ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #5 : สายเลือดอันหอมหวานจากอกแม่ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะได้ดื่มกิน

ที่ตำหนักพระธิดาสุวรรณลักษณา นภราชเสด็จมาโดยพลัน “สุวรรณลักษณา... สุวรรณลักษณาเจ้าอยู่ไหน...” นภราชตามหานางจนทั่วตำหนักก็ไม่พบเห็นแม้แต่เงา

ที่ตำหนักพระธิดาสร้อยสายเพชร ท่าทางจะป่วยหนัก นางเพ่งสายตากร้าวแข็งของนาง “สุวรรณลักษณา... เจ้าจะต้องทุกข์ทน เจ้าต้องทรมาน เช่นที่เราเป็นอยู่แบบนี้ เจ้าจะต้องทุรนทุราย เจ็บปวดยิ่งกว่าเรา” สร้อยสายเพชรพูดทั้งน้ำตา “พระธิดา... พระพี่นางนะเพคะ” คุณท้าวกานดาพูด “ก็เพราะเป็นพระพี่นางนาสิ คุณท้าวไม่รู้เหรอว่าเรารักพี่สาวของเรามากแค่ไหน แต่ดูนางทำกับเรา เหมือนกันกับพี่นภราชนั่นแหละ เรารักสุดดวงใจ แต่ก็ทำร้ายเราได้โดยไม่ไยดี เหตุก็เพราะทั้งพระทัยพระองค์ท่านมีเพียงแต่พี่สุวรรณลักษณาเท่านั้น พระทัยร้ายกับเราก่อน ไม่ผิดสินะหากว่าเราจะเกลียดชังนางถึงขั้นสาปแช่งกัน เพราะคุณท้าวก็รู้ว่าเจตนาเราทำร้ายพระพี่นางไม่ลงหรอก” สร้อยสายเพชรโอดครวญด้วยความเจ็บช้ำ

เวียงทิฆัมพร หลังตำหนักเล็ก สกุณาอุ้มพระธิดาน้อยส่งให้กับพระธิดาวิหงค์จันทร์ “ไอศิกา... ลูกรักของแม่... ขอบใจมากนะสกุณา” วิหงค์จันทร์พูด “ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันยินดี” สกุณาพูด “เออ แล้ว... ปักษยุหลานชายเราหละ” วิหงค์จันทร์พูดอย่างอ่อนโยน “พระราชนัดดาปักษยุก็อยู่กับพระธิดานั่นแหละเพคะ น่าเห็นพระทัย พระมารดาแท้ยังไม่ให้เสวยนม” สกุณาพูด “โถ่... เราจะไม่ยอมให้ลูกของเราต้องขาดนม ไอศิกา... ลูกแม่ มาดื่มนมแม่เถอะนะจ๊ะ ลูกจะได้อิ่ม แม่จะมาหาเจ้า ให้นมเจ้าทุกวัน ดื่มนะลูกรัก” วิหงค์จันทร์ให้นมลูก สกุณามองอย่างปลื้มอกปลื้มใจ “พี่น้องกันแท้ๆ ต่างกันเหลือเกิน” สกุณาพูดอย่างชื่นชม

เมื่อให้นมลูกเสร็จ “ขอบใจมากนะสกุณา เราต้องไปแล้ว ถ้ามีใครมาเห็นเจ้า เรากับเจ้าจะแย่ ฝากดูแลไอศิกาด้วยนะ” วิหงค์จันทร์พูด “ด้วยชีวิตเพคะ” สกุณารับปาก

ที่ตำหนักพระธิดาปักษมาลี คุณท้าวเมฆรัตน์รีบวิ่งออกมาเสนอหน้า “พระธิดาเพคะ พระธิดาปักษมาลี” คุณท้าวเมฆรัตน์ทำเหมือนจะเพ็ดทูลบางอย่าง “ว่ายังไง...” ปักษมาลีเอ่ยขึ้นอย่างเบื่อหน่าย “เรื่องพระธิดาวิหงค์จันทร์เพคะ” คุณท้าวเมฆรัตน์เอ่ยขึ้น

ที่พระตำหนักองค์เหนือ และ พระมเหสีแห่งเวียงทิฆัมพร พระธิดาปักษมาลีเร่งรุดมาที่นั่นโดยพลันพร้อมด้วยคุณท้าวเมฆรัตน์ นางรับใช้คู่พระทัยตามเสด็จ “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ลูกมีเรื่องมากราบทูลเพคะ” ปักษมาลีพูดด้วยทีท่าที่ร้อนใจ “เรื่องอะไรเล่าปักษมาลี” พระมเหสีวินตารับสั่ง “เรื่องวิหงค์จันทร์เพคะ” ปักษมาลีพูด

วันต่อมาในตำหนักเล็ก สกุณา แอบอุ้มพระนัดดาไอศิกาออกมาจากเปล “ไปหาพระมารดากันนะเพคะพระนัดดา” สกุณาพูดแล้วอุ้มทารกน้อยออกไปที่หลังตำหนัก สกุณายืนรออยู่สักครู่ก็มีร่างติดปีกสีขาวนวลและและหางบินล่องลอยลงมา “พระธิดาวิหงค์จันทร์” สกุณาคุกเข่าลงแล้วส่งพระธิดาคืนสู่อ้อมอกของพระมารดาของนาง วิหงค์จันทร์ยิ้มรับด้วยความดีใจ นางกอดจูบลูกด้วยความรัก “ไอศิกา... ไอศิกาของแม่ แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน” วิหงค์จันทร์น้ำตาคลอ “จับได้คาหนังคาเขาจริงๆด้วย” ปักษมาลีพูดพลางยุรยาตรมาพร้อมกับองค์เหนือหัว และ พระมเหสีแห่งเวียงทิฆัมพร “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ พี่ปักษมาลี” วิหงค์จันทร์พูดอย่างตกใจ ปักษมาลีแย่งลูกของวิหงค์จันทร์มา “ลูกแม่” วิหงค์จันทร์เรียกตาม “วิหงค์จันทร์ เจ้าขัดคำสั่งเราเหรอ เราจะเนรเทศเจ้าออกไปจากป่าหิมพานต์ เจ้าไม่มีทางกลับมาหาลูกของเจ้าได้อีก” องค์เหนือหัวปักษินราชรับสั่ง พระธิดาวิหงค์จันทร์ถึงกับตกใจ “เสด็จพ่อ... ไม่นะเพคะ ลูกขอร้อง แล้วไอศิกา ไอศิกาจะอยู่ยังไง” วิหงค์จันทร์พูด “เราจะเลี้ยงดูไอศิกาเอง เราบอกเจ้าไปแล้วนะ” วินตาพูด “เสด็จแม่ ลูกขอร้องเถอะนะเพคะ ให้ลูกได้อยู่เลี้ยงดูลูกของลูก จนกว่าไอศิกาจะโตขึ้นอีกนิดนะเพคะ” วิหงค์จันทร์พูด “ไม่มีการต่อรองใดๆทั้งนั้น ทหาร เอาตัวนังลูกไม่รักดีคนนี้ออกไป แล้วเอาตัวนางสกุณาไปลงหวาย” องค์เหนือหัวรับสั่ง “เสด็จพ่อ... ไม่นะ ปล่อยเรา ปล่อยเราก่อน เราขอร้อง เราไหว้หละ” วิหงค์จันทร์ยอมแม้กระทั่งจะยกมือไหว้ทหารต่ำศักดิ์ ทหารหยุดลง วิหงค์จันทร์ก้มลงกราบพระบาทพระบิดา “เสด็จพ่อ... ลูกเป็นคนขอให้สกุณาทำแบบนี้เอง อย่าลงโทษสกุณาเลยนะเพคะ” วิหงค์จันทร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือไปด้วยความทุกข์ตรมและโศกเศร้า “พูดจบแล้วก็ออกไปซะ” องค์เหนือหัวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้พระเมตตา ทหารจะมาลากตัววิหงค์จันทร์ไป “เดี๋ยวก่อน... เราไปเราจะยอมไปกับพวกเจ้าโดยดี ไม่ต้องให้ฉุดกระชาก แต่ขอเวลาเราสักนิดหนึ่งก่อน” วิหงค์จันทร์พูด ไม่มีทหารคนใดที่กล้าเข้ามาลากตัวนาง “เสด็จพ่อ... เสด็จแม่... พระพี่นางเพคะ... วิหงค์จันทร์คนนี้ไม่รักดี แต่ก็รักเสด็จพ่อ เสด็จแม่ และพระพี่นางมาก แล้วที่สำคัญ วิหงค์จันทร์คนนี้ก็รักลูกมาก ดวงใจของวิหงค์จันทร์คือไอศิกา หม่อมฉันขอร้องนะเพคะ ให้ลูกไปกับหม่อมฉันเถอะ” วิหงค์จันทร์อ้อนวอน “เราบอกไปแล้วว่าไม่ให้” วินตาพูด “ทูลองค์เหนือหัว และ พระมเหสี ไหนๆก็ไหน ให้พระธิดาวิหงค์จันทร์ ได้ให้นมพระนัดดาไอศิกาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเถอะนะเพคะ” สกุณาพูด “หุบปากเลยนะ โทษเก่าของเจ้ายังไม่ได้ชำระความเลย” ปักษมาลีพูด “ได้...” องค์เหนือหัวรับสั่ง “เสด็จพ่อ” ปักษมาลีพูดอย่างขัดแย้ง แต่ก็มิอาจขัดพระราชดำรัสองค์เหนือหัวแห่งเวียงทิฆัมพรได้ ส่งร่างทารกน้อยคืนสู่อ้อมอกผู้เป็นแม่อีกครั้ง วิหงค์จันทร์อุ้มลูกมาทั้งน้ำตา “ไอศิกา... ลูกจ๋า แม่ให้กินนะลูก เจ้าจะได้มีแรง จะได้เติบโต ยอดดวงใจของแม่ เจ้าจะได้เป็นที่พึ่งต่อคนตกยากเช่นแม่นะลูกรัก” วิหงค์จันทร์พูดทั้งน้ำตาที่นองหน้า สกุณาแทบมองไม่ได้ด้วยความเห็นใจจำต้องก้มหน้าหลบลง

“อิ่มแล้วเหรอลูก ถ้าอิ่มแล้ว แม่ก็จะต้องไปแล้วนะ” วิหงค์จันทร์รับสั่งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทารกน้อยเกิดร้องไห้ขึ้นมา “ไม่เอาลูก... ไม่นะ หยุดร้องนะจ๊ะคนดี ไอศิดาของแม่... อย่าร้องไห้เลยลูก ลูกจ๋าหยุดร้องเถอะนะแม่ใจจะขาดอยู่แล้ว” วิหงค์จันทร์สุดที่จะฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ปักษมาลีดึงร่างทารกน้อยออกมาจากอ้อมแขนของแม่ “ในเมื่อลูกของเจ้าอิ่มแล้ว ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องไปจากนี่ และไปจากป่าหิมพานต์แห่งนี้แล้ว” ปักษมาลีพูด วิหงค์จันทร์เช็ดน้ำตาแล้วยืนขึ้น สกุณาเข้ามากราบแทบพระบาทราชธิดากินรี “ขอบใจมากนะสกุณา ฝากดูแลไอศิกาแทนเราที” วิหงค์จันทร์พูด “อย่าเสด็จไปเลยนะเพคะ” สกุณาพูดพลางรั้งขาวิหงค์จันทร์ไว้ “เราพร้อมแล้ว” วิหงค์จันทร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบนัยเนตรมุ่งมั่นสมเป็นขัตติยะนารี สกุณาจึงจำต้องปล่อยมือจากวิหงค์จันทร์ “เชิญเสด็จพระเจ้าข้า” ทหารเอ่ยขึ้น