แหวนยุคล

ลำดับตอนที่ #12 : ถึงแล้วสระวิศิษฎ์

ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง สุรีย์รินทร์ รัตนวราง ม้าเงิน และ ม้าทอง อยู่ที่นั่น รัตนวรางนั่งกินผลไม้ “สุรีย์รินทร์ มากินผลไม้กับแม่สิลูก” รัตนวรางพูด “ไม่เป็นไรเพคะหม่อมฉันไม่หิว” สุรีย์รินทร์เหม่อมองอย่างร้อนรุ่ม “เป็นห่วงพระโอรสเหรอพระเจ้าข้า” ม้าทองพูด “ไม่หรอก” สุรีย์รินทร์พูด สุริโยกระโดดลงมา “ห่วงก็บอกว่าห่วงสิ ปากแข็งไปได้” สุริโยพูด “หลงตัวเองทุกที...” สุรีย์รินทร์พูด “เวลาไม่มีอะไร เจ้าก็เอาแต่หาเรื่องกัด แต่พอเกิดเรื่อง เราก็เห็นเจ้าเรียกหาแต่เรา” สุริโยพูด “พอเถอะลูก... แม่ว่าสุรีย์รินทร์คงอยากไปวิศิษฏ์ธาตรีแล้ว” รัตนวรางพูด “พี่ม้า พาเสด็จแม่ไปที่เมืองพิงผาก่อนได้ไหม” สุริโยพูด “เจ้ารู้ทางไหม ม้าน้อย” รัตนวรางพูด “อ๋อ เมืองพิงผา อยู่ใกล้อันตรายเพียงนิดเดียว อยู่กั้นกลางระหว่างโลกมนุษย์ กับ โลกวิญญาณ” ม้าทองพูด “งั้นพาไปทีนะ” สุริโยพูด “ได้พระเจ้าข้า” ม้าเงินพูด

ค่ำลงแล้ว เหลือเพียงพระโอรส และ พระธิดาน้อยสองพระองค์ สุริโย และ สุรีย์รินทร์เดินทางมาจนพบสระแห่งหนึ่ง มีร่มไม้ใหญ่ปกคลุมอยู่ทำให้ดูร่มรื่น น้ำใสในสระดูเย็นเฉียบ “ต้องเป็นสระวิศิษฏ์แน่ๆ” สุรีย์รินทร์พูดอย่างดีใจ “ลองดูสิสุรีย์รินทร์” สุริโยพูด สุรีย์รินทร์หยิบบุปผาสวรรค์สีเงินออกมา เด็ดกลีบดอกไม้สวรรค์ดอกนั้นมาโยนลงไปในสระวิศิษฏ์ แสงสว่างเจิดจ้าจนลืมหูลืมตาแทบไม่ขึ้นเปล่งแสงขึ้นจากสระขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆความมืดในเวลาพลบค่ำจางหายแทนที่มาด้วยแสงสว่างมองอะไรไม่เห็นเลยสักอย่าง

ทุกสิ่งทุกอย่างเห็นกระจ่างชัด สุริโย และ สุรีย์รินทร์ก็พบว่าตนมาอยู่ในที่อีกที่หนึ่ง “ใช่แล้ว... วิศิษฏ์ธาตรี” สุรีย์รินทร์พูดด้วยความดีใจ “แต่ทำไมเมืองทั้งเมืองถึงเงียบสงัดอย่างนี้” สุริโยพูด “ลองเดินดูแถวนี้กันเถอะ” สุรีย์รินทร์พูด “พวกเจ้าเป็นใคร” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมา “เราคือสุรีย์รินทร์ บุตรีของเสด็จพ่อไกรศร และ เสด็จแม่มาลย์สุภัคเทวี” สุรีย์รินทร์พูด “อ๋อ... สุรีย์รินทร์ เข้ามาในตำหนักน้าก่อนสิ” ผู้หญิงคนนั้นเอ่ย

ในตำหนักหนึ่งของวิศิษฏ์ธาตรี “เสด็จน้าวิหคนภารับสั่งว่าเสด็จพ่อสิ้นพระชนม์แล้วเหรอเพคะ” สุรีย์รินทร์พูด “ใช่จะ พระพี่นางมาลย์สุภัคเทวีก็หวาดกลัว ชอบคิดว่าน้าเป็นนังแม่มด” วิหคนภาสะอึกสะอื้น “เสด็จแม่” พระธิดาน้อยที่นั่งข้างๆวิหคนภาพูด “เออนี่เขมแข พาพระโอรสสุริโย และพี่เจ้าไปที่ตำหนักรับรองก่อนดีกว่า” วิหคนภาหันมาหาพระธิดาน้อยข้างๆ “หลานขอไปหาเสด็จแม่ก่อนเถอะนะเพคะ” สุรีย์รินทร์พูด “ก็ได้จะ” วิหคนภาพูด

ในตำหนักอีกตำหนักหนึ่ง เทพนารีไร้อิทธิฤทธิ์นั่งเศร้าซึมอยู่ วิหคนภาเดินเข้ามา ตามด้วยพระธิดาสุรีย์รินทร์ “เสด็จแม่” พระธิดาน้อยเอ่ยเรียกพระมารดา เทพนารีหันมามอง พินิจพิจารณาดูเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างถี่ถ้วน เห็นแหวนเทพธิดา นางจึงมั่นใจทันที “สุรีย์รินทร์ใช่ไหม... ลูกแม่” มาลย์สุภัคเทวีวิ่งเข้าไปโอบกอดพระธิดาเอาไว้ น้ำตาของสองแม่ลูกไหลรินด้วยความดีใจ สุริโยมองดูอย่างยิ้มๆ “เสด็จแม่จำลูกได้ด้วย” สุรีย์รินทร์พูด “แม่จำได้ทุกคนลูก พอพรุ่งนี้ก็จะเป็นศศิจันทร์ ต่อด้วยอังศุภา วารพุธ พฤกษ์พิศ ศุภวาร เสาวภาใช่ไหมลูก” มาลย์สุภัคเทวีพูด “เสด็จแม่จำชื่อพวกเราได้ทุกคนเลย” สุรีย์รินทร์พูด “พาแม่ออกไปทีนะลูก เราออกไปจากที่นี่กัน ที่นี่มันอันตราย นะลูกแม่” มาลย์สุภัคเทวีพูด สุรีย์รินทร์หันไปหาวิหคนภา “พักอยู่ที่นี่สักคืนเถอะหลานน้า” วิหคนภาพูด “ก็ได้เพคะ” สุรีย์รินทร์พูด “ถ้างั้นน้าจะให้เขมแขพาไปที่ตำหนักรับรอง” วิหคนภาพูด “อย่าไปนะลูก ออกไปจากที่นี่กันเถอะ” มาลย์สุภัคเทวีพูด “เสด็จแม่ให้ลูกพักสักคืนนะเพคะ ลูกจะนอนกับเสด็จแม่ที่ตำหนักนี้ แล้วพรุ่งนี้เราจะรีบออกไปจากที่นี่ทันที” สุรีย์รินทร์พูด “เขมแข...” วิหคนภาเรียกลูกสาวของนาง “เพคะเสด็จแม่” เด็กผู้หญิงน่ารักน่าเอ็นดูตอบ “พาพระโอรสสุริโยไปที่ตำหนักรับรอง ส่วนสุรีย์รินทร์ คืนนี้นอนที่ตำหนักนี้ก็แล้วกัน” วิหคนภาพูด “เพคะ” เขมแขพูด “น้าไปนะ สุรีย์รินทร์” วิหคนภาพูด ทุกคนเดินออกไปแล้ว เหลือแต่สุรีย์รินทร์กับพระมารดา “ออกไปกันเถอะนะลูก... แม่กลัว” มาลย์สุภัคเทวีพูด “เสด็จแม่ไม่ต้องทรงเป็นห่วงหรือกังวล ลูกมีแหวนเทพธิดาลูกจะปกป้องเสด็จแม่เอง แต่ตอนนี้ลูกอยากพักผ่อนแล้วเพคะ” สุรีย์รินทร์พูด มาลย์สุภัคเทวีลังเลอยู่นาน “ก็ได้จะ” นางตอบไม่ค่อยจะเต็มเสียง

คืนนั้น มาลย์สุภัคเทวี นอนหลับอยู่ในตำหนักกับสุรีย์รินทร์ คืนนี้คงเป็นคืนที่สุรีย์รินทร์หลับสบายที่สุด กลางดึก วิหคนภา กับคนของนางสองสามคนเดินเข้ามา มาลย์สุภัคเทวีตกใจตื่นขึ้นกำลังจะร้องเรียกพระธิดาน้อย “หยุดนะ ถ้าเจ้าร้องเราจะฆ่านังเด็กนี่ซะ” วิหคนภาพูด วิหคนภามองตามาลย์สุภัคเทวี ดวงตาที่ดำสนิทเปลี่ยนเป็นสีเพลิง นางกำลังสะกดมาลย์สุภัคเทวีอยู่ “เจ้าต้องมาเป็นพวกเรา เกลียดลูกของเจ้า หลอกพวกมัน เอาแหวนของพวกมันมาให้เรารวมทั้งแหวนเทพบุตรด้วย” วิหคนภาพูด มาลย์สุภัคเทวีผงกหัวนางมีสีหน้านิ่งๆ วิหคนภาออกไปจากห้องนั้น มาลย์สุภัคเทวียังนั่งอยู่ สุรีย์รินทร์ก็ตื่นขึ้นมา “เสด็จแม่ มีอะไรเหรอเพคะ” สุรีย์รินทร์พูด “ปล่าวจะ ไม่มีอะไร นอนต่อเถอะลูก” มาลย์สุภัคเทวีพูด

รุ่งเช้า ในตำหนัก มาลย์สุภัคเทวี สุรีย์รินทร์ ก็เปลี่ยนเป็น ศศิจันทร์ ศศิจันทร์ตื่นขึ้น มาลย์สุภัคเทวีก็ตื่นตาม “ตื่นแล้วเหรอลูก” มาลย์สุภัคเทวีพูด “เพคะเสด็จแม่” ศศิจันทร์พูด และกอดมาลย์สุภัคเทวี “ลูกดีใจจัง ลูกได้กอดเสด็จแม่แล้ว” ศศิจันทร์พูด “จะ” มาลย์สุภัคเทวีพูดสั้นๆ “เสด็จแม่อยากออกไปจากที่นี่ใช่ไหมเพคะ เดี๋ยวเราออกไปกัน” ศศิจันทร์พูด “เออ...ศศิจันทร์รอแม่อยู่นี่ก่อนนะลูก แม่จะไปหาอะไรมาให้กิน” มาลย์สุภัคเทวีพูด “เพคะ” ศศิจันทร์พูด และมาลย์สุภัคเทวีก็เดินออกไป

มาลย์สุภัคเทวีออกไปได้ไม่นาน จันทภพก็เดินเข้ามา “เสด็จแม่ของเจ้าหละ” จันทภพพูด “เสด็จแม่ออกไปหาอะไรมาให้กิน เจ้ามาก็ดีแล้ว เราจะออกจากที่นี่ไปวันนี้เลยดีไหม เมื่อวานเราเห็นเสด็จแม่หวาดกลัว ไม่อยากอยู่ที่นี่” ศศิจันทร์พูด “ก็แล้วแต่นะ เรายังไงก็ได้  จะไปเมื่อไหร่ก็ไปเรียกด้วยแล้วกัน” จันทภพพูดและจะเดินออกไป “แล้วเจ้าจะไปไหน” ศศิจันทร์พูด “ไปสำรวจอะไรแถวๆนี้หนะ” จันทภพพูด “หัดสนใจอะไรบ้างไม่ได้รึยังไง” ศศิจันทร์พูด “ครั้งนี้เจ้าหาเรื่องก่อนนะ” จันทภพพูด “หาเรื่องอะไร” ศศิจันทร์พูด “ก็ชวนทะเลาะไง” จันทภพพูด “ก็มันจริงรึปล่าวหละ ทีเมื่อวานสุริโยไม่เป็นเหมือนเจ้า” ศศิจันทร์พูด “ก็มันคนละคนกันนี่ จะเหมือนกันได้ยังไง.. แล้วอีกอย่าง เมื่อวานมันสิ่วหน้าขวานทั้งนั้น ไม่ได้ว่างเหมือนวันนี้” จันทภพพูด และเดินออกไป “จันทภพ... กลับมาเดี่ยวนี้นะ เจ้ายังคุยกับเราไม่จบ” ศศิจันทร์ตะโกนตาม แต่ไม่มีประโยชน์

ในตำหนักของวิหคนภา “ดีหลอกให้มันตายใจ เขมแข เดี๋ยวเจ้ายกอาหารไปให้มัน เอายาพิษใส่ลงไปด้วยหละ” วิหคนภาพูด “ถึงขั้นยาพิษเลยเหรอเพคะ” เขมแขพูด “เราเป็นแม่เจ้า เราสั่ง เจ้าก็ต้องทำ” วิหคนภาพูด “เพคะ” เขมแขพูด “เจ้ากลับไปได้แล้ว มาลย์สุภัคเทวี หายไปนานเดี๋ยวไอ้เด็กพวกนั้นมันจะสงสัย” วิหคนภาพูด มาลย์สุภัคเทวีผงกหัวและกลับไปที่ตำหนัก ที่หน้าต่างตำหนักนั้น จันทภพนั่งอยู่บนต้นไม้ ได้ยินเข้า “เกิดอะไรขึ้นกับเสด็จน้ามาลย์สุภัคเทวี” จันทภพบ่น “ศศิจันทร์... แย่แล้ว” จันทภพพูด



ตัวอย่างตอนต่อไป


“งั้นหม่อมฉันเรียกว่าพี่ศศิจันทร์ได้ไหมเพคะ พี่ศศิจันทร์อายุมากกว่าหม่อมฉัน” เขมแขพูด “ก็ตามใจเจ้า” ศศิจันทร์พูดและกำลังจะกินอาหารนั่น แล้วก็มีอะไรมาขัดอีกครั้ง “อย่านะศศิจันทร์” จันทภพกระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง
“โถ่ พระโอรสอัสดรห่วงศักดิ์ศรีมากกว่าพระธิดาเหรอ” ม้าเงินพูด “ก็ใช่... เค้าไม่ได้เป็นอะไรกับเรานี่นา ก็แค่คนที่เกิดมาต้องทำหน้าที่เดียวกันก็เท่านั้น” อัสดรพูด “สร้อยสัญญาไม่ได้บอกพระโอรสให้รู้สึกผูกพันบ้างเหรอ ไม่เคยรู้สึกเลยเหรอพระเจ้าข้า” ม้าเงินพูด อัสดรส่ายหน้า