เกราะกาลจักร

ลำดับตอนที่ #2 : เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด

ภาสุวรรณร้องไห้ออกมาอย่างจนใจ นางกัดฟันแน่นแล้วหันไปทางอื่น นางก่อนจะทำตามคำสั่งพระบิดา เมษวุฒิเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าครั้งไหนๆ สายโลหิต ไหลรินออกหมดกายา เมษวุฒิสิ้นใจไปร่างก็สลายไปด้วย เปลวเพลิงที่โลหะนั้นหายไป ดาบกลับกลายมาเป็นดาบธรรมดา เตชภาสเทพสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เราแก้แค้นให้พี่เจ้าสำเร็จแล้ว ภาสุวรรณ” เตชภาสพูด “เพคะ” ภาสุวรรณตอบเพียงเท่านั้น แล้วใช้ดาบนั่นปลิดชีพตนเองตาม “ภาสุวรรณ...” เตชภาสตกใจมาก เตชภาสนั่งลงประคองร่างพระธิดาองค์เล็กไว้ในอ้อมกอด “ภาสุวรรณ... ทำแบบนี้ทำไมลูกพ่อ” เตชภาสกัดฟันเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บปวดใจ “ลูกมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เพคะ ลูกฆ่าคนที่ลูกมีความรู้สึกว่ารัก อยู่ไปก็ทรมานใจจะขาด สู้ตายไปให้พ้นๆ ยังจะยิ่งกว่า ลูกทูลลาเพคะ” ภาสุวรรณสิ้นใจไปทั้งน้ำตาสายโลหิตของเมษวุฒิ และ สายโลหิตของภาสุวรรณ ไหลลงไปรวมกันในแม่น้ำสายนั้น “เราจะตามไปฆ่าเจ้าทุกภพทุกชาติ” เตชภาสเทพเอ่ยอย่างแค้นเคือง

            มหานคราอันร่มเย็นเป็นสุขนามหนึ่ง เวียงวังช่างงดงามสุดจะหาไหนเปรียบ เป็นผืนแผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ เป็นนคราที่น่าอยู่ยิ่งนัก ภัคบุรี...

       องค์เหนือหัวแห่งภัคบุรีมีท่าทางที่ร้อนรุ่มยิ่งนักอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง ประตูห้องถูกเปิดออก เสียงร้องของเด็กดังขึ้นลั่น องค์เหนือหัวภัคบุรียิ้มออก นางกำนัลอุ้มเด็กทารกออกมา ทารกน้อยนั้นร้องไห้ไม่หยุด “เป็นยังไงบ้าง” องค์เหนือหัวแห่งภัคบุรีพูด “เป็นพระโอรสเพคะ... แต่...” นางกำนัลพูด “อะไร...” องค์เหนือหัวอุ้มพระโอรสมา สีหน้าตกใจเล็กน้อย “บาดแผล...” องค์เหนือหัวพูดอย่างตกใจ แล้วก็มีนารีผู้หนึ่ง แต่งกายดูมีศักดินาที่สูงส่ง นางห่มสไบสีกลีบบัว นางเดินเข้ามาหาองค์เหนือหัว “เป็นยังไงบ้างเพคะเจ้าพี่” นางเอ่ยถาม “ชวาลี... เจ้าดูลูกของพี่ กับมาลย์มินตราสิ” องค์เหนือหัวพูด ชวาลีมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย นางมองเด็กผู้ชายคนนั้นเห็นบาดแผลลึกน่าเกลียดน่ากลัวที่กลางหลัง “ตายจริง...” นางเผลออุทานออกมาอย่างตกใจ “ดูสิ ร้องไห้ไม่หยุดเลย” องค์เหนือหัวพูด “องค์เหนือหัวเพคะ พระมเหสีมาลย์มินตรารู้สึกพระองค์แล้วเพคะ” คุณท้าวออกมากราบทูล

            “คุณท้าววิไล ลูกของเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” มเหสีมาลย์มินตราพูด “ผู้ชาย...” องค์เหนือหัวเดินเข้ามาพร้อมกับอุ้มทารกน้อยที่ร้องไห้ไม่หยุด มาลย์มินตรายิ้มออกแล้วยกมือไหว้พระสวามี “แต่ว่า... พระโอรสของพระพี่นางไม่ปกติเพคะ” ชวาลีพูดในใจแอบเย้ยๆ “ไม่ปกติ... หมายความว่ายังไง” มาลย์มินตราเปลี่ยนสีหน้าทันที องค์เหนือหัวนั่งลงที่แท่นแล้วเอาพระโอรสน้อยให้พระมเหสีมาลย์มินตราดู มาลย์มินตราตกใจมาก “ลูกแม่... กรรมอะไรของเจ้า...” มาลย์มินตราพูด “พระโอรสทรงกันแสงไม่หยุดเลย คงทรมานมากกระมังเพคะ” ชวาลีพูด มาลย์มินตราพลอยร้องไห้ไปด้วย “อย่าร้องไปเลยนะมาลย์มินตรา โหรหลวงต้องมีวิธีแก้ พี่จะให้โหรหลวงทำนายดวงชะตาของลูกเราพรุ่งนี้เช้า” องค์เหนือหัวพูด

            รุ่งเช้าวันต่อมาได้มาถึง บริเวณท้องพระโรง พระมเหสีมาลย์มินตราอุ้มพระโอรสน้อย นางยังคงสะอึกสะอื้น แท่นนั่งตรงข้ามกันนั้น เป็นแท่นนั่งของชวาลี นางนั่งเชิดอยู่ตรงนั้น และบัลลังก์ภัคบุรีก็คือองค์เหนือหัวนั่นเอง “องค์เหนือหัวภูวนาทเจ้าผู้เป็นใหญ่แห่งภัคบุรี และองค์พระมเหสีทั้งสอง ข้าพระองค์ขอพระราชทานอนุญาตกราบทูล” โหรหลวงพูด “มีอะไรก็ว่ามาเร็วๆเถอะท่าน... โหรหลวง” มเหสีชวาลีพูด “คือ บาดแผลของพระโอรส ทางเดียวที่จะทำให้หายได้คือเลือด... เลือดของคนที่สร้างบาดแผลนี้” โหรหลวงพูด “เลือด... แล้วเลือดของใครหละ” องค์ภูวนาทพูด “ข้าพระองค์มิสามารถกราบทูลได้พระเจ้าข้า ในดวงพระชะตาช่างคลุมเครือยิ่งนัก” โหรหลวงพูด “โถ่... ลูกรักของแม่... เจ้าจะต้องทรมานเช่นนี้ไปนานเท่าไหร่กันหนอ” มาลย์มินตราร้องไห้ “ไม่ต้องร้องแล้วนะมาลย์มินตรา ตัดใจคิดซะว่าเป็นของเค้าเถอะ เราจะเรียกลูกของเราว่า เมษกร” องค์เหนือหัวภูวนาทกษัตริย์พูด

            ที่เรือนไทยโบราณงดงามหลังหนึ่ง มเหสีชวาลีเดินขึ้นมาบนเรือนพร้อมกับเหล่านางกำนัลรับใช้ใกล้ชิด “ท่านพ่อทราบเรื่องพระโอรสเมษกรรึยังจ๊ะ” ชวาลีพูด “ทราบแล้วสิขอรับ ท่านอำมาตย์ชัชวาลซะอย่าง จะไม่รู้เรื่องอะไรเลยเป็นไปไม่ได้” บ่าวไพร่พูด “พระโอรสองค์น้อยองค์นั้น จะต้องบาปหนามากๆแน่ๆเลยจะท่านพ่อ” ชวาลีพูด “อืม... ชวาลี เจ้าอยากจะลูกชายสักคนไหม” ชัชวาลพูด “อยากสิจ๊ะท่านพ่อ ถ้ามี ลูกของลูกจะต้องได้เป็นองค์รัชทายาทแน่ๆ” ชวาลีพูด “ถ้างั้น เจ้าก็คงจะไม่ปฏิเสธลูกชายของพี่ชายเจ้า” อำมาตย์ชัชวาลพูด “ลูกชายของพี่ชวาลวัฒน์นาเหรอจ๊ะ” ชวาลีพูด “ใช่... ชวาลวัฒน์ป่วยตายไปแล้ว ชวาลวุฒิหลานชายเจ้าก็เลยไม่มีใครดูแล” อำมาตย์ชัชวาลพูด “ไหนหละจ๊ะหลานชวาลวุฒิ” ชวาลีพูด สาวใช้คนหนึ่งอุ้มเด็กทารกออกมา ชวาลีรับเอามาอุ้ม “ตกลงจะท่านพ่อ ลูกจะทูลเจ้าพี่ ให้รับชวาลวุฒิเป็นพระโอรสบุญธรรม” ชวาลีพูด “ดีแล้วหละ บางที ต่อไปในภายภาคหน้า ชวาลวุฒิ อาจจะได้เป็นใหญ่เหนือกว่าพระโอรสเมษกรนั่น” ชัชวาลพูด “ถึงลูกจะไม่มีลูก แต่อย่างน้อยก็มีหลาน ชวาลวุฒิหลานรัก อาจะทำทุกอย่างให้เจ้าได้เป็นใหญ่ในแผ่นดินภัคบุรี” ชวาลีพูด

            ในตำหนักองค์เหนือหัวภูวนาท “อืม... ก็ดีเหมือนกันนะ มีลูกชายอีกสักคน จะได้คอยดูแลเมษกรด้วย ชวาลวุฒิเป็นพี่ เมษกรเป็นน้อง ได้ตกลงพี่จะรับชวาลวุฒิเป็นลูกบุญธรรมอีกคน” องค์เหนือหัวภูวนาทพูด “ขอบพระทัยเพคะ เป็นพระมหากรุณาธิคุณสำหรับหลานของหม่อมฉันจริงๆเพคะ” ชวาลียกมือไหว้ “ไม่เป็นไร หรอกชวาลี ตอนนี้ชวาลวุฒิเป็นลูกเราแล้วนะ พรุ่งนี้พี่จะประกาศให้ชาวภัคบุรีได้รับรู้ถึงศักดินา พี่จะรักชวาลวุฒิ เหมือนลูกแท้ๆ” องค์เหนือหัวภูวนาทพูด ชวาลียิ้มอย่างดีใจ “ชวาลวุฒิหลานรักของอา... อาจะทำให้เจ้าได้ดีให้ได้” ชวาลีพูดในใจ




ตัวอย่างตอนต่อไป




“เจ้ากลัวรึ” ชวาลวุฒิพูด “กลัวอะไร” เมษกรพูดเสียงกร้าว “ก็กลัวเหล็กเผาไฟแดงฉานไงหละ ดาบเพลิงหนะ” ชวาลวุฒิพูด “หยุดนะ อย่าพูดถึงดาบเพลิง... โอ๊ย...” เมษกรปวดหัวขึ้นมาทันที
“ชวาลวุฒิ... หลายครั้งแล้วนะ เห็นทีครั้งนี้พ่อคงจะต้องลงโทษเจ้าแล้ว” ภูวนาทกษัตริย์พูด “อย่าเพคะ” ชวาลีวิ่งเข้ามา นางโอบกอดพระโอรสชวาลวุฒิไว้อย่างอบอุ่น
“ชวาลี ชวาลวุฒิ เจ้าเข้ามาในนี้ได้ยังไง” องค์ภูวนาทพูด “ก็พวกทหารของเจ้าพี่หลับยามกันเสียหมดนาสิเพคะ พระโอรสเมษกรถึงก่อเรื่อง... หม่อมฉันกลัว ไม่กล้าอยู่ในตำหนักเลย” ชวาลีพูด “ทำไม เรื่องอะไรกัน” องค์ภูวนาทพูด