จตุรธาตุ จตุรศัสตรา

ลำดับตอนที่ #27 : มีแค่เราเท่านั้นที่จะยืนยันความจริงภายในใจได้ดีที่สุด

ในตำหนักมืดอีกตำหนักที่พสุธาวาทถูกขังไว้ในนั้น ที่นั่นมีแต่ความมืดมิด เกศสิรินทร์รัตน์เดินเข้ามาพร้อมกับพระบิดาของนาง เทพนารีกวาดสายไปรอบๆจนพบเห็นราชโอรสที่บาดเจ็บหนักอยู่ “พสุธาวาท” เกศสิรินทร์รัตน์เข้าไปหาทันที “เกศสิรินทร์รัตน์” พระโอรสพสุธาวาทพูดอย่างดีใจขึ้นมานิดๆ เกศสิรินทร์รัตน์กุมมือพสุธาวาทไว้แน่น “โถ่... เจ้าโดนมากขนาดนี้เชียวเหรอ... เป็นยังไงบ้างดีขึ้นรึยัง” เกศสิรินทร์รัตน์ถามไถ่ พสุธาวาทเพียงแต่ยิ้มเท่านั้น ไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดคุยใดๆ องค์สุริยะเทพทำเป็นเบือนสายตาไปทางอื่น “หมดเวลาแล้วหละ” สุริยะเทพพูดขึ้น “อีกสักพักไม่ได้เหรอเพคะเสด็จพ่อ” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “ไม่ได้ ธรากรเทพ หรือ ปฐวีเทพ จำเอาไว้ว่าต่อจากนี้ไปคนที่จะมาปลิดชีพเจ้าก็คือเกศสิรินทร์รัตน์” สุริยะเทพพูดและดึงแขนพระธิดาออกไปจากตำหนักนั้น

ในถ้ำแห่งหนึ่ง เกศสิรินทร์รัตน์ถูกพระบิดาโยนตัวเข้ามา สุริยะเทพเดินไปที่ผนังถ้ำบริเวณหนึ่ง ร่ายคาถาอะไรบางอย่าง แล้วผนังถ้ำนั้นก็เปิดออกเป็นประตูกลนั่นเอง ในประตูกล มีบ่อน้ำใสสะอาด มีไอขึ้นจากน้ำมองดูออกว่าน้ำในนั้นต้องเป็นน้ำเย็นจัดแน่นอน เหนือบ่อน้ำอมฤทธิ์นั่น มีแท่นอยู่แท่นหนึ่งไม่ห่างจากบ่อน้ำสักเท่าไหร่ มีพานวางบนแท่น ของในพานมีผ้าคลุมไว้อย่างดี องค์สุริยะเทพเดินเข้าไปสะบัดผ้าคลุมออก ลูกแก้วใสแวววาบระยับสีแดงวางอยู่บนพาน สุริยะเทพหยิบขึ้นมาบนมือ “เสด็จพ่อ นั่น... ลูกแก้วสะกดใจใช่ไหม” เกศสิรินทร์รัตน์พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “ฉลาดสมเป็นลูกพ่อจริงๆ ถูกต้องแล้ว มันคือลูกแก้วสะกดใจ อำนาจแห่งลูกแก้วจำทำให้เจ้าโกรธแค้น จะทำให้เจ้าเกลียดไอ้พสุธาวาท และฆ่ามันด้วยตัวของเจ้าเอง” สุริยะเทพพูดและร่ายคาถา เกศสิรินทร์รัตน์วิ่งหนีออกไป ชนกับอาทิตยกรที่เดินเข้ามา “อาทิตยกร จับไว้” สุริยะเทพพูด อาทิตยกรจับเกศสิรินทร์รัตน์ไว้ เกศสิรินทร์รัตน์พยายามดิ้นรนจนสุดแรง พลังอำนาจแห่งลูกแก้วสะกดใจ ใช้ได้ครั้งเดียวเท่านั้น ลูกแก้วแตกดับไป เกศสิรินทร์รัตน์เหมือนถูกพลังบางอย่างอัดเข้าไปในร่างกาย พลังนั้นค่อยๆแผ่ซ่านกลืนกินความเป็นตัวตนจนหมดสิ้น “เราเกลียดมัน ไอ้พสุธาวาท...” เกศสิรินทร์รัตน์พูด แววตาของเทพนารีช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก เป็นที่น่าพอใจสำหรับสุริยะเทพ และ อาทิตยกร

ที่กินรีนครา ที่สระน้ำที่งามที่สุด ธิดากินรีนั่งอยู่ที่สระน้ำนั้น แววตาหม่นหมองเหลือเกินฉายฉาดขึ้น วรยุภัทรแม้โศกเศร้าเจ็บแค้นเพียงใด ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมาให้เห็นเลยซักหยด นางมองดูรอยเลือดบนขนกินรี พลางนึกถึงเจ้าของโลหิตนั้น ตั้งแต่ยามแรกที่พบ ตอนนั้นยังเยาว์วัย ธิดาน้อยกินรีอยู่เหนือกงจักรวาโย ด้วยกิริยาเศร้าหมองเช่นนี้ ราชโอรสน้อยขอกงจักรจากนาง แลกกับความสุข คือพานางไปเที่ยว วรยุภัทรจำภาพเหล่านั้นได้ดี แม้น้ำตาจะคลอแล้วแต่ก็กลั้นเอาไว้ได้อยู่ ชลากรเดินเข้ามา วรยุภัทรรีบหันไปหา “เจ้านั่นเอง... มีอะไรรึปล่าว” วรยุภัทรพูด “เราอยากจะมาวางแผน... ช่วยพสุธาวาท กับ ธารารักษ์ที่อาจจะรอดชีวิต” ชลากรพูด “อาจจะ... อาจจะงั้นเหรอ แล้ววาตการณ์ กับ ประกายเพลิงหละ... พวกเค้าไม่มีทางรอดเลยใช่ไหม” วรยุภัทรพูด “ก็พวกเค้าตายไปแล้ว...” ชลากรพูด “ถ้าพสุธาวาท และ ธารารักษ์ยังอยู่ พวกเค้าก็ต้องมีทางกลับมาสิ” วรยุภัทรพูด “เราจะพยายามคิดในแง่ดีเอาไว้... อย่างที่เจ้าคิด” ชลากรพูด “แล้วจะทำยังไงดีหละ” วรยุภัทรพูด “เสด็จอาวนาวุฒิ และเสด็จอามาลีรินทร์รวมถึงคนอื่นๆอยู่ที่นครบาดาล วิหคเป็นคนพามา ตอนนี้ทรงทราบแล้วว่าวาตการณ์ กับ ประกายเพลิงเป็นยังไงบ้าง ทรงขอให้เราช่วย วิงวอนแทบจะยอมคุกเข่าให้ เราคิดว่า เราจะส่งวิหคเข้าไป” ชลากรพูด “ถ้างั้นก็รีบจัดการกันเถอะ

ที่ใต้สุดของขุมนรก นรกานต์ได้จตุรศัสตรามาครบแล้ว และได้จตุรธาตุมาสอง ยังคงเหลืออีกสอง “ธาตุลมเข้ามารวมกับกงจักรวาโยแล้วหลังจากที่วาตการณ์ตายไป ธาตุไฟก็มารวมกับสังข์เพลิงแล้วเช่นกัน เหลือก็แต่ธาตุดิน กับ ธาตุน้ำ เราต้องฆ่าพวกเจ้าสองคน แล้วอาวุธของเราก็จะสำเร็จ” นรกานต์พูดและลุกไปที่ป่าแสงตะวัน

ที่ป่าแสงตะวัน สุริยะเทพ อาทิตยกร และ เกศสิรินทร์รัตน์นั่งอยู่ด้วยกัน นรกานต์อยู่ด้วย “ให้เราฆ่าไอ้พสุธาวาทเองได้ไหมท่านนรกานต์” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “ก็ตามใจเจ้าสิ” นรกานต์พูด “เราเกลียดมัน เราอยากจะฆ่ามันด้วยตัวของเราเอง” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “แล้วธารารักษ์ พ่อให้เป็นหน้าที่เจ้าแล้วกันอาทิตยกร” สุริยะเทพพูด “ลูก... ลูกว่าให้เกศสิรินทร์รัตน์ทำเถอะพระเจ้าข้า ไม่อย่างนั้นก็ให้นรกานต์จัดการเอง” อาทิตยกรพูด “ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้ อาทิตยกร... หรือว่าแสงสุริยะอ่อนลงเพราะสายน้ำจริงๆ” สุริยะเทพพูด “ปล่าวนะพระเจ้าข้า หามิได้ ธารารักษ์ไม่มีทางทำให้ลูกอ่อนแอลง” อาทิตยกรพูด “แต่เจ้าก็กำลังอ่อนแอลง... เพราะผู้หญิง” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “นี่เจ้า” อาทิตยกรไม่พอใจเกศสิรินทร์รัตน์ “หยุดเดี๋ยวนี้นะ พ่อให้เจ้าฆ่านาง เจ้าก็ต้องทำ...แล้วอีกอย่างหนึ่งนะอาทิตยกร พ่อว่าเวลานี้ เห็นสมควรที่เจ้าควรจะมีคู่ครองซะที...” สุริยะเทพพูด “เสด็จพ่อ เสด็จพ่อหมายความว่าอย่างไรพระเจ้าข้า” อาทิตยกรพูด “ที่พ่อดูไว้ก็คือ... ฤดีรินทร์ พ่อจะให้เจ้าแต่งงานกับฤดีรินทร์ซะ เพื่อกัน ไม่ให้เจ้ารักธารารักษ์” สุริยะเทพพูด “ถ้าจะกัน เราว่าฆ่านางซะก่อนเลยไม่ดีเหรอ” นรกานต์พูด “ยังหรอก... ให้นางเจ็บปวดทรมานมากกว่านี้ก่อน เพราะนางเองก็มีใจให้กับอาทิตยกรแน่นอน” สุริยะเทพพูด “เสด็จพ่อ” อาทิตยกรพูดอย่างไม่มีทางคัดค้าน “ส่วนพสุธาวาท ลูกจะฆ่ามันช้าๆ ลูกจะทรมานมัน ลูกจะทำให้มันเจ็บปวด ให้มันกระอักตายเองดีไหมเพคะเสด็จพ่อ” เกศสิรินทร์รัตน์พูด “อยากจะฆ่ามันด้วยวิธีไหนก็เรื่องของพวกเจ้า... ขออย่าให้เกินสามวันนี้ เราจะเร่งทำพิธี ช้าไม่ได้ หากพวกมันแยกจิตของวาตการณ์ กับ ประกายเพลิงออกมาจากอาวุธ พวกมันก็จะกลับมาครบสี่เหมือนเดิม แล้วมันก็อาจจะแย่งอาวุธคืนไปได้” นรกานต์พูด

ที่กินรีนครา “จริงเหรอวิหค... ถ้างั้นก็ต้องมีหนทางที่พวกเค้าจะกลับมาได้นาสิ” วรยุภัทรพูด “ใช่พระเจ้าข้า แต่เท่าทีข้าพระองค์ได้ยินจากนรกานต์ที่คุยกับสุริยะเทพแล้ว เราจะต้องหาทางแยกจิตของพระโอรสวาตการณ์ และ พระธิดาประกายเพลิง ออกมาจากกงจักรวาโย และ สังข์เพลิงซึ่งข้าพระองค์ก็ไม่ทราบว่าต้องทำยังไง” วิหคพูด “ท่านฤๅษีอาจจะรู้” ชลากรพูด “อีกอย่างหนึ่งพระเจ้าข้า” วิหคพูด “อะไร” วรยุภัทร และ ชลากรถามพร้อมกัน “ข้าพระองค์เห็นพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์เปลี่ยนไป พระธิดาเหมือนถูกสะกดด้วยอะไรบางอย่าง และนอกจากนี้แล้ว ข้าพระองค์ยังจบความมาได้อีกว่า พระโอรสพสุธาวาท และ พระธิดาธารารักษ์จะต้องถูกสังหารภายในสามทิวาวัน และรู้มาว่าอาทิตยกร โอรสแห่งสุริยะเทพมีใจกับพระธิดาธารารักษ์ ส่วนพระธิดาธารารักษ์เองก็ดูจะมีใจให้ด้วย” วิหคพูด วรยุภัทรหันมาหาชลากร “ว่ายังไงหละชลากร เรื่องสุดท้ายหนะ” วรยุภัทรพูด “เราก็ไม่รู้สิ” ชลากรพูด “ว่าแต่เจ้ารู้รึยังหละว่าใครที่เจ้ารักจริงๆ ธารารักษ์ หรือ ประกายเพลิง” วรยุภัทรพูด



ตัวอย่างตอนต่อไป
“ธารารักษ์ เรามีข่าวดีจะให้เจ้าร่วมยินดีกับเราด้วย เราจะแต่งงานกับอาทิตยกร ฤกษ์เร่งด่วนตอนวันพรุ่งนี้ เจ้าจะไม่ยินดีกับน้องสาวหน่อยรึไง” ฤดีรินทร์พูด “ยินดีด้วยนะฤดีรินทร์” ธารารักษ์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆไร้เรี่ยวแรง “นี่เจ้าประชดเราเหรอ” ฤดีรินทร์พูด “ปล่าว ก็เรายินดีกับเจ้าแล้วไง” ธารารักษ์พูด “เจ้า...” ฤดีรินทร์ดึงธารารักษ์ขึ้นมากำลังจะตบหน้าธารารักษ์
เกศสิรินทร์รัตน์สบตาพสุธาวาทเพียงแค่ชั่วกระพริบตา ก่อนจะเรียกดาบออกมา “เจ้าทำให้เราต้องเสียใจ หลายภพหลายชาติ เจ้าเกิดมาเพื่อทำร้ายเรา เราเกลียดเจ้า เราจะฆ่าเจ้าให้ได้” เกศสิรินทร์รัตน์พูด พสุธาวาทมองเทพนารีตรงหน้าอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่ เกศสิรินทร์รัตน์จะใช้ดาบฟันพสุธาวาท พสุธาวาทรีบกลิ้งหลบและพยายามหยัดตัวลุกขึ้นยืน
“พระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์โดนแก้วสะกดใจ ทางแก้ก็คือศรน้ำ และ ศรไฟของพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์ ต้องปักลงบนร่างพร้อมกัน แล้วแก้วสะกดใจก็จะหมดฤทธิ์” ท่านฤๅษีพูด