ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3
แล้วก็ถึงเวลา 19.00 น.ซึ่งเป็นเวลาที่เหมือนกับตกนรกของเฮอร์ไมโอนี่ เธอยืนอยู่หน้าห้องทำงานของสเนป
"เฮ้อ นี่เราต้องถูกกักบริเวณกับเขาจริงๆหรอเนี่ย โอ๊ยทำไงดีอ่ะไม่กล้าเข้าไปอ่าา ไงดีๆ เราไม่น่าทำงั้นไปเลย TOT อือ อือ " เธอเริ่มสติแตกแล้ว///ทำไมตอนแรกทำเป็นใจกล้านักล่ะ -_-
"ไม่ได้ๆ เราต้องใจกล้าไว้ เฮอร์ไมโอนี่ เธอต้องไม่กลัว เขาไม่ฆ่าเธอหรอน่า" เธอทำท่าฮึดสู้ ยกมือขึ้นเคราะประตูอย่างกล้าๆกลัวๆ ก๊อกๆๆๆ แต่ก็ไม่เสียงตอบกลับมา
"ทำไมไม่มีเสียงตอบกลับอ่ะ เขาไม่อยู่รึไง " ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูนั้นเอง ก็มีเสียงจากข้างหลัง
"นั้นเธอ กำลังจะทำอะไร"สเนปเอ่ยเสียงดุ มองเธออย่างไม่พอใจ
เธอตกใจมากที่อยู่ๆสเนปก็มายืนอยู่ข้างหลังเธอ
"คือหนู..หนูเคราะประตูแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบแล้วว่าจะเปิดเข้าไปดู" เธออธิบายแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟัง
"ไม่มีมารยาท เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับเธอก็ต้องรู้สิว่าไม่มีใคร หรือเธอเป็นฉลาดแต่ในหนังสือ แต่ใช้ความคิดไม่เป็น"เขาพูดกระแทกเสียงอย่างไม่พอใจ
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ ฉันแค่กำลังจะเปิด แต่ยังไม่ได้เปิดสักหน่อย ทำไมต้องว่ากันแรงด้วย"เธอมองหน้าเขาอย่างหาเรื่อง เหมือนเธอไปทำอะไรผิดหนักหนา ต้องโกธรขนาดนั้น
"เธอใช้คำพูดต่ำๆกับฉันสองครั้งแล้วนะคุณเกรนเจอร์"เขาพูดเบาแต่ก็เหมือนกับภูเขาไฟที่จะระเบิดเมื่อไรก็ได้
"นั้นก็เพราะคุณ....."
"แล้วเธอจะยืนอยู่ข้างนอกอีกนานไม เข้ามาสิ" เขาตัดบท เพราะไม่อยากมายืนเถี่ยงกับเธอ
เธอรีบเดินเข้ามาในห้องเขา ก่อนที่จะมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
"ทำไมไม่พอใจรึไง ที่ต้องมาอยู่กับฉัน ใช่สิ ฉันไม่ใช่คุณพอตเตอร์สุดที่รักของเธอนิ"เขาพูดเสียงหมั่นไส้
"หนูขอบอกไว้ก่อนเลยนะ หนูกับแฮรี่เป็นแค่เพื่อนกันทำไมคุณต้องคอยหาเรื่องเขาด้วย เขาไปทำอะไรให้คุณนัก"เธอพูดอย่างไม่พอใจเพราะไม่ชอบที่มีใครมีว่าเพื่อนเธอ
"แค่เพื่อน!! เธอแน่ใจว่าแค่เพื่อน เห็นกอดกันกลมไม่เกรงใจชาวบ้านที่ต้องมาเห็นภาพบาดตา(โดยเฉพาะเขา) ฉันก็นึกว่าเธอสองคนมีความสัมพันธ์ุกันลึกซึ้งสะอีก"เขากระชากเสียงอย่างโมโหแค่เขานึกถึงสิ่งที่เขาเห็นก็แทบจะบ้า
"หนูพูดไปแล้ว คุณไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ แล้วอีกอย่างหนูกับแฮรี่จะคบมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ"เธอรู้สึกเสียใจที่เขาคิดว่าเธอคบกับแฮรี่
"นี่ คุณเกรนจเอร์ "เขากระชากแขนเธออย่างจนตัวเธอปะทะกับอกของเขา เขามองเธอพยายามจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้มันระเบิด เธอพยายามที่จะสะลัดมือเขา แต่ก็ไม่ยอมหลุด
"นี่ปล่อยหนูสะทีสิ แล้วที่คุณกักบริเวณฉันเพราะจะถามเรื่องงี่เง่าพันธ์นี่หรอ!!!"พอเธอพูดทำให้เขาตั้งสติได้แล้วปล่อยมือเธอ เธอลูบข้อมือที่เต็มได้ด้วยรอยแดงที่เกิดจากแรงบีดของเขา
" หน้าที่ของเธอ อยู่นั้น ช่วยทำความสะอาดห้องหนังสือหน่อย"เขาพูดให้เสียงเป็นปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ เขามองหน้าเธอสักพักแล้วตัดสินใจจะไปทำงานต่อ แต่เขาจะเดินผ่านเธอไป เธอกับถอยหลังมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ สายตานั้นทำให้เขาหงุดหงิด เพราะคิดว่าเธอรังเกลียดเขา
"ไม่ได้ห่วง ฉันไม่คิดจะแตะต้องเธออีก" แล้วเขาก็ปิดประตูดัง ปัง!!! อย่างระบายอารมณ์
"เป็นไรของเขา เรายังไม่ได้พูออะไรแท้ๆ โกธรอะไร" เธอบ่นอย่างไม่เข้าใจ
จากนั้นเธอก็ลงมือทำความสะอาด "โอ๊ย ห้องรกจริงๆเลย แต่ก็ก็นะหนังสือน่าอ่านเยอะจัง สงสัยเขาคงเป็นพวกชอบอ่านหนังสือเหมือนเราแน่" เธายิ้งอย่างดีใจที่อย่างน้อยๆเธอกับเขาก็มีอะไรเหมือนกัน"นั้น หนังสือปรุงยาชั้นสูงนิ อยากอ่านจัง อืม~ ทำความสะอาดเสร็จก่อน ค่อยอ่านก็ได้" เธอขับร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
ณ ที่ห้องทำงานของสเนป
เขานั่งกุมขมับควบคุมอารมณ์อยู่ "เกรนเจอร์ เธอทำให้ฉันแทบบ้า ที่เห็นเธอกับมันกอดกัน นี่เป็นเกิดขึ้นอะไรกับเราเนี่ย ไม่ฉันไม่ได้ชอบเธอ เกรนเจอร์ ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันจะรักคือลิลลี่เท่านั้น"เขานั่งนิงสักพัก ถึงค่อยตรวจงานของนักเรียน
จนเวลาผ่านไปพอสมควร ตอนนี้เป็นเวลา 4ทุ่มกว่าแล้ว เขาตัดสินใจไปได้หาเธอที่ห้องหนังสือ
เขาเคาะประตูสองสามครั้ง เขาเลยเปิดประตูเข้าไปเห็นเธอฟุบหน้าอยู่บนหนังสือเขา เขามองไปรอบๆห้อง"อืม โอ้ เกรนเจอร์นี่เธอท่าทางจะชอบทำความสะอาดมากล่ะสิ สะอาดไปหมดเลย"เขาเดินไปหาหญิงสาวแล้วเอามือลูบหัวเธอสายตาของเขาดูได้ยากว่าเขากำลังคิดไรอยู่
"คงเหนื่อยสินะ ขอบใจ อืม พอเธอหลับดูน่ารักดีกว่าตอนเธอตื่นสะอีก" เขาลูบผมสีน้ำตาลไปพางพูดไปพาง เขารู้สึกเหมือนดั่งมนตร์สะกด เขาค่อยๆโน้มตัวลงมาจนปลายจมูกเกือบจะแตะแก้มสีชมพูเลือน แต่เขาต้องสะงักเมื่อเขาไปเห็นข้อมือเธอที่มีรอยแดงที่เิกิดจากมือของเขา เขารู้สึกผิดที่เขาทำลงไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ "ขอโทษนะ ที่ทำเธอเจ็บ" เขาอุ้มเธอไปห้องนอนของเขาก่อนขะวางเธอบนเตียงอย่างเบามือ แล้วเดินไปที่ตู้ยายิบตลับยาครีมมาทาที่ข้อมือเธอสักพักรอยแดงก็หายไป เขาเอามือลูบผมเธออีก จากนั้นเดินกลับที่ห้องทำงาน
-----------------------------------------------------------
ขอบคุณนะคับ ที่มาดู ผมจะพยายามจะแต่งให้ดีที่สุดนะคับ
"เฮ้อ นี่เราต้องถูกกักบริเวณกับเขาจริงๆหรอเนี่ย โอ๊ยทำไงดีอ่ะไม่กล้าเข้าไปอ่าา ไงดีๆ เราไม่น่าทำงั้นไปเลย TOT อือ อือ " เธอเริ่มสติแตกแล้ว///ทำไมตอนแรกทำเป็นใจกล้านักล่ะ -_-
"ไม่ได้ๆ เราต้องใจกล้าไว้ เฮอร์ไมโอนี่ เธอต้องไม่กลัว เขาไม่ฆ่าเธอหรอน่า" เธอทำท่าฮึดสู้ ยกมือขึ้นเคราะประตูอย่างกล้าๆกลัวๆ ก๊อกๆๆๆ แต่ก็ไม่เสียงตอบกลับมา
"ทำไมไม่มีเสียงตอบกลับอ่ะ เขาไม่อยู่รึไง " ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูนั้นเอง ก็มีเสียงจากข้างหลัง
"นั้นเธอ กำลังจะทำอะไร"สเนปเอ่ยเสียงดุ มองเธออย่างไม่พอใจ
เธอตกใจมากที่อยู่ๆสเนปก็มายืนอยู่ข้างหลังเธอ
"คือหนู..หนูเคราะประตูแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบแล้วว่าจะเปิดเข้าไปดู" เธออธิบายแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟัง
"ไม่มีมารยาท เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับเธอก็ต้องรู้สิว่าไม่มีใคร หรือเธอเป็นฉลาดแต่ในหนังสือ แต่ใช้ความคิดไม่เป็น"เขาพูดกระแทกเสียงอย่างไม่พอใจ
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ ฉันแค่กำลังจะเปิด แต่ยังไม่ได้เปิดสักหน่อย ทำไมต้องว่ากันแรงด้วย"เธอมองหน้าเขาอย่างหาเรื่อง เหมือนเธอไปทำอะไรผิดหนักหนา ต้องโกธรขนาดนั้น
"เธอใช้คำพูดต่ำๆกับฉันสองครั้งแล้วนะคุณเกรนเจอร์"เขาพูดเบาแต่ก็เหมือนกับภูเขาไฟที่จะระเบิดเมื่อไรก็ได้
"นั้นก็เพราะคุณ....."
"แล้วเธอจะยืนอยู่ข้างนอกอีกนานไม เข้ามาสิ" เขาตัดบท เพราะไม่อยากมายืนเถี่ยงกับเธอ
เธอรีบเดินเข้ามาในห้องเขา ก่อนที่จะมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
"ทำไมไม่พอใจรึไง ที่ต้องมาอยู่กับฉัน ใช่สิ ฉันไม่ใช่คุณพอตเตอร์สุดที่รักของเธอนิ"เขาพูดเสียงหมั่นไส้
"หนูขอบอกไว้ก่อนเลยนะ หนูกับแฮรี่เป็นแค่เพื่อนกันทำไมคุณต้องคอยหาเรื่องเขาด้วย เขาไปทำอะไรให้คุณนัก"เธอพูดอย่างไม่พอใจเพราะไม่ชอบที่มีใครมีว่าเพื่อนเธอ
"แค่เพื่อน!! เธอแน่ใจว่าแค่เพื่อน เห็นกอดกันกลมไม่เกรงใจชาวบ้านที่ต้องมาเห็นภาพบาดตา(โดยเฉพาะเขา) ฉันก็นึกว่าเธอสองคนมีความสัมพันธ์ุกันลึกซึ้งสะอีก"เขากระชากเสียงอย่างโมโหแค่เขานึกถึงสิ่งที่เขาเห็นก็แทบจะบ้า
"หนูพูดไปแล้ว คุณไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ แล้วอีกอย่างหนูกับแฮรี่จะคบมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ"เธอรู้สึกเสียใจที่เขาคิดว่าเธอคบกับแฮรี่
"นี่ คุณเกรนจเอร์ "เขากระชากแขนเธออย่างจนตัวเธอปะทะกับอกของเขา เขามองเธอพยายามจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้มันระเบิด เธอพยายามที่จะสะลัดมือเขา แต่ก็ไม่ยอมหลุด
"นี่ปล่อยหนูสะทีสิ แล้วที่คุณกักบริเวณฉันเพราะจะถามเรื่องงี่เง่าพันธ์นี่หรอ!!!"พอเธอพูดทำให้เขาตั้งสติได้แล้วปล่อยมือเธอ เธอลูบข้อมือที่เต็มได้ด้วยรอยแดงที่เกิดจากแรงบีดของเขา
" หน้าที่ของเธอ อยู่นั้น ช่วยทำความสะอาดห้องหนังสือหน่อย"เขาพูดให้เสียงเป็นปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ เขามองหน้าเธอสักพักแล้วตัดสินใจจะไปทำงานต่อ แต่เขาจะเดินผ่านเธอไป เธอกับถอยหลังมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ สายตานั้นทำให้เขาหงุดหงิด เพราะคิดว่าเธอรังเกลียดเขา
"ไม่ได้ห่วง ฉันไม่คิดจะแตะต้องเธออีก" แล้วเขาก็ปิดประตูดัง ปัง!!! อย่างระบายอารมณ์
"เป็นไรของเขา เรายังไม่ได้พูออะไรแท้ๆ โกธรอะไร" เธอบ่นอย่างไม่เข้าใจ
จากนั้นเธอก็ลงมือทำความสะอาด "โอ๊ย ห้องรกจริงๆเลย แต่ก็ก็นะหนังสือน่าอ่านเยอะจัง สงสัยเขาคงเป็นพวกชอบอ่านหนังสือเหมือนเราแน่" เธายิ้งอย่างดีใจที่อย่างน้อยๆเธอกับเขาก็มีอะไรเหมือนกัน"นั้น หนังสือปรุงยาชั้นสูงนิ อยากอ่านจัง อืม~ ทำความสะอาดเสร็จก่อน ค่อยอ่านก็ได้" เธอขับร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
ณ ที่ห้องทำงานของสเนป
เขานั่งกุมขมับควบคุมอารมณ์อยู่ "เกรนเจอร์ เธอทำให้ฉันแทบบ้า ที่เห็นเธอกับมันกอดกัน นี่เป็นเกิดขึ้นอะไรกับเราเนี่ย ไม่ฉันไม่ได้ชอบเธอ เกรนเจอร์ ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันจะรักคือลิลลี่เท่านั้น"เขานั่งนิงสักพัก ถึงค่อยตรวจงานของนักเรียน
จนเวลาผ่านไปพอสมควร ตอนนี้เป็นเวลา 4ทุ่มกว่าแล้ว เขาตัดสินใจไปได้หาเธอที่ห้องหนังสือ
เขาเคาะประตูสองสามครั้ง เขาเลยเปิดประตูเข้าไปเห็นเธอฟุบหน้าอยู่บนหนังสือเขา เขามองไปรอบๆห้อง"อืม โอ้ เกรนเจอร์นี่เธอท่าทางจะชอบทำความสะอาดมากล่ะสิ สะอาดไปหมดเลย"เขาเดินไปหาหญิงสาวแล้วเอามือลูบหัวเธอสายตาของเขาดูได้ยากว่าเขากำลังคิดไรอยู่
"คงเหนื่อยสินะ ขอบใจ อืม พอเธอหลับดูน่ารักดีกว่าตอนเธอตื่นสะอีก" เขาลูบผมสีน้ำตาลไปพางพูดไปพาง เขารู้สึกเหมือนดั่งมนตร์สะกด เขาค่อยๆโน้มตัวลงมาจนปลายจมูกเกือบจะแตะแก้มสีชมพูเลือน แต่เขาต้องสะงักเมื่อเขาไปเห็นข้อมือเธอที่มีรอยแดงที่เิกิดจากมือของเขา เขารู้สึกผิดที่เขาทำลงไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ "ขอโทษนะ ที่ทำเธอเจ็บ" เขาอุ้มเธอไปห้องนอนของเขาก่อนขะวางเธอบนเตียงอย่างเบามือ แล้วเดินไปที่ตู้ยายิบตลับยาครีมมาทาที่ข้อมือเธอสักพักรอยแดงก็หายไป เขาเอามือลูบผมเธออีก จากนั้นเดินกลับที่ห้องทำงาน
-----------------------------------------------------------
ขอบคุณนะคับ ที่มาดู ผมจะพยายามจะแต่งให้ดีที่สุดนะคับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น