มัชฌิมา คนเป็น

เนื้อเรื่อง

ในที่สุด วันนี้ ก็มาถึง                        คือวันซึ่ง ข้าล่วงลับ ดับสลาย
ไม่หัวเราะ ไม่ต้องเศร้า ไม่ต้องอาย         เพราะการตาย คือไปอย่าง ทางสายกลาง

   ไม่ต้องห่วง คำนึง ถึงวันหน้า               ไม่ต้องว้า วุ่นใจ ในวันหลัง
ไม่ต้องชอบ ไม่ต้องชิง ไม่ต้องชัง             คนที่ยัง ก็คือเจ้า ต้องเศร้าใจ

   อย่าเป็นห่วง ว่าข้าตาย ไปลำบาก          เจ้าต่างหาก มีห่วงอยู่ เจ้ารู้ไหม
เพราะไม่เดิน ทางสาย กลางอย่างควรไป   ถึงไม่ตาย ก็ไปได้ คิดให้ดี

   ทำตัวสูง เกินไป ก็ไร้เพื่อน                 ทำตัวต่ำ แปดเปื้อน สิ่งบัดสี
ก็ไร้คน สนใจ หรือใยดี                        มันอยู่ที่ เราวางตัว กันอย่างไร

   คนตระหนี เกินไป ก็ใกล้บ้า                เงินมันพา ขึ้นสวรรค์ ถึงชั้นไหน
คนจ่ายมาก ก็ยากจน  ตลอดไป               ยามป่วยไข้  เอาอะไร รักษาตัว

   คนทำงาน มากไป ไข้ถามถึง               พอป่วยจึง รู้ว่าพลาด ขาดเงาหัว
คนขี้เกียจ ก็ยากจน ขนขึ้นตัว                เที่ยวปล้นครัว  แย่งชิง ถูกยิงตาย

   คนทำนา อย่าล้าหลัง อย่างแต่ก่อน       อย่ามัวนอน รอฝน จนนาหาย
ส่วนนายทุน อย่าบีบ คั้นกันเกินไป           รูบ้างไหม เขาแช่งชัก ไม่รักเรา

   เป็นนายคน อย่าปล่อยตัว ให้ต่ำนัก      หรือวางศักดิ์ หยามเหยีด รังเกีจเขา 
เป็นลูกจ้าง อย่าปล่อยให้ นายข่มเอา       แต่อย่าตี เสมอเขา เราตกงาน

   เป้นพ่อแม่ ต้องเข้าใจ ในตัวลูก            ต้องคอยปลูก ฝังใจ ให้ออ่นหวาน
อย่ามัวแต่ สนใจ ในเรื่องงาน                 หรือตามใจ จนลูกหลาน มันเสียคน

   เราเป็นลูก ควรเข้าใจ ในพ่อแม่            อย่ามัวแต่ เที่ยวไป ทำไม่สน
ช่วยเหลืองาน ท่านบ้างนะ อย่าซุกซน    อีกทั้งปรน นิบัติ คอยพัดวี

   ถ้าทำได้ อย่างนี้ คงมีสุข                   อาจพ้นทุกข์ ทั้งที่ยัง ไม่เป็นผี
ไม่ต้องฆ่า ตัวตาย อายโลกีย์                 ต่อแต่นี้ ก็สบาย เพราะใจปลง

   ขออโห สิกรรม ที่ทำไว้                      อภัยให้ ผู้ล่วงลับ ดับเป็นผง
ฝากคำกลอน สอนสั่ง ผู้ยังคง                โลภโกรธหลง จงคิดใหม่ คงได้ดี

ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัว  แต่ก่อนตายกลัวเจ็บอ่ะ .
จะเอากลอนนี้ติดไว้หน้าหลุม
พอตายแล้วไปไหนมั่ง  จา..มา..เล่า..ให้..ฟัง..นะ..เหมียว