ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #3 : องค์เทวา แล นางกินรี

แล้วอยู่ๆนางก็พรวดขึ้นมาทำเหมือนจะวิ่งออกไป “รติวุฒิรีบรั้งไว้สิพ่อ” คุณท้าวรีบบอก รติวุฒิรั้งพระธิดาสร้อยสายเพชรเอาไว้ “จะเสด็จไปไหนพระเจ้าข้า” รติวุฒิพูด “ใช่เรื่องอะไรที่ต้องรายงานเจ้า” สร้อยสายเพชรพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก “แต่ถ้าจะเสด็จออกไปทำลายสิ่งดีๆข้างนอก ก็อย่าไปเลยพระเจ้าข้า” รติวุฒิพูด “เจ้าจะรู้อะไร... คนข้างนอกรอให้เราไปอวยพรอยู่” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว รติวุฒินิ่งไป พระธิดาสร้อยสายเพชรถือโอกาสวิ่งออกไป รติวุฒิไม่ตามแต่กลับก้มหน้า “ทำไมไม่ตามไปหละพ่อ” คุณท้าวพูด “พระธิดาสร้อยสายเพชร... รักพระโอรสนภราชปักใจ... ยังไงก็ไม่ทรงตัดใจซะที ทรงชื่นชมในพระโอรสองค์นั้นมาก ผิดกับข้า มีเรื่องก็ใช้พอไม่ก็ไสส่ง” น้ำเสียงของอสุราหนุ่มดูน้อยเนื้อต่ำใจหนักหนา

หน้าปราสาทนครมณีนพรัตนา พระธิดาสร้อยสายเพชรเสด็จมา คู่สมรสหันไปมองนาง “สร้อยสายเพชร...” สุวรรณลักษณารุดไปโอบกอดน้องสาวเอาไว้ “พี่คิดว่าเจ้าจะไม่มาอวยพรให้พี่ซะแล้ว” สุวรรณลักษณาพูด “จะพลาดได้ยังไงเพคะ วันสำคัญของพี่สาวทั้งที” สร้อยสายเพชรมีแววตาเรียบเฉยฝืนพูดด้วยความเกลียดชัง และ เสียใจ นภราชก้มหน้าไม่ยอมสบตานาง แต่นางกลับจับจ้องที่นภราชแทบไม่วางตา “ยินดีด้วยนะเพคะ” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว นภราชก้มหน้านิ่งไป

วันและคืนเลยผ่าน ตำหนักสุวรรณลักษณา กำลังวุ่นวายโกลาหน พระธิดาสุวรรณลักษณา กำลังจะมีพระประสูติการณ์ หน้าห้องนภราชก็กำลังรอคอยที่จะได้พบลูกอยู่

ทรงกำเนิดเป็นราชโอรส                                   ที่เรืองยศพจน์ผู้คอยสรรเสริญ

ทั้งน่ารักพักตร์ทองผ่องเหลือเกิน                                    ยิ่งพาเพลินชื่นชมสมฤทัย

                                ในดวงหน้าละม้ายคล้ายกับแม่                         ยิ่งแลแลยิ่งรักชักหลงใหล

โอ้ลูกแก้วแววตายอดดวงใจ                                              หฤทัยบิตุเรศเกตุมารดา

                                ปาฏิหาริย์แหวนทองผ่องอำไพ                        ของดนัยลูกรักงามหนักหนา

นพเก้าธำมรงค์ทรงโสภา                                                   ฤๅเทวาองค์น้อยเจ้ากลอยใจ

                                ที่ตำหนักสุวรรณลักษณา นภราชอุ้มพระราชโอรสน้อยด้วยความชื่นชมยินดี สุวรรณลักษณาค่อยๆฟื้นและจะลุกขึ้นจากพระแท่น นางกำนัลช่วยกันประคอง “สุวรรณลักษณา... แก้วตาของพี่ ดวงใจของเรา เป็นผู้ชาย” นภราชพูดพลางหันมาแล้วเดินมาประทับอยู่เหนือพระแท่นเคียงพระชายา “จริงเหรอเพคะ หม่อมฉันขอพระราชทานนามให้กับลูก” สุวรรณลักษณาพูด นภราชมองแหวนวงงามวงน้อยที่สวมอยู่ในนิ้วลูก “แหวนนี้กำเนิดมาพร้อมลูก เช่นเดียวกับแหวนโกเมนที่กำเนิดพร้อมกิ่งโกมินทร์ แหวนนี้คือแหวนนพเก้า เจ้าว่างามไหมสุวรรณลักษณา” นภราชพูด “จริงเหรอเพคะ... ลูกแม่” สุวรรณลักษณามองด้วยความตื่นเต้นดีใจและปลาบปลื้ม “แหวนทองนพเก้า... ติดตัวเจ้ามา ลูกรักของพ่อ พ่อให้นามเจ้าว่า... นพคุณเก้าน้ำ” นภราชพูด “นพคุณเก้าน้ำ” สุวรรณลักษณาทวนคำแล้วยิ้มออก “ลูกรักของแม่ ทองเนื้อเก้าแก้วตาดวงใจของแม่” สุวรรณลักษณาพูด

                ผืนป่าอันน่าพิศวง เทพไอศวรรย์ และ วิหงค์จันทร์กำลังพูดคุยอะไรกันอยู่ วิหงค์จันทร์ดูเหมือนว่านางจะร้องไห้ด้วย “ทำไมต้องเป็นพระองค์ด้วยหละเพคะ” วิหงค์จันทร์พูด ไอศวรรย์ถอนใจ “พระกระแสรับสั่งแห่งองค์พระอินทร์ ใครก็มิอาจขัด พี่จำต้องไปตามหน้าที่ ขอให้เจ้าจงรอ เสร็จภาระหน้าที่ พี่จะเร่งกลับมาโดยไว” ไอศวรรย์เทวบุตรรับสั่ง วิหงค์จันทร์สะอึกสะอื้น ไอศวรรย์คว้ามือนางมากุมไว้ วิหงค์จันทร์กัดฟันแน่นนางพยายามอดทนให้ถึงที่สุด แต่ก็ไม่ไหว นางโอบกอดคนรักด้วยความเสียใจแล้วพระอัสสุชลก็รินไหลลงอาบทั้งสองแก้ม ไอศวรรย์โอบกอดนางแน่น “ไม่ต้องห่วงนะวิหงค์จันทร์ ขอแค่เจ้ารอ ส่วนลูก... หากเป็นชาย ให้ชื่อ ไอศูรย์ เจ้าแผ่นดินผู้เป็นใหญ่ หากแต่เป็นหญิง ให้นามว่า ไอศิกา นางผู้เป็นใหญ่ พี่รักเจ้า และ ลูกมากกว่าชีวิต หากยังไม่ตายจากกัน พี่สัญญาว่าจะกลับมาสอนศิลปวิทยาต่างๆให้กับลูก” ไอศวรรย์รับสั่ง วิหงค์จันทร์สะอึกสะอื้น “ไม่ว่าลูกจะเป็นหญิงหรือชาย... จะต้องเก่งเหมือนพระองค์เพคะ” วิหงค์จันทร์พูด “พี่ต้องไปแล้ว..” ไอศวรรย์ถอนใจอีกครั้ง วิหงค์จันทร์ใจหายโอบกอดไว้แน่นจนไม่ยอมคลายกอด “วิหงค์จันทร์... พี่ไปทำหน้าที่ อย่าห่วงเลยยอดรัก ได้เวลาแล้ว” ไอศวรรย์พูด “พระองค์จะทิ้งหม่อมฉันไป... หม่อมฉันจะอยู่ยังไงเพคะ ใครจะปกป้องดูแลหม่อมฉันกับลูก” วิหงค์จันทร์พูดทั้งน้ำตา ไอศวรรย์ใช้มือขวากุมหัวใจเอาไว้แล้วมอบให้กับนาง “ดวงใจของพี่ดวงนี้... อยู่กับเจ้าเสมอ” ไอศวรรย์รับสั่งอีกครั้ง องค์เทวบุตรไอศวรรย์ค่อยๆถอยจากนางไปด้วยความเป็นห่วงกังวลอยู่ไม่น้อยเลยเช่นกัน

                                อยู่ใต้ฟ้าเหนือพสุธาพนาสัณฑ์                        สุขชีวันครองรักไม่ผลักไส

ครั้นเมื่อองค์ไอศววรย์ต้องจรไกล                                    หฤทัยวิหงค์จันทร์จักขาดรอน

                                ดั่งชะตาฟ้าแกล้งแสร้งให้ช้ำ                            ตกระกำดอกรักเคยสลอน

กินรีราชธิดาแสนอาวรณ์                                                   นางจากจรหนพระชนกชนนี

                                ด้วยเชื่อมั่นไอศวรรย์เทวบุตร                            ใจพิสุทธิ์เคียงกายไม่หน่ายหนี

เพลานี้แม้เงาก็ไม่มี                                                              จรรีเพราะมีหน้าที่ดล

แล้วสั่งสาว่าไว้กับจอมขวัญ                               ยอดชีวันขวัญพี่อย่าฉงน

พี่ต้องจากตามหน้าที่เจ้าจงทน                                          เมื่อผ่านพ้นพี่คงจะกลับมา

                                หากว่าลูกเป็นชายชื่อไอศูรย์                             ได้เกื้อกูลพ่อแม่แลแกร่งกล้า

หากเป็นหญิงให้นามว่าไอศิกา                                         เจ้าแก้วตาลูกยายอดดวงใจ

                วันและคืนต่างผ่านผันหมุนเวียนไปอย่างรวดเร็ว ครบกำหนดคลอดของนางวิหงค์จันทร์แล้ว ที่กลางป่าหิมพานต์ ไม่มีหมดหลวง ไม่มีน้ำอุ่น ไม่มีอะไรทั้งนั้น แต่พระนางก็ได้มีพระประสูติการณ์ได้พระราชบุตรีน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก

                                แล้วกำเนิดเป็นนางไอศิกา                 สุพรรณภาราศีนี้ผ่องใส

แม่สุดรักดั่งดวงหฤทัย                                                        ยอดดวงใจแม่เจ้ายอดปรียา

                นางวิหงค์จันทร์นอนอยู่ที่โคนต้นไม้เคียงลูกน้อยของนางที่พึ่งกำเนิดขึ้น “ไอศิกาลูกแม่... น่ารักน่าเอ็นดูเหลือกิน ลูกจ๋า...” วิหงค์จันทร์กำลังชื่นชมยินดีปลาบปลื้มจนน้ำตาคลออยู่ โอบกอดลูกได้ไม่นาน ก็มีร่างนางกินรีนางหนึ่งปีกสีขาวนวลแลเห็นเพียงชั่วประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น นางคว้าเอาร่างลูกน้อยของวิหงค์จันทร์แล้วบินหนีไป “ไอศิกา...” วิหงค์จันทร์ได้แต่ร้องตามด้วยความตกใจ วิหงค์จันทร์พยายามวิ่งตามนางกินรีนางนั้นไป “เจ้า... หยุดก่อน นั่นจะเอาลูกของเราไปไหน... หยุดก่อนเถอะ อย่าพรากลูกของเราไปเลย” วิหงค์จันทร์ร้องตาม นางกินรีนั้นหยุดยืนแล้วหันมา “พระพี่นางปักษมาลี” วิหงค์จันทร์เรียก ปักษมาลียิ้มเย้ย “ลูกสาวของเจ้า น่าเหมือนพ่อมันจริงนะ แล้วพ่อมันหละ ไปไหนซะนี่ เอาเป็นว่าพี่จะพาหลานไปหาตา กับ ยายของเค้าก็แล้วกัน” ปักษมาลีบินไป “เดี๋ยวเพคะพี่ปักษมาลี... พี่ปักษมาลีเพคะ ขอลูกน้องคืนเถอะนะเพคะ พี่ปักษมาลี...” วิหงค์จันทร์วิ่งตามทั้งน้ำตานางเรียกปีกกับหางมาสวมแล้วรีบบินตามพระพี่นางไป

                ถึงที่เวียงทิฆัมพรนครา พระมเหสีวินตาอุ้มพระราชนัดดาที่เกิดกับลูกไม่รักดี องค์ปักษินราชเจ้าแห่งนครินทร์ตบหน้าพระธิดาไม่รักดีที่ติดปีกติดหางนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า ปักษมาลีแอบยิ้มสะใจ เหมือนว่านางจะพึงพอใจในการกระทำของพระบิดา “เจ้ามันลูกไม่รักดี... เจ้าไม่มีสิทธิ์ ในราชสมบัติใดๆอีกต่อไปแล้ว” ปักษินราชกษัตริย์รับสั่งด้วยความโกรธา วิหงค์จันทร์สะอึกสะอื้น “ลูกมิปรารถนาสิ่งใดหรอกเพคะ... ขอแค่... ไอศิกาลูกของลูก... เสด็จพ่อจะให้ลูกกับไอศิกาไปให้ไกลที่สุดก็ได้ ขอแค่ให้ลูกได้อยู่กับลูกของลูกเถอะนะเพคะ” วิหงค์จันทร์ร้องไห้ใจแทบขาด “เราเองก็อยากจะลองเลี้ยงดูครึ่งนางฟ้า ครึ่งนางกินรีเหมือนกัน อยากจะรู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง ดีไหมเพคะเจ้าพี่” วินตาอัครมเหสีเอ่ยขึ้น ปักษินราชกษัตริย์พยักหน้า วิหงค์จันทร์แทบขาดใจ “ไม่นะ... ไอศิกา... ไอศิกาดวงใจของแม่ ไอศิกาลูกรัก ลูกจ๋า... เสด็จพ่อ เสด็จแม่ เห็นใจลูกเถอะนะเพคะ ลูกจะขาดใจตายอยู่แล้ว ถ้าไอศิกาต้องจากอกลูกไปตั้งแต่แรกเกิด ลูกทนไม่ได้... ลูกจะจากจรกับดวงใจของลูกได้ยังไง น้ำนมสักหยด... ไอศิกาก็ยังไม่ได้ดื่ม ลูกขอเถอะนะเพคะ คืนไอศิกาให้ลูก” วิหงค์จันทร์สะอึกสะอื้นอัสสุชลนองหน้า นางพยายามอ้อนวอนพระราชบิดา และ พระราชมารดาเพื่อขอลูกคืน “เราจะเลี้ยงเด็กคนนี้ในถานะพระนัดดาเอง... ส่วนเจ้าวิหงค์จันทร์ ออกไปจากวังเวียงทิฆัมพร...” องค์เหนือหัวปักษินราชรับสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวมิปราณีแม้พระธิดาแท้ๆ “ไอศิกา... ดวงใจของแม่... ไม่...” วิหงค์จันทร์ร้องสุดเสียงพยายามจะเข้าไปแย่งลูกมาแต่ก็มีทหารมาจับตัวนางออกไป วิหงค์จันทร์พยายามต่อต้านแล้วจะเข้าไปหาลูก “ปล่อยเรา ปล่อยเราเถอะนะเราจะไปหาลูก เราขอร้อง ให้เรากราบงามๆเลยก็ได้” วิหงค์จันทร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความทรมานใจ ทหารพยายามไม่แลไปเพราะกลัวจะใจอ่อน “เชิญเสด็จ...” ทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงกร้าวอีกครั้ง วิหงค์จันทร์ต่อต้านเต็มที่แล้วทหารก็พาร่างของนางออกไปจนลับตา