ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #54 : พิมพ์เพทาย พรายรัตนมณี ละพยศ

พิมพ์เพทายถูกมัดติดกับต้นไม้ไว้ กิ่งโกมินทร์ตบหน้าพระขนิษฐาอย่างแรง “เจ้าทำได้ยังไงพิมพ์เพทาย ทำไมไม่นึกถึงที่เราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเล่า พี่ผิดหวังในตัวน้องเหลือเกิน” กิ่งโกมินทร์พูดอย่างน้ำตาคลอ “พระพี่นาง... ข้าไม่ผิด ข้าทำเพื่ออำนาจ ต่อไปภายหน้า จะได้ไม่ถูกคนเลวอย่างไอ้ขุนกล้ามันกลั่นแกล้งอีกยังไงเล่า” พิมพ์เพทายพูด “มีหน้ามาพูดอีกว่าไม่ผิด แทนที่เจ้าจะสำนึกสิพิมพ์เพทาย พี่... แล้วทุกคนให้โอกาสเจ้า เจ้าอย่ามาอ้างเรื่องไอ้ขุนกล้าที่ยังฝังใจเลย ไอ้คนโฉดชั่วคนนั้นมันถูกฆ่าตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ พิมพ์เพทาย แค่นี้น้องก็มีอำนาจล้นฟ้าพนาวรรษานครแล้วนะ ที่ล้างกบฏได้สิ้น จะเอาอะไรอีก ยังไม่พออีกรึไง” กิ่งโกมินทร์พูด “ใช่เพคะ ไม่พอ น้องยอมรับก็ได้ น้องนี้มักใหญ่ใฝ่สูง น้องไม่ชอบเป็นรองใคร” พิมพ์เพทายพูด “อวดดี” สมุทรักษ์ว่า “หุบปากไปเลยนะ คราวนี้ใครจะเอายังไงกับชีวิตเราก็เชิญได้เลย” พิมพ์เพทายพูด “ไม่มีใครโกรธพระพี่นางหรอกนะเพคะ น้องเองก็ไม่โกรธ น้องให้อภัยพี่เสมอหากว่าพี่จะเปลี่ยนใจกลับมาเป็นพี่สาวที่น่ารักของน้องดังเดิม” ปีตมณีพูด “หยุดเถอะ ทุกคนอย่าเกลี้ยกล่อมให้เราลำบากใจได้ไหม” พิมพ์เพทายพูด “ทุกคนไม่ได้เกลี้ยกล่อมเจ้าหรอกนะพิมพ์เพทาย แต่ทุกคนพูดด้วยความจริงใจ เจ้าคิดหรือว่าไอ้ศิลาแลงจะซื่อสัตย์ต่อเจ้า ไอ้ศิลาแลงมันไม่ได้มีเลือดสีเดียวกับเจ้าซะหน่อย แต่พวกเราสิ พวกเราเป็นพี่น้องกัน เป็นชุดเดียวกัน เป็นนพรัตน์ไงหละพิมพ์เพทาย มณีนพเก้าแม้นขาดเพทายจะครบเก้าได้ยังไง” นพคุณพูด พิมพ์เพทายก้มหน้านิ่งดำริคิดด้วยความลำบากในพระหทัยเป็นอย่างยิ่งไม่รู้ว่าจะพูดยังไงได้ “ว่ายังไง จะเอายังไงหละพิมพ์เพทาย จะอยู่ในฝ่ายที่ไม่มีใครรักเจ้า หรือจะกลับมาเข้าฝ่ายนี้ ที่มีแต่คนที่รักเจ้า เลือกเอาเอง” สมุทรักษ์พูด “คนที่นี่นาเหรอจะรักเรา” พิมพ์เพทายพูดอย่างมองโลกในแง่ร้าย “ทำไมจะไม่รัก ดูได้ยังไงว่าไม่รัก พี่สาวเจ้าไง พี่ชายเจ้า น้องของเจ้า ทุกคนรักเจ้าด้วยกันทั้งสิ้น แล้วจะบอกให้รู้ไว้อีกอย่างหนึ่งนะ ถ้าคนเค้าไม่รัก ไม่ตามไปลากตัวมาหรอก” สมุทรักษ์พูด พิมพ์เพทายมองตาสมุทรักษ์แล้วพูดไม่ออก พิมพ์เพทายก้มหน้าลงอีกครั้ง “ก็ได้” พิมพ์เพทายพูด

มรกตแอบมองอยู่เห็นพิมพ์เพทายใจอ่อนแล้ว “แย่แล้ว ตอนนี้พิมพ์เพทายเป็นพวกเดียวกับนพคุณ เราต้องรีบไปบอกวชิรารัตน์ให้ระวังตัว แลรีบหาของสามสิ่งให้พบก่อนพวกนั้น” มรกตพูดแล้วรีบเหาะไป

ส่วนวชิรารัตน์ กระโดดไปเรื่อยๆเพื่อตามหาวิศิษฏ์บุษบา “วิศิษฏ์บุษบา บุษบาก็คือได้ไม้ วิศิษฏ์บุษรา ต้องเป็นดอกไม้ชนิดหนึ่งแน่ๆ” วชิรารัตน์คิดไป มรกตก็กระโดดลงมาตรงหน้า “น้องพี่ ตอนนี้แย่แล้ว พิมพ์เพทายใจอ่อน ยอมเป็นพวกของนพคุแล้วนะ ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้ว ยังหาของไม่พบเลยซักอย่าง” มรกตพูด “งั้นรึ แล้วอย่างนี้เราจะทำยังไงกันต่อไปดีหละ” วชิรารัตน์พูด “ก็ต้องรีบหาของสามสิ่งให้พบโดยไวที่สุดนั่นแหละ ตอนนี้พี่ว่าเราแยกกันไปหาตามเดิม พอหาได้แล้วค่อยมาพบกัน แล้วช่วยกันหาเถาวัลย์เวท” มรกตพูด “อย่างงั้นก็ดีเหมือนกัน งั้นตอนนี้เราแยกกันเลยดีไหม” วชิรารัตน์พูด มรกตพยักหน้า “เพื่อไม่ให้เสียเวลา” มรกตพูดแล้วทั้งสองก็เหาะออกไปคนละทางเพื่อตามหาของพวกนั้น

ฝ่ายนพคุณ ตอนนั้นก็ค่ำมืดลงแล้ว ทุกคนปรึกษาหารือกันอยู่ “ตอนนี้เราคิดว่า พวกเราต้องช่วยกันหาเถาวัลย์เวทให้ได้ก่อน” นพคุณพูด “เถาวัลย์เวทนั้น เราอาสาไปหาเอง” รดามณีพูด “อะไรกันรดามณี เจ้าจะไปหาเถาวัลย์เวทเหรอ คนเดียวเนี่ยนะ” จันทรัตน์พูด “ไม่หรอกพระเจ้าข้า ข้าพระองค์เป็นคนของพระขนิษฐารดามณี ข้าพระองค์จะขอตามเสด็จไปด้วย” ศดิศรันย์พูด “งั้นก็ให้ศิรสิทธิ์ไปด้วยอีกคนสิ” จันทรัตน์พูด “ข้าพระองค์เป็นองครักษ์ของพระมเหสี ข้าพระองค์ต้องอยู่ที่นี่” ศิรสิทธิ์พูด “ไม่เป็นไรหรอกศิรสิทธิ์ เราเป็นห่วงรดามณีน้องเรามากกว่า” จันทรัตน์พูด “ไม่ต้องเป็นห่วงจันทรัตน์หรอกศิรสิทธิ์ เราเป็นสวามีของนาง เราดูแลนางได้” วิชิตเชษฐ์พูด จันทรัตน์ก้มหน้ามองศิรสิทธิ์ไม่พูดอะไร ศิรสิทธิ์ก้มหน้ากัดฟันไปแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น “งั้น ข้าพระองค์จะสนองพระราชบัญชาพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด “รดามณี เจ้าแน่ใจจะ”พิมพ์เพทายพูด รดามณีพยักหน้า “ให้เราได้ทำอะไรบ้างเถอะ” รดามณีพูด “ราสำนึกผิด อยากจะอาสาทำซะเองแต่ก็คงไม่มีใครไว้ใจให้เราทำ เอาเป็นว่าเราฝากด้วยก็แล้วกัน” พิมพ์เพทายพูดด้วยสีหน้าเสียใจเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นเดินไปคิดอะไรคนเดียว สมุทรักษ์มองตามนางไป สมุทรักษ์ถอนใจแล้วลุกขึ้นตามไปดู

พิมพ์เพทายแยกตัวมาเดินคนเดียว นางคิดๆไปถึงสิ่งเลวร้ายที่เคยกระทำต่อปีตมณี น้องสาวแท้ๆของนางก็ถอนใจด้วยความเศร้าและสำนึกผิด “ช่วงนี้เจ้าดูเงียบๆไปนะ” สมุทรักษ์ว่าลางสาวเท้าก้าวมาข้างหลัง พิมพ์เพทายหันมา “เจ้านั่นเอง... จะยุ่งอะไรกับเรา เราจะเงียบ หรือจะพูด มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าซะหน่อย” พิมพ์เพทายพูด “พิมพ์เพทาย เจ้าเงียบๆแบบนี้ก็ดีแล้ว จะมาต่อว่าเราทำไม เงานางมารร้ายซ้อนเข้ามาในร่างเจ้าพลันเชียวนะ รู้ตัวรึเปล่า” สมุทรักษ์พูดเสียงกร้าว “นางมารร้าย... นี่ว่าเราขนาดนี้เชียวเหรอ เราเกลียดเจ้าที่สุด” พิมพ์เพทายพูด “จะเกลียด เราก็ไม่ว่า เพราะเราไม่ใช่พี่น้องสายเลือดสีเดียวกับเจ้า แต่เจ้าจะเกลียดพี่น้องของเจ้านั้น ไม่ถูกไม่ควรหรอก โดยเฉพาะนพคุณเก้าน้ำคนนั้น ที่เจ้าเคยเกลียดนักหนา” สมุทรักษ์พูด “นี่เจ้าไม่เห็นรึยังไง ว่าตอนนี้เราไม่ใช่นางมารร้ายคนนั้น เราไม่ได้เกลียดพี่นพคุณแล้ว ทุกคนก็ให้อภัยเรา แต่เจ้าสิเป็นคนนอก มาพูดจาแบบนี้ ไม่ไว้ใจเรารึยังไง” พิมพ์เพทายพูด “ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็ใช่ เราไม่ไว้ใจเจ้า” สมุทรักษ์พูด “มีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาเราว่าคิดไม่ซื่อ เจ้านั่นแหละ คนนอกแท้ๆ ไม่มีอะไรทำรึไงจึงต้องมายุ่งกับชีวิตคนอื่นแบบนี้” พิมพ์เพทายพูด จะว่าว่างไหม ก็ไม่ว่างเท่าไหร่หรอก แต่ที่เรามานี่เราก็ไม่ได้มาเที่ยวเล่นนี่นา เรามาทำกิจของบ้านเมือง” สมุทรักษ์พูด “เกี่ยวอะไรกับบ้านเมืองของเจ้าด้วย” พิมพ์เพทายพูด “เรามาตามว่าที่มเหสีของเศวตสรวงไงเล่า” สมุทรักษ์พูด “แล้วไง หมายตาใครหละ น้องปีตมณีของเราเหรอ” พิมพ์เพทายพูด “คนน้องนั่นศักรศรอนุชาเราของหมายใจอยู่ ทว่าคนพี่นี้เห็นที่จะยังว่าง” สมุทรักษ์พูดแล้วแอบยิ้มเล็กน้อย “พี่กิ่งโกมินทร์นาเหรอ”พิมพ์เพทายพูด สมุทรักษ์ถอนใจ “กิ่งโกมินทร์พี่เจ้าก็มีคนหมายใจอยู่ เห็นที่จะมีคนเดียวกระมัง ที่ว่างไว้สำหรับเรา” สมุทรักษ์พูดพลางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินไป พิมพ์เพทายมองตามไป “เดี๋ยวก่อน...” พิมพ์เพทายเรียกตามอย่างคาใจ แต่สมุทรักษ์ก็ไม่กลับมา นางแอบยิ้มลำพังกับตนเอง

เช้าแล้ว กองกูณฑ์ถูกก่อขึ้น ทุกคนกำลังกินอาหารอยู่ รดามณีกำลังเตรียมตัวให้พร้อมที่จะออกเดินทางตามหาเถาวัลย์เวท ศิรสิทธิ์ ศดิศรันย์ก็เช่นกัน รดามณีเดินมาหาศิรสิทธิ์ และ ศดิศรันย์ “พวกเจ้าพร้อมกันรึยังไง” นางพูด “พร้อมแล้วพระเจ้าข้า” ทั้งสองตอบพร้อมกัน “ดี เราจะออกเดินทางแล้ว” รดามณีพูดแล้วเดินนำไป ศิรสิทธิ์ และ ศดิศรันย์ก็ตามเสด็จนาง รดามณีเดินมาหานพคุณ “พี่นพคุณเพคะ น้องจะออกเดินทางแล้วนะเพคะ” รดามณีพูด “ขอให้เจ้าโชคดีนะ รดามณี เจ้าต้องหาเถาวัลย์เวทให้พบ เพื่อพวกเราทุกคน เพื่อมณีนพรัตนานคร” นพคุณพูด รดามณียิ้มรับแล้วพยักหน้า “เพคะ” รดามณีตอบ “น้องรดามณี พี่เชื่อว่าน้องทำได้นะ” กิ่งโกมินทร์พูด รดามณียิ้มรับ จันทรัตน์ที่นั่งอยู่กับวิชิตเชษฐ์ก็ลุกขึ้นเดินมา “ระวังตัวด้วยนะรดามณี เราเสียน้องไปคนหนึ่งแล้ว” จันทรัตน์พูด “ไม่เสียหรอกจันทรัตน์ วชิรารัตน์จะต้องกลับมาเป็นน้องของพวกเราดังเดิม” รดามณีพูด จันทรัตน์พยักหน้า “ทำให้ได้นะเพคะพระพี่นาง” มณีกาฬพูด “พวกเราเอาใจช่วยนะ” แก้วไพฑูรย์ว่า รดามณียิ้มให้กับทุกคนแทนคำขอบคุณแล้วเดินแยกไป ศดิศรันย์ และ ศิรสิทธิ์ตามไปด้วย ก่อนไปศิรสิทธิ์ยังแลหลังหันมองจันทรัตน์จนกว่าจะเดินไปลับสายตา จันทรัตน์เองก็เช่นกัน วิชิตเชษฐ์เห็นท่าทางของจันทรัตน์ก็อดคิดน้อยใจไม่ได้ “นี่จันทรัตน์ ถ้าคนที่ไปคนนั้นคือพี่ เจ้าจะทำเช่นนี้หรือไม่ เจ้าจะทอดอาลัยถึงเพียงนี้ไหม” วิชิตเชษฐ์พูด จันทรัตน์ก้มหน้าแล้วเดินเลี่ยงคำตอบกลับไปนั่งที่เดิม วิชิตเชษฐ์คงรู้สึกน้อยใจบ้างหละ

                ในขณะที่เดินไปได้ไม่ไกล รดามณีก็หยุดแล้วหันมาคุยกับ ศิรสิทธิ์ ศดิศรันย์ “ขอบใจพวกเจ้ามากนะ ที่ตามเรามา แต่เจ้า ศิรสิทธิ์ เรายิ่งดู ก็ยิ่งมั่นใจ ว่าเจ้ายังผูกใจต่อจันทรัตน์ เราอยากให้เจ้าเลิกคิด เจ้าเข้าใจใช่ไหม จันทรัตน์มีสามีแล้ว นางมีครอบครัวของนาง เจ้าจะแทรกแซงมิได้” รดามณีพูด “ข้าพระองค์คงได้แค่คิดเท่านั้นหละเพคะเจ้าข้า ทำอะไรไม่ได้หรอก” ศิรสิทธิพูด รดามณีถอนใจ “แค่คิดเท่านั้น ก็มิได้หรอกศิรสิทธิ์ ตอนนี้เราได้พิมพ์เพทายกลับคืนมา อีกไม่นาน ก็ต้องมีคนอาสาไปช่วยมรกตกลับคืนมาอยู่ดี แล้ววชิรารัตน์น้องเราหละ เราก็อยากได้น้องเรากลับคืนมาเช่นกัน เจ้าจะไม่ช่วยน้องเราเลยหรืออย่างใด” รดามณีพูด ศิรสิทธิ์ก้มหน้า “เสียแรงที่น้องเรารักเจ้า เสียแรงที่น้องเราตามช่วยเหลือ เราให้เจ้าลองคิดย้อนไปดูเถิด เจ้าช่วยเหลือเกื้อกูลจันทรัตน์มาโดยตลอด ด้วยเป็นราชองครักษ์ของนาง แต่ในขนาดเดียวกัน ใครเล่าที่ช่วยเหลือเจ้ามามากพอกัน คราครั้งที่ยังเยาว์ชันษา เจ้าและ พี่ชายของเจ้าเกือบจะถูกฆ่าตายด้วยยาพิษ ใครกันที่ช่วยไว้ไม่ให้พวกเจ้ากินยาพิษเล่า จำมิได้แล้วหรือ คนเราแม้นว่าใคร ก็จะดีต่อคนผู้นั้นด้วยการกระทำจากใจจริง แม้นคำพูด และกริยาภายนอกอาจจะดูเหมือนเกลียดชังกัน แต่ภายในแล้ว รักยิ่งกว่าดวงใจเสียด้วยซ้ำ นึกแล้วก็นึกถึงเสด็จพ่อเสด็จแม่ น่าสงสารวชิรารัตน์น้องเราเหลือเกิน นี่ต้องอมทุกข์ไปทั้งชาติดั่งเช่นเสด็จพ่อหรืออย่างใด” รดามณีพูด ศิรสิทธิ์ก้มหน้านิ่ง “จริงสินะศิรสิทธิ์ พี่เองก็ยังจำได้ ศิรสิทธิ์พี่จะย้ำเจ้า แม้นว่าได้รัก ชีวิตก็สละให้ได้ แม้นว่าได้รัก ก็ยอมเป็นทาสทั้งชีวิตนั่นแหละ แม้นว่าได้รักใคร คนผู้นั้นก็คือเจ้าชีวิต” ศดิศรันย์พูดกับน้องชายแต่สายตานั้นไม่แลไปที่ไหนนอกจากพระขนิษฐารดามณีเพียงผู้เดียว “คิดดูเถิด เราว่าเดินทางกันต่อได้แล้ว” รดามณีพูด