แหวนยุคล

ลำดับตอนที่ #2 : ชะตากรรม เทพบุตร และ เทพธิดาน้อยที่ลงมาจุติ

คืนดึกสงัด ณ มหานครอันเคยเป็นที่ร่มเย็นและสงบสุข บัดนี้ลุกเป็นไฟ ข้าศึกศัตรูเข้าปะทะมา คนคุมทัพนั้นเป็นหญิง แต่นัยน์ตาเย็นเยียบน่าเกรงขามเหลือเกิน คนของนางเป็นฝ่ายได้เปรียบ วิศิษฏ์ธาตรีคงถึงกาลวิบัติแล้ว

ในตำหนักหนึ่งของเมืองวิศิษฏ์ธาตรี นารีผู้ทรงสง่าเดินเข้ามาอย่างรุ่มร้อน นางมองดูเปลเด็กทั้งเจ็ดเปลอย่างห่วงๆ และจึงตัดสินใจคุกเข่าลง “องค์มหาเทวา ผู้เป็นใหญ่ในสามภพ โปรดช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ” นางผู้นั้นกล่าว พร้อมกับคุกเข่าพนมมือ ชั่วพริบตาแหวนวงหนึ่งเลื่อนลอยลงมาจากนภา ม้าบินทีทองบินลงมาด้วย นางรับแหวน และลุกขึ้น “แหวนเทพธิดา” นางพูดเบาๆ “มาลย์สุภัคเทวี รีบรวมพระธิดาทั้งหก เข้ากับแหวนสิพระเจ้าข้า” ม้าบินสีทองพูด มาลย์สุภัคเทวีชูแหวนขึ้น แหวนเปล่งแสงรัศมี เด็กในเปลหายเข้าไปในแหวนทั้งหกคน เหลืออีกคน มาลย์สุภัคเทวีสวมแหวนวงนั้นที่นิ้วกลางซ้ายน้อยๆของพระธิดาของนาง นางอุ้มพระธิดาของนางขึ้นมา ร้องไห้ด้วย “มันเป็นทางเลือกเดียว แม่ต้องรวมพวกเจ้าเข้ากับแหวน หากไม่รวม นภวิหงค์ต้องไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่ แม่รู้ว่าการที่เราจะได้พร้อมหน้ากันนั้น ต้องรอปรากฏการณ์สะพานรุ้งคู่ แต่แม่ไม่มีทางเลือก” มาลย์สุภัคเทวีพูด พระธิดาองค์น้อยยังเป็นทารกอยู่ ร้องไห้เหมือนกัน มาลย์สุภัคเทวีหันมาหาม้าทอง “เจ้าม้าทอง ฝากลูกของเราด้วย ให้เรียกเค้าว่าสุรีย์รินทร์ พอเข้าวันจันทร์ให้เค้าชื่อศศิจันทร์ ล่วงอังคาร ให้ชื่ออังศุภา เข้าวันพุธเรียกเค้าว่าวารพุธ พอล่วงพฤหัสบดี ให้เรียกเค้าว่าพฤกษ์พิศ ถึงวันศุกร์เค้าชื่อศุภวาร วันเสาร์ ลูกคนสุดท้ายของเราให้เรียกเค้าว่าเสาวภา” มาลย์สุภัคเทวีพูดพลางสะอึกสะอื้นและวางพระธิดาน้อยลงบนหลังเจ้ามาทอง “ม้าทองทูลลาพระเจ้าข้า” ม้าทองพูดและบินลับไป..

ที่อาศรมฤๅษีม้าทองบินล่องลอยลงมาจากนภา “ท่านฤๅษีขอรับ” ม้าทองส่งเสียง ท่านฤๅษีนั่งสมาธิอยู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้น “วายุเทพ วายุเทพคืนชีพแล้วขอรับ” ม้าทองพูด “พระขรรค์เงินที่กักขังวายุเทพใต้ขุมนรกถูกเหล่าเทพบริวาร และปีศาจต่างๆผู้ภักดีต่อวายุเทพทำลายใช่ไหม” ท่านฤๅษีพูด

เมื่อเวลาล่วงเลยผันผ่าน ดวงตะวัน และ จันทรา ต่างผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนทำหน้าที่ของมัน ผ่านไปแล้วเก้าปีเศษๆ

กลางป่าลึกเร้น ผู้หญิงคนหนึ่ง วิ่งหนีการตามล่าของเทพกลุ่มหนึ่ง นางวิ่งไปร้องไห้ นางดูเหนื่อยอ่อนมาก นางหกล้มและไม่มีแรงลุกขึ้นต่อ เหล่าเทพเข้ามารุมล้อม “รัตนวราง ลูกของท่านอยู่ที่ไหน” เทพคนหนึ่งพูด “เราอยู่นี่” เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังมา พร้อมกับเจ้าของเสียงกระโดดลงมากลางวงล้อมของเทพเหล่านั้น “สุริโย” รัตนวรางร้องเรียกชื่อพระโอรสของนาง “เสด็จแม่ไม่ต้องทรงเป็นห่วง ลูกจัดการเองพระเจ้าข้า” สุริโยโอรสน้อยทรงอาภรณ์สีแดงก่ำ สวมสร้อยคอสีแดง นิ้วกลางข้างซ้ายสวมแหวนวงงามอยู่เอ่ยขึ้นและหันไปหาเหล่าเทพพวกนั้น “พวกเจ้าทำไมต้องคอยตามล่าเรากับเสด็จแม่อยู่เรื่อย” สุริโยพูด “เพราะเจ้าคือศัตรูตัวสำคัญขององค์วายุเทพ เจ้าแห่งพวกข้าไงหละ” เทพบริวารแห่งวายุเทพพูด “เจรจากันดีๆไม่ชอบ... ก็ตามใจ” สุริโยพูดพร้อมกับกำหมัดเตรียมพร้อม เหล่าเทพบริวารโจมตีเข้ามาด้วยดาบ สุริโยราชโอรสน้อยตั้งรับด้วยมือเปล่า เตะ ต่อยสวนกลับ บ้างก็สวนด้วยไฟ ดูคล่องแคล่วผิดเด็กทั่วไปที่ไม่น่าจะเก่งกาจอาจหาญได้ถึงเพียงนี้ เหล่าเทพบริวารบาดเจ็บร่อยหรอไปมาก พวกนั้นจึงหนีไปก่อน สุริโยจะตามไปจัดการ “เดี๋ยวลูก” รัตนวรางพูดและเดินมาหาลูกชาย “ปล่อยเค้าไปเถอะนะลูก แม่ไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมอีก” รัตนวรางพูด “ลูกก็ไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมหรอกพระเจ้าข้า หากไม่จำเป็น” สุริโยพูด “แต่นี่เค้าก็ไปแล้ว ยังมีความจำเป็นอะไร ที่ต้องฆ่าเค้าอีกหละลูก” รัตนวรางพูดกับโอรสของนางอย่างอ่อนโยน โอรสน้อยนิ่งคิด ชั่วครู่ม้าบินสีเงินตัวน้อยก็บินมา “มีอะไรเหรอพระเจ้าข้าพระโอรส เสด็จแม่” ม้าเงินพูด “เทพบริวารวายุเทพหนะเจ้าม้าเงิน” รัตนวรางพูด

ที่อีกด้านหนึ่งของป่า ราชธิดาน้อยนั่งอยู่ริมน้ำตก นางไม้คนหนึ่งก็ออกมาจากต้นไม้ใกล้ๆ นางเดินเข้ามาข้างหลังพระธิดาน้อย คุกเข่าลง “พระธิดาสุรีย์รินทร์... คิดถึงบ้านเมือง คิดถึงเสด็จพ่อเสด็จแม่เหรอเพคะ” นางไม้พูด “ใช่จะพี่อรัญญิกาเราอยากกลับไปหาเสด็จพ่อเสด็จแม่ เราอยากกลับไปบ้านเมืองของเรา” สุรีย์รินทร์พระธิดาน้อยทรงอาภรณ์สีแดงก่ำ สวมสร้อยคอสีแดง และแหวนวงงามประดับอยู่ที่นิ้วกลางซ้ายพูดน้ำเสียงหมองเศร้า ท่านฤๅษีก็เข้ามาข้างหลัง อรัญญิกานางไม้ยกมือไหว้ “พระธิดาสุรีย์รินทร์อยากจะทรงทราบเรื่องของเมืองวิศิษฏ์ธาตรีใช่ไหม” ท่านฤๅษีพูด “เจ้าค่ะท่านตา หลานอยากรู้ แล้วก็อยากกลับไปด้วย” สุรีย์รินทร์พูด “กลับไม่ได้หรอก” ท่านฤๅษีพูด “ทำไมหละเจ้าคะ” สุรีย์รินทร์พูด “อันตราย... พระธิดาทรงทราบไหมว่าพระบิดาอาจจะสิ้นพระชนม์ไปแล้ว” ท่านฤๅษีพูด “เสด็จพ่อสิ้นพระชนม์แล้วเหรอเจ้าคะ” สุรีย์รินทร์ราชธิดาน้อยส่งเสียงตกใจ



ตัวอย่างตอนต่อไป

“เหนือหัวไกรศร พ่อของเจ้าตายไปแล้วหละ” เสียงเย็นเยียบของบุรุษน่าเกรงขามดังขึ้น ลมพัดรุนแรงเหลือเกิน “ใครหนะ เจ้ารู้ชื่อเสด็จพ่อของเราได้ยังไง” สุรีย์รินทร์เอ่ยถาม เจ้าของเสียงปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า “แล้วเราก็หาเจ้าเจอจนได้ แหวนเทพธิดา” วายุเทพพูด “ท่านเป็นใคร” สุรีย์รินทร์น้ำเสียงของพระธิดาองค์น้อยองค์นี้ดูไม่มีความตื่นกลัวเลยสักนิด “นี่คือองค์วายุเทพ ศัตรูของเจ้าไงหละ” นภวิหงค์ตามมา “เจ้าเป็นใคร” สุรีย์รินทร์หันไปถามนภวิหงค์ “เรานภวิหงค์ เราเป็นคนที่ที่ฆ่าพ่อของเจ้าไงหละ และเราก็กำลังจะส่งเจ้าให้ตายตามพ่อของเจ้าไป” นภวิหงค์พูด