คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : part2 - คดีทำร้ายร่างกาย
SHIROI-OMAMI CHRISTMAS --------------- (WHITE-SWEET CHRISTMAS)
Author: Saru-Kumi [24 DEC. 2009 - 2 JAN. 2010] [EDITING 15 MAY. 2014]
Rate : Love Story/Drama/สืบสวนสอบสวน
บุคคลและเนื้อเรื่องบางส่วนเป็นส่วนหนึ่งจากการ์ตูนเรื่อง ยอดนักสืบจิ๋ว โคนันซึ่งเป็นลิขสิทธิ์ของ อ.โกโช อาโอยาม่า และซีรี่ส์เรื่อง Code Blue ซึ่งเป็นลิขสิทธิของสถานีโทรทัศน์NHK แต่เนื้อเรื่องต่อไปนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องจริง ในซีรี่ส์ หรือเรื่องในการ์ตูนแต่อย่างใด
~*~
Part 2
คดีทำร้ายร่างกาย?
ที่ซุ้มอาหารเล็กๆ หญิงวัยกลางคนตัวอ้วนท้วนผู้เป็นเจ้าของร้าน เปิดน้ำประปารองจากท่อน้ำสาธารณะข้างร้านของตนใส่กะละมังก่อนจะยกเข้ามาท่ามกลางกลุ่มคนที่กำลังวุ่นวายกับผู้บาดเจ็บที่นอนร้องโอดครวญ ผ้าขาวที่รองรับบาดแผลเปื้อนเลือดเป็นวงกว้าง นั่นทำให้บริเวณหลังร้านของเธอและอาจรวมไปถึงหน้าร้านกลายเป็นส่วนที่คนเลี่ยงจะเข้าใกล้ทั้งที่กลัวบาดแผล รังเกียจ และไม่สนใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“คิดว่าพวกคุณคงต้องใช้น้ำสะอาดมากๆ พอดีตรงข้างๆร้านมีท่อน้ำอยู่ ถ้าต้องการให้ฉันช่วยอะไรก็บอกได้นะคะ ต้องขออภัยที่ดิฉันช่วยได้เพียงเท่านี้ค่ะ”
“มะ..ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ พวกเราต่างหากที่ต้องขอขอบคุณมากๆเลยค่ะ ถ้ารบกวนการขายของยังไงก็บอกเราได้เลยนะคะ ต้องขออภัยที่มารบกวนเช่นกันค่ะ”
อ.โคบายาชิค้อมศีรษะให้หญิงเจ้าของร้าน รับกะละมังใบนั้นมาก่อนส่งต่อให้เจ้าหน้าที่พยาบาล
“คุณโคบายาชิ ...คุณนานะโกะเป็นยังไงบ้างคะ” ตำรวจสาวที่ผละตัวเองจากการควบคุมสถานการณ์วิ่งมาเพื่อแจ้งสถานการณ์คร่าวๆให้เจ้าหน้าที่พยาบาลทราบ “ตอนนี้รถพยาบาลบอกว่ามาไม่ได้ ต้องรอไปอีกครึ่งชั่วโมงน่ะค่ะ”
“โอย... แย่เลยทีนี้... คุณตำรวจครับ ตอนนี้คนไข้อยู่ในภาวะเสียเลือดมากเกินไป ถ้าเกิดว่าปล่อยให้รอนานกว่า10นาทีนี้ล่ะก็เธออาจจะช็อคและหมดสติได้ครับ หรือถ้าปล่อยนานกว่านั้นมีความเสี่ยงสูงที่จะเสียชีวิตได้นะครับ!!” เจ้าหน้าที่พูดพลางออกแรงกดแขนของนานะโกะจนเธอร้องโอดครวญด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม
“อะไรกันครับคุณพยาบาล!! ไม่มีทางรักษาเลยเหรอ!!”
มิซึรุ แฟนหนุ่มของหญิงสาวโชคร้ายรวบมืออีกข้างของเธอขึ้นมากุมไว้แน่น ทั้งโคบายาชิผู้เป็นคนนอกและเจ้าหน้าที่พยาบาลผู้มีความรู้ความสามารถต่างก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เนื่องจากขาดแคลนอุปกรณ์การรักษา ถึงจะมีอุปกรณ์ในการปิดปากแผล แต่ขาดอุปกรณ์เจาะเลือดไป การฝืนปิดแผลโดยไม่ถ่ายเลือดก็ไม่ต่างอะไรจากปล่อยให้เธอเสียเลือดอย่างช้าๆ ไม่ห่างจากนั้นมีโคนันและเพื่อนๆของเขาที่ถูดกันออกจากพื้นที่เนื่องจากยังเป็นเด็ก ไม่เหมาะสมที่จะให้มาเห็นบาดแผลเหวอะหวะแบบนี้ ถึงโคนันจะมีสีหน้าครุ่นคิดต่างจากเด็กปกติก็ตาม แต่ก็เช่นกัน เด็กก็คือเด็ก ไม่มีทางช่วยอะไรได้ทั้งนั้น
...ถ้าฉันสามารถปฐมพยาบาลคนเจ็บแบบนี้ได้ คุณนานะโกะกับ มิซึรุก็คง... อีกอย่าง วันนี้วันปีใหม่แท้ๆ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย...
ตำรวจสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าร่างของผู้บาดเจ็บนั้นกำมือข้างขวาจนสั่น ไม่มีสิ่งที่เธอสามารถทำได้เช่นกัน ในสถานการณ์แบบนี้การเป็นตำรวจสืบสวนช่างไร้ประโยชน์ซะจริง เธอทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอความช่วยเหลือและแบกความเสี่ยงที่จะเสียชีวิตของผู้ป่วยไว้บนบ่า ยิ่งสิ้นหวีงเพียงใดมือก็ยิ่งสั่นเทาเท่านั้น
ทว่ามีมือข้างนึงซึ่งใหญ่กว่าและหยาบกร้านกว่า กุมมือเธอไว้แนบแน่น
“คุณซาโต้!! เป็นอะไรไปครับ ...คุณซาโต้!!”
เสียงชายหนุ่มเจ้าของฝ่ามือนั้นดังขึ้นจากข้างตัวเธอ น้ำเสียงดังลั่นของเขาทำให้เธอหลุดจากภวังค์
“ทาคางิคุง... คนร้าย... หาไม่เจอใช่มั้ย...” เสียงที่ถามขึ้นสั่นเครือเล็กน้อย
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาห่วงเรื่องนั้นสักหน่อยนี่ครับ!! ท่านสารวัตรกำลังจัดการกับคนร้ายอยู่ ส่วนเราต้องห่วงคนบาดเจ็บก่อน อีกอย่าง..."
“ผู้หมวดซาโต้คะ!!! ผู้หมวดซาโต้!!!!”
เสียงของรันตัดบทสนทนาของทั้งสอง
“เมื่อกี๊นี้ หมวดชิบะเรียกให้หมวดทาคางิไปที่ลานกลางสวนสาธารณะน่ะค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ” ชายหนุ่มถาม
“...เมื่อกี๊มีโรงพยาบาลแห่งหนึ่งติดต่อมาว่า มีเฮลิคอปเตอร์มาลงจอด ที่ข้างลำมีป้ายเขียนว่า Doctor-Heliน่ะค่ะ”
“Doctor-Heli เหรอ ...โอเค งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนละกัน!!”
ทาคางิปล่อยมือซาโต้แล้วออกตัววิ่งไปกับเด็กสาวที่เป็นผู้นำทาง มือที่กุมมือของตำรวจสาวปล่อยออกอย่างทันทีทันใดจนอีกฝ่ายเผลอชะงักเล็กน้อย ในขณะที่เธอที่ยืนมองสองคนนั้นวิ่งไป กลับเกิดความรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน
~*~
ความวุ่นวายโกลาหลเกิดขึ้นบริเวณจุดเกิดเหตุ นักท่องเที่ยวและประชาชนหลายคนรู้สึกตระหนก บ้างก็พูดคุยถึงเหตุการณ์ที่เกิดอย่างจริงจังปนหวาดกลัว บ้างก็พยายามมุงดูเหล่าพยาบาลและตำรวจในซุ้ม บ้างก็มท่าทีพยายามจะออกห่างจากจุดเกิดเหตุให้ได้มากที่สุด มีเพียงแต่เหล่าเด็กๆ 5 คนที่ได้แต่เฝ้ามองคนเหล่านั้นอย่างรำคาญใจ
“นี่ ...โคนันคุง”
“หือ?”
“...กลายเป็นเรื่องวุ่นวายไปแล้วเนอะ ทั้งที่เราเที่ยวงานปีใหม่แท้ๆ”
อายูมิ เด็กหญิงผู้ร่าเริงกล่าวขึ้น แต่สีหน้าของเธอดูหม่นลงไปเล็กน้อย
“แล้ว... ได้ความคืบหน้าอะไรรึยังคะ คุณนักสืบ?” ไฮบาระ เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงถามโคนันด้วยน้ำเสียงแซะการกระทำของเขา “ปกติหมอคงไม่เอามีดผ่าตัดมาไล่ฟันใครหรอกไม่ใช่เหรอ เว้นซะว่า หมอคนนั้นมีเบื้องหลังอะไรกับหญิงสาวคนนั้นอยู่...”
“ใช่... และไม่จำเป็นต้องเป็นหมอด้วยนะ คนที่สามารถนำมีดผ่าตัดมาใช้มีตั้งแต่หมอผ่าตัดซึ่งใช้เป็นอาชีพ หมอรักษาโรคทั่วไปไปจนถึงพยาบาลตำแหน่งเล็กๆ ที่สามารถเข้าออกห้องผ่าตัดหรือห้องเก็บอุปกรณ์ผ่าตัดได้เลยทีเดียว จริงๆก็อยากจะเข้าไปดูให้ได้มากกว่านี้ล่ะนะ แต่ติดที่ว่าผู้หญิงคนนี้อาการกำลังแย่ เราคงสืบอะไรไม่ได้นอกจากจะทำการพยาบาลเสร็จก่อนเนี่ยสิ...”
“ไม่ใช่คดีฆาตกรรมที่เธอชอบงั้นสินะ ...แต่เอาเถอะ อย่างที่ผู้หมวดทาคางิบอก อย่างไรก็ตามความปลอดภัยของผู้เสียหายก็สำคัญที่สุด”
“แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ความคืบหน้าอะไร...”
“เอ๋…..?”
เด็กชายดันแว่นให้กระชับแล้วพึมพำอะไรบางอย่างที่เด็กหญิงข้างๆกันนั้นไม่สามารถได้ยินชัด เพราะระหว่างที่เขาพูดนั้น มีเสียงของเครื่องยนต์บางอย่างเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆจนกลบเสียงพูดของเด็กชายทั้งหมด
“อ๊ะ ดูนั่นสิ มีเฮลิคอปเตอร์ด้วยล่ะ เสียงเกนตะร้องดังลั่นอย่างตื่นเต้น” เกนตะตะโกนเสียงดัง
“เท่จังเลยนะครับ Doctor Heli นี่นา”
“นี่ๆ มิตซึฮิโกะ ไอ้ด๊อกเตอร์เฮลินี่คืออะไรเหรอ”
เด็กๆ จ้องเฮลิคอปเตอร์ที่ลงจอดใจกลางสวนอย่างใจจดใจจ่อไม่แพ้กลุ่มญี่ปุ่นมุงโดยรอบ ทันทีที่ประตูเฮลิคอปเตอร์เปิดออก มีชายหนุ่มสวมชุดกั๊กสีน้ำเงินเข้ม หญิงสาวอายุใกล้เคียงกัน และชายวัยกลางคนกระโจนลงมาจากเบาะที่นั่งอย่างรวดเร็วและออกเดินด้วยความเร็วเหมือนกำลังจะออกวิ่ง ทาคางิกับชิบะที่รอรับพวกเขาเป็นผู้นำทางไปยังจุดพยาบาล และไม่รอช้า พวกเขาลงมือรักษาปฐมพยาบาลนานะโกะในทันที
“เอ คุณคุโรดะ แปลกจังนะครับที่เอาฮ.ขึ้นตอนกลางคืนด้วย” เจ้าหน้าที่พยาบาลรับเครื่องมือมาจากแพทย์ผู้มาเยือนด้วยมือและแขนที่แดงฉานด้วยเลือดทั้งหมด
“เอาเถอะ ชีพจรเป็นไงมั่งก่อนพวกเรามา”
ชายวัยกลางคนผู้ที่ถูกเรียกว่า คุโรดะ พูดคุยกับเจ้าหน้าที่พยาบาลซึ่งดูท่าจะเป็นคนรู้จักอย่างปกติ แต่มือทั้งสองจัดแจงอุปกรณ์อย่างรวดเร็วขัดกับการพูดเนิบๆของเขา
“ชีพจรลดต่ำลงเรื่อยๆ คาดว่าน่าจะใกล้ถึงขีดอันตรายแล้วครับ แล้วก็คนป่วยเสียเลือดไปจำนวนมากครับ ผมพยายามห้ามเลือดแต่ยังไม่สำเร็จครับ”
เจ้าหน้าที่ละมือของตนและปล่อยให้คุโรดะกับแพทย์หนุ่มสาวอีก2คนสำรวจบาดแผลเพื่อเตรียมการรักษา
“เข้าใจล่ะ ...เดี๋ยวคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงสองคนตรงนั้นช่วยออกไปด้วยนะครับ แล้วก็รบกวนหาอะไรมากันพื้นที่นี้หน่อยครับ ไม่แน่เราอาจต้องผ่าแขน”
มิซึรุ โคบายาชิและซาโต้ผู้ถูกกล่าวถึง รวมทั้งเจ้าหน้าที่พยาบาลและตำรวจหนุ่มผู้นำทางทั้งสองที่ยืนเฝ้าอยู่โดยรอบต่างทำสีหน้ากังวลใจ
“อะไรนะหมอ? ผ่าตัดตรงนี้เหรอ”
“ที่กล้ามเนื้อข้างในนี่มีปลายมีดขนาดเล็กมากหักฝังอยู่ ตอนที่คุณพยายามกดแผลปลายมีดนี้ก็ไปบาดกล้ามเนื้อกับเส้นเลือดบริเวณโดยรอบด้วย ทำให้เลือดไหลออกไม่หยุด ตอนแรกคงไม่ได้ดูน่ะสิ”
“อ๊ะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันคิดแต่จะต้องห้ามเลือด...” โคบายาชิโค้งหัวลงต่ำอย่างรวดเร็ว
...สมกับเป็นหมอมืออาชีพ มองปราดเดียวก็รู้แล้วเหรอเนี่ย... ผู้หมวดซาโต้มองชายคนนั้นอย่างประหลาดใจ
“เอาเถอะ ...พวกคุณสามคนกรุณาออกไปรอข้างนอกเถอะครับ ระหว่างผ่าตัดเราจำเป็นต้องใช้พื้นที่ ที่สำคัญคือผมไม่อยากให้พวกคุณเห็นภาพพวกนี้ด้วยล่ะนะ” คุโรดะออกคำสั่งกับลูกทีมของตน “...ไอซาวะ ปั๊มหัวใจ ดูอัตราชีพจร ...ชิราอิชิ เลือด200cc ซักประวัติด้วย”
ชายหนุ่มกับหญิงสาวขานรับพร้อมกันก่อนลงมืออย่างรวดเร็ว
...ชิราอิชิเหรอ ...รึว่า!?...
ทาคางิได้ยินแพทย์คนนั้นเรียกหญิงสาวก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาคิดอะไรบางอย่างพลางมองเธอที่กำลังซักถามรายละเอียดต่างๆจากมิซึรุซึ่งยังไม่ยอมเดินออกไปจากจุดพยาบาล จากนั้นเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินแยกตัวออกมาจากตัวคนไข้เพื่อมาหยิบอุปกรณ์เพิ่มเติม เขาจึงเดินเข้าไปยังตัวเธอเพื่อถามอะไรบางอย่าง
“น...นี่ ....เธอใช่... ชิราอิชิใช่มั้ย” เขาถามเธอซึ่งนั่งควานหาของในกล่องใส่อุปกรณ์
“ใช่คะ ...ทำไมเหรอคะ ...ตอนนี้ขอให้คุณออกจากจุดเกิดเหตุก่อนเถอะค่ะ จากนี้ไปเราจะเริ่มการผ่าตัดแล้ว”
หญิงสาวยังคงก้มหน้าไม่เงยขึ้นมา พอดีกับที่เขาพูดจบ เธอลุกเดินไปโดยในมือมีถุงเลือดเขียนว่า O-negative 200cc ไม่ได้หันกลับมาสบตาทาคางิเลยแม้แต่น้อย
อีกด้านหนึ่ง ซาโต้พาโคบายาชิออกห่างจากซุ้ม เนื่องจากเธอเริ่มหน้ามืด อาจเป็นเพราะกลิ่นคาวเลือดจากที่ซุ้มนั้นและจากที่หน้าตักของเธอ หรือเพราะเมื่อยล้าจากการช่วยปฐมพยาบาล
“นี่... ยูมิ มาช่วยฉันหน่อยสิ!! ยูมิ... นี่... อยู่ไหนเนี่ย”
เธอส่งเสียงเรียกเพื่อนสาวของตน แต่เท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ มองหันไปโดยรอบก็ไม่เจอเพื่อนสาวของตน แต่กลับเป็นชิบะที่ยืนเฝ้าอยู่แทน เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถาม
“ชิบะ... แล้วยูมิล่ะ ตามคุณชิราโทริกับสารวัตรไปที่กรมตำรวจเหรอ”
“ตอนนี้คุณชิราโทริกับท่านสารวัตรไปที่กรมตำรวจเพื่อแจ้งคดีทำร้ายร่างกาย เพื่อให้หน่วยงานที่กรมส่งคนมาช่วยเหลือน่ะครับ เพราะตอนนี้เหตุการณ์วุ่นวายไปหมดแล้ว ข่าวลือของคุณคนที่บาดเจ็บนั่นแพร่ไปไวมากครับ ...ส่วนคุณยูมิ ผมไม่แน่ใจแฮะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ขอบใจมากนะ”
...ยูมิอาจจะตามพวกเขาไปที่กรมฯก็ได้นะ... เพราะการที่จะประสานงานการจราจร แล้วก็เลือกเส้นทางที่เร็วที่สุดก็เป็นเรื่องถนัดของเขาอยู่แล้วด้วย... ซาโต้คิดพร้อมกับเริ่มมีอาการกระวนกระวาย
รัน โซโนโกะ และเด็กๆที่ได้แต่ยืนรออยู่ด้านนอก เมื่อเห็นซาโต้กับโคบายาชิเดินออกมาในสภาพอิดโรยจึงได้โอกาสเข้ามาสอบถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ผู้หมวดคะ ไปนั่งพักก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวพวกหนูจะไปซื้อเสื้อมาเปลี่ยนให้ค่ะ จะให้ผู้หมวดใส่เสื้อเปื้อนเลือดแบบนี้เที่ยวงานต่อก็คงไม่ได้สินะ ...อ๊ะ ..ไม่สิ ตอนนี้คุณผู้บาดเจ็บเป็นยังไงบ้างเหรอคะ”
ซาโต้ยกมือขึ้นมา ทำท่าบอกปัดและยิ้มให้เด็กสาว
“ไม่เป็นไรจ้ะรันจัง ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ...คนเป็นตำรวจก็แบบนี้แหละ ไม่เคยว่างเสมอถ้าไม่ใช่วันออกเวรอย่างช่วงปีใหม่นี่ เรื่องคนไข้น่ะ หมอพวกนั้นบอกว่าจะผ่าตัดน่ะ เห็นว่ามีเศษมีดหักอยู่ในแผล ...แต่นี่รันจัง คุณครูโคบายาชิเขาไม่ค่อยสบายอยู่น่ะ ช่วยไปดูเธอฉันหน่อยแล้วกันนะ”
“...ค่ะ”
เด็กสาวทั้งสองและเด็กๆเดินไปยังจุดที่โคบายาชินั่งพักอยู่ ส่วนเธอซึ่งชายเสื้อและกระโปรงมีรอยสีแดงที่ตอนนี้เริ่มดำเล็กน้อยยังคงออกเดินดูบริเวณโดยรอบ พร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง
...คนร้ายไม่น่าจะฟันจนเลือดตกยางออกขนาดนี้เพื่อชิงทรัพย์ แสดงว่าพวกนี้ไม่ใช่ทำร้ายร่างกายและชิงทรัพย์ธรรมดาหรอก แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นโดนฟันจนบาดเจ็บสาหัส แสดงว่า ผู้หญิงคนนั้นกับคนร้ายต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันแน่ๆ แต่เกี่ยวกันยังไงล่ะ
กระเป๋า...
มีด...
กระเป๋า...
...
ใช่แล้ว!! กระเป๋าไงล่ะ แสดงว่าในนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ รีบไปดูดีกว่า ...ป่านนี้ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว รีบสะสางให้เสร็จแล้วคาวน์ดาวน์ให้สนุกดีกว่า...
เวลาผ่านไปโดยไม่รอช้า เธอวิ่งตรงไปในซุ้มซึ่งมิซึรุยืนอยู่
โดยสวนกับทาคางิ และชิราอิชิที่เดินออกมาจากในซุ้มนั้นด้วยกัน...
ความคิดเห็น