ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ทองเนื้อเก้า

    ลำดับตอนที่ #47 : จันทรัตน์ขัตติยะนารีผู้อ่อนโยน โอนอ่อน แลเชื่อคนง่าย

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 308
      0
      21 เม.ย. 51

    คนมีตราบาปมิได้เลวเหมือนกันหมด คนบางคนโฉดชั่ว ยังไม่มีใครกล้าสลักตราบาปไว้ที่ข้อมือเลยพระเจ้าข้า ศิรสิทธิ์พูด เจ้า วิชิตเชษฐ์พูดด้วยความโกรธ ทำไมพระเจ้าข้า ทรงเป็นคนที่โฉดชั่วคนนั้นรึ ศิรสิทธิ์พูด หุบปากนะ ขืนเจ้าปากมากแบบนี้ เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นพระพักตร์ของพระมเหสีอีก วิชิตเชษฐ์พูด ให้ข้าพระองค์ตายเสียจะดีกว่า ศิรสิทธิ์พูด ก็เพราะให้เจ้าตายนั้นดีกว่าไงหละ เราจึงไม่ให้เจ้าตาย วิชิตเชษฐ์พูดแล้วประคองร่างจันทรัตน์เดินไปเคียงกัน จันทรัตน์หันมองยอดองครักษ์ด้วยใจคะนึงถึง

    หน้าคุกหลวงของนภาภัทรนครยังมีสายตาแอบจับจ้องลงมาจากที่สูง วชิรารัตน์เหาะอยู่กลางท้องนภานางมองเห็นเหตุการณ์ข้างล่างแล้วเฝ้าแอบมองมาตลอด เทพีแห่งโชคชะตาคงดวงตก วชิรารัตน์พูดเย้ยหยันพลางกระโดดลงมาหน้าคุกหลวง

    ศิรสิทธิ์เห็นก็ทำเบือนหน้าไม่สนใจ วชิรารัตน์เดินมาที่หน้าคุก อย่ามาทำท่าทางยโสต่อเรา... คนอย่างเราเจ็บแล้วจำ เรามิได้มาช่วยเจ้าหรอก ตอนเด็กเราชอบจับนกน้อยมาใส่กรงไว้ดูเล่น... มีความสุข เจ้าจะอยากรู้หรือไม่นั้นเราไม่แน่ใจ แต่เราอยากบอกว่าเราจะมายึดแหวนมุกดาของจันทรัตน์ นางจะต้องระทมหม่นหมองอยู่ที่นี่ โดยไม่มีอะไรไว้ป้องกันตัว แม้แต่องครักษ์ ยังมิอาจเข้าใกล้เพื่อช่วยเหลือสนองความต้องการของนางได้ วชิรารัตน์พูด สนุกนักใช่ไหม ศิรสิทธิ์พูด ใช่... ยิ่งได้เห็นน้ำตาของจันทรัตน์ ยิ่งมีความสุขอย่าบอกใครเชียวหละ อยากลองมาเป็นเราบ้างไหมหละจะได้รู้ไง รู้จักทั้งทุกข์ แล้วก็สุข วชิรารัตน์พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว พระนัดดาไม่ใช่คนแบบนี้ ศิรสิทธิ์พูด เราเคยไม่ใช่ แต่ตอนนี้ใช่ เรารู้ตัวว่าเราทำอะไรอยู่ จะว่าเราขาดสติไม่ได้ แต่เราเกลียดมัน ขอเราได้ทำให้มันเสียใจ ทุกข์ใจ แล้วก็ไม่มีความสุขบ้างเถอะ วชิรารัตน์พูด ต้องการอะไร ศิรสิทธิ์พูด ถ้าเราบอกแล้วเจ้าจะให้เราได้เหรอ คนเดียวที่ให้เราได้ คือท่านศิลาแลง ท่านศิลาแลงสอนให้เรารู้จักหาสิ่งที่อยากได้ ด้วยตัวของเราเอง เราจะต้องยิ่งใหญ่ มีพลัง มีอำนาจ มีแต่ความรักความเมตตา นี่ไงสิ่งที่เราต้องการ ซึ่งเจ้าให้เราไม่ได้เลยแม้แต่ข้อเดียว วชิรารัตน์พูด หากพระนัดดาดีต่อข้าพระองค์ ข้าพระองค์อาจให้พระนัดดาได้สองข้อ คืออำนาจ ให้พระนัดดามีอำนาจเหนือข้าพระองค์ ให้ความรัก ข้าพระองค์อาจรัก ภักดีต่อพระนัดดา ศิรสิทธิ์พูด ทำไมถึงพึ่งมาพูดตอนนี้... เสด็จพ่อรติวุฒิเคยรับสั่งให้เราเข้าใจว่า ทำดีต่อผู้ใด จะได้รับความรักจากผู้นั้น แต่เสด็จแม่สร้อยสายเพชรกลับทำให้เราเห็นว่า เสด็จแม่ทรงรักคนที่ร้ายต่อ มากกว่าคนที่ดีต่อ วชิรารัตน์พูด ถ้าจะหมายถึงองค์นภราชแล้วหละก็ พระนัดดาอยากเป็นเช่นนั้นรึ สุดท้ายเป็นอย่างใด ชีวิตก็ต้องจบลง ศิรสิทธิ์พูด เรากะจะมาเย้ยหยันเจ้าแค่ไม่กี่ประโยค นี่เราคงพูดยาวเกินไปแล้ว วชิรารัตน์ว่า ศิรสิทธิ์ก้มหน้า วชิรารัตน์มองศิรสิทธิ์พลางคิดอะไรสักอย่างในใจอยู่ ศิรสิทธิ์ วันนั้น... เราไม่อยากรู้แล้ว วชิรารัตน์พูดจาแปลกๆแล้วก็เดินไป

    ที่เศวตสรวง ในพระตำหนักรับรอง พระนัดดาปีตมณีที่พลัดหลงมาอยู่ที่นี่ท่าทางจะแข็งแรงดีขึ้นมาก แต่ดวงใจก็ยังมิวายอ่อนแออยู่ ปีตมณีนั่งคิดถึงเรื่องพิมพ์เพทายที่ผลักตนตกลงมายังที่แห่งนี้แล้วก็เศร้าใจน้ำตาไหลรินอาบแก้ม นี่ร้องไห้อีกแล้วเหรอ ศักรศรเดินเข้ามา ปีตมณีรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันมาคุยด้วย อ่อนแอแบบนี้นี่เอง ถึงได้ถูกพี่สาวรังแก ศักรศรพูด ท่านพูดเหมือนว่าจะไม่ช่วยเราแล้ว ปีตมณีพูด เราพูดไปแล้วว่าจะช่วย ก็ต้องช่วยสิ กษัตริย์ ตรัสสิ่งใดแล้วย่อมไม่คืนคำ ทั้งเรา และพี่ชายของเรา ต่างร่วมกันปกครองที่นี่ ทั้งเราและพี่สมุทรักต่างเป็นกษัตริย์ของที่นี่ คำพูดของกษัตริย์อย่างเรา เชื่อถือไม่ได้เชียวรึ ศักรศรพูด ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ท่านจะให้เราทำยังไง เรารักพระพี่นางมาก เราเสียใจที่พระพี่นางไม่รักไม่เอ็นดูเราสักนิดเลย ปีตมณีพูด แล้วเจ้าจะเอาแต่เศร้าใจแบบนี้ก็ไร้ประโยชน์นี่นา ในเมื่อพี่สาวเจ้าร้ายนัก ทำกับเจ้ายังทำได้ลงคอ แล้วเจ้าคิดหรือว่านางจะทำกับคนอื่นไม่ได้ ศักรศรพูด หมายความว่ายังไง ปีตมณีถาม เจ้าเล่าให้เราฟังว่ามีพี่น้องอยู่สิบคน แต่ละคนล้วนครอบครองอัญมณีคนละชนิด เมื่อพิมพ์เพทายเอาแหวนบุษราคัมของเจ้าไปได้ แล้วมีหรือ ที่นางจะไปเอาแหวนของคนอื่นไปอีก ศักรศรพูด จริงสินะ เราต้องให้ทุกคนรู้ตัว ปีตมณีพูด ใช่ เจ้าคิดถูกต้องแล้ว เจ้าจะมามัวนั่งเสียใจไม่ได้ เจ้าตกกลับไปเตือนทุกคน พรุ่งนี้เรากับพี่ชายจะพาเจ้าไปเอง หากว่าเจอนาง ก็จงวางใจเถอะว่านางจะทำอะไรเจ้าไม่ได้ หากว่าเจ้ายังอยู่กับเราเช่นนี้ ศักรศรพูด ปีตมณีพยักหน้า เราขอบใจท่านมากนะ ศักรศร ปีตมณีว่าด้วยความรู้ที่มาจากใจจริง

    รุ่งเช้า ที่มณีนพรัตนานคร ที่ตำหนักของนพคุณ นพคุณนั่งอยู่บนแท่น ศักรศรและสมุทรวาตนั้นพาปีตมณีมาถึงที่นั่นแล้วกำลังคุยอยู่กับนพคุณ จริงๆนะเพคะพี่นพคุณ น้องยังขวัญเสียไม่หาย ปีตมณีพูด เรายืนยันด้วยอีกคน เพราะเราเป็นคนรับร่างปีตมณีไว้ตอนที่นางตกลงไปในหน้าผา ศักรศรว่า นี่มันเหตุอะไรกัน ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้ เกิดอะไรขึ้นกับพิมพ์เพทายกันแน่ นพคุณว่า มรกตแอบฟังอยู่ก็ได้ยินเข้า แย่แล้ว มรกตว่าพลางจะรีบออกไปแต่เผลอไปชนเข้ากับแจกันจนตกลงมาแตก ทุกคนต่างหันไปมองเสียงนั้น ใครหนะ นพคุณร้องถาม น้องเองเพคะ เห็นว่าน้องปีตมณีหายไปหลายวัน พอเห็นกลับมาก็เลยรีบจะเข้ามาถาม เผลอชนแจกันจนตกลงมาแตก ขอพระราชทานอภัยนะเพคะ มรกตแกล้งทำทีเดินเข้ามา ขอบพระทัยพี่มรกตมากนะเพคะ ที่ทรงเป็นห่วงน้อง น้องโชคดีเพคะ ที่ได้ท่านศักรศรช่วยไว้ มิเช่นนั้นคงตายอยู่ใต้หน้าผา ปีตมณีพูด อะไรนะ... หน้าผาอะไรกัน มรกตแสร้งทำเป็นถาม คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้เพคะ ปีตมณีเล่าให้มรกตฟังอีกคราเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

    ที่นภาภัทรนคร ตอนนี้จันทรัตน์ก็ตกเป็นพระมเหสีของวิชิตเชษฐ์ไปแล้ว นางนั่งอยู่บนพระแท่นเคียงวิชิตเชษฐ์พระสวามี สีหน้าของนางเศร้านัก จันทรัตน์... พี่ไม่ชอบใจเลย ให้น้องต้องมาหมองเศร้าเช่นนี้ วิชิตเชษฐ์พูด หม่อมฉันอยากลับมณีนพรัตนาเพคะ อยากไปหาเสด็จแม่ พระองค์ทรงให้หม่อมฉันได้ไหมเพคะ... แค่นี้ จันทรัตน์พูด ทำไมเจ้าไม่เรียกพี่ว่าเจ้าพี่สักทีเล่า เจ้ามีศักดิ์เป็นมเหสีของพี่นะ วิชิตเชษฐ์พูด น้อง... น้องอยากกลับมณีนพรัตนาเพคะ เจ้าพี่ จันทรัตน์พูด อยากกลับ... แต่พี่ไม่ให้น้องกลับ น้องต้องอยู่กับพี่ที่นี่ อยู่เป็นมเหสีของพี่ จันทรัตน์แม้เจ้าจะไม่รักพี่นะ แต่พี่รักเจ้า เจ้าปรารถนาสิ่งใด หากพี่ให้ได้พี่จะให้ แต่ที่พี่ให้เจ้าไม่ได้นั้น ก็จงอย่าขอ วิชิตเชษฐ์พูด เจ้าพี่ทราบดีว่าน้องมิได้รักเจ้าพี่ น้องก็ทราบดีเพคะ ว่าเจ้าพี่เองก็มิได้รักน้องเช่นกัน แค่อยากจะทรมานใจศิรสิทธิ์เท่านั้น ด้วยความแค้นเรื่องพระบิดา น้องเสียใจ ที่พวกผู้ชายมักเห็นผู้หญิงเป็นเพียงสิ่งของ จันทรัตน์พูดด้วยความน้อยใจ เทพีโชคชะตา โชคชะตาเจ้าเพลานี้นั้นไม่ดีเอาซะเลย วชิรารัตน์เข้ามาในตำหนักนั้นทางหน้าต่าง วิชิตเชษฐ์ และ จันทรัตน์ต่างหันไปมอง ทำไม เราเข้ามาทางหน้าต่างหนะ วิชิตเชษฐ์ ขอเวลาให้พี่น้องได้คุยกันหน่อยได้ไหม วชิรารัตน์พูด นะเพคะ จันทรัตน์พูด ก็ได้ วิชิตเชษฐ์ออกไปจากห้องนั้น จันทรัตน์รีบหันมาหาน้องสาว วชิรารัตน์ พาเราไปที ไปช่วยศิรสิทธิ์กันนะ จันทรัตน์ว่า ไม่... มีมือมีเท้าเหมือนกัน ถ้าเจ้าอยากไปจริงๆ เจ้าก็คงไปเองนานแล้ว นี่คงดวงตกที่สุดเลยกระทังทั้งชีวิตหนะ โถ่ คนเคยมีแต่ความสุขแท้ๆ วชิรารัตน์เย้ยหยัน ถ้าจะมาเยาะเย้ยถากถางน้ำใจพี่หละก็ พี่ก็ขอให้เจ้าช่วยศิรสิทธิ์ที จันทรัตน์พูด ได้... เราจะช่วยแต่ศิรสิทธิ์ ส่วนเจ้าก็ทนทรมานอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน เหาะได้ แต่หนีไม่เป็น คนอย่างเจ้ามันก็เท่านี้ แล้วนี่ไม่คิดจะฝากอะไรถึงศิรสิทธิ์คนรักเจ้าหน่อยเหรอ วชิรารัตน์พูดแกมประชด เจ้าประชดพี่รึยังไง พี่จะให้อะไรศิรสิทธิ์เล่า จันทรัตน์พูด ก็แหวนมุกดาของเจ้าไง เราจะเอาไปให้ ศิรสิทธิ์จะได้แหกคุกออกมาเองได้ วชิรารัตน์พูด จริงสินะ พี่ลืมนึกถึงพลังของแหวนมุกดาไปเลย จันทรัตน์คิดเท่านั้นก็รีบถอดแหวนแล้วส่งให้วชิรารัตน์ทันที วชิรารัตน์ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเหาะออกไป

    ที่คุกหลวงนภาภัทรนคร วชิรารัตน์กระโดดลงมาเย้ยหยันหน้าคุกนั้นอีกแล้ว จันทรัตน์โง่เหลือเกิน เราเอาแหวนของนางมาอวดให้เจ้ายล ลาที ขอให้อยู่ที่อย่างไร้ความสุขทั้งคู่ก็แล้วกัน วชิรารัตน์อารมณ์ดีว่าแล้วก็เหาะไป พระนัดดา... เดี๋ยวก่อนพระนัดดาวชิรารัตน์ พระนัดดาพระเจ้าข้า ศิรสิทธิ์พยายามเรียกตามวชิรารัตน์ไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้นมุ่งหน้ากลับมณีนพรัตนาทันที

    ที่พระตำหนักของพิมพ์เพทาย วชิรารัตน์มาถึงที่นั่นก็นั่งลงบนแท่นข้างๆกับพิมพ์เพทายทันที ได้มีอีกแหวนแล้ว ง่ายยิ่งกว่าหลอกเด็ก ไม่คิดว่าจันทรัตน์จะโง่ได้ขนาดนี้ วชิรารัตน์พูด ต่อไป ก็เหลืออีกสี่วงเท่านั้นนะ เราก็จะมีอำนาจ เทียบเทียมนพคุณ แล้วเราก็จะมีอำนาจมากยิ่งไปกว่านั้น หากมีแหวนของนพคุณด้วย พิมพ์เพทายพูด ใช่ ทุกสิ่งที่ปรารถนา เราก็จะได้ วชิรารัตน์พูด มรกตวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา พิมพ์เพทาย วชิรารัตน์ ตอนนี้แย่แล้ว ปีตมณีกลับมาได้แล้ว นำเรื่องของพิมพ์เพทายไปฟ้องใหญ่เลย มรกตพูด ยังไม่ตายอีกเหรอ... พิมพ์เพทายพูด ถ้าตายไปแล้ว ก็คงกลับมาไม่ได้หรอก มีคนช่วยไว้ คนหนึ่งชื่อว่าสมุทรักษ์ อีกคนชื่อศักรศร คนที่ชื่อสมุทรักษ์บอกว่าเคยเจอเจ้าด้วย มรกตพูด เจอเรา... เมื่อไหร่กัน พิมพ์เพทายพูดพลางคิด ก็นึกถึงวันที่ตนไปมีเรื่องกับบุรุษทรงงามที่ควบอาชาอยู่ในป่า หรือว่า...พิมพ์เพทายพูดอย่างพอจะคิดออก แล้วคราวนี้จะเอายังไง ทุกคนจะต้องระวังตัวกันแจเลย ตราบใดที่เจ้ายังลอยนวลอยู่แบบนี้ วชิรารัตน์พูด หรือว่าเราต้องหนีไปจากที่นี่กันก่อน พิมพ์เพทายพูด ไม่ได้นะ แผนการของพวกเรายังไม่สำเร็จ ท่านศิลาแลงกช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก มรกตพูด แต่เราว่าน่าจะมีวิธีนะ ช่วยกันคิดสิก่อนที่พี่นพคุณจะนำคนมาคุมตัวพิมพ์เพทายไป วชิรารัตน์พูด พี่พอจะนึกออกแล้ว พี่กับวชิรารัตน์จะแกล้งทำไม่รู้เรื่อง ส่วนน้องพิมพ์เพทายก็หนีไปนะ มรกตพูด ถ้าพิมพ์เพทายหนีไป ทุกคนก็จะต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ เพราะเกรงว่าพิมพ์เพทายอาจจะโจมตีแล้วเข้าแย่งแหวนไป เราคิดว่าให้พิมพ์เพทายแกล้งถูกจับได้ดีกว่า อย่างน้อยเรากับพี่มรกตจะได้ทำอะไรสะดวกขึ้น เพราะทุกคนจะชะล่าใจ ว่าเจ้าถูกจับไปแล้ว วชิรารัตน์พูด จริงอย่างที่วชิรารัตน์ว่า จะเอาอย่างนั้นก็ได้ พิมพ์เพทายพูด พวกเราสัญญานะ ว่ารวบรวมอัญมณีได้ครบเก้าเมื่อไหร่ จะช่วยเจ้าออกมา ไปกันเถอะน้องวชิรารัตน์ มรกตว่าแล้วมรกตกับวชิรารัตน์ก็รีบไปที่อื่นให้พิมพ์เพทายอยู่ลำพังในตำหนักนั้น

    ชายหาดริมทะเลานั่น ค่อนข้างที่จะเป็นเวลาพลบค่ำแล้ว มณีกาฬ และ แก้วไพฑูรย์วิ่งเล่นกันไปมาเหมือนอย่างเด็กที่ริมชายหาด มาแถวนี้แล้วนึกถึงตอนเด็กจริงนะ แก้วไพฑูรย์ มณีกาฬว่า ใช่ ตอนเด็กๆเราชอบวิ่งเล่นกันแถวนี้ พูดถึงตอนเด็กๆเราก็คิดถึงเมืองบาดาลขึ้นมา... มณีกาฬ เราลงไปเที่ยวใต้บาดาลดีไหม ว่าจะมีอะไรเหมือนเดิมรึเปล่า แก้วไพฑูรย์ จริงสินะ งั้น... เรารีบลงไปข้างล่างกันเถอะ เร็วเข้า ใกล้ค่ำแล้ว มณีกาฬพูด ทั้งสองต่างคล้อยตามกันแล้วก็พากันแปลงร่างเป็นนาคราชดำดิ่งลงสู่ห้วงทะเลลึกเพื่อท่องบาดาลไป นาคราชทั้งสองต่างมุ่งหน้าสู่ถิ่นแดนในอดีต ที่ป่านนี้แล้ว จะเหลือสิ่งใดอยู่บ้างก็มิรู้ได้

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×