ss/hg Do u love me? (คุณจะรักผมไม)

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5

ณะ ห้องทำงานของสเนป ประมาณเวลา 9 โมงเศษ
" เพลียจัง เมื่อคืนมัวแต่คิดเรื่องเกรนเจอร์ จนไม่ได้นอนเลย ไปนอนสะหน่อยคงไม่เป็นยังไงวันนี้ก็ไม่มีสอนอยู่แล้ว" เขาตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอน แล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงจากนั้นเขาเอามือลูบไปตามหมอน ยิบขึ้นมาดม "เกรนเจอร์ทำไมเธอชั่งหอมอย่างนี่นะ"เขานำหมอนใบนั้นมากอดเหมือนเป็นหมอนข้าง กลิ่นของเธอที่ติดอยู่บนหมอนทำให้เขารู้สึกเหมือนได้กอดเธอ แล้วเขาได้หลับลง

เขาลืมตาขึ้น เขามองไปรอบมันเป็นสวนดอกไม้ที่เขากับลิลลี่เคยมาด้วยกัน "ไง เซฟ " แล้วหญิงสาวที่มีผมแดง ใส่ชุดขาวเอ่ยด้วยยิ้ม "ลิลลี่"เขารีบวิ่งไปกอดเธอด้วยความคิดถึงที่ร้นใจ "ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินลิลลี่ ขอโทษนะ เธอตายเพราะฉันแท้ๆ ฉัน....."  เขาเริ่มสะอืด "อย่าโทษตัวเองเลย เซฟ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอเป็นไงบ้างล่ะ"ลิลลี่เอ่ยถาม"ตั้งแต่เธอตายหัวใจฉันก็เหมือนได้ตายไปพร้อมกับเธอ ฉันทรมารมากเลยลิลลี่ ทรมารที่รักเธอ ทรามารที่เธอไม่รักฉัน และทรมารที่เธอตาย"เขาร้องไห้หนักขึ้น

"เซฟ ฉันว่าเธอได้เจอกันคนที่เธอจะรักได้แทนฉันแล้ว"  เขาเงยหน้ามองเธอ "ลิลลี่เธอหมายความว่าไง" "ก็สาวน้อยที่ชื่อ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ไง" เธอยิ้ม สเนปนิ่งไม่พูดอะไร "ฉันรู้นะ ว่าเธอชอบเขาอ่ะ ลองเปิดใจตัวเองสิ แล้วคราวนี้เธอจะไม่เสียใจกับอะไรอีกเลย" "ไม่! ฉันไม่ได้ชอบยัยนั้นสะหน่อย ฉันรักเธอต่างหากลิลลี่"เขาเถี่ยง "ไม่จริงหรอก ความรักของเธอที่ให้ฉันมันได้ตายไปพร้อมกันฉันแล้ว เซฟ คิดดีๆสิ ทุกเวลาที่เธออยู่กับเขา เธอมีความสุขรึเปล่า ความรู้สึกที่ดีใจที่ได้เห็นหน้าเขาไมล่ะ คิดสิเซฟ" เธอพูดพร้อมลูบผมสีดำของเขา เขานึกถึงภาพที่เขากับเฮอร์ไมโอนี่ที่มักจะเถี่ยวกับด้วนเรื่องไร้สาระ และรอยยิ้มของเธอที่ทำให้เขามีความสุข "ใช่ ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอเขา รู้สึกดีที่ได้แกล้งเธอเล่น มันมีความสุขจนฉันกลัวมันจะหายไป" สีหน้าเขาเศร้า "ไม่หรอก ฉันเชื่อนะว่า เขาต้องรักเธอบ้าง ไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้เธอแกล้งเขาเล่นจริงไมล่ะ"  

"แปลว่าฉันยังพอมีหวังใช่ไม"
"มีสิ อืม~ ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วนะเซฟ ขอให้เธอมีคว่มสุขกับรักครั้งใหม่ที่เธอจะไม่มีวันเสียเขา" เธอกำลังจะเดินจากไป แต่เขาเรียกเธอไว้ "ลิลลี่ ถึงฉันทรมารที่เธอรักพอตเตอร์ แต่ฉันไม่เคยเสียใจที่รักเธอนะ และฉันจะพยายามทำให้เขารักฉันให้ได้" เขายิ้มเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี //แบบว่ายิ้มจริงๆนะ ไม่ได้อมยิ้ม <<<คนเขียน   "ขอบใจนะ เซฟ โชคดีล่ะ"เธอยิ้มเขาแล้วโบกมือ จากนั้นเธอก็หายไป เขาได้ตื่นขึ้นก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว "ขอบใจนะ ลิลลี่" เขาลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่หน้าต่าง แล้วเขาก็ได้เห็น เฮอร์ไมโอนี่ กับเพื่อนเธออีก2คน เขาอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นเธอ

ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่
"เฮอร์ไมโอนี่ วันนี้เราไปแถวฮอกมี้ดกันนะวันนี้วันหยุดด้วย" แฮรี่ชวน
"ไปสิ ไป"เธอยิ้ม
"นายล่ะ รอนไปไม"
"ไม่อ่ะ ขี้เกียด" รอนเอ่ยอย่างไม่สนใจ
"ไม่อยากไป หรือ มีเดตกันแน่"แฮรี่ทำหน้าล้อเลียนเพื่อนหนุ่ม
"รอน นายมีแฟนแล้วหรอก ไม่น่าเชื่อ ใครอ่ะ ใครคือผู้โชคร้ายกันน้าา"เธองงอย่างมากเลย ว่าเพื่อนเธอแอบไปมีมีแฟนเมื่อไร
"ผู้โชคดีสิ ยังอ่ะ ยังไม่ได้เป็นแฟนกันแค่ดูๆกัน เธอชื่อเรเชล อยู่ปี3 บ้านเดียวกับเรานี่แหล่ะ>///<" เขาเอ่ยท่าทางเขาเขินนิดๆ
" แหม ชอบเด็กสะด้วยยินดีด้วยล่ะ" เธอตบไหล่เพื่อนอย่างยินดี
รอนไม่พูดไรแต่พยักหน้าแทน (_ _) (- -) (_ _) (- -) เ)้นการขอบคุณ
"งั้นเราไปกันเถอะ เฮอร์ไมโอนี่"เขาหันมองเธอยิ้มอย่างดีใจที่เขาได้มีโอกาสได้อยู่กับเธอแค่สองคน
" จ๊ะ ไปก่อนนะรอน" พอเธอพูดจบแฮรี่ก็จูงมือเธอไป 

แล้วก็ถึงแถวฮอกมี้ด 
"เฮอร์ไมโอนี่ เธออยากไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันพาไป?"
"อืม ฉันหิวแล้วล่ะ นี่ก็เที่ยงกว่าแล้วด้วย"เธอหันมายิ้มให้เขาก็จะมองไปรอบๆ
"ไง ไปร้านไม้กวาดสามอันกัน"และแล้วเขาก็พาเธอไปที่ร้าน

"ไงจ๊ะแฮรี่ ดีใจจังที่เจอเธอ จะทานอะไรดีล่ะ" มาดามโรสเมอร์ทา์ร์เอ่ยอย่างอารมณ์ดี
"สวัดดีคับ มาดาม ผมเอาสเต็ก2 ส่วนน้ำเอา น้ำผมไม้รวมล่ะกันคับ" เขาหันไปหาเธอเอ่ยถามว่า "เธอล่ะจะเอาน้ำไร"
"เอา น้ำแอบเปิ้ลแก้วนึงจ๊ะ"เธอเอ่ยอย่างอารมณ์ดีมากเลยที่ได้ออกมาเที่ยว
"งั้น รอสักครู่นะจ๊ะ" แล้วเจ้าของร้านก็เดินกลับไปทำตามออเดอร์
"เธอนี่ชอบน้ำแอบเปิ้ลจริงๆเลย" เขาอมยิ้ม
"แน่นอนอยู่แล้ว"
"ได้แล้วจ้า สเต็ก2 น้ำผมไม้รวม และน้ำแอบเปิ้ล"แล้วเจ้าของร้านก็เดินมาเสิร์ฟ
"ขอบคุณค่ะ/คับ^_^"
"เออ ขากลับเราแวะร้านฮันนี่ดุกส์กัน ซื้อขนมฝากรอนกันดีไม เฮอร์ไมโอนี่"
"เอาสิ เดี๋ยวรอนเขาเอา ว่าเที่ยวจนลืมเพื่อน  อิอิ" แปลกจังทำไมวันนี้เราอารมณ์ดีจังสงสัยเพราะได้ออกมาเที่ยวแน่ๆ หรือ เพราะเมื่อเช้าเราได้นั่งทานข้าวกับเขาน้าาาาา
แล้วทั้งคู่ก็นั่งทานสักพัก 
"อิ่มไม เฮอร์ไมโอนี่" "อิ่มแล้วจ๊ะ (^O^/)"
"ไป งั้นเราไปซื้อขนมกัน"

ถึงร้านฮันนี่ดุกส์กัน
"แฮรี่ดูสิ มีขนมเยอะเลย จะเอาไรไปฝากรอนดีน้าา เอาลูกอมทุกรส หรือ ชอกโกบอลดีล่ะ"เธอยิบทั้งสองอย่างขึ้นมาให้แฮรี่ดู
"อืม ฉันว่าซื้อทั้ง2อย่างเลยนี่แหล่ะ เธอว่าดีไม?"แฮรี่ถามให้เธออกความคิดเห็น
"ก็เอาสิ นี่รู้ไมฉันยังคิดเลยว่าซื้อไปแค่2จะพอสำหรับเขาหรอก555" เขา2คนหัวเราะมันเรื่องขำขันเลยที่เดียว "แค่2อย่างก็พอ จะได้ลดความตะกละของรอนบ้าง" แล้วทั้งคู่เดินไปจ่ายเงิน ใน ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังรอที่จะจ่ายเงินอยู๋นั้นแฮรี่เห็นร้านดอกไม้ เขาได้เกิดความคิดดีๆบ้างอย่าง "เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไปรอข้างนอกนะ" "ได้สิ"  แล้วแฮรี่ก็เดินไปที่ร้านดอกไม้ เขาได้ซื้อดอกกุหลาบสีชมพูมาดอกนึงหวังจะให้เฮอร์ไมโอนี่ เขาใส่ดอกกุหลาบไว้ในเสื้อเพื่อไม่เธอเห็น
"แฮรี่ เราจะกลับรึยังล่ะ นี่ ก็เกือบจะ6โมงแล้วนะ" เธอถามเพื่อหนุ่ม " อืม งั้นกลับกันเถอะ"เขายิ้มเขินนิดๆ

แล้วก็ถึงฮอกวอตส์  ณ โถงทางเดิน
"เออ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันมีอะไรจะให้เธออ่ะ"เขาทำท่างเขินกับสิ่งที่พูดออกไป
"อะไรหรอ อยากเห็นจัง" เธอหันไปยิ้มให้เขา ดูว่าเขาจะให้อะไรเธอ แล้วเขาก็ยิบดอกกุหลาบยืดให้เธอ " เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ได้โปรดเป็นแฟนกับฉันนะ" หน้าเขาแดงมากๆเลย
เธออึงไม่นึกว่าเพื่อนเธอจะชอบเธอ "คือ...ฉันชอบเธอมานานแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ ให้โอกาสฉันสักครั้งนะ" เขาอ้อนวอนเธอ ในเวลานั้นผู้คนส่วนมากจะอยู่ห้องโถงทำให้ทั้ง2ไม่สังเกตว่ามีใครเดินอยู่แถวนั้น และเขาก็ได้เห็นฉากสาบานรักทั้งที่เขาก็ไม่อยากเห็น
และแล้วคนที่หลบอยู่หลังเสาคือ.....


-------------------------
พวกคุณคิดว่าเป็นใครกัน?.....