ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #45 : แหวนพลอยบุษราคัม

                ส่วนพิมพ์เพทายเดินเข้ามาในตำหนักของปีตมณี ปีตมณีนั่งร้อยมาลัยอยู่ “มาลัยของเจ้าช่างงามนักนะปีตมณี นั่งร้องอยู่ทั้งวัน ยังไม่เสร็จอีกเหรอ” พิมพ์เพทายพูด “เสร็จไปหลายพวงแล้วหละเพคะ แต่มันสนุกดี น้องก็เลยร้อยอีก” ปีตมณีว่า “แล้วนี่ พี่ว่าพี่จะไปเดินเที่ยวเล่นข้างนอก ก็เลยมาชวนน้อง จะไปกับพี่ไหมหละ” พิมพ์เพทายพูด “ที่ไหนเพคะ” ปีตมณีรีบถามทันทีด้วยความสนใจ “ในป่าจะ พี่ไปสำรวจมาแล้ว ไม่น่ากลัวเลย มีลูกกระต่ายน่ารักวิ่งวุ่นเต็มไปหมด น่าเอ็นดูที่สุดเลย” พิมพ์เพทายพูด “จริงเหรอเพคะพระพี่นาง น้องอยากเห็นจังเลย” ปีตมณีว่า “อยากเห็น ก็ตามพี่มาดูสิจ๊ะปีตมณี” พิมพ์เพทายพูด “เพคะ” ปีตมณีรีบตอบรับ

                กลางดง พิมพ์เพทายพาปีตมณีมาเดินเล่นไปทั่วป่า “น้องปีตมณีรอพี่แถวนี้เดี๋ยวเดียวนะ พี่จะไปหาผลไม้แถวโน้น” พิมพ์เพทายพูด ปีตมณีไม่สนใจกลัวอะไรเห็นลูกกระต่ายวิ่งวุ่นน่ารักน่าเอ็นดูก็สนใจแต่ลูกกระต่ายเท่านั้น “เพคะ” ปีตมณีพูด พิมพ์เพทายจึงแยกตัวออกไป

                พิมพ์เพทายแอบมองปีตมณีอยู่บนต้นไม้ “พี่ขอโทษนะ น้องปีตมณี น้องอยากเป็นฝ่ายนพคุณ แล้วน้องก็อยากเป็นคนใจอ่อนเอง พี่จำเป็น เพื่อพลังอำนาจ พี่ต้องทำ แล้วพี่จะไม่ลืมเจ้า” พิมพ์เพทายเหมือนว่าถูกผีร้ายเข้าสิงสู่จึงคิดร้ายได้แม้กระทั่งน้องในไส้ พิมพ์เพทายเรียกหน้าไม้ออกมา เล็งศรไปสู่ลูกกระต่ายน่าเอ็นดูตัวที่อยู่ใกล้ๆปีตมณีนั้น คราวเคราะห์ลูกกระต่ายน้อยต้องศรของพิมพ์เพทายบาดเจ็บ “เจ้ากระต่ายน้อย” ปีตมณีเรียกอย่างสงสารตามนิสัย พิมพ์เพทายกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วแสร้งทำทีถือผลไม้มา “เกิดอะไรขึ้นน้องปีตมณี” พิมพ์เพทายแสร้งถาม “พระพี่นางน้องสงสารมันเหลือเกินเพคะ พระพี่นางต้องช่วยมันนะเพคะ” ปีตมณีน้ำตาคลอ พิมพ์เพทายทำทีเข้าไปดูเจ้าลูกกระต่ายน้อย “ปีตมณี พี่ขอยืมแหวนเจ้าที” พิมพ์เพทายพูด “แล้วแหวนของพระพี่นางช่วยเหลือเจ้ากระต่ายน้อยไม่ได้เหรอเพคะ” ปีตมณีว่า “แหวนพี่หนะไม่เหมือนแหวนเจ้าหรอกนะน้องรัก บุษราคัมคือเทพีกรุณา เจ้าจำไม่ได้เหรอ” พิมพ์เพทายพูด “เพคะๆ น้องจะให้เดี๋ยวนี้” ปีตมณีถอดแหวนให้ด้วยใจสงสารเจ้ากระต่ายน้อย พิมพ์เพทายครั้นพอได้แหวนมาก็จับตัวปีตมณีลุกขึ้น “พี่ขอโทษนะ ไว้ชาติหน้า เรามาเกิดเป็นพี่น้องกันใหม่” พิมพ์เพทายพูดแล้วโยนร่างขนิษฐาลงสู่หน้าผาใหญ่แล้วยึดแหวนไว้ พิมพ์เพทายหันมาจับตัวเจ้ากระต่ายที่ถูกยิงด้วยศร แล้วดึงศรออกจากร่างลูกกระต่ายก่อนจะปล่อยร่างมันตกผาไปตามปีตมณี พิมพ์เพทายมองแหวนบุษราคัมด้วยสายตาที่พอใจ “เสร็จไปหนึ่ง” พิมพ์เพทายว่า

                หน้าผาสุดลึกนั้น ปีตมณีร่วงหล่นลงมายังไม่ถึงพื้น ก็มีบุรุษหนึ่งสง่างามนักรับร่างนางไว้ได้พอดี ปีตมณีสลบไปในทันที

                พิมพ์เพทายกำลังเหาะอยู่ในห้วงเวหาถือแหวนของปีตมณีมาชื่นชมในมืออย่างพอใจ เหาะไปก็พลาดทำแหวนบุษราคัมของปีตมณีร่วงหล่นลงไปข้างล่าง “แย่แล้ว” พิมพ์เพทายพูดอย่างตกใจพลางรีบกระโดดลงไป

                ผืนป่า บุรุษสง่างามผู้หนึ่งทรงม้าควบอาชาขับไป แสงแวววับอะไรบางอย่างกระจ่างเข้าตาจนต้องหยุดม้า บุรุษนั้นมองแสงด้วยสายตาที่สนใจ บุรุษสง่างามกระโดดลงจากหลังม้าพลางเข้าไปใกล้แสงทองนั่น คว้าเอามาเป็นแหวนบุษราคัมเหลืองนวลก็ชอบใจ “แหวนบุษราคัมนี่... พิจิตร พิสดารนัก” บุรุษนั้นว่า “แหวนนั่นเป็นของเรา... เอาคืนมา” พิมพ์เพทายพูด “ถ้าแหวนนี่เป็นของเจ้า มันก็ต้องอยู่กับเจ้าสิ แต่นี่อยู่กับเรา แหวนนี่ก็ต้องเป็นของเรา” บุรุษนั่นว่า “เอะ เจ้านี่ยังไง ก็เราทำหล่น แล้วลงมาเก็บ เอาคืนมาเดี๋ยวนี้” พิมพ์เพทายพูด “ก็มาแย่งเอาไปให้ได้สิ” บุรุษนั้นเอ่ย พิมพ์เพทายเริ่มโมโหรุดเข้าไปแย่งแหวนมาจากมือของบุรุษนั้นแต่ก็หาสำเร็จไม่ พิมพ์เพทายจึงถอยออกมา พิมพ์เพทายรัวลูกไฟใส่บุรุษนั่นไม่ขาดมือ บุรุษนั่นก้มหลบได้ทัน “ฝีมือไม่เลวนี่” บุรุษนั้นว่า พิมพ์เพทายใช้พลังของแหวนเพทาย บุรุษนั้นใช้แหวนบุษราคัมที่ถืออยู่ป้องกันไว้ พลังจากแหวนบุษราคัมผลักดันพลังของแหวนเพทายออกไป บุรุษนั่นมองแหวนบุษราคัมด้วยสายตาที่ชอบใจ “เราไม่อยากแกล้งเจ้าแล้ว เอาคืนไปเถอะ แล้วหวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก” บุรุษนั่นว่าพลางโยนแหวนให้ไป พิมพ์เพทายรีบคว้าเอาแหวนนั่นมาแล้วมองตามบุรุษที่ทรงอาชาสง่างามไปด้วยสายตาเจ็บใจ

                ที่มณีนพรัตนานคร ในท้องพระโรง ตอนนี้นพคุณขึ้นครองเมืองแล้ว สร้อยสายเพชรประทับอยู่บนพระแท่นที่ลดหลั่นลงมา หลั่นมาอีกก็เป็นหมู่ข้าราชบริพาร ทหารคนหนึ่งเข้ามากราบทูล “ขอดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า บัดนี้มีผู้ชาย กับ ผู้หญิงมาขอเข้าเฝ้า แต่งตัวดีเหมือนราชนิกุล รับสั่งว่าชื่อ ปักษยุ กับ ไอศิกาพระเจ้าข้า” ทหารนำความมากราบทูล ยินเพียงเท่านั้นนพคุณก็ดีใจนักหนา “เสด็จน้าพระเจ้าข้า... ไอศิกา ชายาของหลาน” นพคุณว่า สร้อยสายเพชรพลอยยิ้มดีใจไปด้วย “น้าดีใจด้วยนะนพคุณ” สร้อยสายเพชรพูด “เจ้ารีบไปทูลเชิญทั้งสองพระองค์เข้ามาเดี๋ยวนี้” นพคุณสั่งทหารคนนั้น เมื่อปักษยุพาไอศิกาเข้ามาถึงที่ท้องพระโรง นพคุณเสด็จลงจากราชบัลลังก์เข้ามาหาพระอัครชายาแต่ทันทีที่ไอศิกาเงยหน้ามาเห็นก็รีบถอยออก “ไม่ใช่... ออกไปนะ ท่านไม่ใช่เจ้าพี่นพคุณ” ไอศิกาผลักนพคุณออกห่างแล้วไม่ยอมเข้าไปใกล้เลย “ไอศิกา... เจ้าจำพี่ไม่ได้หรือ” นพคุณพูด “พี่ปักษยุ พาน้องไปจากที่นี่ทีเพคะ เค้าไม่ เค้าไม่ใช่เจ้าพี่นพคุณ เจ้าพี่นพคุณที่แสนดีมีรอยแผลไหม้บนร่างกาย ส่วนเค้าคนนี้ มิได้มีรอยเหล่านั้น เค้าไม่ใช่ เค้าคนนี้ช่างแสนร้าย นามว่าเมษกร น้องไม่อยากเข้าใกล้ พาน้องไปที น้องกลัว” ไอศิกากอดพี่ชายแน่น ปักษยุเองแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้นกันนี่” ปักษยุพูดด้วยความแปลกใจแล้วโอบกอดพระขนิษฐาไว้อย่างปลอบโยน นพคุณถอนใจ “กรรมกระมังปักษยุ ขอบใจมากที่นำไอศิกามาที่นี่ ขอบใจจริงๆ พานางไปพักที่ตำหนักของเราก่อน ส่วนเจ้าเราจะให้คนจัดตำหนักให้” นพคุณว่า “ไม่นะเพคะ พี่ปักษยุ น้องไม่อยู่ น้องกลัว” ไอศิกาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆจริงๆ ปักษยุหันมาสบตากับนพคุณอย่างจนใจแลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในความคิดนาง นพคุณถอนใจอีกครั้ง “เราจะคุยกับนางเอง” นพคุณว่า ปักษยุพยักหน้ารับ

                แดนหนึ่ง วิจิตรพิสดารหนึ่งแดนสรวง งามนักเหมือนเมืองที่ตั้งอยู่กลางม่านของหมอกเมฆ เหมือนเมืองที่อยู่กลางอากาศ แม้แต่พระแท่นอยู่ดูเหมือนเป็นปุยเมฆสีเศวต บุรุษสง่างามผู้หนึ่งโอบอุ้มร่างไร้สติของปีตมณีเข้ามาวางบนพระแท่น “คิดดีแล้วเหรอ ที่เจ้าช่วยนาง” บุรุษอีกผู้ คือบุรุษที่มีเรื่องกับพิมพ์เพทายตามเข้ามาว่า “พี่สมุทรักษ์พระเจ้าข้า นางพลัดตกลงมาจากที่สูง ราวกับถูกทำร้าย น้องอยากทราบความจริงที่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง เช่นนี้แล้วนางคงไม่มีพิษภัยอะไรต่อเศวตสรวงของเราหรอก” บุรุษผู้นั้นหันมาคุยกับพี่ชาย “วันนี้มีคนแปลกหน้าล่วงล้ำมาใกล้ๆเศวตสรวงของเราถึงสองคนเชียวนะ เจ้าไหมศักรศร นอกจากนางที่เจ้าช่วยเหลือไว้ผู้นี้แล้ว พี่ยังพบอิสตรีอีกนาง ท่าทางแปลกๆ เจ้าคิดเหมือนพี่ไหม บางทีสองนางอาจจะมาด้วยกัน” สมุทรักษ์พูด “ไม่รู้สิพระเจ้าข้า” ศักรศรตอบ ปีตมณีนอนนิ่งอยู่บนแท่นก็เริ่มรู้สึกองค์ นางค่อยๆขยับร่างพลางลืมตาขึ้นช้าๆ “นางรู้สึกองค์แล้วพระเจ้าข้า” ศักรศรท่าทางดีใจ แล้วรีบเข้าไปประคองนางขึ้นนั่ง ปีตมณีเห็นชายแปลกหน้าทั้งสองก็ตกใจ “พวกเจ้าเป็นใคร... ที่นี่ที่ไหน เราตายแล้วเหรอ” ปีตมณีพูดด้วยความหวาดกลัวร่างทั้งร่างสั่นไปหมดแล้วเพลานั้น “เดี๋ยว... เดี๋ยวก่อน ที่นี่คือนครเศวตสรวง เจ้ายังไม่ตาย เราช่วยเจ้าไว้ เราชื่อศักรศร และนี่ พี่ชายเรา ชื่อสมุทรักษ์ แล้วเจ้าหละ เป็นใครมาจากไหน แล้วทำยังไงถึงได้ตกลงมาจากผานั่น... มีใครทำร้ายเจ้ารึเปล่า” ศักรศรว่า “ทำร้าย...” ปีตมณีคิดไปก็นึกถึงที่ถูกพระพี่นางผลักตกลงมาก็น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ “เราชื่อปีตมณี เป็นเทพธิดากรุณา ครอบครองแหวนพลอยบุษราคัม ตอนนี้พี่นางของเรา นามว่าพิมพ์เพทายเอาแหวนของเราไป แล้วก็ผลักเราตกลงมาที่นี่ พวกท่านช่วยเราด้วยนะ เราขอร้อง เราอยากกลับมณีนพรัตนา บ้านเมืองของเรา” ปีตมณีพูด “พิมพ์เพทาย... สวมแหวนเพทายรึเปล่า” สมุทรักษ์เร่งถามพลางคิดถึงนารีที่ตนพบ “ใช่... พระพี่นางเป็นเทพปริศนา ครอบครองแหวนเพทาย ตอนนี้แหวนของเราอยู่ที่พี่เค้า” ปีตมณีพูด “ใช่แล้ว ศักรศร นารีที่พี่ไปเจอมาคือพิมพ์เพทาย... ช่างร้ายกาจเหลือเกิน” สมุทรักษ์ว่า ปีตมณีร้องไห้ออกมา “เราจะช่วยเจ้า” สมุทรักษ์ว่า “ปีตมณี เจ้าวางใจเถอะ เราและพี่สมุทรักษ์พูดสิ่งใดไป ไม่คืนคำอยู่แล้ว” ศักรศรว่า ปีตมณีพยักหน้า “ขอบใจพวกท่านมากนะ เราจะไม่ลืมคุณ” ปีตมณีว่า

                ที่มณีนพรัตนานคร พระตำหนักของนพคุณเก้าน้ำ นพคุณประทับอยู่กับไอศิกา ไอศิกาถอยห่างนพคุณไม่ยอมเข้าใกล้เลย “อย่าเข้ามานะ เราขอร้อง เรามีสามีแล้ว เรากำลังจะมีลูก เจ้าไม่ใช่สวามีของเรา เราขอร้องเถอะ” ไอศิกาท่าทางหวาดกลัวถอยห่างออกเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันที่นพคุณเองก็ทำอะไรไม่ถูก “ไอศิกา นี่ จำพี่ไม่ได้จริงหรือ จำพี่ไม่หรือยอดรัก” นพคุณว่า “ไม่ใช่ เจ้าพี่นพคุณพระทัยดีกว่าพระองค์ พระองค์ทำร้ายหม่อมฉัน ทรมานหม่อมฉัน ฆ่าหม่อมฉันให้ตายทั้งเป็น แล้วยังเป็นเหตุให้หม่อมฉันต้องตาย เพื่อความสุขของพระองค์ หม่อมฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว อย่าเข้าใกล้หม่อมฉันเลยเพคะ” ไอศิกายกมือไหว้ด้วยความหวาดกลัว นพคุณถอนใจ “ไอศิกา... พี่ไม่เคยทำอะไรแบบนั้น น้องพูดถึงเรื่องอะไรกัน” นพคุณพูดแล้วเข้ามาใกล้ ไอศิกาถอยไปจนชิดผนังแล้วไม่อาจถอยไปได้อีกนพคุณเดินเข้ามาใกล้ “ไอศิกา... เจ้าจำพี่มิได้หรือยังไง ทำไมเจ้าจึงพูดราวกับว่ากลัวพี่จะทำร้ายเจ้า พี่ไม่ทำร้ายดวงใจของพี่หรอก ไอศิกา น้องมองดูดีๆสิ พี่คนนี้ไง นพคุณเก้าน้ำ คนที่เจ้าเสี่ยงพวงมาลัยมาให้ คนที่ทุกข์ยากมากับเจ้า” นพคุณว่า ไอศิการู้สึกสับสน “พระองค์ไม่ใช่นพคุณ หากแต่พระองค์คือเมษกร ผู้เสพสุข อยู่บนกองทุกข์ของหม่อมฉันมานานแสนนาน” ไอศิกาพูด