ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 100%
ณ วันแรกของการเปีดเรียนที่ห้องประชุม
"ไง เฮอร์ไมโอนี่" แฮรี่ที่เดินมาพอกับรอนเอ่ยถามเพื่อนสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ
"ไงแฮรี่ ไงรอน ทำไมพวกนายมาช้านักล่ะนีี่ใกล้เวลาอาหารแล้วนะ"หญิงสาวเอ่ยถาม
"ก็รอนล่ะสิปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น กว่าจะลุกจากเตียงได้ทำฉันเหนื่อยแทบแย่" แฮรี่อดบ่นไม่ได้
"แหม สายนิดสายหน่อยจะเป็นไรไป" รอนทำท่าไม่ใส่ใจ
"นายก็สายตลอดนั้นแหล่ะ " เพื่อนเขาเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน
เจอแบบนี้รอนถึงกับพูดไม่ออก แฮรี่เห็นรอนทำหน้าแบบบอกไม่ถูกพูดไม่ออกเลยอดขำไม่ได้
"555 นายก็ตื่นให้เช้ากว่านี้ก็คงไม่ถูกตั้งฉายาว่าคุณชายสายเสมอหรอก5555"
"พอเลยทั้งคู้เลิกล้อฉันสักที"-*- รอนยิ่งโกธร แฮรี่ยิ่งขำใหญ่เลย//แฮรี่โรคจิตไปแล้ว<<คนเขียน
"5555 น้ำตาจะไหล 55 เหนื่อยเลย เฮอร์ไมโอนี่วันนี้เรามีเรียนไรบ้าง"
"แฮรรีบเปลี่ยนเรื่องเลยนะ" -*- รอนมองอย่างหงุดหงิด
"เออ มีเรียนวิชาแปลงร่างกับศาอาจารย์มักกอนากัล บ่ายเรียนวิชาปรุงยา" หญิงสาวถอนหายใจเนื่องจากยิ่งเรียนชั้นสูงวิชาเรียนยิ่งน้อย
"วิชาแปลงร่างยังพอว่าแต่ไอ้วิชาปรุงยาทำไมต้องมาเรียนไอ้.....(กรุณาเติมคำในช่องว่าง)นั้นด้วย" รอนบนอย่างไม่มีอะไรจะเสีย
"เอาน่ารอน รีบกินแล้วรีบไปเรียนดีกว่า คือฉันไม่อยากสายเพราะนายอีก" แฮรี่ว่า
"รู้แล้วน่า" รอนยิมขนมปังตรงหน้ามาสวาปาม
"รอน! นายจะกินเหมือนชาวบ้านไม่ได้รึไง กินยังกะตายอดตายอยาก"เฮอร์ไมโอนี่มองเพื่อนหนุ่มอย่างเอื่อมระอา
"ขี้บนจริง แม่หนอนหนังสือ" รอนบ่น
"ว่าไงนะ! นายจอมตะกละ" เสียงเธอเดือดแบบสุดๆเลย//ช่างน่ากลัวจริง - - <<คนเขียน
"นี่!..." แฮรี่เอ่ยขัดก่อนที่รอนจะพูดอะไร
"พอ พอเลยเธอ 2 คนเลิกทะเลาะกันสักที" แฮรี่ถึงกับกุมขมับ
"ก็หมอนี่/ก็ยัยนี่.."
"หยุด" แฮรี่ยกมือขึ้นห้าม"พวกเธอทำฉันปวดหัว จะขยันทะเลาะกับถึงไหนฮะ รอน เฮอร์ไมโอนี่" แฮรี่มองเพื่อนทั้ง 2 อย่างสุดจะทน
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน "เชอะ"(_- )/( -_)
"เฮ้อ พวกเธอนี่ จริงๆเลยน่า" แฮรี่ส่ายหน้าอมยิ้มกับท่าทีของเพื่อนเขา
"แล้วนี่ กินเสร็จยัง จะได้ไปเรียนกันสะที"เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"อืมๆ เสร็จแล้ว ไปยังล่ะรอน "
"ไปสิๆ" รอนรีบยัดขนมปังใส่ปาก เพื่อนเขาถึงกับส่ายหน้าอย่างระอาที่สุด
"นี่ ไม่ไปรึไง ยืนเฉยอยู่ได้" รอนพูดพร้อมขนมปังเต็มปาก
"รอน นายนี่น่า"
"ช่างเถอะ เฮอร์ไมโอนี่"
แล้วทั้ง3ก็เดินออกจากห้องประชุม ไปยัง ณะ ห้องเรียนของเขา
------------------------------------------------------------------------------------------------
นี่เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่ง ผมยอมรับแต่งไม่ดี แต่ผมอยากจะทำในตอนที่ผมยังโอกาสได้ทำ ใครก็ตามที่ได้อ่านเรื่องขอขอบคุณเป็นอย่างสูงที่สละเวลามาอ่าน และอยากจะให้ทุกช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยครับ
ขอบคุณมากคับ
"ไง เฮอร์ไมโอนี่" แฮรี่ที่เดินมาพอกับรอนเอ่ยถามเพื่อนสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ
"ไงแฮรี่ ไงรอน ทำไมพวกนายมาช้านักล่ะนีี่ใกล้เวลาอาหารแล้วนะ"หญิงสาวเอ่ยถาม
"ก็รอนล่ะสิปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น กว่าจะลุกจากเตียงได้ทำฉันเหนื่อยแทบแย่" แฮรี่อดบ่นไม่ได้
"แหม สายนิดสายหน่อยจะเป็นไรไป" รอนทำท่าไม่ใส่ใจ
"นายก็สายตลอดนั้นแหล่ะ " เพื่อนเขาเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน
เจอแบบนี้รอนถึงกับพูดไม่ออก แฮรี่เห็นรอนทำหน้าแบบบอกไม่ถูกพูดไม่ออกเลยอดขำไม่ได้
"555 นายก็ตื่นให้เช้ากว่านี้ก็คงไม่ถูกตั้งฉายาว่าคุณชายสายเสมอหรอก5555"
"พอเลยทั้งคู้เลิกล้อฉันสักที"-*- รอนยิ่งโกธร แฮรี่ยิ่งขำใหญ่เลย//แฮรี่โรคจิตไปแล้ว<<คนเขียน
"5555 น้ำตาจะไหล 55 เหนื่อยเลย เฮอร์ไมโอนี่วันนี้เรามีเรียนไรบ้าง"
"แฮรรีบเปลี่ยนเรื่องเลยนะ" -*- รอนมองอย่างหงุดหงิด
"เออ มีเรียนวิชาแปลงร่างกับศาอาจารย์มักกอนากัล บ่ายเรียนวิชาปรุงยา" หญิงสาวถอนหายใจเนื่องจากยิ่งเรียนชั้นสูงวิชาเรียนยิ่งน้อย
"วิชาแปลงร่างยังพอว่าแต่ไอ้วิชาปรุงยาทำไมต้องมาเรียนไอ้.....(กรุณาเติมคำในช่องว่าง)นั้นด้วย" รอนบนอย่างไม่มีอะไรจะเสีย
"เอาน่ารอน รีบกินแล้วรีบไปเรียนดีกว่า คือฉันไม่อยากสายเพราะนายอีก" แฮรี่ว่า
"รู้แล้วน่า" รอนยิมขนมปังตรงหน้ามาสวาปาม
"รอน! นายจะกินเหมือนชาวบ้านไม่ได้รึไง กินยังกะตายอดตายอยาก"เฮอร์ไมโอนี่มองเพื่อนหนุ่มอย่างเอื่อมระอา
"ขี้บนจริง แม่หนอนหนังสือ" รอนบ่น
"ว่าไงนะ! นายจอมตะกละ" เสียงเธอเดือดแบบสุดๆเลย//ช่างน่ากลัวจริง - - <<คนเขียน
"นี่!..." แฮรี่เอ่ยขัดก่อนที่รอนจะพูดอะไร
"พอ พอเลยเธอ 2 คนเลิกทะเลาะกันสักที" แฮรี่ถึงกับกุมขมับ
"ก็หมอนี่/ก็ยัยนี่.."
"หยุด" แฮรี่ยกมือขึ้นห้าม"พวกเธอทำฉันปวดหัว จะขยันทะเลาะกับถึงไหนฮะ รอน เฮอร์ไมโอนี่" แฮรี่มองเพื่อนทั้ง 2 อย่างสุดจะทน
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน "เชอะ"(_- )/( -_)
"เฮ้อ พวกเธอนี่ จริงๆเลยน่า" แฮรี่ส่ายหน้าอมยิ้มกับท่าทีของเพื่อนเขา
"แล้วนี่ กินเสร็จยัง จะได้ไปเรียนกันสะที"เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"อืมๆ เสร็จแล้ว ไปยังล่ะรอน "
"ไปสิๆ" รอนรีบยัดขนมปังใส่ปาก เพื่อนเขาถึงกับส่ายหน้าอย่างระอาที่สุด
"นี่ ไม่ไปรึไง ยืนเฉยอยู่ได้" รอนพูดพร้อมขนมปังเต็มปาก
"รอน นายนี่น่า"
"ช่างเถอะ เฮอร์ไมโอนี่"
แล้วทั้ง3ก็เดินออกจากห้องประชุม ไปยัง ณะ ห้องเรียนของเขา
------------------------------------------------------------------------------------------------
นี่เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่ง ผมยอมรับแต่งไม่ดี แต่ผมอยากจะทำในตอนที่ผมยังโอกาสได้ทำ ใครก็ตามที่ได้อ่านเรื่องขอขอบคุณเป็นอย่างสูงที่สละเวลามาอ่าน และอยากจะให้ทุกช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยครับ
ขอบคุณมากคับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น