ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #52 : จุดมุ่งหมายที่สำคัญ ไปเพื่อต่อสู้ ไปเพื่อกอบกู้ และไปเพื่อช่วยเหลือ

ที่มณีนพรัตนานคร ตำหนักหนึ่ง นพคุณคุยอยู่กับคิมหันต์ สิทธิราชที่พามณีกาฬ และ แก้วไพฑูรย์มาส่ง “ขอบใจพวกท่านมากนะ หากไม่ได้พวกท่านช่วยไว้ มณีกาฬ และ แก้วไพฑูรย์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” นพคุณพูด “พวกเราได้ฟังเรื่องของพวกเจ้าแล้วเกิดสนใจขึ้นมา ก็เลยอยากจะช่วย” สิทธิราชพูด “ที่ว่าสนใจนี่สนใจอะไรกันเหรอสิทธิราช” มณีกาฬพูดอย่างล้อๆนิดหนึ่งพลางแลตามาที่แก้วไพฑูรย์ “อะไร พูดอะไรของเจ้ามณีกาฬ เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะ” แก้วไพฑูรย์พูด “เราไม่ได้เพ้อเจ้อนะ ก็แค่พูดตามที่เห็นนั่นแหละ” มณีกาฬพูด “เจ้าไม่ต้องมาพูดจาแบบนี้เลยนะมณีกาฬ คิดว่าเราไม่เข้าใจเหรอ ว่าแต่เจ้านั่นแหละ ตอนอยู่ที่หิรัญราชนคร เป็นคนขอให้คิมหันต์ช่วยพวกเราไม่ใช่เหรอ หรือว่าเจ้าอยากให้เค้าช่วยเพราะ...” แก้วไพฑูรย์ยังไม่ทันพูด มณีกาฬที่ยิ้มๆอยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเฉยๆ “เราจะไปพักผ่อน” มณีกาฬพูดแล้วเดินหนีไปอย่างเลี่ยงๆ คิมหันต์ยิ้มๆแล้วมองตามไป “ขอบใจมากนะแก้วไพฑูรย์ เข้าทำให้เรารู้ ว่ามณีกาฬรู้เหมือนกับเรา” คิมหันต์พูดอย่างยิ้มๆแล้วเดินเลี่ยงไปเช่นกัน แก้วไพฑูรย์ยิ้มด้วยท่าทางสนุกนักกับการแกล้งคนอื่น ยิ้มไปยิ้มมาเห็นว่าสิทธิราชจ้องอยู่ก็จึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นขุ่นใจนิดๆแต่สิทธิราชกลับยิ้มอย่างชอบใจ นพคุณเองก็เช่นกัน “น้องไปพักนะเพคะ” แก้วไพฑูรย์หันไปบอกกับนพคุณแล้วเดินหนีไป

ที่ดินแดนของเทวอสุ บุรุษผู้ดูแลคัมภีร์นพรัตน์นั้นตามหาของไปทั่วแต่ก็ไม่มีพบเลย สีหน้าเริ่มหงุดหงิดแล้วในเพลานั้น “คัมภีร์นพรัตน์... ไม่น่าจะหายไปได้เลย หายไปไหนเสียแล้วนะ” บุรุษนั้นตามหา “หรือว่า... จะถูกขโมยไป” บุรุษนั้นคือพลางออกไปจากที่แห่งนั้นเพื่อไปสู่แดนมนุษย์หมายว่าจะตามหาคัมภีร์นั่นในแดนมนุษย์ก็อาจพบ

ที่ใต้พิภพ “พวกเจ้าจะใช้เวลาเปลืองเกินไปแล้ว รีบเข้าป่าหิมพานต์ไปซะที ยิ่งช้า พลัง อำนาจของพวกเจ้าก็จะยิ่งได้มาช้า เร็วเถิด สิ่งที่พวกเจ้าจะต้องหานั้นมีถึงสามอย่าง เมื่อหาได้ เราจะนำมันกลับมาทลายล้างมณีนพรัตนาให้เป็นจุน โดยเฉพาะเจ้านะวชิรารัตน์” เจ้าศิลาแลงพูด “พวกเราจะไปพรุ่งนี้ อย่าว่าแต่พวกเราเลยท่านศิลาแลง ท่านเองก็ไม่เห็นจะทำอะไร เอาแต่คอยบอกพวกเรา ไม่เห็นจะกระดิกไปไหนเลยสักครั้ง” วชิรารัตน์พูด “ข้าให้คำแนะนำที่ดีต่อพวกเจ้า พวกเจ้าว่าคิดนะว่าถ้าไม่มีข้าพวกเจ้าจะมีอำนาจขึ้นมาได้” เจ้าศิลาแลงพูดแล้วเดินไป “รอให้พลังอำนาจมาเป็นของเราก่อนเถอะ” พิมพ์เพทายพูดอย่างหมั่นไส้ “เอาเถอะ ตอนนี้เรารีบไปพักผ่อนกัน พรุ่งนี้จะต้องเดินทางแต่เช้า” มรกตพูด

ที่มณีนพรัตนานคร พระตำหนักของสร้อยสายเพชร จันทรัตน์เข้ามาสู่อ้อมกอดของพระมารดาพลัน “เสด็จแม่...” จันทรัตน์พูดทั้งน้ำตา “จันทรัตน์... จันทรัตน์ลูกรักของแม่” สร้อยสายเพชรกอดพระธิดาพระองค์แรกของนางด้วยความดีอกดีใจเป็นหนักหนา วิชิตเชษฐ์ตามเข้ามา ยกมือไหว้สร้อยสายเพชรอย่างนอบน้อม สร้อยสายเพชรรับไหว้ด้วยทีท่าที่แปลกใจ “ลูกมาส่งน้องจันทรัตน์พระเจ้าข้า” วิชิตเชษฐ์พูด สร้อยสายเพชรหันมองจันทรัตน์ด้วยความแปลกใจที่วิชิตเชษฐ์พูดราวกับว่า... “เจ้าพี่วิชิตเชษฐ์ ครองนครนภาภัทรนครแล้ว เป็นพระสวามีของลูกเองเพคะ” จันทรัตน์พูด “จริงเหรอลูก แล้ว... ศิรสิทธิ์...” สร้อยสายเพชรถามด้วยความแปลกใจ จันทรัตน์ก้มหน้า สร้อยสายเพชรขยับเข้าใกล้แล้วกระซิบต่อพระธิดาของนางว่า “เต็มใจรึเปล่าจันทรัตน์” สร้อยสายเพชรพูด จันทรัตน์ก้มหน้าน้ำตาคลอแล้วค่อยๆหันมาสบตาพระมารดาก่อนจะส่ายหน้าให้อย่างเป็นคำตอบต่อพระมารดา “โถ่จันทรัตน์ลูกแม่” สร้อยสายเพชรกอดพระธิดาของนางด้วยความเห็นใจ

ที่เรือนท่านขุนวงศา ท่านขุนนั่งกินเข้าอยู่กับแม่มาลัยภรรยา ศิรสิทธิ์ขึ้นเรือนมา “ท่านขุนขอรับ ท่านน้ามาลัย” ศิรสิทธิ์เรียกพลันแล้วเดินเข้าไปกราบอย่างนอบน้อม “อ้าวศิรสิทธิ์ กินข้าวกินปลาเสียก่อนสิลูก” แม่มาลัยว่า “พี่ศดิศรันย์หละขอรับ พี่ศดิศรันย์อยู่ที่ไหน” ศิรสิทธิ์พูด “ศดิศรันย์เข้าเฝ้าพระขนิษฐารดามณีอยู่ ทรงได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับพระขนิษฐาวชิรารัตน์ ท่าทางพ่อศดิศรันย์นั้นจะเป็นห่วงพระขนิษฐารดามณีมากจนไม่ยอมกลับเรือนเชียว” ขุนวงศาว่า

ที่พระตำหนักของรดามณี รดามณีนั่งอยู่บนแท่น ส่วนศดิศรันย์กำลังหยิบพระโอสถถวาย “โอสถนี้ สำหรับบำรุงพระวรกาย ให้รู้สึกดียิ่งขึ้น ดื่มสักนิดนะพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์ว่า รดามณียิ้มแล้วรับมา รดามณีค่อยๆดื่มโอสถนั่นแล้วส่งคืนต่อศดิศรันย์ ศดิศรันย์รับมาแล้วจัดวางไว้ดังเดิม เออ แผลใกล้หายแล้วหรือยังพระเจ้าข้า ให้ข้าพระองค์ดูหน่อยได้ไหม” ศดิศรันย์พูด รดามณีมองดูศดิศรันย์พลางยื่นแขนให้ศดิศรันย์ดูแผล ศดิศรันย์พิศมองบาดแผลนั่น “เกือบหายแล้วนะพระเจ้าข้า แห้งไปหมดแล้ว” ศดิศรันย์ว่าไป รดามณีมองดูการกระทำของศดิศรันย์ มองเห็นน้ำใจของศดิศรันย์ก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ “สมุนไพรของหมอหลวงดีจริงๆนะพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์พูด ศิรสิทธิ์กำลังเข้ามาพอดี “พี่ศดิศรันย์” ศิรสิทธิ์เรียก ศดิศรันย์ครั้นพอได้ยินเสียงกถอยห่างจากตัวรดามณี รดามณีหันมองดู “อ้าว ศิรสิทธิ์ เห็นเจ้าอย่างนี้ ก็หมายความว่าจันทรัตน์กลับมาแล้วใช่ไหม” รดามณีว่า “พระเจ้าข้า พระนัดดาจันทรัตน์เสด็จกลับมาแล้ว” ศิรสิทธิ์พูด “ดีจริง แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” รดามณีพูด “องค์นพคุณได้จัดพระตำหนักให้ประทับอยู่กับพระสวามีพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด “อะไรนะ... ใครเล่า สามีพี่เรา” รดามณีพูดด้วยความสงสัย “องค์วิชิตเชษฐ์พระเจ้าข้า องค์วิชิตเชษฐ์บัดนี้ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ของนภาภัทรนครแล้วพระเจ้าข้า ข้าพระองค์ต้องศักดิ์นัก หน้าจะเจียมตนแต่แรก ว่าหมายปองดอกฟ้ามิได้” ศิรสิทธิ์พูด ศดิศรันย์ยินคำของน้องก็รู้สึกเหมือนว่าคำนั้นเฉียดใจตนเองเช่นกัน ด้วยความรู้สึกที่มีต่อรดามณีนั้น มิใช่แค่จงรักภักดีอย่างเดียว ศดิศรันย์ก้มหน้านิ่ง รดามณีเองก็จ้องมองไปที่ศดิศรันย์เช่นกัน “หมายปองดอกฟ้ามิได้รึ... อาจได้... หมายปองดอกฟ้า ก็มิจำเป็นว่าจะต้องเอื้อมเด็ดเสมอไปหรอก บางทีบุญพาวาสนาส่ง ดอกฟ้าอาจร่วงลงสู่มือคนต่ำศักดิ์ก็เป็นได้” รดามณีพูด “แต่ข้าพระองค์คงหมดโอกาส เมื่อดอกฟ้าดอกนั้นถูกเด็ดไปแล้ว” ศิรสิทธิ์พูด “ยังมีอีกดอกหนึ่ง ที่รอเวลาจะร่วงหล่นสู่มือเจ้า แม้นดอกนี้จะเห็นผิดเป็นชอบไปบ้าง แต่เราเชื่อว่าเจ้าช่วยนางได้” รดามณีพูด “ข้าพระองค์ไม่เก่งถึงขั้นเปลี่ยนใจใครได้หรอกพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด

ที่พระตำหนักขององค์นพคุณกษัตริย์แห่งมณีนพรัตนานั้น กำลังหารืออยู่กับ พระพี่นางกิ่งโกมินทร์ พระขนิษฐาปีตมณี พระขนิษฐามณีกาฬ พระขนิษฐาแก้วไพฑูรย์ พระขนิษฐารดามณี และ พระขนิษฐาจันทรัตน์ นอกเหนือจากนี้ก็มีศิรสิทธิ์ ศดิศรันย์ องค์วิชิตเชษฐ์ องค์สมุทรักษ์ องค์ศักรศร พระโอรสคิมหันต์ องค์สิทธิราช ทุกคนต่างมาชุมนุมกันหารือเรื่อง วชิรารัตน์ มรกต และ พิมพ์เพทายว่าจะทำอย่างไรกันดี “ตอนนี้เราไม่รู้ว่าวชิรารัตน์ มรกต และ พิมพ์เพทายอยู่ที่ไหน เสด็จแม่อัญรัตน์ก็รับสั่งว่าให้หาคัมภีร์นพรัตน์ให้พบ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกฝ่ายโน้นจะพบหรือยัง แล้วต้องทำยังไงกันต่อก็ไม่รู้” นพคุณพูด “พี่ว่าก็น่าจะพบแล้วนะนพคุณ ตอนนี้เห็นพวกวชิรารัตน์ มรกต แล้วก็พิมพ์เพทายหายไปหลายวันแล้ว ถ้าหายไป เพื่อตามหาคัมภีร์ที่เจ้าว่า ป่านนี้แล้วก็คงพบ พี่ว่าทางที่ดีเราต้องหาทั้งสามคนนั่นให้เจอดีกว่า” กิ่งโกมินทร์พูด “แล้วจะไปหาได้จากที่ไหนกันหละเพคะ” แก้วไพฑูรย์พูด “ก็นั่นแหละปัญหาของพวกเราหนะแก้วไพฑูรย์” มณีกาฬพูด ทุกคนต่างหยุดคิด “หรือพวกเราจะไปหาเสด็จแม่อัญรัตน์กันดีเพคะ” ปีตมณีว่า “จริงสิ เสด็จแม่อาจจะช่วยบอกได้ ว่าตอนนี้พวกนางอยู่ที่ไหน” รดามณีพูด “แล้วใครจะไปบ้างหละ” จันทรัตน์พูด “คงต้องเป็นทุกคนที่ครองอัญมณี ส่วนคนอื่นๆ แล้วแต่ความสมัครใจ “ข้าพระองค์ไปด้วยพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์ และ ศดิศรันย์อาสาเป็นเสียงเดียวกันเชียว “ในเมื่อจันทรัตน์ต้องไป เราเป็นสามีก็ต้องตามไปดูแล” วิชิตเชษฐ์พูด ศิรสิทธิ์ก้มหน้าซ่อนแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นใจ “เรากับศักรศรชักอยากจะไปสนุกด้วยซะแล้ว” สมุทรักษ์ว่า “จริงพระเจ้าข้าพระเชษฐา” ศักรศรว่า “เราไปด้วยก็แล้วกันนะ” สิทธิราชพูด “จะตามมาทำไม ไม่ได้ประพาสป่าซะหน่อย” แก้วไพฑูรย์พูด “เอะ ก็พี่ชายเจ้าบอกว่าแล้วแต่สมัครใจ เราก็จะไปด้วย” สิทธิราชพูด “ในเมื่อสิทธิราชสหายเราอาสาไปด้วยแล้ว ไยเราจะทิ้งเพื่อน เราไปด้วย” คิมหันต์พูด “เราก็ขอไปด้วย” ปักษยุเดินเข้ามา “ปักษยุ... เราอยากให้เจ้าดูแลไอศิกาอยู่ที่นี่” นพคุณพูด ไอศิกาเองก็เดินเข้ามาด้วย “ไม่ต้องห่วงน้องหรอกเพคะเจ้าพี่ น้องอยู่กับเสด็จแม่วิหงค์จันทร์ อยู่กับเสด็จน้าสร้อยสายเพชร น้องมีฤทธิ์ มีเดช ดูแลที่นี่ได้อยู่แล้ว” ไอศิกาพูด “ให้เราไปเถิดนะ ยิ่งได้ยินเรื่องของทั้งสามนาง เรายิ่งอยากช่วยเหลือ” ปักษยุพูด “พี่ปักษยุเป็นห่วงมรกตเพคะ” ไอศิกาพูดขึ้นพลัน ปักษยุเถียงไม่ออก “ไม่จริงหรอกไอศิกา พี่เป็นพญาครุฑ มีสายเลือดคือเจ้าเวหา ส่วนนางเป็นนาคี มีสายเลือดเป็นเจ้าบาดาล” ปักษยุพูด “ไม่จริงหรอก ถ้านาคีคือเจ้าบาดาล ใยครุฑจึงต้องยึดครองนครบาดาลของพวกเรา” มณีกาฬพูดขึ้น “ใช่ นาคไม่มีวันให้อภัยพวกครุฑ” แก้วไพฑูรย์พูด “เราจะคืนให้ เราจะคืนนครบาดาลให้พวกเจ้าแน่นอน ตอนนี้เราไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น ตอนนี้เราต้องสะสางกับเรื่องที่สำคัญกว่า เรื่องอื่นอย่าพึ่งพูดถึงเลย” ปักษยุว่า “ให้จริงอย่างที่พูดเถอะปักษยุ” แก้วไพฑูรย์พูด

ที่อารยะมณี “มุ่งหน้าเข้าป่าหิมพานต์ไปแล้วหละ นพคุณ แม่จะเตือนเจ้า แม้นมุ่งไปข้างหน้า ก็จงก้าวไปข้างหน้า อย่าได้พะวงหลังเป็นอันขาดนะลูก” อัญรัตน์เทวีรับสั่ง “เสด็จแม่พูดเหมือน...” นพคุณพูด “ไม่มีอะไรหรอกจะ แม่แค่เตือนเท่านั้นนะนพคุณ แม่ว่าตอนนี้ลูกมุ่งหน้าตามไปช่วยน้องเถิด” อัญรัตน์เทวีพูด “ขอบพระทัยพระเจ้าข้า” นพคุณพูด แล้วทุกคนก็ก้มลงกราบกรานอัญรัตน์เทวี “เสด็จแม่อัญรัตน์เพคะ งั้นพวกเราก็ต้องขอกราบทูลลาไว้นะที่นี้ไปเลยนะเพคะ” กิ่งโกมินทร์พูด “เดี๋ยว... เจ้าพญาครุฑ จุดมุ่งหมายของเจ้า ในการเดินทางครั้งนี้คืออะไร” อัญรัตน์เทวีรับสั่งถาม “ข้าจะตามไปช่วยนาง ข้าจะช่วยมรกตให้กลับมาเป็นอัญมณีงดงาม ประดับมณีนพรัตนานครให้ได้พระเจ้าข้า มรกตจะต้องกลับมาเป็นคนเดิม” ปักษยุพูด “แล้วเจ้าศิรสิทธิ์หละลูก” อัญรัตน์เทวีว่า “ลูกเป็นราชองค์รักษ์ของพระขนิษฐาจันทรัตน์นี่พระเจ้าข้า ยังไงก็ต้องตามเสด็จทุกแห่งหนอยู่แล้ว” ศิรสิทธิ์พูด “แม่อยากให้เจ้าเปลี่ยนจุดมุ่งหมายเสีย แล้วเจ้าอีกคนหนึ่งนะเจ้านครเศวตสรวงผู้พี่ อย่าเอาแต่นึกสนุก ที่นั่นไม่มีอะไรน่าดูน่าชมให้เพลินตาเพลินใจนักหรอก การเดินทางครั้งนี้ เพื่อต่อสู้ เพื่อกอบกู้ เพื่อช่วยเหลือ เจ้าทุกคนควรที่จะเข้าใจไว้ด้วย” อัญรัตน์เทวีรับสั่ง