คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : part3 - คดีทำร้ายร่างกาย(ต่อ)
SHIROI-OMAMI CHRISTMAS --------------- (WHITE-SWEET CHRISTMAS)
Author: Saru-Kumi [24 DEC. 2009 - 2 JAN. 2010][EDITING 18 JULY. 2015]
Rate : Love Story/Drama/สืบสวนสอบสวน
บุคคลและเนื้อเรื่องบางส่วนเป็นส่วนหนึ่งจากการ์ตูนเรื่อง ยอดนักสืบจิ๋ว โคนันซึ่งเป็นลิขสิทธิ์ของ อ.โกโช อาโอยาม่า และซีรี่ส์เรื่อง Code Blue ซึ่งเป็นลิขสิทธิของสถานีโทรทัศน์NHK แต่เนื้อเรื่องต่อไปนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องจริง ในซีรี่ส์ หรือเรื่องในการ์ตูนแต่อย่างใด
~*~
Part 3
คดีทำร้ายร่างกาย(ต่อ)
“คุณหมอคะ ไม่ไปรักษาคุณนานะโกะแล้วเหรอคะ”
“หมอจะปล่อยให้เขาตายรึไง!!”
“นั่นสิครับ”
“หมวดทาคางิ เราจะไม่ช่วยคุณนานะโกะแล้วเหรอครับ!”
อายูมิ เก็นตะ มิตซึฮิโกะ สมาชิกชมรมนักสืบทั้งสามคนต่างรุมล้อมถามผู้หมวดทาคางิและชิราอิชิที่นั่งเขียนข้อความบางอย่างลงแผ่นกระดาษและจัดเตรียมอุปกรณ์อยู่ข้างๆซุ้มนั้น จนสักพักหนึ่ง อายูมิได้กลิ่นคาวเลือดจากข้างในซุ้มนั้น เธอหยุดนิ่งสักพัก ก่อนจะแสดงสีหน้าซีดเซียวและค่อยๆเดินออกไป สวนทางกับผู้หมวดซาโต้ซึ่งวิ่งกลับมายังซุ้ม
“คุณหมอคะ ...ข้างในเป็นยังไงบ้างคะ”
“ตอนนี้กำลังเย็บปิดปากแผลอยู่น่ะค่ะ แต่ว่าช่างโชคร้ายจริงๆ…”
“คะ?”
“อ๊ะ… อ่าไม่มีอะไรหรอกค่ะ เมื่อสักครู่มีคนแจ้งเข้ามาว่า มีผู้หญิงถูกชายคนนึงทำร้ายร่างกายจนหมดสติและบาดเจ็บที่ศีรษะน่ะค่ะ”
...อะไรนะ?... ตำรวจสาวมีทีที่ตกใจก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าเป็นหน่ายใจ ...เอาอีกแล้วเหรอ วันปีใหม่แท้ๆ อยู่กันสงบสุขหน่อยไม่ได้รึไง…
“จริงสิครับคุณซาโต้” ทาคางิที่ยืนอยู่ข้างๆชิราอิชิถามขึ้นก่อนที่แพทย์สาวจะขอตัวกลับเข้าไปในซุ้ม “วันนี้โชคดีมากเลยล่ะครับ หมอคนเมื่อกี๊นี้ชื่อชิราอิชิครับ เขาเป็นเพื่อนสนิทสมัยม.ปลาย ของผมน่ะครับ เจ้าตัวเขาบอกว่าอยากเป็นหมอ ทั้งๆที่ผลการเรียนก็ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากเชื่อเลยครับว่าตอนนี้จะได้เป็นหมอฝึกหัดซะแล้ว”
“เหรอ...แล้วยังไง?”
ตำรวจสาวเห็นท่าทีร่าเริงของชายหนุ่มก็รู้สึกหมั่นใส้ที่ในสถานการณ์แบบนี้ยังร่าเริงได้ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกอึดอัดใจแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
“ตอนนั้นเธอ….เคยคบกับผมอยู่น่ะครับ ตะ...แต่ว่าตอนนั้นผมก็เป็นคนบอกเลิกเอง ...แต่ว่าพอเห็นเธอเป็นหมอแบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาเลยละครับ… ในฐานะที่เคยคบกันบางครั้งผมก็อดห่วงไม่ได้…”
เมื่อได้ยินดังนั้น ตำรวจสาวก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจ จากคำว่า คบกัน นั้น มันจะมีความหมายอะไรมากกว่านั้นรึเปล่านะ? แต่เธอก็ไม่ได้ตัดสินใจแสดงท่าทีอะไรออกมา และพยายามข่มอารมณ์ถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด
“ทาคางิคุง... เห็นยูมิมั้ย”
“จริงสิครับ... ที่ชิราอิชิบอกเมื่อครู่นี้... ทาคางิหลบหน้าเล็กน้อย ผู้หญิงที่ถูกทำร้ายก็คือ ...คุณยูมิน่ะครับ”
ตำรวจสาวสะดุ้งเฮือก
...ความรู้สึกนั้น มันคือสิ่งนี้เองเหรอ...
“คุณยูมิคงแยกจากเราไปตอนที่ผมกับชิบะตามหาคนร้ายน่ะครับ เจ้าหน้าที่พยาบาลบอกว่าโดนสตั๊นท์กัน แต่ไม่ต้องห่วงครับตอนนี้คุณยูมิพักที่ซุ้มพยาบาลอีกฝั่งครับ และชิราอิชิก็บอกว่าวันนี้ Doctor-Heli บินตอนกลางคืนด้วย เพราะมักจะมีอุบัติเหตุเยอะ... อ๊ะ คุณซาโต้... คุณซาโต้!!!”
ทาคางิส่งเสียงเรียกตำรวจสาวที่วิ่งฝ่าฝูงนักท่องเที่ยวออกไป แต่แน่นอนว่าถึงเขาจะเรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่หันหน้ากลับมา
หลังจากนั้น ตำรวจนายหนึ่งรายงานทุกคนว่าพบสัมภาระของคุณนานะโกะ ข้างในมีเพียงของใช้ทั่วไปของผู้หญิง ปากกา สมุดโน๊ต ซองยาสีทึบขนาดใหญ่ซึ่งข้างในบรรจุสร้อยทองราคาแพงไว้ และกระเป๋าเงินแบบซิปอันเดียวขนาดเท่าฝ่ามือผู้ใหญ่ซึ่งข้างในมีไม่เงินหรือบัตรอะไรอยู่เลย
“ครบครันจริงๆนะ ทั้งล้างแค้นทั้งชิงทรัพย์เลย” ไฮบาระบ่น
“ไม่ใช่ เขาไม่ได้ชิงทรัพย์หรอก ไม่อย่างนั้นเขาจะทิ้งสร้อยไว้ทำไม ฉันว่าน่าจะเป็นอะไรบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋าเงินนั่นมากกว่า ลองไปถามคุณมิซึรุดูน่าได้อะไรบ้างล่ะ”
โคนันพูดแทรกขึ้นมาอย่างดื้อๆ ก่อนเดินไปทางหน้าซุ้ม “จริงสิไฮบาระ ช่วยฉันอย่างนึงได้มั้ย”
“ได้สิ...คุณคู่หู จะให้ทำอะไรล่ะ”
เธอยิ้มอย่างดูแคลนในตัวเด็กชายที่ยืนประจันหน้าอยู่
นักสืบตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแสยะยิ้มอย่างคนมีชัยชนะ ...บางที เขาอาจจะรู้แล้วว่าใครคือคนร้ายซึ่งสร้างความวุ่นวายในคืนแห่งการเฉลิมฉลองและเทศกาลอันน่ายินดีนี้...
~*~
ตำรวจสาวเหนื่อยหอบหลังจากวิ่งมาไกล ตรงหน้าเธอคือซุ้มสีขาวที่ด้านในมี เด็กและผู้ใหญ่หลายคนนอนรับการปฐมพยาบาลอยู่ และหนึ่งในนั้นคือหญิงสาวผมยาวเพื่อนรักของเธอ ซึ่งกำลังนอนยิ้มฝันหวานอยู่
“เอ่อ... ยูมิเป็นยังไงบ้างคะ”
เจ้าหน้าที่พยาบาลสูงวัยซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อนสาวของผู้ถามเห็นเสื้อผ้าของเธอเปื้อนเลือดเล็กน้อยเกิดผงะไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อรู้ว่านั่นไม่ใช่เลือดที่เกิดจากบาดแผลจึงรวบรวมสติตอบคำถาม
“อ๋อ... สาวน้อยคนนี้น่ะเหรอ ...โดนสตั๊นท์กัน(ที่ช็อตไฟฟ้า)และบาดเจ็บที่ศีรษะนิดหน่อยน่ะครับ ไม่รู้ใครมาเล่นแผลงๆเอากลางงานปีใหม่ คนที่พาเธอมาบอกว่าเจอเธอนอนอยู่บริเวณหน้าซุ้มที่ไฟลต์ด๊อกเตอร์กำลังรักษาอยู่น่ะครับ ทางนั้นคนเต็มเลยส่งมาซุ้มนี้แทน แต่ไม่ต้องห่วงครับ...ตอนนี้ท่าทางกำลังหลับสบายอยู่ คงอีกนานกว่าจะฟื้น แต่น่าจะทันคาวน์ดาวน์ครับ แฮะๆ”
เธอก้มลงดูอาการของยูมิใกล้ๆ ก่อนถอนหายใจช้าๆ ในขณะเดียวกันกับที่เพื่อนสาวของเธอละเมอออกมาเบาๆ
“งืม...มิวาจางงง...ดูพลุซี่... สวยมากเลยน้อออ”
เธออดกลั้นยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นเพื่อนนอนละเมอทำหน้าตาขำขันทั้งๆที่เพิ่งโดนทำร้ายร่างกายมา
“งั้น คุณพยาบาลคะ ฝากยูมิก่อนนะคะ พอดีว่าดิฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ” เธอหันมากล่าวกับเจ้าหน้าที่พยาบาลพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น เจ้าหน้าที่ตอบรับก่อนที่เธอจะเดินออกไป
“...รันจังเหรอจ๊ะ ...เสื้อ?... อ๋อ ขอบใจนะจ๊ะ ไปเจอที่ไหนนะ... ขอโทษนะจ๊ะรันจัง เสียงดังมากเลยน่ะ ...ซุ้มโอโคโนมิยากิตรงข้ามกับซุ้มนั้นสินะ ...จ้ะๆ จะเรียบไปทันทีเลยนะ”
เธอตอบรับเสียงในมือถือก่อนออกตัววิ่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำสตั๊นท์กันไว้แน่น จ้องมองเธอวิ่งออกไปโดยไม่วางสายตา
“พี่โทรเรียกผู้หมวดแล้วนะโคนันคุง ...มีอะไรเหรอ ทำไมทุกคนต้องมารวมกันที่นี่ด้วยล่ะ”รันถามเด็กชายที่ทำหน้านึกคิดอยู่ตรงนั้น
ในซุ้มโอโคโนมิยากิที่ไม่มีคนเข้าเลย เจ้าของร้านยกจานโอโคโนมิยากิหอมกรุ่นมาวางให้พวกเขา กลุ่มเด็กๆทั้งสามร้องอย่างดีใจและวิ่งมาหวังจะได้ลิ้มลอง ส่วนโซโนโกะกับคุณมิโดริ ต่างก็ชะเง้อมองซุ้มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งจากจุดนั้นก็มองเห็นผู้หมวดทาคางิและชิราอิชิอย่างชัดเจน
“บอกมาเลยดีกว่าว่าใครคือคนทำ ...คุณมิซึรุเหรอ” ไฮบาระถามโคนันที่กำลังยิ้มอย่างน่าหมั่นใส้ในสายตาของเธอ
“ใช่... เขานั่นแหละ แต่ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้แล้วด้วยสิ เขาคงทำกับเพื่อนอีกคนนึง แต่ว่าการที่เอามีดผ่าตัดหรือมีดปลายแหลมที่แข็งแรงขนาดนั้นมาฟันครั้งเดียว ปลายคงไม่หักลงมาหรอก เว้นซะว่าคนที่เอามือกุมแผลไว้จะใส่อะไรลงไปในแผลน่ะนะ”
“ถ้าอย่างงั้น ...หลักฐานล่ะ”
“ไม่มีหรอก ฉันไม่รู้ ฉันถึงให้ผู้หมวดซาโต้มายังไงล่ะ จะได้ช่วยกันตามหาคุณมิซึรุ”
“ถ้าอย่างงั้นก็แย่หน่อยล่ะนะ ฉันเห็นเขาเดินไปทางซุ้มพยาบาล อีกอย่างการผ่าตัดก็เสร็จแล้ว ถ้าปล่อยให้เขาตามไปที่รพ.ล่ะแย่แน่ๆ”
“อะไรนะ!!”
โคนันเดินออกไปจากซุ้มโอโคโนมิยากิอย่างรวดเร็ว สวนกับทาคางิที่เดินเข้าไปในซุ้มที่ผ่าตัดเพื่อดูอาการของผู้เคราะห์ร้าย
“คุณนานะโกะเป็นยังไงบ้างครับ”
ผู้หมวดหนุ่มทักเจ้าหน้าที่ที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าใหญ่สุดในซุ้มนี้
“อือ ...สลบเหมือดไปแล้วแต่ปลอดภัย เดี๋ยวเอาขึ้นฮ.ไปเลยละกัน ...ไอซาวะ ชีพจรล่ะ”
“120 ครับ”
“ปกติแล้วสินะ ...คุณตำรวจครับ ผมว่าคนที่ฟันแขนหญิงคนนี้ไม่ใช่หมอหรอกนะ ถึงแม้มีดจะเป็นมีดผ่าตัดอย่างแน่นอน แต่ถ้าเป็นหมอจริงๆละก็ถึงจะวิ่งเขาไม่น่าจะกรีดเป็นทางยาว จริงๆคราวนี้มันคงโชคดีที่ฟันลึกถึงเส้นเลือด หมอน่ะขยับแค่ปลายนิ้วเลือดก็ออกได้หมดตัวแล้วนี่นา ฮ่ะๆ”
คุณตำรวจที่ถูกเรียกยิ้มแหยใส่
“... แต่ว่านะ เพราะปลายมีดตัวปัญหาเข้าไปลึก แผลก็เหวอะหวะซะขนาดนั้น คราวนี้พวกผมเลยใช้เวลานานพอดู... แล้วก็…”
“เอ่อ... ทราบแล้วครับ ผมว่ารีบพาไปที่รพ.เลยดีกว่ามั้งครับ”
ทาคางิยังคงยิ้มแหยๆ พร้อมกันนั้น มีเจ้าหน้าที่พยาบาลหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาพร้อมตะโกนเรียกคู่สนทนาของตน
“คุณหมอคุโรดะคร๊าบบบบ... ทางนู้นมีคนเป็นลมแล้วช็อคน่ะครับ!! คาดว่าทั้งเป็นลมแล้วก็สำลักอาหารด้วย ขออุปกรณ์หน่อยสิครับ”
“เฮ้อ… ไม่ได้หยุดเลยแฮะ เอ้อได้สิ... อาหารติดคอด้วยใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไป ...เอ้อ ไอซาวะ ฝากรายนี้ด้วย”
“ครับ”
เมื่อชายกลางคนผู้ถูกเรียกว่าคุณหมดคุโรดะถูกพาตัวออกไป บริเวณนั้นจึงเหลือเพียงคุณนานะโกะที่หมดสติอยู่ ทาคางิ และหมอที่ชื่อว่าไอซาวะเท่านั้น
“ผู้หมวดครับ รบกวนช่วยผมอุ้มคนไข้หน่อยครับ เราต้องมูฟคนไข้ขึ้นฮ.ครับ”
ไอซาวะกางเปลสนามออก ส่วนทาคางิก็ไปจับเอวกับขาของนานะโกะไว้ก่อนอุ้มขึ้นเปลเพื่อพาไปยังฮ.ของdocter-heli ที่ทำการลงจอดเรียบร้อย
ระหว่างที่ชายหนุ่มทั้งสองพากันพยุงเปลสนามวิ่งไปที่ฮ. ไอซาวะได้ถามคำถามหนึ่ง
“คุณตำรวจครับ คนทำคือแฟนของเขาใช่มั้ย”
“หา!!!”
ทาคางิตกใจเมื่อถูกถามเช่นนั้น และอาจจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดจากคำพูดของเขา(?)
“มีดน่ะ ที่ฟันคือมีดผ่าตัด แต่มีดผ่าตัดน่ะปลายมนนะครับ แต่ปลายมีดที่เอาออกมามันคือปลายแหลมของมีดปลายแหลมต่างหาก ...ฉะนั้น คุณตำรวจให้เขารออยู่ที่นี่ แล้วจับกุมเลยดีกว่านะครับ”
ไอซาวะพูดพร้อมกับปีนไปบนฮ. ส่วนทาคางิทำหน้าที่ส่งเปลของผู้ป่วยไปยังเขา และรับคำพูดของหมอวัยฉกรรจ์มาอย่างชัดเจน
“เป็นตำรวจน่ะ ...แค่นี้ก็ต้องดูให้ออกสิ…”
ประตูถูกปิดลง ฮ.ทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า และจะกลับมาอีกครั้งเพื่อรับหมอ2คนที่เหลือ ทาคางิจ้องมองฮ.ลำนั้นด้วยอารมณ์โกรธจัดแต่ก็เก็บสีหน้าไว้ และไม่รอเวลา รีบวิ่งไปหาตำรวจสาวซึ่งตอนนี้อาจจะกำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วก็เป็นได้...
ความคิดเห็น