ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #40 : เพื่อเจ้า... ไอศิกา

                อรุณรุ่ง นพคุณต้องทำงานหนักด้วยพระบัญชาขององค์เหนือหัวปักษินราช นพคุณกำลังใช้จอบขุดดินอยู่ดูท่าทางกำลังเหน็ดเหนื่อยนัก “ให้น้องช่วยนะเพคะ” ไอศิกาว่า “ไม่ได้หรอกไอศิกา น้องจะมาลำบากเช่นนี้ไม่ได้ พี่ไม่ยอมหรอกนะ” นพคุณพูด “โถ่เจ้าพี่...” ไอศิกาว่าพลางเข้ามาใช้ผ้าซับเหงื่อให้กับสวามีด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแลเห็นใจกันเป็นหนักหนา นพคุณกุมมือไอศิกาไว้ “พี่จะไม่ยอมให้มืองามๆนี้เปื้อนดิน” นพคุณว่า ไอศิกาน้ำตาคลอ “ทำไมเจ้าพี่ต้องทนทำด้วยเพคะ” ไอศิกาพูด “เพื่ออิสรภาพของเราไงไอศิกาอ สิ่งที่น้องมุ่งหวัง พี่จะทำให้สำเร็จ” นพคุณพูดพลางมองตาเจ้าไอศิกาไม่กระพริบ ไอศิกาเริ่มน้ำตาไหลด้วยความเห็นใจสวามีนัก “อย่าร้องไห้สิไอศิกา เนตรนี้ก็เปื้อนน้ำตามากๆไม่ได้ เดี๋ยวจะช้ำไปหมด แล้วพี่จะหาเนตรไหน ที่เป็นกำลังให้กับพี่เจ้าอีกเล่า” นพคุณว่า ไอศิกามองพระสวามีด้วยใจที่ซาบซึ้งให้ความดีที่กระทำต่อ นพคุณเช็ดน้ำตาให้กับไอศิกา

                นอกจากงานสวนคืองานขุดดินแล้ว ที่นพคุณจะต้องอดทนทำอีกนั้นก็มีลับดาบ “น้องช่วยนะเพคะ” ไอศิกาพูด “ไม่ได้หรอกไอศิกา แม้นคมดาบเฉือนเข้าเนื้อทองนี้พี่คงเจ็บด้วย ให้พี่ทำคนเดียวนี่แหละดีแล้ว เจ้ากลับไปที่กระท่อม เตรียมข้าวปลาอาหารไว้คอยท่า พี่จะรีบตามกลับไป” นพคุณพูด “รีบตามมานะเพคะ วันนี้น้องจะทำให้สุดฝีมือ เจ้าพี่จะได้หายเหนื่อย” ไอศิกาว่าพลางรีบลุกขึ้นกลับกระท่อมหลังน้อยนั่น ส่วนนพคุณได้แต่มองตามหลังนางไปเพียงเท่านั้น นพคุณสีหน้าเศร้าลง “เสร็จรึยัง ยังมีการอื่นอีกนะ” ทหารคนหนึ่งเข้ามาโวยวาย “อะไรอีกเล่า เราจะรีบกลับกระท่อม” นพคุณว่า เจ้าจะต้องไปก่อไฟให้กับคนครัวได้ทำอาหาร แล้วก็ต้องไปตักน้ำมาไว้สำหรับใช้อีกหลายหม้อ ส่วนดาบพวกนี้ หากแม้นไม่คม ก็จงลับต่อไปให้คมที่สุด” ทหารนั้นว่า “แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าแบบไหนมันคมที่สุดแล้ว” นพคุณพูด “เจ้าก็ลองเข้าฟันตัวเจ้าดูสิ หากเลือดไม่ออก ก็ลับต่อไปเรื่อยๆ” ทหารพูด “ถ้าเราไม่ทำตามที่เจ้าว่าหละ” นพคุณโยนดาบทิ้งพลางลุกขึ้นด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง “จะไม่ทำ ก็ไม่มีใครว่า แต่ผู้ที่จะได้รับโทษหนักนั้นก็คือพระนัดดาไอศิกา อาจถูกโบย หรืออย่างอื่น” ทหารว่า เมื่อเอาไอศิกามาอ้างแล้วทำให้นพคุณไม่อาจปฏิเสธงานมใดได้เลยต้องนั่งลงลับดาบต่อ เจ้าทหารนั่นก็เดินไปแถวๆนั้น นพคุณลับไปก็คิดไปถึงคำพูดของทหารคนนั้น แม้นเลือดไม่ออก ก็อย่าหยุด “องค์เหนือหัวปักษินราช และพวกทหารต้องการให้เราบาดเจ็บเลือดตกยางออก ไอศิกายอดรัก พี่ยอมให้เจ้าถูกรังแกมิได้” นพคุณตัดสินใจคว้าดาบมา “หากพี่ไม่ทำอย่างนี้ พี่ก็จะต้องลับดาบต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีโอกาสได้ไปทำอย่างอื่น งานไม่เสร็จ พี่ก็กลับไปหาเจ้าไม่ได้ แล้วเจ้าก็อาจจะถูกลงโทษ ไอศิกา พี่รักเจ้า พี่ยอมให้ใครทำร้ายเจ้าไม่ได้” นพคุณคิดไปพลางเอาดาบนั้นมาเฉือนเนื้อของตนจนเลือดออก ถึงเจ็บ ก็ต้องทน “เราไปทำอย่างอื่นได้แล้วใช่ไหม ดาบนี่คมแล้ว” นพคุณร้องบอกทหารคนนั้น เจ้าทหารหันมามองดูรอยเลือดของนพคุณที่เกิดจากการบาดของดาบแม้ไม่มากแต่ก็เจ็บไม่เบา

                ค่ำลงแล้วพระอาทิตย์จวนจะร่วงลงฟ้า เจ้านพคุณเก้าน้ำก็ยังไม่กลับมาให้เห็นหน้า ไอศิกาตั้งสำรับเตรียมไว้รอสวามีจนอาหารเย็นหมดแล้ว นางชะเง้อมองออกไปด้วยความกังวล ด้วยความเป็นห่วงอยู่นัก “ป่านนี้ ทำไมถึงยังไม่กลับมาอีกนะ จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าพี่ไหม โถ่... คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองเจ้าพี่นพคุณด้วยเถิด” ไอศิกาประนมกรวอนขอพรไปเรื่อยด้วยความกระวนกระวายใจ ยิ่งรอก็ยิ่งร้อนใจ นี่ตะวันคล้อยหล่นลงจากฟ้า มืดแล้ว มีเพียงจันทร์กระจ่างอยู่บนฟ้าเท่านั้น ไอศิกามองดูดวงจันทร์ว่าขึ้นมาทอแสงจรัสแล้ว สวามีก็ยังไม่กลับมา ชะเง้อคอยแต่หัวค่ำก็มิได้มีประโยชน์อย่างใด กระทั่งมองเห็นลิบๆซมซานมาก็นึกขึ้นได้รีบวิ่งลงจากกระท่อมเพื่อประคองร่างอ่อนล้าของพระสวามี “เจ้าพี่นพคุณ... เจ้าพี่เพคะ” ไอศิกาแทบจะร้องไห้ทันทีที่เห็นสภาพของนพคุณนั้น ดูอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง นางพาพระสวามีมานั่งลงภายในกระท่อม นพคุณอ่อนล้ามากแทบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว “ทำไม... ทำไมถึงดูไร้เรี่ยวแรงอย่างนี้หละเพคะ เจ้าพี่ของน้องทรงลำบากตรากตรำพระวรกายเพราะน้องโดยแท้ เจ้าพี่ทรงบาดเจ็บด้วยหรือ โถ่ เสด็จตาก็ช่างทำเกินไปจริง น้องจะทำอย่างไรดี” ไอศิกาพูดทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มไม่รู้ตัว “ไม่ต้องทำอย่างไรหรอกไอศิกา แค่น้องอยู่ใกล้พี่ ก็เหมือนว่าทุกสิ่งจะถูกเยียวยาลงได้อย่างง่ายดาย เจ้าอยู่กับพี่ตรงนี้นะไอศิกา อย่าได้ทิ้งพี่ไปที่ไหน รักษา เยียวยาพี่แบบนี้นะจอมขวัญ” นพคุณว่าด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน ไอศิกาคว้ามือทั้งสองของนพคุณมากุมไว้แน่น “เพคะ น้องจะไม่ไปไหน จะอยู่ดูแลรักษาเจ้าพี่ตรงนี้เองเพคะ” ไอศิกาสะอึกสะอื้น นพคุณหายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้า แล้วก็ยิ้มให้กับไอศิกาทั้งๆเจ็บอยู่ แล้วอยู่ๆก็เหมือนแม่เวรกรรมเข้าซ้ำเติมในขณะที่อ่อนล้า อยู่ๆนพคุณเกิดเจ็บบาดแผลไหม้เล่านั้นขึ้นมาฉับพลัน “โอ๊ย...” นพคุณส่งเสียง “เจ้าพี่... เจ้าพี่เป็นอะไรไปเพคะ” ไอศิการีบเรียกด้วยความเป็นห่วง นพคุณต้องทนทรมานกับบาดแผลพวกนั้นด้วย ทั้งรุ่มร้อน ปวดแสบปวดร้อนสุดจะทรมานจนมิอาจจะบอกใครได้ ไอศิกายิ่งเห็นพระสวามีต้องทุรนทุรายเช่นนั้นยิ่งทำอะไรไม่ถูก “เจ้าพี่... เจ้าพี่อดทนนะเพคะ น้องอยู่ตรง อยู่ข้างเจ้าพี่ไงเพคะ น้องรัก รักเจ้าพี่มาก ทรงอดทนไว้นะเพคะ ทรงอดทนไว้” ไอศิกาโอบกอดพระภัสดาไว้แน่นทั้งน้ำตานองหน้า

                ที่บนต้นไม้ต้นหนึ่งในพนาวรรษานคร พระราชนัดดาทั้งเก้าแห่งมณีนพรัตนาที่หมายมั่นว่าจะมายึดเมืองนั้นเป็นฐานที่มั่นประทับอยู่บนนั้น “ใครจะอาสาทำตามแผนของพี่” กิ่งโกมินทร์ว่า “น้องขออาสาเพคะ” พิมพ์เพทายบอกกับพี่สาว “พระพี่นาง...” ปีตมณีพูดอย่างเป็นห่วง “ไม่ต้องพี่หรอก พี่ขอเป็นคนฆ่าไอ้ขุนกล้าคนทรยศเอง” พิมพ์เพทายพูด “ถ้าน้องมั่นใจ พี่ก็ไม่ห้าม ระวังตัวให้มากนะพิมพ์เพทาย” กิ่งโกมินทร์ว่า

                ที่ท้องพระโรงพนาวรรษานคร ไอ้ขุนกล้าคนทรยศนั่งบัลลังก์ครองเมืองว่าราชการอยู่ ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามากราบทูลว่า “ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า เวลานี้มีสตรีรุ่นนางหนึ่งมาขอเข้าเฝ้าพระเจ้าข้า” ทหารว่า “ให้เข้ามา” ขุนกล้าตอบกลับไปพลัน ครู่หนึ่งร่างสง่างามก็ยุรยาตรเข้ามาภายในท้องพระโรง แต่งกายด้วยเครื่องทรงอย่างนักรบที่คล่องตัว นางนั้นนั่งลงตรงหน้าพระราชบัลลังก์ เจ้าขุนกล้าพิศมองก็ชะงักไป “เจ้าเป็นใครกัน เหตุใดถึงไม่ไหว้สาข้า” เจ้าขุนกล้าว่า “ทำไมหม่อมฉันต้องไหว้ผู้ที่ฆ่าพ่อ แล้วก็ทำให้แม่ต้องฆ่าตัวตายด้วยหละเพคะ ทรงจำหม่อมฉันไม่ได้จริงหรือ” นางว่า ขุนกล้าพิศมองดูอีกที ช่างละม้ายคล้ายกับนางอันเป็นที่หมายปองของตนในอดีตยิ่งนัก พิศดูแล้วก็เหมือนกับนางบุษรามเหสีพนาวรรษาในอดีต ขุนกล้ามองดูเห็นเข้ากับแหวนเพทายก็นึกขึ้นได้ “พิมพ์เพทาย...” ขุนกล้าพูด “เพคะ... หม่อมฉันมาที่นี่ด้วยไม่มีที่จะไป ให้หม่อมฉันอยู่ที่นี่ ในฐานะอะไรก็ได้ จะให้เป็นคนครัวคอยทำอาหาร หรือนางกำนัลหม่อมฉันก็ไม่ขัด” พิมพ์เพทายว่า “ใครจะกล้าหมิ่นศักดิ์ศรีธิดาราชผู้สง่างามเล่า แม้นเจ้าไม่ขัด ข้าจะให้เจ้าเป็นมเหสีของข้า” เจ้าขุนกล้าว่าไป “เป็นพระมหากรุณาเพคะ” พิมพ์เพทายพูด