ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #51 : ได้อย่างเสียอย่างก็ดีไป แต่นี่ ได้อย่าง เสียไปถึงสองอย่าง

ใต้พื้นพิภพ วชิรารัตน์ มรกต และ พิมพ์เพทายกลับมาพร้อมกับคัมภีร์ที่อยู่ในมือของเจ้าศิลาแลง “พวกเจ้าจะต้องเข้าป่าหิมพานต์ พวกเจ้าจะต้องตามหาเถาวัลย์เวท เดชอมฤทธิ์ และ วิศิษย์บุษบา” เจ้าศิลาแลงพูด “ไม่รู้จักเลยซักอย่าง แล้วจะอย่างนี้จะหาพบได้ยังไงกัน” พิมพ์เพทายพูด “ใช่ ชื่อแปลกๆทั้งนั้นเลย” วชิรารัตน์พูด “พวกเจ้าเห็น พวกเจ้าก็จะรู้เอง พลังอำนาจความยิ่งใหญ่ แลทุกสิ่งทุกอย่างรออยู่ ความแค้น ทุกสิ่งพวกเจ้าจะต้องสะสาง ทำลายมณีนพรัตนาให้พินาศลงให้ได้” เจ้าแสงศิลาพูด “เราจะออกเดินทางให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน” มรกตพูด

ที่มณีนพรัตนานคร ในอุทยาน พระมเหสีไอศิกาเดินเล่นอยู่พระองค์เดียว พระครรภ์ก็นูนขึ้นนิดหน่อยแล้วแต่ก็ยังไม่รู้จักพักผ่อน ด้วยชินอยู่กับการไปนั่นไปนี่ทั้งวัน ไอศิกาเดินไป เห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ไกลๆ มองดูก็คล้ายกับวชิรารัตน์

วชิรารัตน์เดินอยู่ในอุทยานของมณีนพรัตนานคร ไอศิกาเดินมา “วชิรารัตน์” ไอศิการ้องเรียกชื่อ วชิรารัตน์ว่าจะแอบมาเดินเล่นเท่าไหนเห็นว่าไอศิกาตามตนมาจึงรีบเดินหนี ไอศิกายังร้องเรียกและตามมาไม่หยุด วชิรารัตน์จึงวิ่งหนีไป “เดี๋ยว วชิรารัตน์ เดี๋ยวก่อนสิวชิรารัตน์ ทุกคนให้อภัยเจ้านะ” ไอศิกาเรียกตามแล้ววิ่งตามมา วชิรารัตน์วิ่งหนีมาจนพบกับมรกตที่ยืนชมดอกไม้อยู่เช่นกัน “พี่มรกต รีบกลับใต้พิภพกันเถอะ ไอศิกาเห็นน้องแล้วเพคะ นางกำลังตามมา” วชิรารัตน์พูด “แล้วพิมพ์เพทายหละ อยู่ทางไหนกัน” มรกตว่า “ไม่รู้สิเพคะ คงเดินเล่นอยู่แถวนี้ แต่ตอนนี้เราต้องรีบไปแล้วนะเพคะ ไอศิกาตามมาใกล้ๆแล้ว” วชิรารัตน์พูด “งั้นก็เร็วเข้า” มรกตดึงแขนน้องแล้ววิ่งหนีไอศิกาไป ไอศิกาไม่ได้ระวังตัววิ่งตามมา มรกตและวชิรารัตน์วิ่งข้ามรากไม้ที่สูงพอตัว ไอศิกาวิ่งตามมาก็ล้มลงที่รากไม้นั้น “โอ๊ย...” ไอศิการ้องขึ้นเบาๆแล้วพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกลุกไม่ขึ้นต้องนั่งลงไปดังเดิม ส่วนมรกต และ วชิรารัตน์วิ่งไปจนเจอกับพิมพ์เพทาย “พิมพ์เพทาย กลับใต้พิภพกันเถอะ ไอศิกาหำลังตามมา” มรกตพูด

ที่ตำหนักของนพคุณนั้น นพคุณกลับมา “ไอศิกา พี่กลับมาแล้ว” นพคุณส่งเสียงเรียกขึ้นพลันเพื่อบ่งบอกต่อนางไอศิกาผู้เป็นพระมเหสี แต่ไม่มีแม้เงา นพคุณเดินออกไปตามหารอบๆตำหนักแต่ก็ยังไม่พบ “มีใครเห็นไอศิกาบ้างไหม” นพคุณกลับเข้ามาถามนางกำนัล “เห็นว่าเสด็จออกไปที่อุทยานเพคะ” นางกำนัลตอบ นพคุณได้ยินก็เร่งรุดไปที่อุทยานของมณีนพรัตนานครโดยพลันทันทีด้วยความเป็นห่วง

ไอศิกาทรุดจมกองเลือด นางเริ่มรู้สึกได้ว่านางกำลังจะต้องสูญเสียอะไรบางอย่าง ไอศิกาน้ำตาไหล “ไม่นะ ต้องไม่เป็นแบบนี้” ไอศิกาเริ่มร้องไห้ นพคุณมาถึงเห็นเข้าก็รีบรุดมาประคองนางไว้แล้วกุมมือไอศิกาไว้แน่น “เจ้าพี่...น้องขอโทษ... น้องขอโทษเพคะ” ไอศิกาเริ่มสะอึกสะอื้น “ไม่... ต้องไม่เป็นอย่างนั้นสิ” นพคุณพูดด้วยความเสียใจไม่แพ้กัน นพคุณโอบกอดไอศิกาไว้แน่น “เวรกรรมเพคะ เวรกรรมจริงๆ” ไอศิกาพูดทั้งน้ำตา “ไอศิกา เจ้าอย่าเสียใจไปเลย เค้ากับเราคงสิ้นวาสนาต่อกันแล้ว” นพคุณพูด

ที่พระตำหนัก นพคุณประคองร่างไอศิกาให้นั่งลงบนแท่นเบาๆ ไอศิกายังน้ำตาไหลอยู่ “เวรกรรมอะไรของเราเพคะเจ้าพี่ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้” ไอศิกาสะอึกสะอื้น “ไอศิกา น้องต้องทำใจนะ ดื่มยานี่ น้องจะได้รู้สึกดีขึ้น แล้วค่อยๆเสวยอาหารพวกนี้” นพคุณพูด ไอศิกาดื่มยาตามที่นพคุณว่า นพคุณตักอาหารขึ้นมาพอคำกำลังจะป้อนให้กับไอศิกา “น้องกินอะไรไม่ลงหรอกเพคะ น้องคิดถึงลุก” ไอศิกาน้ำตาไหล “ไอศิกา น้องต้องกินนะ น้องจะเป็นอะไรไปไม่ได้... ซักนิดนะยอดรัก” นพคุณพูดพลางเช็ดน้ำตาให้กับไอศิกา ไอศิกาพยักหน้าแล้วทานอาหารที่นพคุณตักให้ เพียงคำเดียวก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างในอาหารนั้น

                โอ้รสทิพย์ลิ้มลองแล้วข้องจิต                            ให้หวนคิดถึงใครที่ถวิลหา

ทั้งหอมหวนชวนลิ้มถูกจัดมา                                            ถูกชิวหาคุ้นรสชาตินี้นักเอย

                ทั้งหอมหวานหนึ่งน้ำนมจากอกแม่ เฝ้าเหลียวแลมองหาใครให้เฉลย

ผู้ใดทำอาหารนี้มาให้เชย                                                   อย่าช้าเลยจะไปที่ในครัว

                ยังแปลกใจพลันยินเสียงสำเนียงเพราะ          ซอเสนาะจำได้วันฟ้าสลัว

วันนั้นที่ทุกสิ่งแสนมืดมัว                                                  เสียงซอรัวครวญมาให้ได้ยิน

                ไอศิกาจำเสียงครวญซอได้                 ก็คิดไปในใจนึกถวิล

หรือมารดาที่รักเป็นอาจิณ                                  พอยิ่งยินยิ่งแน่ในหทัย

                แม่ของลูกผูกใจตามมาแล้ว                                องค์เอกแก้วยินดีปรีดิ์เปรมใหญ่

หันสบเนตรสวามีด้วยดีใจ                                 น้ำตาไหลเอื้อนเอ่ยไปไม่ออกเลย

“เจ้าพี่เพคะ... น้อง... เจ้าพี่พาน้องไปที่ครัวได้ไหม” ไอศิกาพูด “ไปทำไมเล่าไอศิกา น้องควรจะพักผ่อนอยู่ที่นี่” นพคุณพูด “เจ้าพี่... อาหารนี้มีรสชาติที่แปลกนัก น้องไม่เคยลิ้มมาก่อน เจ้าพี่ยินเสียงซอนั่นไหมเพคะ” ไอศิกาพูดทั้งน้ำตา นพคุณนิ่งฟังก็พอจะได้ยินเสียงซอแว่วมา “ใช่... พี่ยินแล้ว” นพคุณว่า “เร็วเถิดเพคะ น้องจะไปที่ห้องเครื่อง” ไอศิกาพูด นพคุณจึงประคองร่างนั้นไป

ที่ห้องเครื่อง นพคุณ แลไอศิกามาถึงที่นั่นเหล่าคนครัวก็ต้องก้มลงกราบกราน ไอศิกามองหน้าคนครัวจนถ้วนทั่วทุกคน ไม่เห็นแม่จึงเอ่ยขึ้นว่า “เราต้องการพบคนที่ปรุงเครื่องเสวยให้เรา” ไอศิกาพูด ยังไม่ทันที่จะได้รับคำตอบเสียงครวญซอก็พ้อแว่วขึ้นมาอีก ไอศิกาเดินตามเสียงซอนั่นไปจนถึงหลังห้องเครื่องเห็นร่างนารีหนึ่ง แต่งกายเยี่ยงหญิงชาวบ้าน นางนั่งหันหลังสีซออยู่เพียงลำพัง ไอศิกาหยุดน้ำตาไหล นพคุณตามมา “จันทร์... เสด็จแม่...” ไอศิกาเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางนั้นค่อยๆหันมา “เสด็จแม่” นพคุณเรียกอย่างจำได้ นารีนั้นน้ำตาไหลพราก “นพคุณ... ไอศิกา... ลูกแม่” นางเรียก นพคุณ และ ไอศิการีบเข้าไปกราบนางวิหงค์จันทร์อย่างนอบน้อม วิหงค์จันทร์วางมือบนเกศเกล้าของทั้งสองพระองค์แล้วกอดเอาลูกทั้งสองด้วยความดีใจทั้งน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มยินดีที่รินไหลเป็นทาง “นพคุณ ไอศิกาลูกแม่...” วิหงค์จันทร์น้ำตาไหล “เสด็จแม่มาได้ยังไงพระเจ้าข้า” นพคุณพูด “ผู้ที่เกื้อกูลเราเสมอจะนพคุณ” วิหงค์จันทร์พูดพลางมองไปบนฟ้าฟากไกลลิบๆเหยี่ยวรุ้งตัวน้อยบินโฉบมาคำนับให้ ไอศิกามองเจ้าเหยี่ยวรุ้งมองผ่านร่างพญาปักษาสง่างามเห็นเป็นร่างนารีนางหนึ่งที่ถูกพันธนาการไว้ในร่างเหยี่ยวรุ้งตัวนั้น ไอศิกาตกใจ “น้องสุพรรณวิลาส” ไอศิกาเรียกพลางเข้าไปใกล้ ไปนพคุณเองก็มองเห็นภาพนั้นเช่นกัน สุพรรณวิลาสน้ำตานองหน้าก้มลงกราบกรานนพคุณ และ ไอศิกา ไอศิกาวางมือลงบนร่างเหยี่ยวรุ้งตัวนั้น ร่างนั้นก็กลายมาเป็นร่างมนุษย์ ของสุพรรณวิลาส สุพรรณวิลาสคว้ามือไอศิกามาแนบแก้ม “พระพี่นาง” สุพรรณวิลาสเรียกทั้งน้ำตา “สุพรรณวิลาส พระน้องของพี่” ไอศิกากอดสุพรรณวิลาสด้วยความยินดีที่ได้เห็นหน้าขนิษฐาในอดีตชาติ “สุพรรณวิลาส... เกิดอะไรขึ้นกับน้อง” นพคุณถามขึ้น “นานแล้วเพคะ นานแล้วที่น้องถูกพันธนาการเข้ากับเจ้าเหยี่ยวรุ้งตัวนี้ เพื่อตามเกื้อพี่ทั้งสอง ดั่งเช่นอดีตชาติที่พี่ภาสสุนันท์เคยตามเกื้อน้อง” สุพรรณวิลาสพูด “น้องคงทรมานใจ... โถ่ สุพรรณวิลาส พระน้องของพี่เป็นอย่างไรบ้าง” ไอศิกาพูด “น้องหลุดพ้นแล้วเพคะ พี่ทั้งสองครองรักกันแล้ว ถึงเวลาที่น้องจะต้องไป น้องมาลา” สุพรรณวิลาสพูด “เจ้าจะลาไปไหน สุพรรณวิลาส... เจ้าไม่ต้องไปไม่ได้หรือ” นพคุณพูด “ต้องไปเพคะ สิ้นกรรมแล้ว ถึงเวลาของน้องเสียที” สุพรรณวิลาสว่า ไอศิกาน้ำตาไหลพราก “ขอบเจ้าใจมากนะ สุพรรณวิลาส” วิหงค์จันทร์เอ่ยขึ้น “เพคะ หม่อมฉันทูลลาทุกคนนะเพคะ” สุพรรณวิลาสก้มลงกราบกรานแล้วร่างนั้นก็สูญสลายไปด้วย “พระน้อง...” ไอศิกาน้ำตาไหลพราก นพคุณโอบกอดนางไว้อย่างปลอบโยน