ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกที่ตรงข้ามกัน ฝ่ายหนึ่งชื่นชมสมรัก อีกฝ่ายใจภักดิ์ใยรักสลาย

                ตำหนักของนางปักษมาลี ปักษมาลีเข้ามานั่งบนแท่น “แล้วเรื่องก็เป็นไปตามคำทำนายนั่นจริงๆ ท่านโหราช่างดูดวงแม่นจริงนะ จริงไหมคุณท้าวเมฆรัตน์” ปักษมาลีพูด “จริงที่สุดเพคะ” คุณท้าวช่างประจบสอพลอตอบเจ้านาย ปักษมาลียิ้มอย่างพอใจ แล้วก็มีเสียงเด็กร้องไห้สร้างความรำคาญดังขึ้น “โอ๊ย เด็กบ้า... ร้องอยู่ได้น่ารำคาญ เอามันออกไปซิคุณท้าว” ปักษมาลีพูด “เพคะ” คุณท้าวทำท่าจะลุกออกไปแต่ก็มีนางกำนัลอุ้มเด็กทารกเข้ามา “พระโอรสปักษยุกันแสงไม่หยุด คงจะหิวหนะเพคะ” นางกำนัลพูด “หิว... อีกแล้วเหรอ เราไม่เลี้ยงแล้ว เอามันไปให้พ่อมันเมืองครุฑโน่น เด็กบ้า ยังไม่ทันไรก็ส่อแววจะเหมือนพ่อ น่ารำคาญ นี่ถ้าเรายังอยู่กับพ่อของมัน เราต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ” ปักษมาลีพูด “โถ่... อดทนเอาหน่อยนะเพคะพระธิดา พระโอรสของพระธิดาหนะ จะได้เป็นรัชทายาทของเวียงทิฆัมพรนะเพคะ พระธิดาก็จะได้สบายไงเพคะ” คุณท้าวเมฆรัตน์พูด “เออ... เรารู้ เราถึงทนอยู่นี่ไงหละ แล้วทุกทีพวกเจ้าทำยังไงหละมันถึงหยุดร้อง” ปักษมาลีพูด “กราบทูลไปสิ” คุณท้าวเมฆรัตน์ต่อว่านางกำนัล “เออ... ทุกครั้งพระธิดาวิหงค์จันทร์เป็นคนปลอบพระโอรสปักษยุเพคะ แล้วก็ให้พระโอรสปักษยุดื่มนมของพระนมแล้วก็หลับไปทุกที” นางกำนัลพูด “ก็ไปเรียกพระนมสิ” ปักษมาลีพูดอย่างหงุดหงิด “พระนมออกไปตามหาพระธิดาวิหงค์จันทร์หนะเพคะ ยังไม่กลับมาเลย” นางกำนัลพูด “โอ๊ย... งั้นก็ให้มันกินนมคุณท้าวเมฆรัตน์นั่นไป” ปักษมาลีพูดอย่างรำคาญ “ไม่ได้นะเพคะ หม่อมฉันไม่มีน้ำนมหรอกเพคะ ให้พระโอรส เสวยนมพระธิดาเถอะเพคะ” คุณท้าวเมฆรัตน์พูด “ไม่ ถ้านมมันหายากนักก็อย่ากินมันเลย น้ำข้าวนั่นหนะ เอากรอกปากมันไป” ปักษมาลีพูด นางกำนัลที่อุ้มพระโอรสปักษยุมองนางปักษมาลีด้วยสายตาที่ไม่ชื่นชม เลือดเนื้อเชื้อไขของนางแท้ๆ แต่นางกลับผลักไส “ทื่ออยู่ทำไมหละแม่สกุณาก็พระธิดารับว่าให้เอาน้ำข้าวกรอกปากยังไงหละไปสิ” คุณท้าวพูด นางกำนัลสกุณาถอนใจ “เจ้าค่ะคุณท้าว” นางพูดแล้วอุ้มทารกน้อยออกไปด้วยสายตาเหยียดหยามในการกระทำของปักษมาลี ล่วงพ้นตำหนักนั้น นางก้มมองโอรสน้อยปักษยุ “โถ่ พระโอรส... ช่างน่าเห็นใจเหลือเกิน ดูสิเยาว์ชันษา พระมารดาก็ไม่ให้เสวยนม” สกุณาพูด

ภายนอกป่าหิมพานต์ ยังมีนคราอีกแห่ง ที่สงบร่มเย็นมาสิบๆปีแล้ว เจ้าผู้ครองนครทรงยึดหลักทศพิธราชธรรมอย่างมั่นคง ทรงประทับเหนือบัลลังก์แห่งนครมณีนพรัตนา เคียงข้างพระมเหสีในพระองค์ ตรงหน้าคือคู่สมรสซึ่งเหมาะสมกันหนึ่งกิ่งทองใบหยก เพลานั้นแววพระเนตรขององค์กษัตริย์และพระมเหสีต่างก็ปลาบปลื้มใจหนักหนา และรู้สึกยินดีนัก “วันนี้แม่ปลื้มใจหนักหนารู้ไหม... สุวรรณลักษณาของแม่ เป็นฝั่งเป็นฝาซะที” มเหสีแห่งมณีนพรัตนายิ้มอย่างพอพระทัย เช่นเดียวกับพระสวามีของนาง “นภราช สุวรรณลักษณา ดูแล และรักษาน้ำใจกันให้ดีนะลูก” องค์เหนือหัวรับสั่ง “เพคะเสด็จพ่อ” สุวรรณลักษณาพระธิดาในองค์ท่านรับสั่ง “ลูกขอให้สัตย์ปฏิญาณต่อพระพักตร์เสด็จพ่อฤทธิ์นาท และเสด็จแม่กรกนกเจ้าเหนือหัว และ อัครมเหสีแห่งนครมณีนพรัตนา จะขอรักและดูแลมอบชีวิตทั้งชีวิต และหัวใจให้กับสุวรรณลักษณาแต่เพียงผู้เดียว หัวใจนี้ขอไม่ให้ใครนอกจากสุดรักสุดดวงใจสุวรรณลักษณา” นภราชโอรสรับสั่งด้วยความมั่นคง สุวรรณลักษณาก้มหน้าแอบยิ้มอย่างขัดเขิน ลดหลั่นจากบัลลังก์มณีนพรัตนา แท่นนั่งราชโอรสพระองค์แรกประทับนั่งอยู่เคียงด้วยครอบครัวของพระองค์ พระชายาอุ้มพระธิดาองค์น้อยที่กำลังน่ารักน่าเอ็นดูอยู่พระองค์หนึ่ง “พี่ดีใจด้วยนะสุวรรณลักษณา” พระองค์รับสั่งขึ้น “พี่ก็ดีใจด้วยเช่นกันนะ” พระสุนิสารับสั่ง “น้องก็ต้องขอขอบพระทัยพี่กนกนาท พี่ชายคนโตของน้อง และพี่บุษรามากนะเพคะที่เสด็จมาในวันนี้ แถมยังพาหลานกิ่งโกมินทร์มาเที่ยวด้วย ดูซิ กำลังน่ารักเชียว” สุวรรณลักษณาพูด “กิ่งโกมินทร์นี่อายุได้กี่ขวบแล้วนะ” องค์เหนือหัวฤทธิ์นาทรับสั่งถาม “สองขวบเศษแล้วเพคะ” พระสุนิสาบุษราตอบ สุวรรณลักษณายิ้มๆอยู่ก็หน้าเศร้าลง “เป็นอะไรไปเล่าสุวรรณลักษณา” นภราชเอ่ยขึ้น “พี่กนกนาท อยู่ต่างเมืองยังเสด็จมา พี่นพมาศ อยู่ที่แดนสมุทร ยังเสด็จมาในวันนี้ แต่...” สุวรรณลักษณาเอ่ย “โถ่สุวรรณลักษณาน้องพี่ เจ้าคงกำลังคิดมากเรื่องน้องสร้อยสายเพชรอยู่หละสิ” นพมาศพระธิดาองค์ที่สองแห่งมณีนพรัตนาที่อภิเษกสมรสกับเจ้าแห่งแดนสมุทรเอ่ยขึ้น สุวรรณลักษณาก้มหน้าแน่นิ่ง “ความจริงแล้วสร้อยสายเพชรทำแบบนี้หนะไม่ถูกต้องนะเพคะเจ้าพี่ ก็มีกันอยู่สี่พี่น้อง กนกนาท นพมาศ สุวรรณลักษณา สร้อยสายเพชร แต่นี่... สร้อยสายเพชรกลับไม่มาร่วมงานอภิเษกสมรสของพี่สาว แคลงใจอะไรของนาง” มเหสีกรกนกรับสั่ง นพมาศถอนใจอย่างเห็นใจสุวรรณลักษณาแล้วหันมาสบตากับองค์นาคราชผู้สง่างามเคียงองค์

ตำหนักหนึ่ง ขณะที่ข้างนอกมีการสมโภชกันอย่างรื่นรมย์ แต่ตำหนักนั้นกลับหารื่นรมย์ไม่ นารีนางหนึ่งหยิบแจกันมาทุ่มจนแตกออกด้วยความแค้นเคือง นางนั่งสะอึกสะอื้นลงบนพระแท่น “โถ่พระธิดา... อย่าทำเช่นนี้เลยนะเพคะ หม่อมฉันหัวใจจะสลายอยู่แล้ว เห็นพระธิดาเสียพระทัยเช่นนี้หม่อมฉันจะขาดใจนะเพคะ” ท้าวนางชั้นผู้ใหญ่แต่งกายดีเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง “คุณท้าวกานดา... ทำไมต้องเป็นแบบนี้... เราร้ายนักเหรอ เราไม่ดีนักเหรอ ถึงได้ทำกับเราแบบนี้ ทำเหมือนไม่รู้ว่าเราคิดเช่นไร สุวรรณลักษณาเป็นพี่... แต่ก็ไม่เคยเสียสละอะไรให้น้องอย่างเราบ้างเลย เราจะขาดใจตายอยู่แล้วคุณท้าว” นารีสูงศักดิ์ห่มสไบเฉียงสง่างามกับอาภรณ์สีทองระยับ นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า คุณท้าวกานดาท่าทางจะรักภักดีต่อนางมากโอบกอดนางไว้ด้วยความเห็นใจ “ทูนหัวของหม่อมฉัน พระธิดาสร้อยสายเพชร ทำพระทัยนะเพคะ ทรงเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว” คุณท้าวพูดอย่างปลอบใจ ท่าทางจะมิอาจทำให้นางใจเย็นลงได้ “ไม่... เราไม่ยอม เราไม่มีความสุข แล้วเราจะปล่อยให้คนอื่นมีความสุขกันได้ยังไง เราไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก... เราไม่ยอม...” นางอยู่ในอารมณ์เคืองใจจัด บุรุษหนึ่งยุรยาตรเข้ามาในตำหนักนั้น “รติวุฒิ...” สร้อยสายเพชรรีบเช็ดน้ำตาแล้วรุดไปคว้าแขนบุรุษอสุราแต่สง่างามผู้แต่งกายเยี่ยงสามัญชนคนนั้น “เป็นยังไงบ้าง ข้างนอก...” สร้อยสายเพชรรีบเอ่ยถาม รติวุฒิก้มหน้า “เสร็จสิ้นพิธีอภิเษกสมรสแล้วพระเจ้าข้า” รติวุฒิพูด พระธิดาสร้อยสายเพชรได้ยินเพียงเท่านั้นก็เริ่มหายใจไม่เป็นปกตินางเคืองใจมาก แล้วหันกลับไปซบพระเขนยกันแสงไม่หยุด รติวุฒิเดินตามมาแล้วเงื้อมือเหมือนอยากจะปลอบโยนนางแต่ก็ต้องลดมือลงแล้วคุกเข่า “พระโอรสนภราช... ทรงให้สัตย์ปฏิญาณไว้ว่า มีพระทัยเดียวได้มอบให้พระธิดาสุวรรณลักษณาไปแล้ว จะไม่ให้ใครอีก เช่นเดียวกับใครบางคนที่อยากจะให้สัตย์ปฏิญาณเช่นนี้ต่อพระธิดาเช่นกัน” รติวุฒิก้มหน้า สร้อยสายเพชรสะอึกสะอื้นไป แล้วอยู่ๆนางก็พรวดขึ้นมาทำเหมือนจะวิ่งออกไป “รติวุฒิรีบรั้งไว้สิพ่อ” คุณท้าวรีบบอก รติวุฒิรั้งพระธิดาสร้อยสายเพชรเอาไว้ “จะเสด็จไปไหนพระเจ้าข้า” รติวุฒิพูด