรารัตน์ ทว่าความหลงเคยบังตาข้า ยามนี้ข้าห่วงนาง แต่ไม่หาญกล้าพอที่จะไปช่วยเหลือ” ศิรสิทธิ์พูด “สักวันเจ้าจะต้องตัดสินใจช่วยเหลือนาง” ศดิศรันย์ว่า

                รดามณีที่แน่นิ่งอยู่ในสมาธินั้นลืมเนตรขึ้นพลางหันมาบอกกับศิรสิทธิ์ และ ศดิศรันย์ “พบแล้ว” รดามณีพูด “พบ... เถาวัลย์เวทแล้วนาเหรอพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์พูด รดามณีพยักหน้าพลางแย้มยิ้มขึ้นมา “งั้นก็เร่งไปกันเถอะพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์ว่า รดามณีพยักหน้าแล้วรีบเดินนำไป

                รดามณี ศดิศรันย์ และ ศิรสิทธิ์เดินทางมุ่งหน้าไปตามนิมิตของรดามณี รดามณีเดินไปทั้งๆที่หลับตา รดามณีเดินไปเรื่อยแล้วนางก็หยุดเดินหน้าต้นไม้ต้นหนึ่ง รดามณีลืมตาขึ้น “เถาวัลย์ต้นนี้แหละ” รดามณีพูด ทุกคนต่างพิศมองภาพเถาวัลย์อันพันเกี่ยวกับต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาไปไกลจนน่าพิศวงนั่น เถาวัลย์นั้นมีลวดลายดั่งบ่วงนาคบาศ แลดูงดงามราวว่าถูกสลักด้วยช่างฝีมือดี “นั่นไง เถาวัลย์เวท” รดามณีพูด “ข้าพระองค์จะไปตัดมาถวายพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์พูดพลางจะเดินเข้าไปแต่เถาวัลย์นั่นเกิดแผดแสงขึ้นเจิดจ้าเป็นรัศมีออกมาสู่ศดิศรันย์จนต้องผละออกห่าง รดามณีเห็นก็ขบคิดด้วยความแปลกใจ รดามณีนึกขึ้นได้จึงคุกลงประนมกร “เจ้าป่าเจ้าเขา เทวดาอารักษ์ ที่รักษาปกปักษ์ต้นไม้นี้ เรามีความจำเป็นที่จะต้องเอาเถาวัลย์ไป มิได้นำไปสร้างความเดือดร้อนแก่ผู้ใด” รดามณีพูด แสงที่แผ่รัศมีเจิดจ้าจรัสนั้นสงบลงหายไปแล้ว เถาวัลย์ที่ยังไม่ถูกตัดก็ขาดพลันแล้วก็ลอยลงมาสู่มือของรดามณี รดามณีพิศมองเถาวัลย์นั้นอย่างพอใจ

                ระหว่างการเดินทางกลับ รดามณี ศดิศรันย์ และ ศิรสิทธิ์ต่างเดินทางกลับไป ระหว่างที่เดินป่าอยู่นั้นก็เริ่มบ่ายคล้อยแล้ว “พระขนิษฐารดามณี ควรพักก่อนนะพระเจ้าข้า ค่อนบ่ายแล้ว ยังไม่ได้เสวยอะไรเลย” ศดิศรันย์ว่า “ก็ดีเหมือนกัน” รดามณีพูด

                ระหว่างหยุดพักกันอยู่นั้น รดามณีก็นั่งอยู่ที่แท่นศิลา ศดิศรันย์หาผลไม้มาให้รดามณี ส่วนศิรสิทธิ์แยกตัวออกไปเดินเล่นคนเดียวเงียบๆ ศิรสิทธิ์เดินไปพลันเห็นร่างหนึ่งนั่งนิ่งก้มหน้าอยู่ใต้ต้นไม้ ศิรสิทธิ์เดินเข้ามาใกล้เพื่อดู ร่างนั้นแลตาขึ้นมองศิรสิทธิ์ “พระขนิษฐาวชิรารัตน์” ศิรสิทธิ์เรียกชื่อนางทุกนั่งอยู่ตรงนั้น วชิรารัตน์มองศิรสิทธิ์ด้วยสายตาที่มีน้ำตาคลออยู่ “ศิรสิทธิ์...” วชิรารัตน์เรียกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “พระขนิษฐา... ทรงกันแสง” ศิรสิทธิ์ว่า วชิรารัตน์จ้องมองศิรสิทธิ์ทั้งน้ำตา “ศิรสิทธิ์... เพลานี้ทุกคนเป็นยังไงบ้าง” วชิรารัตน์พูด “ก็ดีพระเจ้าข้า แล้วพระนัดดา... เออ... พระขนิษฐา เป็นยังไงบ้าง” ศิรสิทธิ์พูด “เราไม่มีความสุขเลย ศิรสิทธิ์ เรามาไกล เกินกว่าที่จะถอยกลับไป ตอนนี้ทุกคนก็ทิ้งเราไปหมดเลย เราไม่เหลือใครแล้วศิรสิทธิ์ เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” วชิรารัตน์พูด “พระขนิษฐาก็กลับไปเข้ากับฝ่ายองค์เหนือหัวนพคุณสิพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด “มิได้หรอกศิรสิทธิ์... ศิรสิทธิ์หากเราจะขอให้เจ้าทำอะไรให้เราสักอย่าง เจ้าจะให้เราได้ไหม เจ้าจะแกล้งทำก็ได้ ครั้งนี้ ครั้งเดียวเท่านั้นนะ ก่อนที่เราจะต้องกลายเป็นศัตรูกันไปตลอดการ เราต้องการเพียงมีความทรงจำดีๆ เช่นที่คนอื่นมีบ้าง” วชิรารัตน์พูด “รับสั่งมาเถิดพระเจ้าข้า แม้นเป็นพระประสงค์แล้ว ข้าพระองค์จะสนองให้เป็นไปตามต้องการ” ศิรสิทธิ์ วชิรารัตน์มองตาศิรสิทธิ์ด้วยความดีใจที่เก็บกลั้นไว้อยู่ในดวงเนตร “เราอยากได้ดอกไม้ที่สวยประหลาดนั่น เจ้าช่วยเด็ด มาให้เราหน่อยได้ไหม” วชิรารัตน์พูดทั้งน้ำตา ศิรสิทธิ์หันไปมองดอกไม้ดอกนั้น ที่โดดเด่นมา สีม่วงเข้ม ดูงดงามแปลกตาดอกนั้น ศิรสิทธิ์เด็ดดอกไม้ดอกนั้นมา วชิรารัตน์มองตามพลางยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม ศิรสิทธิ์ส่งดอกไม้นั้นให้กับวชิรารัตน์ วชิรารัตน์รับมาพลางยิ้มแล้วชื่นชมดอกไม้ในมืออย่างพอใจ “ขอบใจมากนะ” วชิรารัตน์พูดพลางลุกขึ้นแล้วก็เหาะออกไปพลัน ศิรสิทธิ์มองตามนางไม่อย่างตามอารมณ์ของนางนั้นไม่ทัน

                วชิรารัตน์กระโดดลงมาบนผืนป่า นางจ้องมองและชื่นชมดอกไม้ในมืออย่างพอใจนัก สีหน้าแววตายิ้มละไมราวกับมีความสุขมาก “วิศิษฏ์บุษบา... อย่าคิดว่ามีแต่ผู้ชายที่เด็ดได้แล้วเราจะเอามาได้นะ” วชิรารัตน์พูด

                รดามณีพักอยู่นานแล้วก็คิดจะเดินทางต่อ รดามณีลุกขึ้นยืน “เราควรไปต่อได้แล้ว” รดามณีพูด “เดี๋ยวพระเจ้าข้า รอศิรสิทธิ์ก่อน” ศดิศรันย์พูด “ข้าพระองค์มาแล้วพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์เดินมา “งั้นเราก็ไปกันเลยแล้วกัน” รดามณีพูด สองพี่น้องที่ตามเสด็จก็พยักหน้ารับ ในขณะที่ทั้งสามกำลังจะเดินทางไปต่อนั้น พลันร่างของวชิรารัตน์กระโดดลงมาขวางหน้า “วชิรารัตน์” รดามณีว่า “พระขนิษฐา” ศดิศรันย์ และ ศิรสิทธิ์เรียกพร้อมกัน แต่ท่าทางศิรสิทธิ์จะแปลกใจมากกว่า วชิรารัตน์ไม่ได้เอ่ยอะไรแต่ใช้พลังของตนรัวใส่ทุกคนพลันหมายจะทำร้ายให้ได้รับบาดเจ็บกัน ศดิศรันย์เข้าขวางรดามณีไว้จนได้รับบาดเจ็บเพราะพลังของวชิรารัตน์ “ศดิศรันย์...” รดามณีรีบนั่งประคองร่างที่ทรุดลงของศดิศรันย์ “พระขนิษฐา... ทรงมาทำแบบนี้เพื่ออะไร” ศิรสิทธิ์พูด “เพื่อแก่งแย่งของในย่ามที่รดามณีสะพายอยู่นั่นไงหละ... เถาวัลย์เวทใช่ไหม” วชิรารัตน์พูด ไม่มีใครตอบออกมา แต่ก็เป็นเช่นที่วชิรารัตน์ว่าจริงๆนั่นแหละ วชิรารัตน์ วชิรารัตน์เรียกดาบออกมากำลังจะฟันลง รดามณีดันแขนขนิษฐาไว้ “พี่น้องกัน ต้องมาต่อสู้กันอีกแล้วเหรอ” รดามณีว่า “ช่วยไม่ได้... จำเป็น” วชิรารัตน์พลางใช้มืออีกข้างที่เหลืออยู่กำลูกไฟจะขว้างใส่ รดามณีปล่อยมือที่ดันไว้พลางก้มหลบแล้วรีบประคองร่างศดิศรันย์ออกไปให้พ้น ศิรสิทธิ์เข้ามาประจันหน้ากับวชิรารัตน์ วชิรารัตน์กำลังจะวาดดาบมาที่ศิรสิทธิ์ ศิรสิทธิ์ถอยหลบได้แล้วดึงแขนข้างที่จับดาบของวชิรารัตน์ไว้ วชิรารัตน์ใช้มืออีกข้างที่เหลือจะทำร้ายศิรสิทธิ์ก็จับไว้อีก “ถ้าไม่ได้มาอย่างเป็นมิตร ถ้าจะมาอย่างศัตรู ก็ไม่มีใครเค้าต้อนรับหรอกพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด วชิรารัตน์ก้มหน้ากัดฟันแน่นด้วยความเคืองใจ วชิรารัตน์สะบัดแขนพลางวิ่งออกมาให้ห่างจากศิรสิทธิ์แล้วรัวพลังใส่ไม่ยั้งมือศิรสิทธิ์ต้องหลบแทบตาย วชิรารัตน์หันกลับไปที่รดามณีแล้วตรงเข้าไป วชิรารัตน์กระชากแขนรดามณีขึ้นมา รดามณีใช้มืออีกข้างเพื่อตอบโต้แต่วชิรารัตน์ก็หลบได้ วชิรารัตน์บิดแขนรดามณี “โอ๊ย” รดามณีร้องขึ้น วชิรารัตน์ถือโอกาสกระชากย่ามออกจากร่างของรดามณี “เราแค่ต้องการของ ไม่ได้ตั้งการมาทำร้ายใครวันนี้ ส่วนวันหน้า เราเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” วชิรารัตน์พูดพลางเหาะขึ้นฟ้าไปพร้อมกับย่ามใบนั้น รดามณีตั้งหลักลุกขึ้นยืนพลางมองตามนางไปบนฟ้าแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว

                “ครบซะที เถาวัลย์เวท เดชอมฤทธิ์ วิศิษฏ์บุษบา เราจะต้องยิ่งใหญ่ พลัง... อำนาจ... ความรักความเมตตา... เราจะต้องได้ทุกอย่างตามที่เราต้องการ เราจะต้องได้ทุกอย่างตามใจของเรา” วชิรารัตน์ว่าด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวเป็นหนักหนา แววตาของนางนั้นคมกล้าแฝงเร้นความรู้สึกมากมาคละเคล้าปะปนกันไปเสียหมด

                ใต้พิภพ แหวนเพชรของวชิรารัตน์นั้น ลอยอยู่ ดูวิจิตรพิสดารมากขึ้นกว่าเดิม ดูแวววาวระยับจับตาเป็นหนักหนาแตกต่างไปจากแหวนวงเดิมจนเปรียบกันมิได้ วชิรารัตน์จ้องมองแหวนนั้นอย่างพอใจนางยิ้มออกมา ส่วนเจ้าศิลาแลงถือคทาที่งดงามเกินพรรณนาเช่นกัน