จตุรธาตุ จตุรศัสตรา

ลำดับตอนที่ #28 : ฤทธิ์แก้วสะกดใจ

ที่ในตำหนักมืดในป่าแสงตะวัน ธารารักษ์ยังคงนอนนิ่งเจ็บตัวอยู่อย่างเดิม อาการบาดเจ็บดูจะไม่ทุเลาลงเลยสักนิด ฤดีรินทร์เดินเข้ามา “ธารารักษ์ เรามีข่าวดีจะให้เจ้าร่วมยินดีกับเราด้วย เราจะแต่งงานกับอาทิตยกร ฤกษ์เร่งด่วนตอนวันพรุ่งนี้ เจ้าจะไม่ยินดีกับน้องสาวหน่อยรึไง” ฤดีรินทร์พูด “ยินดีด้วยนะฤดีรินทร์” ธารารักษ์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆไร้เรี่ยวแรง “นี่เจ้าประชดเราเหรอ” ฤดีรินทร์พูด “ปล่าว ก็เรายินดีกับเจ้าแล้วไง” ธารารักษ์พูด “เจ้า...” ฤดีรินทร์ดึงธารารักษ์ขึ้นมากำลังจะตบหน้าธารารักษ์ อาทิตยกรเข้ามา “หยุดนะ” อาทิตยกรพูดและประคองธารารักษ์พิงบ่าไว้ “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เสียงกร้าวๆถามอย่างอ่อนโยน ฤดีรินทร์กัดฟันแน่นอย่างทนไม่ได้กรีดร้องขึ้นมาลั่นเชียว “ธารารักษ์ เราจะบอกอะไรให้นะ อาทิตยกรแค่แกล้งทำดีกับเจ้า สุดท้ายเค้าจะต้องฆ่าเจ้า เหมือนกับที่ฆ่าวาตการณ์ กับ ประกายเพลิง” ฤดีรินทร์พูด “หุบปากเดี๋ยวนี้นะฤดีรินทร์ ธารารักษ์ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง เราจะไม่ฆ่าเจ้า เราจะไม่ทำร้ายเจ้าอีกแล้วนะธารารักษ์ เราจะพาเจ้าหนีไปเอง” อาทิตยกรพูดและประคองร่างธารารักษ์ขึ้นและพาเหาะออกไปจากป่าแสงตะวัน ฤดีรินทร์ช่างริษยาเหลือเกินกรีดร้องลั่นอีกครั้งและรีบออกไปบอกพวกเทพบริวาร อาทิตยกรพาธารารักษ์หนีไปแล้ว” ฤดีรินทร์ส่งเสียง

ส่วนพสุธาวาทยังเจ็บหนักอยู่พอตัว เกศสิรินทร์รัตน์เข้ามา “เกศสิรินทร์รัตน์” พสุธาวาทพูดอย่างดีใจ เกศสิรินทร์รัตน์สบตาพสุธาวาทเพียงแค่ชั่วกระพริบตา ก่อนจะเรียกดาบออกมา “เจ้าทำให้เราต้องเสียใจ หลายภพหลายชาติ เจ้าเกิดมาเพื่อทำร้ายเรา เราเกลียดเจ้า เราจะฆ่าเจ้าให้ได้” เกศสิรินทร์รัตน์พูด พสุธาวาทมองเทพนารีตรงหน้าอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่ เกศสิรินทร์รัตน์จะใช้ดาบฟันพสุธาวาท พสุธาวาทรีบกลิ้งหลบและพยายามหยัดตัวลุกขึ้นยืน “เจ้าเป็นอะไรไป” พสุธาวาทพูด “เราก็เป็นเรานาสิ เราก็เป็นตัวตนที่แท้จริงของเกศสิรินทร์รัตน์ ก็คือเกลียดเจ้า เราจะฆ่าเจ้าให้ตายด้วยตัวของเราเอง เจ้าต้องเจ็บที่สุด เสด็จพ่อรับสั่งว่าลูกผู้ชายจะเจ็บที่สุดก็ตอนที่ถูกหักหลัง โดยเฉพาะถ้าคนที่หักหลังคือคนที่...” เกศสิรินทร์รัตน์เองก็พูดคำนี้ไม่ออกเหมือนกัน “คือคนที่รักใช่ไหม... เกศสิรินทร์รัตน์ ขอร้องเถอะกลับมาเป็นเกศสิรินทร์รัตน์คนเดิมของเราเถอะ เกศสิรินทร์รัตน์คนที่มีเจ้าฟ้าวนาบุรีเป็นเจ้าชีวิต เราจะไม่ว่าร้าย ไม่พูดจาหรือทำอะไรให้เจ้าเคืองใจ” พสุธาวาทพูด “ลืมซะเถอะ... เราจะฆ่า ก็คือจะฆ่า” เกศสิรินทร์รัตน์พูดและปัดดาบฟาดฟันเข้าเรื่อยๆ พสุธาวาทอ่อนแรงอยู่แล้วยังต้องพยายามหลบหลีกไปให้พ้นจากคมดาบของเทพนารีอันเป็นเช่นหัวใจ เกศสิรินทร์รัตน์โจมตีไม่หยุดหย่อน และอยู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมา ทรุดตัวลงทันที “เกศสิรินทร์รัตน์” แม้อ่อนแรงพสุธาวาทก็ยังเข้าไปประคองเกศสิรินทร์รัตน์เอาไว้ “ปล่อยเรา” เกศสิรินทร์รัตน์พูดเสียงแข็งและเดินออกจากตำหนักนั้นไปก่อน

ที่อาศรมท่านฤๅษี “พระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์โดนแก้วสะกดใจ ทางแก้ก็คือศรน้ำ และ ศรไฟของพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์ ต้องปักลงบนร่างพร้อมกัน แล้วแก้วสะกดใจก็จะหมดฤทธิ์” ท่านฤๅษีพูด “แล้วจะไปเอาสองศรนั่นจากไหนหละขอรับท่านตา” ชลากรพูด “ก็ศรทั้งสองเป็นอาวุธคู่กายของพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์ไงหละ” ท่านฤๅษีพูด “แล้วเราจะเอามาได้ยังไงหละเจ้าคะ” วรยุภัทรพูด “อยู่ที่ความเข้มแข็งของพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์ว่าจะต้านพลังแก้วสะกดใจได้มากน้อยเพียงไร และจะต้องมีคนช่วยด้วย หากพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์ทรงต่อสู้กับพลังของแก้วสะกดใจได้บ้าง และรู้วิธีสยบพลังนั้น พระธิดาจะเรียกศรออกมา หน้าที่ของเราก็คือจะต้องปักศรทั้งลงไปที่กลางใจของพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์ แต่ต้องแก้ให้ได้ภายในเจ็ดวัน ไม่อย่างนั้นไม่มีทางไหนแก้ได้อีกเลย” ท่านฤๅษีพูด

“เราคิดว่าพรุ่งนี้เราจะเข้าไปในป่าแสงตะวันกัน ไปหาทางช่วยเกศสิรินทร์รัตน์ก่อน แล้วค่อยช่วยวาตการณ์ กับ ประกายเพลิง” ชลากรพูด “จะเอาอย่างนั้นก็ได้ เพราะทางจะช่วยสองคนนั่น ต้องอาศัยพสุธาวาท กับ ธารารักษ์” วรยุภัทรพูด

ในป่า อาทิตยกรประคองธารารักษ์หนีมาจนเจอถ้ำ “ค่ำแล้ว พักที่ถ้ำนี้ก่อนนะ” อาทิตยกรพูด ธารารักษ์ผงกหัว อาทิตยกรจึงประคองธารารักษ์เข้าไปในถ้ำ ในถ้ำ ธารารักษ์พิงก้อนหิน ยังสลบสไลได้สติบ้าง ไม่ได้สติบ้าง อาการบาดเจ็บจะค่อยๆทุเลาลงทีละนิด ในถ้ำอบอุ่นด้วยเปลวไฟที่ก่อไว้ตรงกลาง อาทิตยกรนั่งอยู่ไม่ห่างไฟ คอยเติมเชื้อเพลิงไม่ให้ไฟดับ บ้างก็ชำเลืองแลไปทางธารารักษ์ ธารารักษ์ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง “ธารารักษ์” อาทิตยกรเรียกและรีบเข้ามาช่วย “ดีขึ้นมากพอที่จะลุกขึ้นได้แล้วเหรอ” อาทิตยกรพูด ธารารักษ์ผงกหัว “ดีขึ้นมาก... ขอบใจมากนะอาทิตยกร ตอนนี้เจ้าจะช่วยพวกเราแล้วใช่ไหม” ธารารักษ์พูดและยิ้มน้อยๆ “เราเป็นศัตรูกับพวกเจ้า ไม่มีทางช่วยพวกเจ้าแน่นอน” อาทิตยกรพูด “แล้วที่ทำอยู่ตอนนี้เจ้าไม่ได้ช่วยเราหรอกเหรอ” ธารารักษ์พูด “จะคิดยังไงก็เรื่องของเจ้า ถ้าดีขึ้นมากเราจะไป” อาทิตยกรพูดและลุกขึ้นยืนและจะเดินออกไป “เดี๋ยวสิ” ธารารักษ์พูด อาทิตยกรหยุดเดิน “เจ้าจะกลับไปยอมรับความผิดที่พาเราหนีมานาเหรอ... งั้นเจ้าก็เดือดร้อนเพราะเรานาสิ” ธารารักษ์พูด “คงงั้นมั้ง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เราไม่ตาย” อาทิตยกรพูด และเดินออกไป “อาทิตยกร” ธารารักษ์ร้องตามและเดินออกไปที่ปากถ้ำ ธารารักษ์กวาดสายตาไปรอบๆด้าน ไม่พบเห็นใคร “หายไปไหนแล้วนะ” ธารารักษ์พูดกับตัวเองเบาๆและกระโดดขึ้นไป

ที่กินรีนครา ธารารักษ์กระโดดลงมา “ธารารักษ์ หนีออกมาได้ยังไง” วรยุภัทรรีบวิ่งเข้าไปหาทันที ชลากรยุรยาตรมาอย่างเชื่องช้า “อาทิตยกรช่วยเราหนีออกมา


ตัวอย่างตอนต่อไป

เกศสิรินทร์รัตน์จะใช้ศรทั้งสองปักพสุธาวาท พสุธาวาทดันมือเกศสิรินทร์รัตน์ไว้ทัน “พสุธาวาท ใช่ศรทั้งสองนั่นปักลงที่หัวใจของเกศสิรินทร์รัตน์พร้อมกันทั้งสองศร” วรยุภัทรพูด “เราทำไม่ได้... เราใจแข็งไม่พอ” พสุธาวาทพูด “เจ้าต่อสู้กับคนอื่นเจ้ายังทำได้” ชลากรพูด “แต่นางไม่เหมือนคนอื่น เรา...” พสุธาวาทลังเล
ทันทีที่ศรปักลงพร้อมกัน เกศสิรินทร์รัตน์หยุดนิ่งหมดสติไป พสุธาวาทรีบดึงศรออกทันที “เกศสิรินทร์รัตน์” พสุธาวาทพูด
“อะไรของเจ้าหนะ... บ้าไปแล้วเหรอ เราไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของเจ้านะ” แก้วเสียงของหวานนุ่มเหมือนเดิม เป็นเสน่ห์หากพูดจาไพเราะ และหากพูดจาไม่ค่อยดีน้ำเสียงก็ข่มใครไม่ได้ ธารารักษ์ช่างต่างจากพี่น้องโดยสิ้นเชิง ฤดีรินทร์โกรธรวมลูกไฟไว้ในมือและกำลังจะขว้างไปใส่ธารารักษ์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” อาทิตยกรสาดพลังที่รุนแรงมากๆพลังหนึ่งใส่ฤดีรินทร์อย่างพลั้งมือ