ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #12 : เจ้าแก้วตาของแม่ถูกพรากไปจริงๆ นภราช ใยพระพี่ถึงพระทัยร้ายเพียงนี้

รุ่งเช้า สร้อยสายเพชรรู้สึกตัวขึ้นในอ้อมกอดของพระสวามี นางลุกขึ้นยืนพลัน รติวุฒิพลอยตื่นขึ้นมาด้วย “อะไรกันสร้อยสายเพชร” รติวุฒิพูด “พาหม่อมฉันไปหาลูกที หม่อมฉันคิดถึงลูก หม่อมฉันเป็นห่วงลูกที่สุดแล้วเพคะ” สร้อยสายเพชรน้ำตาคลอแต่เช้า หัวใจคนเป็นแม่ อดทนรอแค่คืนเดียวก็ดั่งเช่นว่านานแสนนานเหลือเกิน “ได้ๆ พี่จะพาไปเดี๋ยวนี้” รติวุฒิพูด

มณีนพรัตนานคร ที่ท้องพระโรง พระมเหสีกรกนกถึงกับนั่งไม่ติด เดินไปเดินมาด้วยความร้อนรน ทหารเข้ามาสองสามนาย “เป็นยังไงบ้าง พบไหม” กรกนกพูด “ไม่พบเลยพระเจ้าข้า” ทหารตอบ “เจ้าพี่... หลานมาอยู่กับเราได้ไม่ทันข้ามคืน ก็มีคนเอาตัวไปซะแล้ว หลานจะเป็นอะไรไปไหมเพคะ” กรกนกพูด “อย่าห่วงเลยกรกนก คนที่พาเค้าไป ก็คงจะเป็นพ่อของเค้านั่นแหละ” องค์เหนือหัวฤทธิ์นาทรับสั่ง “ถึงพ่อ แต่ก็ไม่รู้นะเพคะว่าจันทรัตน์เป็นลูก ในจิตใจของนภราชยามนี้ นึกถึงแต่ความแค้นเคือง ไม่อ่อนโยน อ่อนน้อมเช่นที่เคยเป็น” กรกนกพูด ทหารเข้ามา “ทูลองค์เหนือหัว และ พระมเหสีพระเจ้าข้า พระธิดาสร้อยสายเพชร และ พระชามาดารติวุฒิเสด็จมาขอเข้าเฝ้าพระเจ้าข้า” ทหารพูด “เจ้าพี่เพคะ รติวุฒิกับสร้อยสายเพชรต้องมารับจันทรัตน์แน่ๆ” กรกนกพูด “เจ้าต้องนิ่งไว้นะกรกนก อย่าลืม ว่าสร้อยสายเพชรยังไม่รู้ ว่ารติวุฒิ มีเรื่องกับนภราช” องค์เหนือหัวฤทธิ์นาทเตือนพระมเหสี

พระธิดาสร้อยสายเพชรวิ่งมาสู่อ้อมกอดของพระมารดา “เสด็จแม่... ลูกคิดถึงเสด็จแม่เหลือเกินเพคะ” สร้อยสายเพชรพูด “แม่ก็คิดถึงเจ้าที่สุดเลยลูกแม่” พระมเหสีกรกนกรับสั่ง “เสด็จแม่เพคะ ลูกต้องขอพระราชทานอภัย ลูกเองที่เป็นสาเหตุให้สุวรรณลักษณาหนีไปแล้วเกิดสำเภาล่ม ลูกไม่ไดตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ลูกเสียใจ เสียใจเหลือเกินเพคะ” สร้อยสายเพชรพูดทั้งน้ำตา “ไม่มีใครโทษเจ้า แม่รู้ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความผิดพลาด” กรกนกพูด “แต่ลูกมีศักดิ์ศรี ถึงจะรักพี่เค้ามากแค่ไหน ก็ไม่ใช่คนใจง่าย เสด็จแม่เข้าพระทัยลูกใช่ไหมเพคะ” สร้อยสายเพชรพยายามปกป้องศักดิ์ศรีให้ถึงที่สุด “จะ แม่รู้ รติวุฒิเค้าก็แสนดีนะลูก แม่ว่าเจ้าโชคดีที่สุดแล้วนะ” กรกนกพูด “องค์เหนือหัว และ พระมเหสีแห่งมณีนพรัตนา หม่อมฉันใคร่ขอถามถึงลูกจันทรัตน์ ตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอพระเจ้าข้า” รติวุฒิพูด “จันทรัตน์ เออ... จันทรัตน์” กรกนกพูดไม่ออก “จันทรัตน์ถูกลักพาตัวไป” องค์เหนือหัวฤทธิ์นาทรับสั่ง “อะไรนะเพคะ... จันทรัตน์ลูกแม่” สร้อยสายเพชรถึงกับอ่อนปวกเปียกลง “จันทรัตน์... จันทรัตน์ลูกรักของแม่ ลูกอยู่ไหน ใครพาลูกไป โถ่ ทำไมแม่ถึงไม่ดูแลเจ้าให้ดีกว่านี้นะ” สร้อยสายเพชรร่ำไห้ด้วยใจอาวรณ์ถึงลูก รติวุฒิโอบประคองนางไว้อย่างปลอบโยน “สร้อยสายเพชร... พี่สัญญา พี่จะไปตามหาจันทรัตน์ให้พบ พี่จะช่วยลูกกลับมาให้ได้อย่างปลอดภัย เจ้าไม่ต้องห่วง เราอยู่ที่นี่ พี่จะไปเอง” รติวุฒิพูด แล้วหันมาหาวิรัชกร คนของพระองค์ “เร็วเข้าวิรัชกร” รติวุฒิพูด “พระเจ้าข้า” วิรัชกรพูดพลางเดินตามรติวุฒิที่รีบออกไปทันทีด้วยท่าทางที่ร้อนรนเหมือนจะเป็นห่วงลูกไม่เบาเหมือนกัน

กลางดึก พระตำหนักพระธิดาสร้อยสายเพชรบรรทมหลับอยู่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก “จันทรัตน์ลูกแม่...” นางส่งเสียงเพรียกขึ้นพลางหายใจหอบเหนื่อย “พระธิดา” คุณท้าวกานดาพลอยตื่นขึ้นมาด้วย “ทรงพระสุบินไปเหรอเพคะ” คุณท้าวกานดาพูด “คุณท้าวกานดา... เราจะข่มตาหลับยังไง เราเป็นห่วงลูกเหลือเกิน จันทรัตน์อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เราฝันตลอด เรากลัว กลัวว่าลูกของเราจะถูกทำร้าย เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วคุณท้าว เราจะหลับก็หลับไม่ลง” สร้อยสายเพชรพูด “โถ่ พระธิดา...” คุณท้าวพูดด้วยน้ำเสียงเห็นใจ

รุ่งอรุณที่มณีนพรัตนา ในตำหนักสร้อยสายเพชรน้ำตาคลอตลอดเวลา  นางนั่งนิ่งไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา องค์รติวุฒิเสด็จมา “พระองค์... ลูกหละเพคะ จันทรัตน์ลูกของหม่อมฉันอยู่ที่ไหน” สร้อยสายเพชรเริ่มน้ำตาไหลที่เห็นพระสวามีเสด็จกลับมา แต่ไม่ได้พาลูกมาด้วย “พี่พบลูกแล้ว” รติวุฒิพูด “จริงเหรอเพคะ ที่ไหนเพคะ” สร้อยสายเพชรรีบถามอย่างพอมีความหวัง “เค้าอยู่กับพ่อของเค้า ที่พลับพลาของนภาภัทรนคร ชายป่านี่เอง” รติวุฒิพูด “หมายความว่ายังไงเพคะ พี่นภราช...” สร้อยสายเพชรท่าทางฉงนใจพอสมควร “นภราชคือคนที่พี่ไปรบด้วย” รติวุฒิพูด “อะไรนะเพคะ” สร้อยสายเพชรท่าทางนางจะไม่พอใจที่ถูกปิดบัง “พี่ขอโทษ แต่ตอนนี้ นึกถึงเรื่องลูกกันก่อเถอะ พี่จะบุกเข้าไปชิงตัวลูก พี่ก็กลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย จึงวานเจ้า เจ้าจะบอกความจริงกับนภราชได้ไหม เพื่อให้เค้าไม่กล้าทำร้ายลูก แล้วพี่ค่อยชิงมา” นภราชพูด “จะให้หม่อมฉันบอกพี่นภราช เพื่อให้พี่เค้ามาต่อว่าว่าหม่อมฉันใจง่ายนาเหรอเพคะ แล้วศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรีของราชธิดาแห่งมณีนพรัตนาอยู่ที่ไหน” สร้อยสายเพชรน้ำตานองหน้า “พี่เทิดทูนเจ้าเสมอ” รติวุฒิพูด “เพียงพระองค์ พระองค์เดียวเท่านั้น... เพคะ... หม่อมฉันคงต้องทำใจให้ได้ ว่าความลับไม่มีในโลก” สร้อยสายเพชรพูด

พลับพลาของพระโอรสนภราชแห่งนภาภัทรนคร พระโอรสนภราชโอบอุ้มทาริกาน้อยเอาไว้ ทหารคนหนึ่งเข้ามา “ทูลพระโอรสนภราชพระเจ้าข้า องค์รติวุฒิ และ พระมเหสีเสด็จมาขอเข้าเฝ้าพระเจ้าข้า” ทหารพูด “ดี... คงจะมาตามลูกกลับไปแน่ๆ เราจะออกไปพบเดี๋ยวนี้” นภราชพูด

สร้อยสายเพชรยืนเคียงราชสวามีด้วยท่าทางร้อนใจไม่เบา รติวุฒิว่าท่านิ่งเฉยแม้ในใจจะร้อนรนอยู่มากพอกัน นภราชเสด็จออกมาพร้อมด้วยทาริกาน้อยในมือ “ลูกแม่ จันทรัตน์...” สร้อยสายเพชรจะเข้าไปหาลูก นภราชกลับถอยหลับ สร้อยสายเพชรมองตาพระโอรสนภราชด้วยอัสสุชลที่คลออยู่ รติวุฒิคงสังเกตเห็นแววตาน่าเห็นใจนั้น “นภราช... เรามาขอลูกคืน” รติวุฒิพูด “จะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ถ้าเราจะบอกว่าเราขอลูกเมียของเราคืนด้วยหละ เจ้ามีมาคืนเราไหม” นภราชพูด “แต่จันทรัตน์ไม่มีความผิด” สร้อยสายเพชรพูด “หยุดเถอะสร้อยสายเพชร รอให้เจ้าขาดใจตายไปก่อนเถอะ รติวุฒิ เจ้าอยากได้เด็กคืน เจ้าก็มาแย่งไปสิ ถ้าไม่กลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเด็ก” นภราชพูด รติวุฒิ และ สร้อยสายเพชรหันมาสบตากัน คงนัดแนะอะไรบางอย่าง สร้อยสายเพชรเริ่มน้ำตาไหล “พี่นภราชเพคะ... ขอลูกคืนให้กับหม่อมฉันเถอะนะเพคะ อย่าทำร้ายลูกเลย จันทรัตน์เป็นลูกของพระองค์นะเพคะ” สร้อยสายเพชรพูด