แหวนยุคล

ลำดับตอนที่ #15 : พลังวายุบุตร

“จะมาแย่งแหวนยุคลอีกหละสิ รู้ทั้งรู้ว่าเอาชนะพวกเราไม่ได้ ตามมาอยู่ได้ น่ารำคาญ” พุทธิกรพูด “เราพาพระโอรสวาโยวาตมาให้ทรงทราบว่าศัตรูคือใคร” เทพบริวารพูด “ไหนหละพระโอรสของเจ้า” วารพุธพูด “เราเอง” เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินมา “เจ้าเป็นใคร” พุทธิกรพูด “เราเป็นบุตรแห่งวายุเทพ คนที่ได้รับมอบหมายให้ฆ่าเจ้า” วาโยวาตพูด และโจมตีทันทีด้วยลูกไฟ พระโอรส และ พระธิดาน้อยทั้งสอง หลบทันและเรียกดาบออกมา ถือในท่าเตรียมพร้อม วารพุธตรงเข้าไปจะฟันวาโย วาโยวาตหลบทันและเรียกลูกพายุมาและขว้างใส่ วารพุธเซๆไปเล็กน้อย พุทธิกรจะเข้าไปแทง วาโยวาตหลบได้ทันและสวนลูกพายุไป “วารพุธ” พุทธิกรเรียกเชิงนัดแนะ ทั้งสองใช้พลังของแหวนยุคล และรีบหนีไป

       ใต้บาดาล “ดีจังที่เจ้ามาวันนี้พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันพฤหัส” ชลาธารพูด “ท่าทางเจ้าจะอยากเจอคนวันพฤหัสบดีมากนะ” วารพุธพูด ชลาธารยิ้ม “ใช่... เราอยากคุยกับพฤกษ์พิศ แล้วก็เพชรการณ์ อยากรู้ว่าพฤกษ์พิศโกรธอะไรนทีวาตรึปล่าว เออ... เจ้าพอจะรู้ไหม” ชลาธารพูด “เราไม่รู้หรอก แล้วก็ไม่สนใจด้วย พรุ่งนี้ค่อยไปถามกันเองแล้วกัน” วารพุธพูด “แล้ว... พระนางรัตนวรางหละพระเจ้าข้า” นทีวาตพูด “เสด็จแม่ของเราสบายดี อยู่ที่เมืองพิงผา” พุทธิกรพูด “ข้าพระองค์อยากไปเฝ้า” นทีวาตพูด “อย่าพึ่งเลยนะ นทีวาต พรุ่งนี้ค่อยไปดีกว่า ค่ำแล้ว พุทธิกร กับ วารพุธของอยากพักผ่อนอยู่ที่นี่มากกว่า เราจะพาไปเฝ้าเสด็จพ่อนะ” ชลาธารพูด

            ท้องพระโรงเมืองบาดาล พระโอรส และ พระธิดาน้อยยกมือไหว้ท้าวนาคินทร์ “พักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้หลาน พวกเจ้าเป็นเพื่อนของชลาธาร มีอะไรให้ลุงช่วยก็บอกได้” ท้าวนาคินทร์พูด “แล้วเสด็จพ่อไม่จับพวกเค้าเหรอเพคะ พวกเค้าเป็นศัตรูของวายุเทพนี่เพคะ เสด็จพ่อไม่เกรงใจวายุเทพแล้วเหรอ” ชลาธารพูด “วายุเทพเป็นเทพใจร้าย พ่อฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว พ่อจะไม่อยู่ข้างเค้าอีก” ท้าวนาคินทร์พูด

            ในตำหนักรับรอง “ตามสบายนะวารพุธ” ชลาธารพูด “จะ” วารพุธพูด “เออ... แล้วเสด็จแม่ของเจ้าหละ” ชลาธารพูด “เสด็จแม่... ถูกพวกวายุเทพสะกดให้แย่งแหวนของพวกเรา” วารพุธพูดเสียงค่อยลง “เราทำให้เจ้าไม่สบายใจรึปล่าว เราขอโทษนะ” ชลาธารพูด “ไม่เป็นไรจะ” วารพุธพูด

            เมื่อแสงสุริยะทอแผ่รังสีทั่วนภา ใต้บาดาลก็เกิดความเปลี่ยนแปลงด้วย พุทธิกร ก็เปลี่ยนเป็น เพชรการณ์ ส่วน วารพุธ ก็เปลี่ยนเป็น พฤกษ์พิศ

            ที่ลานซ้อมรบของทหารบาดาล นทีวาตเองก็อยู่ที่นั่น พฤกษ์พิศกอดอกมองดูอยู่ นทีวาตหันมาเห็นเข้า “พระธิดาพฤกษ์พิศ” นทีวาตพูดและวิ่งเข้ามา นทีวาตคุกเข่าลงตรงหน้าพฤกษ์พิศ “พระธิดาพฤกษ์พิศ” นทีวาตพูด พฤกษ์พิศผลักนทีวาต “พระธิดา... โกรธอะไรข้าพระองค์พระเจ้าข้า” นทีวาตพูด “ไม่ได้โกรธ แต่เราเกลียดเจ้า” พฤกษ์พิศพูด “ทำไมพระเจ้าข้า ทำไมพระธิดาถึงไม่มีเหตุผล” นทีวาตพูด “เออ เราไม่มีเหตุผล เราอิจฉาเจ้า เจ้าไม่มีพ่อ เจ้าไม่มีแม่ แต่เสด็จป้ารัตนวรางบอกว่าเจ้าคือลูก เสด็จป้าบอกว่าเจ้าคือพี่ชายของพวกเพชรการณ์ เจ้าเจอแม่ แต่เรา... มองไม่เห็นหนทางที่จะช่วยเสด็จแม่ได้เลย” พฤกษ์พิศพูดน้ำตาก็ไหลด้วย “พระธิดา... ข้าพระองค์จะช่วยพระธิดาพระเจ้าข้า” นทีวาตพูด “อย่างเจ้านาเหรอจะช่วยเรา...” พฤกษ์พิศหันมาตะคอก “เท่าที่ข้าพระองค์จะทำได้พระเจ้าข้า ข้าพระองค์ขอถวายชีวิตให้กับพระธิดา แล้วจะไม่คืนคำด้วย” นทีวาตพูด “แน่ใจนะว่าจะไม่คืนคำ” พฤกษ์พิศพูด “พระเจ้าข้า” นทีวาตพูด

            เพชรการณ์เข้ามาที่ตำหนักรับรองของพฤกษ์พิศ “พฤกษ์พิศ...” เพชรการณ์ร้องเรียก “ออกไปไหนนะ” เพชรการณ์พูด แล้วพฤกษ์พิศก็เข้ามา “เจ้าเข้ามาทำไม” พฤกษ์พิศพูด “จะมาปรึกษา เรื่องวาโยวาต” เพชรการณ์พูด “อ๋อ... วาโยวาต บุตรแห่งวายุเทพ” พฤกษ์พิศพูด “ใช่... วาโยวาตเป็นเทพ เค้ามีฝีมือมากพอตัว เราเกรงว่า...” เพชรการณ์ละไว้ “หยุดคิดอย่างนั้นเดี๋ยวนี้นะ แหวนยุคลไม่เคยแพ้ใคร ต้องไม่แพ้ใครด้วย” พฤกษ์พิศพูด “แล้วพวกเจ้าจะไปไหนกันต่อหละ” ชลาธารเดินเข้ามาพร้อมกับ นทีวาต “เรากะว่าจะกลับไปหาเสด็จแม่ที่นครพิงผาก่อน” เพชรการณ์พูด “ข้าพระองค์ของไปด้วยได้ไหมพระเจ้าข้า” นทีวาตพูด “อยากไปก็ตามมาสิ” พฤกษ์พิศพูดเสียงเรียบๆ

            ที่นครพิงผา ในตำหนักหนึ่ง “เสด็จแม่” เพชรการณ์เข้ามากอดพระมารดา “เพชรการณ์... กลับมาแล้วเหรอลูก” รัตนวรางพูด “พระเจ้าข้า” เพชรการณ์พูด “เสด็จป้าทอดพระเนตรสิเพคะ มีคนอยากมาเข้าเฝ้า” พฤกษ์พิศน้ำเสียงราบเรียบเจือปนไปด้วยความหม่นหมอง “นทีวาต” รัตนวรางเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นหน้า นางลดตัวลงมานั่งกับพื้นเพื่อกอดเด็กผู้ชายที่นางคิดว่าเป็นลูก เพชรการณ์นั่งมองอยู่บนแท่น พฤกษ์พิศยืนมองดูอยู่น้ำตาคลอ “นทีวาตลูกแม่ เจ้าจะมาอยู่กับแม่ที่นี่ใช่ไหมลูก” รัตนวรางพูด “อยู่ไม่ได้หรอกพระเจ้าข้า ข้าพระองค์เพียงแต่มาเข้าเฝ้าพระนางเท่านั้น” นทีวาตพูด “เสด็จแม่พระเจ้าข้า” เพชรการณ์พูด “เพชรการณ์ มาหาแม่สิลูก นี่คือพี่เจ้า แม่มั่นใจ นทีวาต เจ้าคือลูกแม่” รัตนวรางพูด “ไม่ใช่หรอกพระเจ้าข้า” นทีวาตพูด “ยังดีที่เจ้ายอมรับว่าเจ้าไม่มีทางที่จะเป็นพระโอรสของเสด็จป้าไปได้” พฤกษ์พิศพูด นทีวาตก้มหน้า “พฤกษ์พิศ แต่ป้าว่าใช่ คนนี้แหละ ต้องใช่แน่ๆ” รัตนวรางพูด “นทีวาตเจ้าไปได้แล้ว” พฤกษ์พิศพูด “พฤกษ์พิศ” เพชรการณ์หันมา “ข้าพระองค์ทูลลาพระเจ้าข้า” นทีวาตก้มลงกราบ รัตนวรางน้ำตาไหล “จะลูก แล้วเจ้ามาหาแม่อีกนะ” รัตนวรางพูด “พระนางอย่าลดพระองค์ยังมาเสมอข้าพระองค์เลยพระเจ้าข้า” นทีวาตพูด “ใครบอกว่าแม่ลดตัวลงมาหาเจ้า ลูกเอ๋ย แม่ยกย่องเจ้าขึ้นมาเทียมแม่ต่างหากเล่า” รัตนวรางพูด “ยังไงก็มิสมควรอยู่ดี ข้าพระองค์ทูลลา” นทีวาตพูดและเหาะออกไป พฤกษ์พิศกระโดดขึ้นไป

ที่ชายหาด นทีวาตกำลังจะแปลงร่างเป็นนาคีว่ายน้ำลงไป พฤกษ์พิศกระโดดลงมาตรงหน้า “อย่าบังอาจคิดว่าตัวเองเป็นพระโอรสของเสด็จป้ารัตนวรางเป็นอันขาด” พฤกษ์พิศพูด “ตัวข้าพระองค์เองก็ไม่ได้คิดอยู่แล้ว” นทีวาตพูด “อ๋อ กล้าย้อนเราเหรอ ไหนบอกว่ายกชีวิตเจ้าให้กับเราแล้วไง” พฤกษ์พิศพูด “พระเจ้าข้า ชีวิตของข้าพระองค์ ก็เป็นของพระธิดานั่นแหละ” นทีวาตพูด “เอาชีวิตของเจ้าไปให้ชลาธารเถอะ ก่อนที่เราจะบดขยี้มัน” พฤกษ์พิศพูด “จะบดขยี้ หรือจะทำอย่างไรก็สุดแล้วแต่พระทัยเถอะพระเจ้าข้า ชีวิตของข้าพระองค์ ถวายให้พระธิดาแล้วนี่นา” นทีวาตพูดและลงน้ำไป

ที่เมืองพิงผา พฤกษ์พิศเดินเข้ามาในตำหนัก เพชรการณ์รออยู่ข้างในอยู่แล้ว “เพชรการณ์” พฤกษ์พิศพูด “เราผิดหวังมาก... ทำไมเจ้าถึงเป็นคนขี้อิจฉาแบบนี้” เพชรการณ์พูด “แล้วจะทำไม แล้วเจ้าว่ามันน่าอิจฉาไหมหละ เราเป็นคนนะ คนไม่เหมือนคนอื่นด้วย ก็นิสัยเรามันเป็นแบบนี้ เจ้าว่าเราอยากเป็นเหรอ” พฤกษ์พิศพูด “เจ้าอิจฉานทีวาต ดูก็รู้” เพชรการณ์พูด “ไม่ใช่เพียงแค่นทีวาตคนเดียวที่เราอิจฉา พวกเจ้าทั้งเจ็ดคนด้วยที่เราอิจฉา พวกเข้าอยู่กับเสด็จแม่ของเจ้าตลอด พวกเจ้าไม่เข้าใจความรู้สึกของพวกเราหรอก” พฤกษ์พิศพูด “แล้วไม่เห็นต้องทำแบบนี้ เรามองมาหลายวัน ไม่มีใครที่นิสัยเหมือนเจ้า เจ้าชอบแดกดันทุกคนที่เจ้าไม่พอใจ” เพชรการณ์พูด “เจ้าก็ลงไปอยู่เมืองบาดาลซะสิ มีทั้งชลาธารเพื่อนเจ้า... แล้วก็นทีวาตพี่เจ้าไงหละ” พฤกษ์พิศประชด “คนอย่างเจ้าเก่งแค่ไหนก็ไม่มีใครชอบหรอก” เพชรการณ์ผลักพฤกษ์พิศจนล้มลง พฤกษ์น้ำตาคลอลุกขึ้นเดินไปหยิบย่ามบุปผาสวรรค์ และกระโดดเหาะออกไป




ตัวอย่างตอนต่อไป

พฤกษ์พิศเดินเข้าไปเห็นว่าพระมารดายังหลับอยู่ พฤกษ์พิศนั่งลงบนเตียงที่พระมารดานอนอยู่ พระธิดาร้องไห้ไปด้วย มาลย์สุภัคเทวีตื่นขึ้น “พฤกษ์พิศ” มาลย์สุภัคเทวีเรียกชื่อพระธิดาและโอบกอดพระธิดาไว้ พฤกษ์พิศร้องไห้อยู่ “คราวนั้นเสด็จแม่แทงพระองค์เอง ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลยหละเพคะ” พฤกษ์พิศพูด “ยาสมุนไพรช่วยรักษาแม่ เออ พฤกษ์พิศจะมาอยู่กับแม่ใช่ไหมลูก” มาลย์สุภัคเทวีพูด “พฤกษ์พิศ กลับนครพิงผาเถอะ” เพชรการณ์กระโดดลงมา “นะพระเจ้าข้า” ม้าเงิน และ ม้าทองส่งเสียงออกมาจากย่าม

“พี่ศุภวารเมตตาหม่อมฉันให้เดินทางไปด้วยนะเพคะ” เขมแขพูด “แต่การเดินทางของพระโอรส กับ พระธิดามีแต่การต่อสู้นะ เขมแขจะอยู่ด้วยได้รึปล่าวหละ” ม้าทองพูด “ใช่ ต้องลำบากมาก” ม้าเงินพูด “ถึงเราให้เจ้าไปด้วย แล้วคนอื่นหละ พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์เจ้าจะอยู่กับ ศนิศักดิ์ กับ เสาวภาได้ไหมหละ” ศุภวารพูด “พี่เสาวภาก็เป็นพี่เหมือนกันเพคะ” เขมแขพูด