จตุรธาตุ จตุรศัสตรา

ลำดับตอนที่ #2 : ดินแดนแห่งจตุรธาตุเทพ ถึงกาลวิบัติ

       จะกล่าวถึงดินแดนอันเป็นที่ฝันใฝ่ นั่นคือแดนสรวงสวรรค์ เหล่าเทพต่างๆอยู่อาศัย ณ แดนนั้น ความสวยสดงดงามของสรวงสวรรค์เป็นที่เล่าลือ วิมาณต่างๆ งดงามน่าอยู่ยิ่งนัก แต่ก็ใช่ว่าเหล่าเทพบุตร เทพธิดาจะมีแต่ความสุขเสมอไป

            เสียงโครมคราม และเสียงโลหะกระทบกันดังก้องกังวานในดินแดนแห่งเทพจตุรธาตุ เหล่าเทพจตุรธาตุวิ่งมายืนเคียงกันครบสี่องค์ “เกิดอะไรขึ้น” เทพธิดาหนึ่งในนั้นพูดขึ้น แต่งกายด้วยอาภรณ์สีฟ้าเย็นตาราวประดุจธารน้ำใส บ่งบอกถึงธาตุในตัว ธาตุน้ำนั่นเอง “อัปสรสิรินทร์” เทพบุตรผู้แต่งกายด้วยสีน้ำตาลราวพื้นดินอุดมพูดขึ้น “เพราะเจ้านั่นแหละปฐพีเทพ อัปสรสิรินทร์แค้นใจเจ้า พวกเราเลยต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย” เทพธิดาแต่งกายสีเพลิงแห่งธาตุไฟพูดขึ้น “เพลิงอัปสร ไม่ใช่เวลานะ” เทพบุตรอาภรณ์สีเขียว คือวาโยธาตุพูด สี่เทพพูดคุยกันอยู่ครู่ยาม รู้สึกว่าเหตุการณ์รายรอบยิ่งแย่ลงทุกขณะ สี่เทพก็มาทะเลาะกันอีก วิมานแห่งจตุรธาตุคงถึงกาลวิบัติก็เมื่อนั้น

            เทพทั้งสี่ตัดสินใจเข้าประจัญ เพื่อต้านศัตรูผู้รุกราน “ปฐพีเทพ ธารเทพธิดา พวกเจ้าไปเจรจากับอัปสรสิรินทร์ให้รู้เรื่อง ทางนี้ เรากับเพลิงอัปสรจะพยายามต้านไว้ให้” วาโยเทพพูด “ขอบใจมากนะวาโยเทพ เพลิงอัปสร” ปฐพีเทพพูด ปฐพีเทพ และ ธารเทพธิดาวิ่งแยกออกไป เทพบุตรแห่งลม และ เทพธิดาแห่งไฟ ช่วยกันต้านศัตรูเอาไว้ให้ การต่อสู้ดุเดือดขึ้นทุกทีแล้ว คนที่ต้านอยู่ก็ท่าทางจะไม่ไหวเสียแล้วสิ

            ปฐพีเทพ และ ธารเทพธิดาเดินหาอัปสรสิรินทร์อยู่ “อัปสรสิรินทร์ เจ้าอยู่ไหน ออกมาพบเราเถอะ เจ้าเคืองใจเรา ก็ลงที่เราคนเดียวไม่ได้รึไง ทำไมต้องให้คนอื่นๆเดือดร้อนด้วย” ปฐพีเทพร้องเรียก เทพทั้ง 2 กวาดสายตามองหาอัปสรสิรินทร์ และอยู่ๆก็มีพลังหนึ่งโจมตีมา เทพธิดาผู้กระโดดลงทรงตัวตรงหน้า “อัปสรสิรินทร์” ปฐพีเทพ และ ธารเทพธิดาพูดพร้อมกัน วาโยเทพ และ เพลิงอัปสรถอยมาจนถึงที่นั่น “วาโยเทพ เพลิงอัปสร” ธารเทพธิดาพูดด้วยน้ำเสียงสีหน้าตกใจ เมื่อเทพทั้งถอยมาเรื่อยๆถ้าทางจะไม่ไหว “พวกเจ้าหยุดได้แล้ว” อัปสรสิรินทร์ส่งคนของนาง “เจ้ามาคุยกับเราทางนี้” อัปสรสิรินทร์บอกกับปฐพีเทพ ปฐพีเทพก้าวออกมา

            “เจ้าต้องการอะไร” ปฐพีเทพพูด “ไม่ เราไม่ต้องการอะไรจากเจ้า ท่านพ่อ... คำสั่งท่านพ่อ เราต้องกำจัดพวกเจ้า เจ้าทั้งสี่ เราไม่มีทางเลือก เราขอโทษนะปฐพีเทพ” น้ำเสียงทรงพลังของอัปสรสิรินทร์บอกถึงเหตุผล “หย่าศึกเถอะนะ อัปสรสิรินทร์ อย่าให้ต้องสูญเสียไปมากกว่านี้เลย เราไม่อยากสู้กับเจ้า หากไม่จำเป็น” ปฐพีเทพพูด “งั้นเจ้าก็อย่าสู้กับเราเลย” อัปสรสิรินทร์พูดและปล่อยพลังใส่ปฐพีเทพ พลังนั้นทลายล้างทั้งร่างกายและจิตใจ ปฐพีเทพหลบได้ เทพแห่งจตุรธาตุอีกสามก็วิ่งมา “อัปสรสิรินทร์ เจ้าหลอกใช้ปฐพีเทพ เจ้าไม่ได้รักเค้า” ธารเทพธิดาพูด “เราทนไม่ไหวแล้ว” เพลิงอัปสรเหมือนว่าไฟในตัวจะเดือดพล่านวิ่งเข้าไป อัปสรสิรินทร์สาดพลังใส่ เพลิงอัปสรเองอ่อนแรงอยู่แล้วเลยยิ่งทรุดลง “เพลิงอัปสร” ธารเทพธิดาร้องขึ้นและวิ่งไปประคองเพลิงอัปสร กำไลข้อมือวงงามวงหนึ่งของธารเทพธิดา เพลิงอัปสรอยากได้มานานแล้ว ธารเทพธิดาตัดสินใจถอนออกมาสวมให้เพลิงอัปสร “เพลิงอัปสร เรารู้ว่าเจ้าอยากได้ เจ้าขอเรามานานแล้ว เราให้นะ” ธารเทพธิดาพูด เพลิงอัปสรไม่เอ่ยอะไรแต่ท่าทางจะร้องไห้ และร่างก็ค่อยๆสลายไปกับแสงสีแสดราวเปลวเพลิง วาโยเทพเห็นดังนั้นก็วิ่งเข้าประจัญ อัปสรสิรินทร์ เป็นบุตรีแห่งองค์สุริยะเทพผู้ยิ่งใหญ่ พลังย่อมแกร่งกล้า วาโยเทพทำอะไรนางไม่ได้ แต่พลังของนางกลับปลิดชีพวาโยเทพแทน “วาโยเทพ” ปฐพีเทพเรียกและหันมามองเทพนารีตรงหน้าอีกครั้ง “เราคิดผิดที่เคยรักเจ้า เจ้าไม่รักเราเลย แต่เจ้าเหี้ยมเกินกว่าที่เราคิดหลายเท่า เอาชีวิตเราไปด้วยอีกคนสิ” ปฐพีเทพพูด อัปสรสิรินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ “เจ้าต้องเป็นคนสุดท้ายปฐพีเทพ” อัปสรสิรินทร์เลี่ยงๆไป ธารเทพธิดาลุกขึ้นยืนสาวเท้าเดินเข้ามา อัปสรสิรินทร์ไม่ต้องทำอะไรมากแค่สาดพลังใส่เปรี้ยงเดียว ธารเทพธิดาดูจะสิ้นฤทธิ์ไปเลยหายไปกับแสงสีฟ้า สายธารไหล

            อัปสรสิรินทร์กำลูกไฟไว้ในมือ นัยน์ตาพินิจพิจารณาอยู่ว่าควรทำตามประสงค์พระบิดา หรือทำตามประสงค์ใจตนเอง ชั่วครู่ ปฐพีเทพหลับตารอ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง “อัปสรสิรินทร์” ปฐพีเทพพูดและเข้าประคองร่างอัปสรสิรินทร์ซึ่งบาดเจ็บสาหัส เพราะพลังของนางเอง “เราเสียใจ เราไม่มีทางเลือก” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นช้าๆ “อัปสรสิรินทร์ เรารักเจ้า เรารักเจ้าคนเดียว” ปฐพีเทพพูด “เรา... เราขอโทษ... ชาตินี้ภพนี้เราทำร้ายเจ้ามามาก ชาติหน้า ให้เจ้าทำร้ายเรา ทำร้ายให้สาสมที่เราเคยทำเจ้า... เราทำเจ้าเจ็บ ก็ให้เจ้าทำเราเจ็บบ้าง มากกว่าที่เราทำกับเจ้าเป็นเท่าตัว...” สิ้นประโยคสุดท้ายเทพนารีก็จากไป “อัปสรสิรินทร์” เทพบุตรแห่งดินเรียกตามแต่... ไม่มีประโยชน์ ปฐพีเทพตัดสินใจในกระนั้น หยิบดาบของทหารมา “เราจะไปกับเจ้า ภพนี้เราอาจจะรักกันไม่ได้ แต่ภพหน้า ขอให้เราได้รักกันสมใจปองด้วย” ปฐพีเทพพูดอย่างแน่วแน่




ตัวอย่างตอนต่อไป

“นังมาลีรินทร์ลูกของมันเป็นผู้ชายตั้งสองคน เจ้าพี่ก็เป็นปลื้มกับมันมากจัดงานเฉลิมฉลองซะยิ่งใหญ่เชียว เรายอมไม่ได้นะคุณท้าว” วิฤดีมเหสีฝ่ายซ้ายไม่พอใจ “พระทัยเย็นๆก่อนสิเพคะ หม่อมฉันคิดอะไรออกแล้ว” คุณท้าวสินีพูด
“ตา... เลี้ยงพวกมันไว้เถอะนะ ดูสิมันน่ารักน่าเอ็นดูกันทั้งสี่คนเลย” ยายนิ่มพูด “เอางั้นเหรอ เออๆแล้วจะตั้งชื่อมันว่าอะไรหละ” ตาน้อยพูด “อืม เจ้าหนึ่ง เจ้าสอง เจ้าสาม เจ้าสี่ดีไหม” ยายนิ่มพูด