เกราะแก้ว

ลำดับตอนที่ #12 : วันพุธ เสือต้องไม่ทิ้งลาย

พระอาทิตย์ขึ้นพอดี พงศ์เพทาย ก็เปลี่ยนเป็น ชนิษฐา ชนิษฐากระโดดลงมาจากเรือนแก้วน้ำแข็งก่อนที่มันจะถล่มทลายลง เฮ้อเกือบไม่รอด ชนิษฐาพูดและเหาะขึ้น

ที่ภัทรนคร นกอินทรีย์ลูกของเรายังไม่กลับมาอีกเหรอ ทิวาลักษณ์พูด ยังเลยพระเจ้าค่ะคงเที่ยวไปตามประสาเด็กอีกเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว นกอินทรีย์พูด แต่ถ้าพวกเค้าไม่ยอมกลับมาหละ ทิวาลักษณ์พูด เดี๋ยวพี่อินทรีย์ไปตามให้ก็ได้พระเจ้าค่ะ นกอินทรีย์อาสาและบินออกไป

กลางป่า ชนิษฐาเดินเที่ยวเล่นอยู่ นกอินทรีย์บินลงมา อ่าวนึกว่าใครพี่อินทรีย์นี่เอง ชนิษฐาพูด พี่อินทรีย์มาทูลเชิญเสด็จกลับภัทรนครพระเจ้าค่ะ นกอินทรีย์พูด ทำไมเราต้องรีบกลับด้วยหละ ชนิษฐาพูด แล้วพระธิดาไม่เป็นห่วงเสด็จแม่ไม่อยากพบเสด็จแม่หรอกเหรอ นกอินทรีย์พูด ชนิษฐาหยุดคิดชั่วครู่ ก็ได้กลับก็ได้ ชนิษฐาพูด

ที่พิณทานคร ลีลาวดีกุมมือสุพรรณนิการ์ที่ยังนิทราหลบไหลอยู่ พี่สุพรรณนิการ์เพคะ เมื่อไหร่จะทรงฟื้นขึ้นมาอยู่กับน้อง น้องไม่อยากพูดคนเดียวแบบนี้อีกแล้วนะเพคะพี่สุพรรณนิการ์ ลีลาวดีพูด ทรงเสวยอะไรก่อนเถอะเพคะพระธิดานี่ทรงเฝ้าพระพี่นางแต่เช้ายังไม่เสวยอะไรเลย วารินทร์พูด นะเพคะเดี๋ยวหม่อมฉันกับวารินทร์จะไปยกอะไรมาให้ วิลาพูด ไม่เป็นไรหรอกวิลา วารินทร์ ดูอย่างพี่เราสิ พี่เราไม่เห็นต้องกินอะไรก็ยังไม่เป็นเป็นไรเลย ลีลาวดีพูด ก็มันไม่เหมือนกันนี่เพคะพระธิดา วิลาพูด เราอยากให้พี่สุพรรณนิการ์ทรงฟื้นขึ้นมาเร็วๆจัง วิลา วารินทร์ ลีลาวดีพูด

ที่ภัทรนคร ชนิษฐาเดินเข้ามาในตำหนัก เสด็จแม่ลูกกลับมาแล้วเพคะ ชนิษฐาส่งเสียง ลูกแม่ ทิวาลักษณ์พูดขึ้นอย่างดีใจเข้าไปกอดชนิษฐา ในวันนั้น ทิวาลักษณ์ และ ชนิษฐานั่งคุยกันอยู่ที่อุทยาน อยู่ก็มีเสียงกรอบแกรบมาจากพุ่มไม้ทางด้านหนึ่ง ใครหนะ ขนิษฐาส่งเสียง อะไรกันลูกชนิษฐา ทิวาลักษณ์พูด เดี๋ยวเพคะเสด็จแม่ ชนิษฐาพูดและรวมลูกไฟไว้ในมือกำลังจะขว้างไปที่พุ่มไม้นั่น อย่าพระเจ้าค่ะ พชรพูดและรีบวิ่งออกมา พชรคุกเข่าลงทำความเคารพ เจ้านั่นเองพชร ทิวาลักษณ์พูด ใครกันเพคะเสด็จแม่ ชนิษฐาพูด พชรเป็นลูกชายคนเดียวของท่านอำมาตย์ทองคำไงลูก ทิวาลักษณ์พูด อ๋อลูกคนเลวนี่เอง ชนิษฐาพูด ชนิษฐาทำไมพูดอย่างนั้นหละลูก ทิวาลักษณ์พูด ก็มันจริงนี่เพคะ จริงไหมคนคดในข้องอในกระดูกอย่างพ่อของเจ้ามันดีไหมหละ พ่อยังไงลูกก็ต้องเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ ชนิษฐาพูด ชนิษฐา ทิวาลักษณ์สะกิดลูกสาว เจ้าคงกลายเป็นเด็กกำพร้าไปแล้วเราจะชุบเลี้ยงเจ้าเอง เราขอโทษแทนลูกของเราด้วยนะ ทิวาลักษณ์พูด ไม่เป็นไรหรอกพระเจ้าค่ะ ข้าพระองค์จะทำดีทุกอย่างเพื่อไถ่โทษให้กับท่านพ่อ พชรพูด ให้มันจริงเถอะ คนอย่างเจ้าทำดีทั้งชาติก็ไม่มีวันไถ่โทษได้หรอก เสด็จแม่ไม่ควรเลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้ไว้นะเพคะ อีกหน่อยถ้ามันเติบโตขึ้นมาเป็นพยัคฆ์กล้าก็ไม่สนใจบุญคุณใครหรอกกลับกัดกินผู้มีพระคุณเป็นอาหารอีกด้วยซ้ำ ชนิษฐาพูด ใครบอกให้เจ้าพูดอย่างนั้นชนิษฐา ทิวาลักษณ์พูด ลูกขอโทษเพคะเสด็จแม่ลูกลืมไปว่าวีรวัฒน์.... ชนิษฐาพูด หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าอย่าว่าอะไรลูกของเราเจ้าจะคิดว่าตัวเองเก่งแค่ไหน ประเสริฐแค่ไหนก็เรื่องของเจ้า แต่พวกเจ้าจำไว้เลยว่าพวกเจ้าไม่มีสิทธิ์พูดถึงวีรวัฒน์แบบนั้น ทิวาลักษณ์เริ่มจะร้องไห้ เสด็จแม่แต่ลูกไม่ได้หมายถึงวีรวัฒน์ ชนิษฐาพูด หุบปากเลยนะ ถ้าไม่หยุดพูดก็ไม่ต้องมาเรียกเราว่าแม่ไม่ก็ถอดเกราะบ้านั่นออกซะ ทิวาลักษณ์พูด แต่เสด็จแม่เพคะถ้าลูกถอดเกราะแก้ววีรวัฒน์อาจจะทำร้ายเสด็จแม่ ชนิษฐาพยายามอธิบาย แม่ยอมให้วีรวัฒน์ฆ่าตายดีกว่า พวกเจ้ารู้ไหมว่าทำไม ดวงแก้วล่องลอยลงมาจากฟากฟ้าดวงแก้วคือสิ่งที่สวรรค์ประทนให้แม่ แต่เจ้ารู้ไหมว่าที่เรากับวีรวัฒน์ต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้เพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะดวงแก้วนั่น เพราะพวกเจ้า ทิวาลักษณ์พูด แต่ลูกไม่ผิด ลูกเป็นลูกเสด็จแม่ ลูกมีเลือดมีเนื้อได้ก็เพราะเสด็จแม่เพียงลูกพูดอะไรออกมาไม่กี่คำโดยไม่ได้ตั้งใจ เสด็จแม่ถึงกับจะตัดเยื่อใยกับลูกเชียวหรือเพคะ ชนิษฐาพูด ทิวาลักษณ์พูด เจ้ามันเป็นแค่ดวงแก้วที่แข็งกร้าวดวงเดียวไม่มีหัวใจเลยจริงๆเจ้ามีแต่เลือดเนื้อจากเสด็จพ่อ กับแม่ แต่เจ้ากลับไม่มีหัวใจ ทิวาลักษณ์พูดและวิ่งไป

ชนิษฐาหันมาโกรธพชรเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะเจ้านั่นแหละเพราะเจ้าแท้ๆเชียว ชนิษฐาพูด ข้าพระองค์ไม่ได้ทำอะไรนี่พระเจ้าค่ะ พชรพูด ไม่ทำก็เหมือนทำนั่นแหละ ชนิษฐาพูดและก้าวเข้ามาใกล้ๆพชร พชรลุกขึ้นยืนและถอยออกไป ถอยทำไมกลัวเราเหรอ ชนิษฐาพูด และก้าวเข้าไปอีก พชรก็ถอยอีก เอะกลัวอะไรเราไม่หักคอเจ้าหรอก ชนิษฐาพูด หามิได้พระเจ้าค่ะ พระธิดากล่าวหาข้าพระองค์อยู่เรื่อย พชรพูด เจ้าว่าเราหาเรื่องงั้นเหรอ ชนิษฐาพูดและก้าวเข้ามาอีก พชรถอยออกอีก หามิได้พระเจ้าค่ะ ชนิษฐาเริ่มรำคาญจึงก้าวพรวดเข้ามากระโดดถีบพชรล้มลง พระธิดา พชรพูด ไม่ต้องมาเรียกรำคาญ ชนิษฐาพูด

ทิวาลักษณ์นั่งร้องไห้อยู่ พระธิดาคงไม่ได้ตั้งใจหรอกเพคะ คุณท้าวแก้วตาพูด จริงเพคะพระธิดาคงลือไปจริงๆ มาลาพูด ชนิษฐาเดินมาคุณท้าว มาลา มาลัยจะไปไหนก็ไปเถอะ ชนิษฐาพูด และเข้ามากอดทิวาลักษณ์ลูกขอโทษเพคะ ลูกไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แม่ไม่มีวันโกรธลูกหรอกนะชนิษฐาลูกแม่ เพียงแต่เจ้าก็ไม่ควรจะพูดอย่างนี้ ทิวาลักษณ์พูด ก็ได้เพคะลูกจะไม่พูดแบบนี้อีก ชนิษฐาพูด

คืนนั้นบนทรวงสวรรค์ อภินัทธ์หลับสบายก็มีเสียงเสียงหนึ่งแว่วมากวนใจ ใครมาแหกปากอะไรดึกดื่น อภินัทธ์พูดและเดินออกไปดู จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องข้า ข้าช้างขอม้าให้น้องข้าขี่ ขอเก้าอี้ให้น้องข้านั่ง ขอเตียงตั้งให้น้องข้านอน ขอละครให้น้องข้าดู ขอยายชูเลี้ยงน้องข้าเถิด ขอยายเกิดเลี้ยงตัวข้าเอง นภเกตส์ร่ำอยู่คนเดียวแลมองไปที่ดวงจันทร์ จบแล้วเหรอเราจะได้หลับสบายซักทีคนอะไรไม่รู้จักเวลารู้ไหมมันรบกวนคนอื่นเค้า อภินัทธ์พูด เจ้าอีกแล้วทำไมแค่นี้หนะทนไม่ไหวเลยเหรอ นภเกตส์พูด ก็ใช่นาสิใครจะไปทนไหวเล่นแหกปากซะดังลั่นขนาดนั้น อภินัทธ์พูด ก็แล้วมันผิดตรงไหนเรามีไม่เหมือนเด็กคนอื่นนี่นาเราไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ ทำไมหละแค่เราจะอยู่กับตัวเองแล้วก็เงาจันทร์ยังมีคนมากีดกันอีกเหรอ นภเกตส์พูดและพยายามเดินหนี อภินัทธ์ตามมา เราขอโทษนภเกตส์เราลืมไปว่าเจ้าไม่ใช่ธิดาแท้ๆของท่านน้ามณีเทพ อภินัทธ์พูด รู้ตัวก็ดีแล้วว่าต้องขอโทษไปให้พ้นง่วงไม่ใช่เหรอ นภเกตส์พูด ไปก็ไปแต่อย่าส่งเสียงอะไรให้มันดังนักหละ อภินัทธ์พูดและกลับไปนอน เด็กบ้าอะไรปากจัดอย่างกับผู้หญิง นภเกตส์พูด