ขอเว้นไว้เพียงเพราะรัก

ลำดับตอนที่ #1 : 1

 ตอนที่1.. เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพยายามวิ่งและก็วิ่ง ให้ทันเข้าประตูโรงเรียนก่อนที่มันจะปิด ขาก็วิ่ง ตาก็จ้องดูเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินอย่างช้าๆ แต่ใจก็ลุ้นอยู่ไม่น้อยไม่อยากให้มันหยุดเดิน วิ่งมาถึงหน้าประตูกำลังจะก้าวเข้าไป ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาชนอย่างจัง

                โอ้ย.....เค้าลงไปบนพื้น

                โทษที ...โทษนะ เด็กผู้ชายคนั้นหันมาดูแต่เข้าพูดเพียงแค่โทษเฉยๆไม่ได้เข้ามาช่วยเลยมัวแต่รีบเข้าไปในโรงเรียน ระหว่างที่เค้าวิ่งไปสมุดก็เกิดตกลงจากมือโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว เค้าจึงรีบลุกขึ้นและเดินไปหยิบสมุดว่าดู มีชื่อที่หน้าปกสมุดว่า มาริโอ ชิน นักเรียนชั้นม.5/10

                ไอ้คนใจดำ...คอยดูเถอะนายได้พบกับความหายนะแน่ เค้าถือสมุดในมือกำจนสมุดม้วนเข้าหากันแต่จู่ๆนาฬิกาก็ดังขึ้น

                8.00 น. เฮ้ยสายแล้ว วันแรกของการเข้ามาเรียนที่นี้ก็ดูเหมือนว่ามันจะมีอะไรไม่ค่อยดี ต้องโดนบันทึกว่ามาสาย

                เออ..นี้เธอจะเข้าไหมโรงเรียนนะจะปิดแล้นะจ๊ะยังพูดไม่จบอาจารย์ฝ่ายปกครองก็โผล่มาจนได้ แต่ก็ยังมีอีกคนที่มาสายเหมือนกันเป็นเด็กผู้หญิงซะด้วยท่าทางแสบไม่น้อยกว่าฉันเลย

                เธอสองคนมานี้ซิ ว่าเหตุผลมาอัญชลี อาจารย์หันไปพูดกับเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่เธอกลับเอามือมาสะกิดเค้าให้ช่วยพูด ทีแรกเค้าก็งงๆเพราะไม่เคยรู้จักเค้ามาก่อนแต่พอมองดูเธอแล้วเหมือนกับจะร้องไห้ ฉันเลยเป็นไงเป็นกัน ช่วยก็ช่วยเผื่อว่าเราพึ่งเขาได้

หนูผิดเองค่ะ อาจารย์เธอชื่ออะไร ...อัญชลีมาสายก็เพราะหนูเองค่ะ เค้าออกรับแทน

เธอว่าอะไรนะ อาจารย์หันมาหาเค้าด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจและหันไปมองที่เธออีกครั้ง

                งั้นพวกเธอลงชื่อแล้วรีบไปเข้าห้องเรียน นี่อัญชลีฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะ เข้าอยู่ห้องเรียนกับเธอ...เออเขียนเสร็จแล้วก็ฝากชินไปไว้ที่ห้องครูล่ะกัน.. โล่งอกไปทีอาจารย์แค่ให้เราลงชื่อเฉยๆไม่ได้ทำโทษอะไร

                เธอชื่อ ...เค้าหันมาถามเค้าด้วยใบหน้าที่ท่าด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข หน้าตาของเธอน่ารักมากแต่ต่างกับไอ้คนใจดำ ที่ไม่รู้ว่าเรียนอยู่ในโรงเรียนนี้ได้ยังไง

                สุดที่รักพลอยมณี ชื่อเธอน่ารักจัง สุดที่รักเราชื่อ ข้าวฟาง เธอล่ะชื่ออะไร

                อ๋อ ฉันชื่อเค้ก

                หรอน่ากินจัง..น่ารักด้วย ข้าวฟางพูดว่าเค้กน่ารัก เค้กถึงกับหน้าแดงเพราะไม่เคยมีใครชมแบบนี้มาก่อน หลังจากที่ทำความรู้จักกันดีแล้ว ข้างฟางก็พาเค้กไปที่ห้องเรียน แต่ก่อนถึงห้องเรียน ข้าวฟางก็ไปเจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ท่าทางหน้าตาคุ้นมาก เฮ่ย..นายคนเมื่อเช้านี้ เค้กคิดในใจ ตาก็จ้องไปที่ชินจังอย่างเอาจริงเอาจัง เค้าเป็นคนสนิทกับอาจารย์ปกครองมาก แต่วันนี้เค้ามาสาย ทำไมไม่โดนอาจารย์ว่า เค้าหันมามองที่สมุดบันทึกมาสายประจำวัน ที่ข้าวฟางฝากไว้

                มาริโอ ชิน ม.5/10 เรียบร้อยคราวนี้แหละนายไม่รอดแน่ เค้กเขียนชื่อชินจังลงไปในสมุดอีกคน เพิ่มเป็นสามคนกับสมาชิกที่มาสาย เมื่อข้าวฟางเอาสมุดไปให้ชินจังแล้ว เราสองคนก็ไปที่ห้องเรียน เพื่อนๆในห้องต้อนรับและเป็นมิตรอย่างดี ทุกๆคนมีรอยยิ้มที่สดใสและจริงใจ ทำให้เค้กคิดถึงเพื่อนๆที่อยู่โรงเรียนเดิมเอามากๆ แต่พอได้มาอยู่ที่นี้ก็หายคิดถึงไปได้เยอะเลย และที่สำคัญได้ผ่านเหตุการณ์ที่สนุกไม่เคยโดนมาก่อนกับเพื่อนรักอย่างข้าวฟาง ที่มีนิสัยเหมือนกัน ชอบอะไรที่คล้ายๆกัน แต่ที่ข้าวฟางไม่ชอบก็คือการแก้แคนนั้นเอง ข้าวฟางเป็นเพื่อนที่ดีมาก พาเค้กไปดูชมรมต่างๆที่โรงเรียนจัดขึ้นและเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนข้าวฟางก็พาเค้กไปดูเธอชอบกีฬา ข้าวฟางเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลของโรงเรียน แต่เมื่อไปถึงสนามซ้อม ก็มีนักกีฬาที่เค้าเลิกเรียนก่อน มาเตรียมตัวก่อนแล้ว เค้กจึงไปนั่งรอที่ม้านั่งสนามดูเค้าซ้อมอย่างเอาจริงเอาจัง แต่เค้กไม่ชอบกีฬาแบบนี้หรอก  อย่างเค้กต้องเป็นพวกยูโด คาราเต้ เทควันโด้ กีฬาที่ใช้กำลังและศิลปะการป้องกันตัวและการใช้สมาธิในการเล่นเป็นสำคัญ เค้กนั่งรอข้าวฟางก็คิดอะไรมากมายจนข้าวฟางออกมาจากห้องแต่ตัว เธอเดินตรงมาที่เค้ก แต่มีชินจังตามมาด้วยในใบหน้าที่มีอะไรแอบแฝงอยู่  นี้เธอนะ..ชินจังตะโกน โดยที่หันมาทางเค้ก จนเค้กตกใจรีบลุกจากม้านั่งเดินไปจากตรงนั้น นี่เป็นความคิดที่เค้กคิดไว้ในใจอย่างวกวน แต่เค้กก็ยังนั่งบนม้านั่งเหมือนเดิม

                พี่ชินจังมีอะไรกับเค้กหรือเปล่าค่ะ ข้าวฟางเพื่อนที่แสนดี เข้าไปพูดคุยกับชินจังแทนเค้กที่เอาแต่นั่งจ้องไม่ละสายตา ข้าวฟางรู้ว่าเค้กโกรธชินจังมากเรื่องเมื่อเช้านี้ แล้วก็รู้แล้วว่าเค้กได้ทำอะไรไว้กับชินจัง  อ๋อ..เปล่าหรอกไม่มีอะไรก็แจะมาเตือนคนแถวนี้เองว่าให้ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน

                เออ..คนแถวนี้ก็ระวังตัวอยู่เสมอไม่เหมือนใครบางคนที่ใช้เส้นเอาตัวรอด เค้าเรียกว่าขี้ขลาดละมั้ง

                นี่เธอว่าฉันหรอ ชิงจังเริ่มโมโห

                เปล่า...สักหน่อยฉันไม่ได้ว่านายก็แค่ว่าคนขี้ขลาดไม่ใช่นายชินจังสักหน่อย จริงไหมข้าวฟางเค้กหันไปพูดกับข้าวฟางแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา เค้กกลัวจะเสียหน้าจึงขยิบตาส่งสัญญาณให้กับข้าวฟางเพื่อช่วยพูดบ้าง

                อ๋อ ..ใช่ค่ะพี่ชินจัง เค้กไม้ได้ว่าพี่ แค่ว่าคนเมื่อเช้านี้ ..เฮ่ยไม่ใช่ ใครก็ไม่รู้ข้าวฟางก็ไมรู้จัก

                คราวนี้เค้กรอดตัวไป ได้อย่างสบายเพราะ มีเพื่อนดีอย่างข้าวฟางช่วยพูดเค้กมองไปที่หน้าของชินจังตอนนี้ใบหน้าของเค้าเหมือนไก่ต้มก็ว่าได้ ยืนแข็งเหมือนตอไม้พูดอะไรไม่ออกสงสัยคงเจ็บใจน่าดู

                เออ...ว่าแต่เธอมีชมรมหรือยังละ ถามถึงเรื่องชมรมสำหรับเด็กใหม่

                ยัง...ทำไมจะเอาฉันเข้าชมรมนายหรอไม่ทราบ

ก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นคำตอบสั้นๆ ที่ออกมาจากปาก ของชินจัง ตอนนั้นไม่รู้ว่าใจมันเป็นอะไรเต้นแปลกๆ เหมือนกับจะมีสัญญาณบอกเตือนว่าอย่าเข้าใกล้นายคนนี้เหมือนกับเค้าเป็นตัวอันตราย ก่อนชินจังเดินจากไปเค้าได้ทิ้งรอยยิ้มปริศนาไว้ให้ทายเล่นๆที่มันค้างมาใจเค้กมาเกือบครึ่งตอนคือ ก่อนที่จะหลับไปในชั่วไม่กี่วินาที คงเหนื่อยกับการนั่งดูข้าวฟางซ้อมกีฬาและการเรียนในวันนี้หลังจากกลับจาโรงเรียนแยกกันกับข้าวฟาง พอมาถึงบ้านก็อาบน้ำ... กินข้าวแล้วก็ขึ้นนอนโดยเร็ว จนเผอหลับไปและฝันถึงชินจังที่ไล่ตัวเค้าเหมือนกำลังว่าจะทำอะไรบางอย่าง

อย่า...ช่วยด้วย...อย่าเข้ามานะ เสียงเค้กตะโกนสั่นบ้านจนทำให้พ่อกับแม่รีบตื่นขึ้นมาและวิ่งไปห้องของเค้ก

เค้กๆลูกเป็นไร เค้กเปิดประตูให้พ่อหน่อยสิลูก พ่อกับแม่ดูเหมือนจะตกใจสุดขีดที่เห็นลูกร้องสั่นบ้านกลัวเป็นอะไรไป

ค่ะ ... แม่เค้กไม่เป็นอะไรก็แค่ฝันเอง แม่กับพ่อไปนอนเถอะค่ะ เค้กพูดให้พ่อกับแม่สบายใจ

จ๊ะ...ไม่เป็นอะไรจริงๆนะลูก แม่ถามอีกครั้ง

อือ เค้กไม่เป็นอะไรจริงๆ หลังจากที่พ่อกับแม่กลับเข้าไปในห้องนอนแล้ว เค้กก็ทิ้งตัวลงนอนแต่ใจก็ยังกังวนอยู่เกี่ยวกับความฝัน ฝันถึงชินจังซะด้วยงานนี้คงมีเรื่องสนุกๆสำหรับวันใหม่แน่ๆ คิดไปคิดมาก็หลับอีกจนถึงรุ่งเช้าของวันใหม่