ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4
เวลา 06.00 น. ของเช้าวันเสาร์ ที่ห้องนอนสเนป
" อืม~ ที่นี่ที่ไหน " ด้วยความงัวเงียที่พึ่งตื่น เธอพยายามมองไปรอบๆ "นี่ไม่ใช่ ห้องเรานิ หรือจะเป็นห้องของเขา" ห้องเขาดูเป็นระเบียบ เตียงที่ำด้วยไม้ชั้นดีที่เข้ากับห้องเป็นอย่างดี ที่นอนและผ้าห่มเป็นสีดำออกเทา ส่วนม่านเป็นสีขาว ถึงสีจะตัดกันแต่รู้ดีมากเลย "แล้วเขาอยู่ไหนเนี่ย"เธอพยายามมองหาเขาแต่ไม่เจอ เขาต้องอยู่ที่ห้องทำงานแน่ เธอตัดสินใจเดินออกจากห้องนอน แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ขเากำลังนั่งตรวจงานของนักเรียน สเนปได้ยินเสียงเปิดประตูเขาเงยหน้าดูแล้วพบเฮฮร์ไมโอนี่ จากนั้นหันกลับไปทำงานต่อ
"ตื่นแล้วหรอ เป็นไงหลับสบายไม"เขาเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าเธอ
"ค่ะ ขอบคุณที่สละเตียงนอนให้"เขาหยุดงานที่ทำแล้วเงยหน้ามองเธอ
"ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณจากเธอหรอก เพราะฉันแค่ไม่อยากถูกว่าเป็นอาจารย์ใจร้ายที่ปล่อยนักเรียนนอนอยู่ห้องอับๆนั้น"เขาเอ่ยเสียงเย็นชา เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างหมั่นไส้
"ยังไงหนูก็ต้องขอบคุณไม่ว่าคุณจะต้องการหรือไม่ หนูไม่สนใจ แต่ไม่อยากถูกว่าเป็นไร้มารยาทเท่านั้น"เธอกระชากเสียงใส่เขา
"ฉันดีใจนะที่เธอเรียนรู้การมีมารยาทกับเขาบ้าง"เขาเยาะเย้ย เธอหันหน้าของเขาอย่างไม่พอใจ "งั้นหนู ขอตัวกลับหอนะคะ จะได้ไม่อยูรกหูรกตาคุณ"
เธอรีบเดินไปที่ประตูขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังเกิดสงครามแน่ "เดี๋ยวสิ ไปอาบน้ำ ทานข้าวก่อนค่อยไปก็ได้ วันนี้เสาร์ไม่ม่ใครเขารีบตื่นกันหรอก" เธองงที่อยู่เขาเอ่ยปากชวนให้ทานข้าวกับเขา คงไม่มีใครเชื่อแน่ว่าคนอย่างศาอาจารย์สเนปจะชวนเด็กนักเรียนที่เขาเกียดที่สุดอย่างเธอ
"ไม่ล่ะคะ หนูไม่อยากรบกวนคุณไปม่กกว่านี้" เขาตบโต๊ะดัง ปัง! "ทำตามที่ฉันสั่ง ไปอาบน้ำและมาทานข้าวข้าวไป" เธอสะดุงเล็กน้อย"ก็ได้ค่ะ" เธอทำหน้าจ๋อย (ทำไมต้องดุด้วยTOT) "ห้องน้ำอยู่นั้น"เขาชี้ไปยังห้องน้ำ เธอรีบเดินไปอาบน้ำตามคำสั่งก่อนที่เขาจะดุเธออีก เขาที่มองตามเธอไปเอ่ยขึ้นอย่าๆงบ่น" เฮ้อ ถ้าว่าง่ายตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องดุหรอก แล้วนี้ทำไมฉันต้องอยากให้ยัยนั้นมานั่งทานข้าวด้วย ฉันเกลียดเธอไม่ใช่รึไง แต่..ทำไมใจฉันถึงคิดถึงแต่เธอกัน ไม่เข้่าใจเลย ไม่เข้าใจจริงๆ"เขากุมขมับอย่างไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาเองแล้วเขาตัดสินใจลุกไปเตรียมอาหารให้เธอกับเขา
"อืม~ สบายตัวจัง" เฮอร์ไมโอนี่ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเอ่ยขึ้น สเนปหันไปหาต้นเสียงแล้วเขาก็ตกตลึงในสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เห็นไรน้ำที่เกาะอยู่ตามเลือนผมสีน้ำตาลอมแดง แก้มที่มีสีอมชมพู เรียวปากบางที่รับกับใบหน้่าเรียวสวยของเธอ ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของเขาที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
(ทำไมเธอ สวยขนาดนั้น สวยเหลือเกิน แบบไม่มีที่ติเลย) ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนตกอยู่ภวังของความ....รัก
"ศาอาจารย์คะ ศาอาจารย์"เสียงเของดึงสติเขากลับมา "มีอะไร" เขาเอ่ยเสียงตกใจเล็กน้อย พยายามที่จะควบคุมไม่ให้เสียงเขาสั้น "คุณเป็นไรรึเล่า หนูเรียกคุณตั้งหลายครั้ง คุณก็ไม่ตอบ ไม่สบายต้องไหนค่ะ" เธอมองหน้าเขาดูว่าเขาไม่สบายตรงไหนรึเปล่า เขาหลบหน้าเธอแล้วพูดว่า "เปล่าไม่ได้เป็นไร อย่าสนใจเลยทานข้าวเถอะ" (ให้ตายสินี่ฉันคิดอะไร ทำไมใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน) เขาหลับตาพยายามสะลัดความคิดบ้าๆออกจากหัว
"นี่มัน..."เธฮเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วมองไปยังโต๊ะอาหาร มีออมเล็ต ขนมปังปิ้งทาแยมสตอเบอร์รี่ สลัดผลไม้ และสุกท้ายน้ำแอปเปิ้ลทุกอย่างเป็นของชอบของเธฮทั้งนั้น
"มีอะไรหรอ" เขาหันไปหาเธอ
"เปล่าคะ แค่แปลกใจคือทุกอย่างเป็นของโปรดหนูล่ะคะ" เธอเอ่ยอย่างแปลกใจแกมดีใจนิดๆ "งั้นหรอ"เขาอมยิ้มเล็กน้อยแล้วกลับมาหน้านิ่งเหมือนเดิม เธอลงมือทานออมเล็ต "อืม อร่อยจัง"เธอพูดแล้วทันไปยิ้มให้เขาเหมือนเด็กที่ได้ของเล่น "ก็ดี"เขาเอ่ยแค่นั้น ลึกๆแล้วเขาอดดีใจไม่ได้ที่เธอบอกว่าอาหารที่เขาอร่อยและรอยยิ้มสดใสของเธอ (ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้เธอยิ้มให้ฉันแค่คนเดียว) พอทั้งคู๋ทานเสร็จก็เป็นเวลา 7 โมงเศษเเล้ว เฮอร์ไมโอนี่มองนาฬิกาคิดว่าถึงเวลากลับหอแล้ว "ศาอาจารย์ค่ะ หนูขอกลับหอก่อนนะคะขอบคุณสำหรับอาหารมันอร่ิอย มากเลย" เขามองเธอที่เดินจากไป รู้สึกเสียดายถ้ามีเวลาอยู่กับเธออีกนิดก็คงดี....
" อืม~ ที่นี่ที่ไหน " ด้วยความงัวเงียที่พึ่งตื่น เธอพยายามมองไปรอบๆ "นี่ไม่ใช่ ห้องเรานิ หรือจะเป็นห้องของเขา" ห้องเขาดูเป็นระเบียบ เตียงที่ำด้วยไม้ชั้นดีที่เข้ากับห้องเป็นอย่างดี ที่นอนและผ้าห่มเป็นสีดำออกเทา ส่วนม่านเป็นสีขาว ถึงสีจะตัดกันแต่รู้ดีมากเลย "แล้วเขาอยู่ไหนเนี่ย"เธอพยายามมองหาเขาแต่ไม่เจอ เขาต้องอยู่ที่ห้องทำงานแน่ เธอตัดสินใจเดินออกจากห้องนอน แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ขเากำลังนั่งตรวจงานของนักเรียน สเนปได้ยินเสียงเปิดประตูเขาเงยหน้าดูแล้วพบเฮฮร์ไมโอนี่ จากนั้นหันกลับไปทำงานต่อ
"ตื่นแล้วหรอ เป็นไงหลับสบายไม"เขาเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าเธอ
"ค่ะ ขอบคุณที่สละเตียงนอนให้"เขาหยุดงานที่ทำแล้วเงยหน้ามองเธอ
"ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณจากเธอหรอก เพราะฉันแค่ไม่อยากถูกว่าเป็นอาจารย์ใจร้ายที่ปล่อยนักเรียนนอนอยู่ห้องอับๆนั้น"เขาเอ่ยเสียงเย็นชา เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างหมั่นไส้
"ยังไงหนูก็ต้องขอบคุณไม่ว่าคุณจะต้องการหรือไม่ หนูไม่สนใจ แต่ไม่อยากถูกว่าเป็นไร้มารยาทเท่านั้น"เธอกระชากเสียงใส่เขา
"ฉันดีใจนะที่เธอเรียนรู้การมีมารยาทกับเขาบ้าง"เขาเยาะเย้ย เธอหันหน้าของเขาอย่างไม่พอใจ "งั้นหนู ขอตัวกลับหอนะคะ จะได้ไม่อยูรกหูรกตาคุณ"
เธอรีบเดินไปที่ประตูขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังเกิดสงครามแน่ "เดี๋ยวสิ ไปอาบน้ำ ทานข้าวก่อนค่อยไปก็ได้ วันนี้เสาร์ไม่ม่ใครเขารีบตื่นกันหรอก" เธองงที่อยู่เขาเอ่ยปากชวนให้ทานข้าวกับเขา คงไม่มีใครเชื่อแน่ว่าคนอย่างศาอาจารย์สเนปจะชวนเด็กนักเรียนที่เขาเกียดที่สุดอย่างเธอ
"ไม่ล่ะคะ หนูไม่อยากรบกวนคุณไปม่กกว่านี้" เขาตบโต๊ะดัง ปัง! "ทำตามที่ฉันสั่ง ไปอาบน้ำและมาทานข้าวข้าวไป" เธอสะดุงเล็กน้อย"ก็ได้ค่ะ" เธอทำหน้าจ๋อย (ทำไมต้องดุด้วยTOT) "ห้องน้ำอยู่นั้น"เขาชี้ไปยังห้องน้ำ เธอรีบเดินไปอาบน้ำตามคำสั่งก่อนที่เขาจะดุเธออีก เขาที่มองตามเธอไปเอ่ยขึ้นอย่าๆงบ่น" เฮ้อ ถ้าว่าง่ายตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องดุหรอก แล้วนี้ทำไมฉันต้องอยากให้ยัยนั้นมานั่งทานข้าวด้วย ฉันเกลียดเธอไม่ใช่รึไง แต่..ทำไมใจฉันถึงคิดถึงแต่เธอกัน ไม่เข้่าใจเลย ไม่เข้าใจจริงๆ"เขากุมขมับอย่างไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาเองแล้วเขาตัดสินใจลุกไปเตรียมอาหารให้เธอกับเขา
"อืม~ สบายตัวจัง" เฮอร์ไมโอนี่ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเอ่ยขึ้น สเนปหันไปหาต้นเสียงแล้วเขาก็ตกตลึงในสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เห็นไรน้ำที่เกาะอยู่ตามเลือนผมสีน้ำตาลอมแดง แก้มที่มีสีอมชมพู เรียวปากบางที่รับกับใบหน้่าเรียวสวยของเธอ ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของเขาที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
(ทำไมเธอ สวยขนาดนั้น สวยเหลือเกิน แบบไม่มีที่ติเลย) ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนตกอยู่ภวังของความ....รัก
"ศาอาจารย์คะ ศาอาจารย์"เสียงเของดึงสติเขากลับมา "มีอะไร" เขาเอ่ยเสียงตกใจเล็กน้อย พยายามที่จะควบคุมไม่ให้เสียงเขาสั้น "คุณเป็นไรรึเล่า หนูเรียกคุณตั้งหลายครั้ง คุณก็ไม่ตอบ ไม่สบายต้องไหนค่ะ" เธอมองหน้าเขาดูว่าเขาไม่สบายตรงไหนรึเปล่า เขาหลบหน้าเธอแล้วพูดว่า "เปล่าไม่ได้เป็นไร อย่าสนใจเลยทานข้าวเถอะ" (ให้ตายสินี่ฉันคิดอะไร ทำไมใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน) เขาหลับตาพยายามสะลัดความคิดบ้าๆออกจากหัว
"นี่มัน..."เธฮเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วมองไปยังโต๊ะอาหาร มีออมเล็ต ขนมปังปิ้งทาแยมสตอเบอร์รี่ สลัดผลไม้ และสุกท้ายน้ำแอปเปิ้ลทุกอย่างเป็นของชอบของเธฮทั้งนั้น
"มีอะไรหรอ" เขาหันไปหาเธอ
"เปล่าคะ แค่แปลกใจคือทุกอย่างเป็นของโปรดหนูล่ะคะ" เธอเอ่ยอย่างแปลกใจแกมดีใจนิดๆ "งั้นหรอ"เขาอมยิ้มเล็กน้อยแล้วกลับมาหน้านิ่งเหมือนเดิม เธอลงมือทานออมเล็ต "อืม อร่อยจัง"เธอพูดแล้วทันไปยิ้มให้เขาเหมือนเด็กที่ได้ของเล่น "ก็ดี"เขาเอ่ยแค่นั้น ลึกๆแล้วเขาอดดีใจไม่ได้ที่เธอบอกว่าอาหารที่เขาอร่อยและรอยยิ้มสดใสของเธอ (ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้เธอยิ้มให้ฉันแค่คนเดียว) พอทั้งคู๋ทานเสร็จก็เป็นเวลา 7 โมงเศษเเล้ว เฮอร์ไมโอนี่มองนาฬิกาคิดว่าถึงเวลากลับหอแล้ว "ศาอาจารย์ค่ะ หนูขอกลับหอก่อนนะคะขอบคุณสำหรับอาหารมันอร่ิอย มากเลย" เขามองเธอที่เดินจากไป รู้สึกเสียดายถ้ามีเวลาอยู่กับเธออีกนิดก็คงดี....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น