จตุรธาตุ จตุรศัสตรา

ลำดับตอนที่ #29 : มีแค่เราเท่านั้นที่จะยืนยันความจริงภายในใจได้ดีที่สุด

ที่กินรีนครา ธารารักษ์กระโดดลงมา “ธารารักษ์ หนีออกมาได้ยังไง” วรยุภัทรรีบวิ่งเข้าไปหาทันที ชลากรยุรยาตรมาอย่างเชื่องช้า “อาทิตยกรช่วยเราหนีออกมา ไม่รู้ตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้าง” ธารารักษ์พูด

ที่ป่าแสงตะวัน “ลูกขอโทษพระเจ้าข้า ลูกพร้อมที่จะรับโทษ เสด็จพ่อจะทำเช่นไรก็ตามพระทัย” อาทิตยกรพูด “เจ้าทำผิดมหันต์... แต่ยังไงเจ้าก็เป็นลูกพ่อ พ่อจะให้โอกาสเจ้า ไปตามฆ่าพวกมันมาให้ได้ รวมทั้งชลากร กับ วรยุภัทรด้วย” สุริยะเทพพูด “เสด็จพ่อ... ลูกขอหยุด” อาทิตยกรพูด “ทำไม เจ้าทั้งโหดเหี้ยม ทั้งน่าเกรงขาม ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นคนใจอ่อนแบบนี้” สุริยะเทพพูด อาทิตยกรไม่กล้าตอบพระบิดา “เพราะความหวั่นไหวงั้นเหรอ แค่น้ำน้อยๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้แสงอาทิตย์ร้อนแรงแผดเผาอย่างเจ้าอ่อนลง” สุริยะเทพพูด

วันรุ่งขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ ธารารักษ์ ชลากร วรยุภัทรพากันเดินทางมุ่งหน้าสู่ป่าแสงตะวัน เมื่อมาถึงทั้ง สามก็กระโดดลงมาทรงตัวอยู่บนพื้น อาทิตยกรวิ่งนำทัพเข้ามาพร้อมกับกริช “ธารารักษ์...” อาทิตยกรพูดและสบตาธารารักษ์อยู่ชั่ววูบเดียวเท่านั้นก็ถอนหายใจและหันไปสั่งเทพบริวารอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ “จัดการ” อาทิตยกรพูดเพียงเท่านั้น ธารารักษ์ ชลากร และ วรยุภัทรช่วยกันต้านพวกเทพบริวารเอาไว้ด้วยมือปล่าว เกศสิรินทร์รัตน์ก็เดินมา “หยุด” เกศสิรินทร์รัตน์ประกาศเสียงกร้าวทุกคนหันมามอง เทพบริวารสองสามคนที่เดินตามเกศสิรินทร์รัตน์มานำตัวพสุธาวาทมาด้วย “เกศสิรินทร์รัตน์” ธารารักษ์ ชลากร วรยุภัทร อาทิตยกร ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน เกศสิรินทร์รัตน์เรียกดาบออกมา และวางดาบทาบบ่าพสุธาวาท “เจ้ามาให้เราฆ่าซะดีๆนะธารารักษ์... เผื่อจะช่วยต่อชีวิตพี่ชายของเจ้าให้ยาวนานขึ้นอีกนิด” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “เกศสิรินทร์รัตน์ คนที่เจ้ากำลังจะฆ่านั่นเป็นที่เจ้ารักนะ แล้วเค้าก็รักเจ้าด้วย” วรยุภัทรวิ่งเข้าไปตะโกนอย่างทนไม่ไหว “เจ้าเอาอะไรมาพูดหนะวรยุภัทร” ชลากรรั้งวรยุภัทรเองไว้ “ใช่... เจ้าเอาอะไรมาพูด...” เกศสิรินทร์รัตน์พูด สิ้นเสียงก็เจ็บปวดที่ศีรษะ ปวดมากๆจนทรุดตัวลง พสุธาวาทสลัดแขนออกจากพวกเทพบริวารและเข้าไปประคองเกศสิรินทร์รัตน์เอาไว้ “พสุธาวาท” เกศสิรินทร์รัตน์พูด มีเป็นวูบๆที่เกศสิรินทร์รัตน์จะควบคุมตัวเองได้ “ช่วยเราด้วยพสุธาวาท เราไม่ไหวแล้ว... เราเจ็บ... เราควบคุมตัวเองไม่ได้เลย เราเอาชนะแก้วสะกดใจไม่ได้” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “เกศสิรินทร์รัตน์ เข้มแข็งไว้ เจ้าทำได้” พสุธาวาทกุมมือเกศสิรินทร์รัตน์แน่น “เรียกศรน้ำ กับ ศรไฟออกมาสิเกศสิรินทร์รัตน์” ชลากรพูด “ศรน้ำ ศรไฟ” เกศสิรินทร์รัตน์เรียกศรทั้งสองออกมา และอยู่ๆก็ขาดสติไปอีกแล้ว “พสุธาวาท เราเกลียดเจ้า” เกศสิรินทร์รัตน์จะใช้ศรทั้งสองปักพสุธาวาท พสุธาวาทดันมือเกศสิรินทร์รัตน์ไว้ทัน “พสุธาวาท ใช่ศรทั้งสองนั่นปักลงที่หัวใจของเกศสิรินทร์รัตน์พร้อมกันทั้งสองศร” วรยุภัทรพูด “เราทำไม่ได้... เราใจแข็งไม่พอ” พสุธาวาทพูด “เจ้าต่อสู้กับคนอื่นเจ้ายังทำได้” ชลากรพูด “แต่นางไม่เหมือนคนอื่น เรา...” พสุธาวาทลังเล เกศสิรินทร์รัตน์ยังไม่ได้สติ “เจ้าอย่าลังเลสิ นี่เป็นการช่วยนางนะ” วรยุภัทรพูด พสุธาวาทจัดการทำตามที่ทั้งสองคนบอก ทันทีที่ศรปักลงพร้อมกัน เกศสิรินทร์รัตน์หยุดนิ่งหมดสติไป พสุธาวาทรีบดึงศรออกทันที “เกศสิรินทร์รัตน์” พสุธาวาทพูด เทพบริวาร และ อาทิตยกรต่างมีสีหน้างุนงง เกศสิรินทร์รัตน์รู้สึกตัว “พสุธาวาท” เกศสิรินทร์รัตน์พูด พสุธาวาท ธารารักษ์ ชลากร วรยุภัทรต่างยิ้มดีใจ แต่อาทิตยกรยังคงงุนงงอยู่ เกศสิรินทร์รัตน์ลุกขึ้น หยิบศรอันตราย นั่นก็คือศรไฟ เกศสิรินทร์รัตน์เรียกธนูออกมา แผลงศรขึ้นไปบนฟากฟ้า พลังตกลงราวพลุดอกไม้ไฟสดสวย แต่ก็ทลายล้างเหล่าเทพบริวารร่อยหรอไปมากแต่ก็มีคนที่มาช่วยอยู่ดี “พสุธาวาท เกศสิรินทร์รัตน์หนีไปก่อน” วรยุภัทรพูด นรกานต์กระโดดลงมา “ได้เวลาตามมาฆ่าพวกเจ้าสองคนที่เหลือแล้ว” นรกานต์พูดและใช้พลังบางอย่างเรียกกริชในมือของอาทิตยกรมา “เป็นไปได้ยังไง กริชนั่น...” อาทิตยกรแปลกใจ “ที่เราเรียกกริชนั่นได้เพราะเจ้าอยู่ในอารมณ์ที่ควบคุมอะไรไม่ได้ไงหละ” นรกานต์พูดและเริ่มต้นสาดพลังจากกริชไปที่ธารารักษ์ อาทิตยกรหมดทางเลือกวิ่งเข้าไปหาธารารักษ์และดึงแขนธารารักษ์หลบไป “อย่าตามพวกเค้าไปนะ” ชลากร กับ วรยุภัทรมาขวาง “ทำไมเราจะตามไปไม่ได้” นรกานต์พูด อยู่ๆก็มีลมพัดเย็นเยือกขึ้น แสงโชติช่วงแสงหนึ่งลุกโชนขึ้นกระจ่างเจิดจ้า เพลิงรัศมีบดบังสายตานรกานต์ และเหล่าเทพบริวารสุริยะเทพ วายุก็พัดเยือกเข้ามา จนยืนไม่อยู่ เป็นโอกาสให้ชลากร และ วรยุภัทรหนีรอดไปได้

ที่ในป่า เกศสิรินทร์รัตน์ และ พสุธาวาทพากันหนีมา พสุธาวาทยังเจ็บหนักจากการต่อสู้ครั้งก่อน “พสุธาวาท เจ้าไหมไหม” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “เรา...” พสุธาวาทยังไม่ทันที่จะตอบ ลูกไฟก็ไล่หลังมา พสุธาวาทพลาดโดนเข้าก็ล้มลง “พสุธาวาท” เกศสิรินทร์รัตน์ตกใจมาหก พสุธาวาทกระอักเลือดออกมาเยอะมาก เกศสิรินทร์รัตน์สาดแสงพลังอาภาทิตย์ขึ้นไปบนฟ้าให้ลูกไฟหยุดลงและรีบวิ่งเข้าไปกุมมือพสุธาวาท “พสุธาวาท” เกศสิรินทร์รัตน์น้ำตาคลอ “เจ็บหนักขนาดนี้เราคงไม่น่าจะรอดไปได้แล้วหละ” พสุธาวาทพูด “ทำไมจะไม่ได้หละ พสุธาวาท เราเสียใจ เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ เราขอโทษ... ถ้าไม่ใช่เพราะเราเสด็จพ่อคงไม่เคืองแค้นเจ้า จนเจ้าต้องบาดเจ็บปางตายอย่างนี้ เจ็บอยู่แล้ว ก็ยังมีมาซ้ำเติมอีก...” เกศสิรินทร์รัตน์พูด พสุธาวาทมองตาเกศสิรินทร์รัตน์อีกครั้งก่อนจะหมดสติไป

ในป่า ธารารักษ์ กับ อาทิตยกรมาไกลพอสมควรแล้ว อาทิตยกรก็หยุดเดินและปล่อยมือจากธารารักษ์ หันหลังให้ “เจ้าจะกลับไปไหม” ธารารักษ์พูด “เราคงกลับไปไม่ได้แล้ว” อาทิตยกรพูด ชั่วครู่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดลงมาจากฟากฟ้า “ฤดีรินทร์” อาทิตยกร และ ธารารักษ์เรียกขึ้นทันทีที่จำได้ว่าเป็นฤดีรินทร์ “ทำไมเจ้า...” อาทิตยกรพูดอย่างแปลกใจ “สุริยะเทพมอบพลังให้เราไงหละ เรามาชวนเจ้ากลับป่าแสงตะวันอาทิตยกร” ฤดีรินทร์พูด อาทิตยกรยังคงแน่นิ่ง “ได้ยินไหม... กลับไปกับเราเดี๋ยวนี้” ฤดีรินทร์พูด “เจ้าไม่มีสิทธิ์บังคับใครนะฤดีรินทร์” ธารารักษ์พูดน้ำเสียงอ่อนหวานแม้คำพูดคำจาสีหน้าจะไม่ค่อยรื่นรมย์ ฤดีรินทร์เดินเข้าไปดึงตัวธารารักษ์มา และตบหน้าธารารักษ์ไปเต็มแรง “อะไรของเจ้าหนะ... บ้าไปแล้วเหรอ เราไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของเจ้านะ” แก้วเสียงของหวานนุ่มเหมือนเดิม เป็นเสน่ห์หากพูดจาไพเราะ และหากพูดจาไม่ค่อยดีน้ำเสียงก็ข่มใครไม่ได้ ธารารักษ์ช่างต่างจากพี่น้องโดยสิ้นเชิง ฤดีรินทร์โกรธรวมลูกไฟไว้ในมือและกำลังจะขว้างไปใส่ธารารักษ์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” อาทิตยกรสาดพลังที่รุนแรงมากๆพลังหนึ่งใส่ฤดีรินทร์อย่างพลั้งมือ ฤดีรินทร์ทรุดลง “อาทิตยกร” ฤดีรินทร์เรียก “อาทิตยกร... ทำไมต้องถึงขนาดนี้” ธารารักษ์พูด ไม่มีคำอธิบายใดๆ ฤดีรินทร์ยังไม่สิ้นฤทธิ์ง่ายๆ รวบรวมลูกไฟไว้ในมือและสาดใส่ธารารักษ์ อาทิตยกรดึงตัวธารารักษ์หลบไป ฤดีรินทร์ค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นและตามไปปลิดชีพธารารักษ์ และพาอาทิตยกรกลับไปด้วย ฤดีรินทร์รัวลูกไฟไล่หลังมา ธารารักษ์โดนไปเฉียดๆ “โอ๊ย...” ธารารักษ์ร้อง “ธารารักษ์ เป็นอะไรไหม” อาทิตยกรเข้ามาช่วยประคอง “ไม่... เฉียดๆหนะ” ธารารักษ์พูด “ธารารักษ์ วันนี้เราจะฆ่าเจ้าให้ได้” ฤดีรินทร์พูดและรวมพลังไว้ในมือ พลังนั้นท่าทางจะรุนแรงที่สุดเท่าที่ฤดีรินทร์มีอยู่ อาทิตยกรต้านพลังนั้นด้วยพลังของตน ทั้งพลังของอาทิตยกร ทั้งพลังของฤดีรินทร์ต่างสะท้อนมาที่ฤดีรินทร์เพราพลังของอาทิตยกรแข็งกร้าวกว่ามาก คราวนี้ถึงกับทรุดหนัก “อาทิตยกร... ทำไมต้องฆ่านาง นางเป็นพี่น้องของเรานะ” ธารารักษ์วิ่งเข้ามาประคองร่างที่กำลังจะหมดลมหายพิงบ่า “เราไม่เคยนับเจ้าไปพี่” ฤดีรินทร์พูดและพยายามขยับลุกขึ้นแต่ไม่ไหว ลมหายใจก็แรงขึ้นเรื่อยๆ ธารารักษ์มองฤดีรินทร์แล้วก็ส่ายกน้า “ธารารักษ์... เราไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเราไม่ฆ่านาง นางก็จะฆ่าเจ้า” อาทิตยกรพูด “ก็ให้นางฆ่าเราสิ... เรากับเจ้าต่างคน ต่างคนละฝ่ายอยู่แล้วนี่นา” ธารารักษ์พูด “เรารู้ว่าเสด็จพ่อของเรา เป็น ปรปักษ์กับพสุธาวาท เป็นปรปักษ์กับจตุรธาตุเราก็ต้องเป็นศัตรูกัน แต่เราเชื่อแล้ว... เราเคยคิดว่าเราเก่งที่สุด เคยคิดว่าพวกเจ้าจะไม่มีทางเอาชนะเราได้ แต่แล้ว... น้ำก็ทำให้แสงตะวันอ่อนลงได้จริงๆ เจ้าเชื่ออย่างนี้ไหมหละ” อาทิตยกรพูด ธารารักษ์โอบร่างของฤดีรินทร์ไว้ “ปล่อยเรา... โอ๊ย” ฤดีรินทร์ดิ้นรน “ฤดีรินทร์ อยู่นิ่งๆนะ ยิ่งขยับตัวแรงๆเจ้าจะยิ่งเจ็บ” ธารารักษ์พูด “ไม่ต้องมาสนใจเรา” ฤดีรินทร์พูดและหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าจะสิ้นลมไป ธารารักษ์ถอนหายใจและส่ายหน้า “ไม่น่าเลย... ยามเจ้าเจ็บปางตาย ยังไม่ยอมรับที่จะเป็นพี่น้องกับเราเลย” ธารารักษ์พูด



ตัวอย่างตอนต่อไป

ที่กินรีนครา ในตำหนักหนึ่ง พสุธาวาทนอนหมดสติอยู่ มเหสีมาลีรินทร์ยังเฝ้าดูอาการพระโอรสอยู่
“อย่าโทษตัวเองสิลูก เกศสิรินทร์รัตน์ไม่ผิดหรอกนะ เทพเจ้าคิดเจ้าแค้นคนนั้นต่างหากที่ผิด... เออ...แม่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าเสด็จพ่อของเจ้า แม่ขอโทษนะลูก” มาลีรินทร์พูด “ก็มันเป็นความจริงนี่เพคะ ลูกเองก็ไม่อยากเป็นลูกเค้าหรอก ลูกอยากเป็นลูกเสด็จแม่มากกว่า” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “งั้นก็มาเป็นลูกแม่สิลูก” มาลีรินทร์พูด “เสด็จแม่...” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “แต่งงานกับลูกชายแม่สิ เจ้าก็จะได้เป็นลูกแม่” มาลีรินทร์พูด พสุธาวาทกระแอมไอเล็กน้อย “พสุธาวาท” เกศสิรินทร์รัตน์รีบเข้าไปกุมมือทันที
พสุธาวาท ธารารักษ์ เกศสิรินทร์รัตน์ วรยุภัทร อาทิตยกร ชลากรเหาะอยู่กลางอากาศ อยู่ๆฟ้าก็ค่อยๆครึ้ม ทุกคนต่างแหงนมองฟ้า “ตะวัน... เกิดอะไรขึ้น” อาทิตยกรพูด แสงตะวันติดๆดับๆ เป็นเหตุการณ์ประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน “แปลกจัง... หรือว่า...” วรยุภัทรพูด