เกราะแก้ว

ลำดับตอนที่ #8 : ภัทราภา ปรียารัตน์

            ศาลาริมน้ำที่เรือน เศรษฐีพันธะ แพรวานั่งเล่นอยู่ที่นั่น ท่านแม่ ท่านแม่อยู่ที่ไหนเมื่อไหร่ท่านแม่จะมาหาลูกซะที แพรวาพูด คิดถึงแม่อยู่เหรอแพรวา ภัทราภาเดินมาข้างหลัง ใช่ลูกกำพร้าก็อย่างนี้แหละท่านแม่ทิ้งข้าไปตั้งแต่เด็ก แพรวาพูด ภัทราภามีสีหน้าที่ค่อนข้างจะไม่ค่อยดี เจ้าก็ยังดีกว่าเรา เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าใครคือพ่อ ใครคือแม่ ภัทราภาพูด เราขอโทษภัทราภา เราไม่น่าพูดถึงเรื่องพ่อแม่เลย แพรวาพูด ไม่เป็นไรหรอก ภัทราภาพูด พี่แพรวา ภัทราภาคุยอะไรกันเหรอ ภาไพรเดินมา ก็เรื่อยเปื่อยนาจะภาไพร ภัทราภาพูด ชั่วครู่ก็มีเด็กผู้หญิงทรงเกราะแก้วกระโดดลงมาตรงหน้า เจ้าเป็นใคร ทั้ง 3 ถามพร้อมกัน เราเห็นเกราะของเจ้าก็เลยลงมาดู ปรียารัตน์พูด เกราะนั่น เกราะที่เจ้าสวมอยู่ ภัทราภาพูด ใช่เกราะนี่เป็นของเราเรามีลมหายใจพร้อมกับเกราะนี่ ปรียารัตน์พูด แล้วเจ้าเป็นลูกใครกัน แพรวาพูด เราไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่เราเป็นใคร ปรียารัตน์พูดหน้าเศร้า เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครคือพ่อแม่ของเรา ภัทราภาพูด ปรียารัตน์ กับ ภัทราภากอดกันอย่างอบอุ่น ถ้าเราเป็นพี่น้องกันคงดีไม่น้อย ภัทราภาพูด เราก็อยากให้เป็นอย่างนั้น ปรียารัตน์พูด แต่มันก็อาจจะใช่ก็ได้ พวกเจ้าไม่รู้จักพ่อแม่ พวกเจ้าสวมเกราะเหมือนกันเพียงแต่ลักษณะต่างกัน แพรวาพูด อะไรกันพี่แพรวา ภาไพรงงไปหมดแล้ว เราคงต้องเดินทางต่อไปแล้ว ปรียารัตน์พูด เจ้าจะไปไหน ภาไพรพูด ท่องโลก โลกใบนี้กว้างใหญ่มีอีกหลายมุมที่เรายังไม่เคยไป เราหวังว่าสักวันคงได้พบกับพวกเจ้าอีก ปรียารัตน์พูด แน่นอนเราต้องพบกันอีก ภัทราภาพูด

            ที่สำนักอาจารย์พงศา ชนิษฐามาอีกแล้ว คราวนี้ขณะที่ทุกคนซ้อมรบกันอยู่ชนิษฐาก็โผล่มาต่อสู้ด้วย เจ้าอีกแล้วเจ้านั่นเอง ตรีศูลพูด ใช่เราเอง พวกเจ้าไม่มีใครจับเราได้ง่ายๆหรอก ยิ่งถ้าคิดจะแย่งเกราะแก้วอีกยิ่งยากใหญ่เลย ชนิษฐาพูด จะยากซักแค่ไหนก็ให้มันรู้ไปสิ ตรีศูลพูด และจะเข้ามาแย่งเกราะแก้วของชนิษฐา ชนิษฐาเตะสวนไป ตรีศูลหลบได้ แต่หันกลับไปอีกครั้ง ชนิษฐาก็หายไปแล้ว คนอะไรไวจริงๆ ตรีศูลบ่น