ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #19 : เพชรช่างเป็นอัญมณีที่แข็งกร้าวยิ่งนัก

สิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เกิดขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ราตรีกาลคืบคลานเข้ามาทุกที จันทร์กระจ่างแทนที่พระอาทิตย์แล้ว กลางเวหา พระธิดาวิหงค์จันทร์ และ พระโอรสบุญธรรมของนางประทับนั่งเหนือเหยี่ยวรุ้งตัวนั้นอย่างสง่างาม ลักษณะป่าข้างล่างก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลง ต้นไม้ดูอุดมสมบูรณ์ขึ้นไม่รู้ตั้งกี่เท่า เถาวัลย์พันเกาะเกี่ยวก็ดูน่าพิศวง วิหงค์จันทร์ และ ลูกต่างมองสิ่งเหล่านั้นอย่างตื่นใจ วิหงค์จันทร์เริ่มน้ำตาคลอ พระโอรสน้อยสังเกตเห็น “เสด็จแม่... น้ำคลอทำไมพระเจ้าข้า” นพคุณพูด “แม่รู้สึก... รู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน...” วิหงค์จันทร์เอ่ยไปน้ำตาที่คลออยู่ก็รินไหลอย่างปีติ “หมายความว่านี่คือเขตป่าหิมพานต์เหรอพระเจ้าข้า” นพคุณพูด วิหงค์จันทร์ยิ้มให้กับลูกทั้งน้ำตาแห่งความดีใจ “ดูนั่นสิจ๊ะนพคุณเก้าน้ำ เห็นหรือไม่... มักลีผล” วิหงค์จันทร์พูด “มักลีผล...” โอรสน้อยทวนคำพลางขบคิด “จำได้แล้วพระเจ้าข้า ที่เสด็จแม่เคยเล่าให้ฟัง ว่าเป็นต้นไม้ แต่ออกผลมาเป็นมนุษย์ ใช่ไหมพระเจ้าข้า” นพคุณถาม “ใช่จะลูก ขอบใจมากนะนพคุณ แม่ขอบใจจริงๆ” วิหงค์จันทร์โอบกอดนพคุณไว้แน่นด้วยความดีอกดีใจ “ลูกดีใจ ที่ทำให้เสด็จแม่ได้สำเร็จพระเจ้าข้า ลูกรักเสด็จแม่ ลูกอยากให้เสด็จแม่มีความสุข” นพคุณพูดอย่างภาคภูมิใจ “แม่ก็รักเจ้า รักยิ่งดวงใจของแม่ เนื้อทองของแม่เจ้าคือทุกสิ่ง ทุกอย่างของแม่ คือความหวังทั้งหมดของแม่แลไอศิกา จำไว้นะลูก ว่าแม่รักเจ้าไม่แพ้ไอศิกา รักเจ้าไม่แพ้สายเลือดของแม่” วิหงค์จันทร์โอบกอดนพคุณไว้แน่นด้วยความรัก ความเมตตาปราณี

ที่หน้าตำหนักองค์เหนือหัวฤทธิ์นาท พระธิดาสร้อยสายเพชรยืนกระวนกระวายอยู่ องค์รติวุฒิเสด็จออกมา “พระองค์...” สร้อยสายเพชรเดินเข้าไปหา “สร้อยสายเพชร... เจ้าจะเข้าเฝ้าเสด็จพ่อรึ” รติวุฒิพูด “เปล่าเพคะ หม่อมฉันมารอพบพระองค์ หม่อมฉันอยากไปหาลูก พรุ่งนี้มณีนพรัตนาจะมีงาน หม่อมฉันจะไปรับลูกมานอนที่นี่ ตอนนี้ลูกของพี่นฤนาท กับ พี่นพมาศก็มาอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว” สร้อยสายเพชรพูด “เจ้าก็เลยอยากให้ลูกของเราสองคน มาอยู่ที่นี่ด้วยงั้นสิ” รติวุฒิพูด “เพคะ...” สร้อยสายเพชรพูด “รดามณีนี่ไม่เท่าไหร่หรอก ถึงไม่อยากจะมา แต่ก็พอจะเกลี้ยกล่อมไหว แต่วชิรารัตน์นี่สิ ท่าทางจะยาก” องค์รติวุฒิรับสั่ง “ถ้าให้มาดีๆไม่ได้ ก็คงต้องบังคับมาเพคะ” สร้อยสายเพชรพูด “เจ้ารู้ไหม ว่าวชิรารัตน์เหมือนใคร...” รติวุฒิพูด สร้อยสายเพชรมองรติวุฒิอย่างแปลกใจเหมือนมีคำถามแต่ไม่เอ่ยออกมา “เหมือนเจ้าไงหละ ยังดีนะที่เจ้ายังบังคับลูกได้ แต่เรา... ไม่มีสิทธิ์ที่จะบังคับเจ้าเลย” องค์รติวุฒิรับสั่ง “รับสั่งถึงเรื่องเดิมๆอยู่ได้ หม่อมฉันไม่อยากจะฟัง ไม่อยากหวนนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เรายังอยากให้เจ้าไปอยู่ที่อสุรเวหานครด้วยเสมอ แล้วเราก็เชื่อว่า รดามณี กับ วชิรารัตน์ก็ต้องการเช่นนั้น... สร้อยสายเพชร... เจ้ารู้ไหม ทำไมเราถึงไม่บังคับเจ้า เราไม่อยากทำให้เจ้ารู้สึกไม่ดีไงหละ เพราะอะไรนั่นเจ้าก็คงจะรู้” คำพูดนี้บอกถึงความนัยน์ขององค์รติวุฒิได้เป็นอย่างดี ที่เคยมี ที่เคยรู้สึก แม้ว่ากาลเวลาจะพ้นผ่านไปเป็นแรมปี ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด “หม่อมฉันรู้เพคะ แล้วความรู้สึกของหม่อมฉัน ก็ตรงกันข้ามกับพระองค์ด้วย แต่การที่หม่อมฉันบังคับลูก ใช่ว่าจะไม่รัก ไม่กลัวว่าลูกจะเสียใจ แต่หม่อมฉันต้องการดัดนิสัย ไม่ให้วชิรารัตน์เป็นเด็กที่เอาแต่ใจไงหละเพคะ จะไปกันได้รึยังไงเพคะ” สร้อยสายเพชรพูด รติวุฒิถอนใจ “ได้” รติวุฒิพูด

ที่อสุรเวหานคร พระตำหนักพระธิดารดามณี พระธิดาน้อยรดามณีนั่งอ่านพระคัมภีร์ต่างๆอยู่อย่างเพลิดเพลิน “รดามณี...” เสียงของสร้อยสายเพชรเพรียกขึ้น “เสด็จแม่” พระธิดาน้อยวางทุกสิ่งลงแล้วกันมายกมือไหว้พระมารดา และ พระบิดาที่เดินเข้ามา สร้อยสายเพชรนั่งลงข้างๆลูกสาวแล้วโอบกอดเอาไว้ รดามณี... แม่จะมารับ คืนนี้ลูกไปอยู่กับแม่นะ พรุ่งนี้มณีนพรัตนาของเราจะมีงานเฉลิมฉลอง แม่ยินมาว่าจัดอย่างยิ่งใหญ่ แม่อยากให้เจ้าได้ไปดู” สร้อยสายเพชรพูด รดามณีหันมองพระบิดา รติวุฒิยิ้มให้กับลูกสาวอย่างอ่อนโยนมองไม่เห็นแววตาดุดันของยักษาเลยสักนิด “สำหรับลูก ยังไงก็ได้อยู่แล้วเพคะ แต่วชิรารัตน์...” รดามณีพูด “นั่นสินะ ตัวของแม่เองก็กำลังคิดอยู่ ว่าจะชวน วชิรารัตน์ไปได้ยังไง น้องถึงจะยอมไปกับแม่ดีๆ” สร้อยสายเพชรพูด รดามณีถอนใจ “วชิรารัตน์ต้องไม่ยอมไปง่ายๆแน่เพคะ ลูกว่าลูกรู้จักน้องดีพอ ที่จะคาดเดาถึงความคิดของน้องได้” รดามณีพูด “จะยังไงก็ต้องไป เพราะวชิรารัตน์คือผู้ครอบครองอัญมณีคือเพชร คือพระราชนัดดาองค์สำคัญพระองค์หนึ่งของมณีนพรัตนา” สร้อยสายเพชรพูด “แล้วเสด็จพ่อหละเพคะ จะไปด้วยไหม” รดามณีพูด “พ่อก็ต้องไปอยู่แล้ว แต่ก็คงจะไม่ได้อยู่ดูแลเจ้ากับวชิรารัตน์หรอก เพราะว่าพ่อจะต้องจัดเตรียมงานในครั้งนี้ด้วย แขกบ้านแขกเมืองจะมากันเยอะ” รติวุฒิพูด “รดามณี... ไปหาน้องกับแม่นะลูก” สร้อยสายเพชรพูด “เพคะเสด็จแม่” แล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็ออกจากตำหนักของรดามณีไปแล้วตรงไปที่ตำหนักของวชิรารัตน์

พระตำหนักพระธิดาวชิรารัตน์แห่งอสุรเวหานคร องค์รติวุฒิ สร้อยสายเพชร และ รดามณีเข้ามาในตำหนัก ถึงที่หน้าห้องของพระธิดาวชิรารัตน์ประตูปิดเงียบ “วชิรารัตน์อยู่ในนี้ใช่ไหม” รดามณีเอ่ยถามนางกำนัลหน้าห้องนั้น “เพคะ ทรงประทับอยู่เพียงลำพัง สั่งห้ามมิให้ใครเข้าไปรบกวน” นางกำนัลพูด “เด็กคนนี้นี่ชักเอาใหญ่แล้ว” สร้อยสายเพชรกำลังจะเปิดประตูเข้าไป “อย่าเพคะเสด็จแม่... ให้ลูกเข้าไปคุยกับน้องก่อนนะเพคะ” รดามณีพูด สร้อยสายเพชรยังตัดสินใจไม่ได้ “ให้รดามณีเข้าไปก่อนเถอะสร้อยสายเพชร เค้าเป็นพี่น้องกัน วัยก็ใกล้เคียงกันมากกว่าเรา” รติวุฒิพูด สร้อยสายเพชรจึงยอมถอยให้

ในห้อง วชิรารัตน์ยืนอยู่ที่หน้าต่าง “เราบอกว่าไม่ให้เข้ามา บอกว่าอย่ามารบกวน ฟังไม่เข้าใจรึไง น่าจับหักคอให้ตายกันซะให้หมดเมือง” วชิรารัตน์พูดด้วยอารมณ์ที่ไม่แจ่มใส “เจ้าจะหักคอเราเหรอ” รดามณีพูด “รดามณี...” วชิรารัตน์เอ่ยพลันเมื่อหันมา “ใช่ เราเอง... พรุ่งนี้มณีนพรัตนาจะมี...” รดามณียังพูดไม่จบก็ถูกตัดบททันที “งานสมโภชนคราครั้งยิ่งใหญ่ ในโอกาสที่อายุเมืองจะครบห้าร้อยปีนาเหรอ เราเคยได้ยินเสด็จตาว่าไว้” วชิรารัตน์พูด “ใช่... เสด็จแม่ก็เลยมารับเราสองคนไปพักที่โน่น พรุ่งนี้เช้าจะได้เข้าเฝ้าเสด็จตา เสด็จยาย แล้วเริ่มพิธีสมโภช” รดามณีพูด “ทำไมเราต้องไปอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเราด้วยหละรดามณี เสด็จแม่ไม่ได้รักเราหรอก เราไม่อยากไป เราจะอยู่กับเสด็จพ่อ” วชิรารัตน์พูด “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเสด็จพ่อจะอยู่กับเจ้า เสด็จพ่อก็จะต้องไปที่นั่นเหมือนกัน หรือถ้าเจ้าจะอยู่ที่นี่ เจ้าก็ต้องอยู่คนเดียว ข้าราชบริพารหนะ ดูแลเจ้าไม่ได้หรอกนะ ทุกคนไม่มีใครเอาเจ้าอยู่เลย แล้วที่สำคัญ ถ้าเจ้าอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้เจ้าก็จะไปมณีนพรัตนาไม่ทัน เพราะพิธีจะเริ่มขึ้นแต่รุ่งสาง” รดามณีพูด “ไม่ทัน เราก็ไม่ไป” วชิรารัตน์พูด “เจ้าต้องไป เจ้าเป็นพระนัดดาองค์สำคัญ” รดามณีพูด “สำคัญตรงไหน สำคัญเพราะอัญมณีของเรา คือเจ้าแห่งอัญมณีทั้งปวงนาเหรอ ยังไงซะ เราก็ไม่ไปหรอก” วชิรารัตน์พูด “ต้องไป...” เสียงออกคำสั่งดังมาจากประตู สร้อยสายเพชรคงหมดความอดทน รุดมากระชากแขนวชิรารัตน์ “เจ้าต้องไปกับแม่” สร้อยสายเพชรพูด วชิรารัตน์พยายามต่อต้าน รติวุฒิตรงเข้ามากระชากแขนสร้อยสายเพชรออกจากตัวลูกแล้วผลักนางออกไปอย่างรุนแรงจนกระทั่งนางต้องล้มลง ดึงตัววชิรารัตน์มาโอบกอดไว้ “ไม่เป็นไรแล้วนะลูกพ่อ” รติวุฒิปลอบขวัญพระธิดาองค์สุดท้าย สร้อยสายเพชรน้ำตาคลอ “แม้หม่อมฉันมิเคยรักพระองค์ มิเคยรู้สึกใดๆเลย กับการกระทำทุกอย่างของพระองค์ แต่การกระทำเช่นนี้ของพระองค์... ไม่เคยเลย หม่อมฉันไม่เคยพบ รดามณี... แม่พึ่งจะรู้ว่าพ่อของเจ้าเปลี่ยนไปแล้ว” สร้อยสายเพชรพูด รดามณีเข้ามาโอบกอดพระมารดา “ไม่เปลี่ยนเลยนะเพคะ เสด็จพ่อเคยรักเสด็จแม่อย่างไร ก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่เสมอ” รดามณีพูด “เสด็จแม่เคยไม่รักเสด็จพ่อยังไง ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน” วชิรารัตน์พูด “ยอกย้อนแม่เหรอวชิรารัตน์” สร้อยสายเพชรจะลุกขึ้นทำโทษลูกทั้งน้ำตา “เสด็จพ่อ” วชิรารัตน์กอดเอวผู้เป็นพ่อไว้แน่น “หยุดเดี๋ยวนี้นะสร้อยสายเพชร เราไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายลูกเป็นอันขาด” รติวุฒิพูด สร้อยสายเพชรกัดฟันแน่น “ทรงเลี้ยงลูกไม่เป็นเลยสักนิด” สร้อยสายเพชรพูด “เสด็จพ่อพระทัยดี ไม่เหมือนเสด็จแม่หรอกเพคะ” วชิรารัตน์พูด “วชิรารัตน์... ทำไมลูก ทำไมต้องว่าแม่แบบนี้ด้วย แม่หวังดี แม่อยากให้ลูก รู้จักทำในสิ่งที่ถูกที่ควร แม่รักลูกนะวชิรารัตน์ ทำไมลูกถึงไม่รักแม่บ้าง เมื่อไหร่หละลูก เมื่อไหร่ลูกจะเข้าใจแม่ แม่เป็นห่วงเจ้า ถ้าวันใด เจ้าต้องไปอยู่ที่อื่น ที่ไม่ใช่อสุรเวหานคร ลูกจะอยู่ได้ยังไง เชื่อแม่สักครั้งนะลูกนะ ถ้าแม่พูดอะไรกับเจ้าแรงไป แม่ขอโทษนะลูกนะ ไปกับแม่เถอะนะลูก” สร้อยสายเพชรร่ำไห้ วชิรารัตน์ก็น้ำตาคลอๆเช่นกัน กอดพระบิดาไว้แน่น “เสด็จพ่อ...” วชิรารัตน์เรียก “ว่ายังไงลูก... ไม่เป็นไร สร้อยสายเพชร เดี๋ยวตอนนี้ เราจะไปส่งเจ้ากับรดามณีก่อน แล้วค่อยกลับมารับวชิรารัตน์ตามไป” รติวุฒิพูด “ไม่ต้องดีกว่าเพคะ อยู่ดูแลลูกวชิรารัตน์ก่อนก็ได้ แล้วค่อยตามไป รดามณี... ไม่เป็นไรใช่ไหมลูกถ้าแม่จะขอให้เจ้าพาแม่กลับมณีนพรัตนานครของเรา” สร้อยสายเพชรพูด “ได้สิเพคะ” รดามณีพูด

ใต้ฟ้าป่าหิมพานต์ กลางห้วงเวหามีทั้งกินนร กินรีบินไปมาวะว่อนไปทั่ว พระตำหนักหนึ่งในเวียงทิฆัมพรนครนั้น พระมเหสีวินตา ประทับอยู่กับพระธิดาปักษมาลีที่กำลังทูลฟ้องบางอย่างอยู่ “เสด็จแม่ต้องจัดการให้ลูกนะเพคะ นังเด็กไอศิกานั่นมาคอยหาเรื่องลูกทุกวันเลยนะเพคะ” ปักษมาลีพูด “แล้วเจ้าไปทำอะไรให้หลานก่อนรึเปล่าหละ” มเหสีวินตาพูด “เปล่าเลยเพคะ ลูกจะไปทำอะไรมันทำไม” ปักษมาลีพูด “งั้นก็เล่ามา ว่าไอศิกาทำอะไรเจ้า” มเหสีวินตารับสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ