จตุรธาตุ จตุรศัสตรา

ลำดับตอนที่ #20 : รัก... ทำลายทุกอย่างได้เช่นกัน

“ไม่จริง กำไลนี่เป็นของเรา” เสียงของประกายเพลิงดังขึ้นทำให้นางกำนัลตกใจตื่นกันหมด “พระธิดา เป็นอะไรไปเพคะ” นางกำนัลพูด “ออกไปก่อน” ประกายเพลิงเจ็บใจจนน้ำตาคลอแต่นางก็ไม่ได้ตวาดใครไปในเวลานั้น “เพคะๆ” เหล่านางกำนัลออกไปกันแล้ว หน้าตำหนัก มเหสีมาลีรินทร์มากับ คุณท้าวมิ่งขวัญ “เอะอะอะไรกันหนะ” คุณท้าวมิ่งขวัญพูด “พระธิดาประกายเพลิงเป็นอะไรไปก็ไม่รู้เพคะ” นางกำนัลพูด “ตายจริง ประกายเพลิงลูก...” มาลีรินทร์พูดและรีบเข้าไป

พระมเหสีมาลีรินทร์เข้าไปก็เห็นพระธิดาร้องไห้ “ประกายเพลิง...ลูกแม่” มาลีรินทร์เข้ากอดพระธิดาเอาไว้ “พระธิดา เป็นอะไรไปเพคะ” คุณท้าวมิ่งขวัญพูด ประกายเพลิงได้แต่สะอึกสะอื้นไม่ได้ตอบอะไร “ประกายเพลิง อย่าร้องลูก อย่าร้อง” มาลีรินทร์พูด ประกายเพลิงกำมือแน่น “เสด็จแม่ไม่ต้องทรงเป็นห่วงหรอกเพคะทรงกลับตำหนักเถอะลูกแค่ฝันร้าย” ประกายเพลิงพูด “จะลูก ถ้างั้นคุณท้าวมิ่งขวัญ เราฝากดูประกายเพลิงให้หน่อยนะคืนนี้ลูกเราคงนอนไม่หลับดีเท่าไหร่” มาลีรินทร์พูด “เพคะ” คุณท้าวรับคำ

พระมเหสีมาลีรินทร์เสด็จออกไปได้ไม่นาน พระธิดาประกายเพลิงก็อาละวาดขึ้นมาอีกลุกขึ้นเดินออกจากตำหนักไปดื้อๆ “พระธิดา จะเสด็จไปไหนเพคะ” คุณท้าวมิ่งขวัญพูด “อย่าให้มีใครตามเรามา” ประกายเพลิงพูดแต่ไม่ก้าวร้าว และมุ่งตรงไปที่ตำหนักธารารักษ์ ธารารักษ์ตกใจตื่นมาเมื่อครู่ก็ยังไม่ได้หลับ ได้นอนนั่งคิดอยู่ ประกายเพลิงเดินเข้ามาก็ดึงตัวธารารักษ์มาและโยนลงกับพื้น ชลากรมาพอดีก็ช่วยประคองธารารักษ์ไว้ “เจ้ามาทำไมตอนนี้ ชลากร... หรือว่าเจ้าก็ฝัน” ประกายเพลิงพูด “ใช่ เราเองก็ฝันเจ้าอย่าได้คิดทำร้ายธารารักษ์นะประกายเพลิง ถ้าธารารักษ์อยู่ใกล้เจ้าแบบนี้แล้วไม่ปลอดภัย เราจะรับตัวธารารักษ์ไปอยู่กับเราที่เมืองบาดาล” ชลากรพูด “คิดว่าแค่เมืองบาดาลเราจะเข้าไปไม่ได้นาเหรอ เจ้าอย่าดูถูกเราเลย เราหนะดีกว่าที่เจ้าคิดหลายเท่า แล้วเราก็ร้ายกว่าที่เจ้าคิดหลายเท่าเหมือนกัน” ประกายเพลิงพูด “ประกายเพลิง เลิกแล้วต่อกันเถอะ กำไลก็เป็นของเจ้า” ธารารักษ์พูด “ก็เพราะไอ้กำไลเนี่ยแหละ ชลากร คืนนั้นที่เจ้าบอกเรา ไม่ได้มาจากใจ แต่เป็นเพราะไอ้กำไลนี่ใช่ไหม เจ้าคิดว่าเราคือธารเทพธิดา เจ้าคิดว่าเราคือธารารักษ์ เจ้าคิดว่าเราคือมัน” ประกายเพลิงพูด “ประกายเพลิงหยุดได้แล้ว” ชลากรพูด “เป็นเพราะกำไลนี่ใช่ไหม หัวใจของเจ้าอยู่ที่นี่ใช่ไหม ได้เราจะทำลายมันให้แหลก” ประกายเพลิงพูดและโยนกำไลลงกับพื้นกำลูกไฟไว้ในมือพร้อมที่จะขว้างใส่กำไลนั่นชลากรดันมือไว้ธารารักษ์ เอากำไลนั่นหนีไปหาพวกพสุธาวาทก่อน” ชลากรพูด ชลากรรั้งตัวประกายเพลิงไม่ให้ตามไป “ปล่อย ไอ้คนเลว หญิงก็ร้าย ชายก็ชั่ว เลว เลวมาก เลวด้วยกันทั้งคู่” ประกายเพลิงร้องไห้ออกมา “ประกายเพลิง เจ้าก็เป็นอย่างนี้ แล้วเจ้าจะหวังความรักจากใคร” ชลากรพูด “ก็เพราะเจ้า เพราะเจ้าเราถึงเป็นแบบนี้ แล้วถ้าคืนนั้นเจ้าไม่มาบอกเรา เราก็ไม่ต้องเจ็บมากขนาดนี้ เจ้าทำไมไม่รอให้กระจ่างชัด ให้แน่ใจ มาบอกราทำไมทั้งๆที่ยังคลุมเครือ เจ้าทำให้เรารักเจ้าไปแล้ว แล้วเราก็ไม่ได้เผื่อหัวใจด้วย โชคชะตาเหรอ ทำไมโชคชะตาต้องกำหนดไว้อย่างนี้ทุกภพทุกชาติ ทำไมต้องให้เราแพ้ธารารักษ์ ทำไมต้องให้ไฟแพ้น้ำ ทำไม”

ประกายเพลิงร้องลั่นจนหมดแรงทุรดลงนั่ง “พวกเจ้ารู้ตัวไหม เราเจ็บ... ทั้งเจ็บ ทั้งแค้น” ประกายเพลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงและแผ่วลง ชลากรกอดประกายเพลิงไว้ “เราขอโทษ เราขอโทษจริงๆ ทุกอย่างเกิดจากความเข้าใจผิด เจ้าไม่ควรไปลงที่ธารารักษ์” ชลากรพูด “นางไม่รู้อะไรหรอก นางไม่รู้กระทั่งว่าเราเจ็บปวดแค่ไหน นางเหนือกว่าเรา เสด็จพ่อ เสด็จแม่รักนางมาก เพราะนางเป็นเหมือนพระธิดาคนเดียวที่มีความอ่อนโยน ความบริสุทธิ์” ประกายเพลิงพูด “ประกายเพลิงเราเสียใจ เราขอโทษ เจ้าลืมเรื่องที่เราบอกเจ้าซะเถอะ เพราะคำเหล่านั้นเราควรจะใช้มันบอกธารารักษ์มากกว่า” ชลากรพูด ประกายเพลิงได้ยินดังนั้นก็รีบผลักตัวออกจากอ้อมกอดที่ไม่จริงใจ และไม่ได้มาจากใจจริง “อะไรนะ... ไม่... เจ้าไห้เราได้แค่นี้นาเหรอ แค่คำขอโทษเท่านี้จริงๆนาเหรอ เจ้าให้เราได้แค่ความเจ็บปวด เจ้าให้เราได้แค่ฝากรอยแค้นเอาไว้เท่านั้น... คงเป็นกรรม ชาติก่อน เราฆ่าเจ้า เราทำให้เจ้าต้องพรากจากรัก ชาตินี้เจ้าก็เลยทำลายหัวใจเราจนสิ้นดี เราไม่ยอม... ไม่ยอมให้เป็นแบบนี้” ประกายเพลิงพูด “แล้วเจ้าอยากให้เป็นแบบไหน” ชลากรพูด “เราไม่มีความสุข ใครก็อย่ามีความสุขให้เราเห็น” ประกายเพลิงพูด ดึงคอเสื้อชลากรขึ้นมา “เพลิงพิคาต” ประกายเพลิงส่งเสียงเรียกพลังมาและกำลังจะสาดพลังใส่ชลากร ชลากรนิ่งเหมือนรอความตาย ประกายเพลิงโกรธแค้นมาก แต่ก็หยุดยังไงนางก็ไม่สามารถทำลายดวงใจของตนเองได้อยู่แล้ว “เจ้าก็รู้ว่าเราทำไม่ลง” ประกายเพลิงพูด และโยนชลากรลงและเดินออกจากตำหนัก

รุ่งเช้าที่ท้องพระโรง “โถ่ ประกายเพลิง ไม่รู้เตลิดไปถึงไหนแล้ว ลูกแม่...” มาลีรินทร์พูด “ไม่ไกลหรอกพระเจ้าข้า” วาตการณ์พูด “เพราะหม่อมฉันเองพระเจ้าข้า หม่อมฉันทำให้ประกายเพลิงโกรธ” ชลากรพูด “ลูกก็ด้วยเพคะ” ธารารักษ์พูด “งั้นตอนนี้ก็ช่วยๆกันตามหาประกายเพลิงแล้วกัน” องค์วนาวุฒิพูด ทุกคนรับคำ

กลางป่า ธารารักษ์ ไป ทางเดียวกันกับชลากร “เราสองคนทำให้นางเสียใจ ประกายเพลิงคงไม่ออกมาหาเราหรอก” ธารารักษ์พูด “ตอนแรกเราก็คิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้ เราว่านางทำตัวเองมากกว่า ชอบทำตัวให้มีปัญหา” ชลากรพูด ธารารักษ์ก็ไม่ได้พูดอะไร “เจ้าไม่รู้หรอกว่าเราน่าสงสารแค่ไหน” เสียงหนึ่งดังทักเข้ามา เจ้าของเสียงกระโดดลงมา “ประกายเพลิง” ทั้งสองร้องเรียกคนที่เข้ามา “เราไม่เคยมีความสุขเท่าเจ้าธารารักษ์ เราเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจ เรารู้ว่านิสัยแบบเราไม่มีใครรักหรอก เรารู้ เราก็อยากทำตัวให้น่ารักกว่านี้ แต่เราก็ทำไม่ได้ เราอิจฉา เราแค้น เราอยากจะฆ่าเจ้าให้ตายไปจากโลกนี้” ประกายเพลิงพูด “อย่านะประกายเพลิง” ชลากรขวางไว้ “รักกันมากเหรอ อยากจะรักก็เรื่องของเจ้า อย่ามาให้เห็นได้ไหม อย่ามารักกันให้เราเห็น” ประกายเพลิงพูดและขว้างลูกไฟใส่เหมือนเป็นการเปิดศึก ชลากรหลบทันและสวนพลังนาคราชออกไป พลังนาคราชแห่งราชโอรสนาคินทร์พุ่งออกมา ประกายเพลิงกระโดดหลบ และทรงตัวบนพื้นอีกครั้ง ก็ตรงเข้าไปจะชกชลากร ชลากรดันมือไว้และหักแขนประกายเพลิง โยนประกายเพลิงลงไปกระแทกพื้น เรียกดาบเล่มคมกริบคู่กายาออกมา ประกายเพลิงจ้องมองดาบและมองชลากรอีกที ชลากรไม่ใช่คนที่ตัดสินใจอะไรยาก ฟันลงไปหมายให้โดนประกายเพลิง ธิดาราชกลิ้งหลบและลุกขึ้นทันทีถีบชลากรล้มลงไปแทน ดาบหลุดมือ ประกายเพลิงรีบคว้าดาบมาจี้คอชลากร ชลากรถึงกลับขยับตัวไม่ได้ “หากเจ้าขยับแม้แต่นิดเดียว ดาบของเจ้าก็จะปักลงที่คอเจ้า อยากตายไหมหละ” ประกายเพลิงพูด “ประกายเพลิง เราขอร้อง หยุดซะที เราเป็นพี่น้องกันนะ” ธารารักษ์พยายามห้าม ประกายเพลิงโยนดาบทิ้งและดึงแขนธารารักษ์มา เหวี่ยงตัวธารารักษ์ไปกระแทกต้นไม้ กำลูกไฟไว้ในมือ “นี่สำหรับเจ้า นังพี่ชั่ว” ประกายเพลิงอยู่ในอารมณ์โกรธที่รุนแรงเหลือเกิน กำลังจะส่งลูกไฟไปทำร้ายผู้เป็นพี่น้อง ชลากรเข้ามาข้างหลังจับแขนประกายเพลิงไขว้หลังรั้งไว้ ประกายเพลิงดิ้นสุดแรง “หยุดซะทีสิประกายเพลิง” ชลากรพูด ประกายเพลิงยังพยายามดิ้น ร้องไห้ไปด้วย “หยุดได้แล้ว” ชลากรตวาดอีกครั้ง “เจ้านั่นแหละที่หยุด” เสียงโต้ตอบของประกายเพลิงสั่นๆ “เจ้าคิดว่าเราจะฆ่าพวกเจ้าได้จริงๆเหรอ” ประกายเพลิงพูด ธารารักษ์ลุกขึ้น ก้มหน้า ชลากรเองก็ก้มเหมือนกัน

ในตำหนักหนึ่งที่วนาบุรี ชลากรโยนประกายเพลิงเข้าไป “เจ้าไม่ต้องห่วงนะธารารักษ์ เราจะขังนางไว้ในนี้ด้วยพลังนาคินทร์ ต้องเปิดจากข้างนอกได้เท่านั้น เปิดข้างในไม่ได้ สบายใจได้” ชลากรพูด “นี่ถึงกับต้องกักขังกันอย่างนี้เลยเหรอ นี่พวกเจ้าเห็นเราเป็นตัวอันตรายไปแล้วรึไง” ประกายเพลิงพูด “ช่วยไม่ได้ เจ้าทำตัวเอง” ชลากรพูด “ประกายเพลิง” ธารารักษ์พูดเบาๆก่อนจะเดินออกไปกับชลากร

ที่ลานกว้างๆในวนาบุรี พสุธาวาทยืนอยู่กับน้าผี “ตอนนี้เกิดอะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้ตั้งมากมาย เมืองวนาบุรีวุ่นวายเหลือเกิน แล้วนี่วรยุภัทร กินรีนคราของนางหละ เราอยากจะช่วยนางเหลือเกินน้าผี” พสุธาวาทพูด “พระโอรสพสุธาวาทรับสั่งเหมือนมีอะไรในพระทัย แล้วพระธิดาเกศสิรินทร์รัตน์หละพระเจ้าข้า” น้าผีพูด พสุธาวาทไม่ได้ตอบอะไรอยู่ๆก็มีลูกไฟโจมตีมาเฉียดๆ “วาตการณ์” พสุธาวาทหันไป “เราเห็นหลายครั้งแล้ว เจ้าคิดอะไรกับวรยุภัทร” วาตการณ์พูด “เรา....” พสุธาวาทพูด “เจ้าตอบไม่ได้แสดงว่าเจ้ารักนาง เจ้ารักนางไม่ได้นะพสุธาวาท เจ้ามีเกศสิรินทร์รัตน์อยู่แล้ว ทำไมต้องมายุ่งกับวรยุภัทรด้วย” วาตการณ์ตวาดลั่น “พระโอรสวาตการณ์ พระทัยเย็นๆพระเจ้าข้า” น้าผีพูด “เราเย็นมานานแล้ว นานพอจนเราแน่ใจว่าที่เราคิดเป็นความจริง พสุธาวาท เจ้าไม่รู้เลยรึไงว่าเรารักวรยุภัทร เราพอใจนางตั้งแต่แรก เรารักนางมานานพอตัว เจ้าควรเสียสละเพราะเจ้าเป็นพี่คนโต” วาตการณ์พูด “เอาหละ น้าผีอยากหลบไปจริงๆ ศึกชิงนางอีกแล้ว พระธิดาประกายเพลิงก็เปิดศึกไปแล้วครั้งหนึ่ง นี่พระโอรสวาตการณ์อีก เวรกรรมจริงๆ แล้วหน้าที่ก็ยังไม่เสร็จสิ้นด้วย โถ่ถ้าครั้งนี้ไม่สำเร็จ น้าผีไม่ได้ไปเกิดแน่ๆเลย” น้าผีบ่น “วาตการณ์ เราอยากให้เจ้าใจเย็นๆก่อนอีกสักครั้งนะ” พสุธาวาทพยายามพูด วาตการณ์เรียกพลัง “วาโยเวท” วาตการณ์พูดด้วยเสียงกร้าวๆ พสุธาวาทหลบพลังมหาศาลแห่งวายุนั้น

วาตการณ์โกรธมากและเดินเข้าไปในตำหนักที่ประกายเพลิงถูกกักขังอยู่นั้น วาตการณ์ใช่พลังของตนพังประตูเข้าไป “ประกายเพลิง” วาตการณ์เข้าไปหาพี่น้อง “วาตการณ์” ประกายเพลิงพูดและจับมือพี่น้องแน่น ทั้งสองเสมือนที่พึ่งสุดท้ายของกัน “ไปจากที่นี่กัน” วาตการณ์พูด ประกายเพลิงผงกหัว “ธารารักษ์ ธารารักษ์หักหลังเรา มันคือเจ้าของกำไลนั่น มันเอากำไลไปแล้ว เราเกลียดมัน เกลียดธารารักษ์ แล้วเราก็เกลียดชลากรด้วย มันทำให้เราต้องเจ็บใจ มันทำให้เรารักมัน แล้วมันก็มาบอกว่าเสียใจที่มันรักธารารักษ์ ตอนนี้ใจเรามันไม่เหลือแล้ววาตการณ์ มันแหลกสลายไปแล้วเราเกลียดมันทั้งคู่ เราอยากจะฆ่ามัน” ประกายเพลิงตวาดไปน้ำตาก็ไหลด้วยความแค้นใจ “พสุธาวาท มันก็เหมือนกัน มันรักวรยุภัทร วรยุภัทรคือคนที่เรารัก และใครก็อย่าคิดจะแตะต้องนาง วรยุภัทรรักชลากร นางไม่ได้รักเรา” วาตการณ์พูด “ทุกอย่างเราเองก็ดูออกเหมือนกัน แต่เจ้าอย่าคิดจะทำร้ายชลากรเป็นอันขาดนะ” ประกายเพลิงพูด “เจ้าก็อย่าทำร้ายวรยุภัทร” วาตการณ์พูด

สองพี่น้อง วาตการณ์ และ ประกายเพลิงต่างก็เปลี่ยนไปเพราะความรักที่ถูกโชคชะตาเล่นตลกด้วย จากที่แข็งกร้าวอยู่แล้ว กลับยิ่งกว่าเดิมเสียอีก วาตการณ์เดินไปก็ก้มมองขนกินรีในมือด้วย “วรยุภัทร ทำไมเจ้าไม่รักเรานะ” วาตการณ์พึมพำกับตัวเอง นรกานต์ กับ อาทิตยกรกระโดดลงมาขวางหน้า ทั้งสองพี่น้องหยุดเดิน กำหมัดเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ “เราไม่ได้มาต่อสู้” นรกานต์พูด “แล้วมาทำไม” วาตการณ์พูด “เรามาชวนพวกใจไปอยู่ที่ป่าแสงตะวัน เรารู้ว่าพวกเจ้าแค้นพวกมัน เราจะช่วยแก้แค้น” อาทิตยกรพูด “เอายังไงดี” วาตการณ์หันมาปรึกษาประกายเพลิง “ลองดูก็ไม่น่าเป็นไร” ประกายเพลิงพูด

ในเขตป่าแสงตะวัน “นี่คิดจะหลอกใช้พวกเราเหรอ” วาตการณ์พูดและลุกขึ้นยืนหันหลังให้กับอาทิตยกร สุริยะเทพ และ นรกานต์ “เราก็ไม่ยอมให้พวกเจ้าหลอกใช้เหมือนกัน” ประกายเพลิงก็ทำเช่นเดียวกับวาตการณ์ “คิดให้ดีๆนะ ไม่มีใครหลอกใช้พวกเจ้า แต่นี่คือการแก้แค้นต่างหากหละ” นรกานต์พูด อาทิตยกรลุกขึ้นยืน เจ้าสองคนเป็นคนมีผีมือ ที่สำคัญ หากพวกเจ้า และเราช่วยกัน พสุธาวาท กับ ธารารักษ์ และคนอื่นๆที่เป็นพวกมันไม่มีทางต้านได้” อาทิตยกรพูด วาตการณ์ และ ประกายเพลิงที่หันหลังให้อาทิตยกร อาทิตยกรยืนอยู่กึ่งกลางระหว่างสองพี่น้องที่ยืนอยู่คนละจุด ทั้งสองพี่น้องมีแววตาขบคิด ประกายเพลิงค่อยๆกระตุกมุมปากยิ้มแปลก เช่นกันที่วาตการณ์เองก็ตัดสินใจได้พร้อมกัน ทั้งสองพี่น้องต่างหันมาหาอาทิตยกรพร้อมกัน “ตกลง” วาตการณ์ และ ประกายเพลิงพูดพร้อมกัน เกศสิรินทร์รัตน์มองอยู่ๆห่างด้วยสีหน้าที่ตกใจ “วาตการณ์ กับ ประกายเพลิงเป็นอะไรไปนะ” เกศสิรินทร์รัตน์บ่น “โถ่ พสุธาวาท เจ้ากำลังแย่” เกศสิรินทร์รัตน์พูดอย่างห่วงๆ



ตัวอย่างตอนต่อไป

นกตัวนี้แปลก บินเข้ามาในเขตป่าแสงตะวันได้ มันไม่ธรรมดาซะแล้ว” เกศสิรินทร์รัตน์ สีหน้าแววตาของเทพนารีคิดๆอะไรบางอย่าง... และแล้ว นางคงคิดออกยิ้มขึ้นมาทันที เกศสิรินทร์รัตน์เขียนจดหมายและนำไปผูกไว้ที่ขาเจ้านกตัวนั้น “เราฝากจดหมายนี้ไปให้พสุธาวาทด้วยนะ” เกศสิรินทร์รัตน์พูดและท่าทางเจ้านั้นจะรู้เรื่องซะด้วยสิ มันบินออกไป เกศสิรินทร์รัตน์มองตามออกไปไกลลิบๆ
วาตการณ์รีบคว้าแขนวรยุภัทรทันที “ไปกับเรา” วาตการณ์พูด “ไม่... ปล่อยเรานะ” วรยุภัทรพูด “เราจะเอาเจ้าไปกักขังไว้ที่ป่าแสงตะวัน” วาตการณ์พูด “เจ้าเปลี่ยนไปมาก เหมือนไม่ใช่วาตการณ์คนเดิมที่เรารู้จัก” วรยุภัทรพูด “งั้นเจ้าก็รู้จักกับวาตการณ์คนใหม่ไว้ซะ” วาตการณ์พูด

“ไปเลยนะประกายเพลิง ถ้าเจ้าจะมาสร้างปัญหา” ชลากรพูด ประกายเพลิงทั้งเจ็บใจทั้งเสียใจยกมือขึ้นกำลูกไฟไว้ในมือ ชลากรรีบมาขวางหน้าธารารักษ์ไว้ “กลับไปซะประกายเพลิงหากเจ้าแตะต้องธารารักษ์แม้แต่ปลายเล็บ เราจะไม่เกรงเจ้าอีกต่อไป” ชลากรพูด ประกายเพลิงร้องไห้ออกมาทันทีและกระชากเสื้อชลากรมา ผลักชลากรตกน้ำและกระโดดขึ้นไป “ชลากร เป็นไงบ้าง” ธารารักษ์พูด