Hi LoVe ..สวัสดีความรัก.. [HUNHAN] *เคะเรื่องนี้ท้องได้

INTRO

“เสี่ยวลู่ ตื่นได้แล้วสายแล้ว” เสียงปลุกอันคุ้นเคย ทำให้เสี่ยวลู่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าที่ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่

“ฮะ ตื่นแล้วฮะ” เสี่ยวลู่ตะโกนออกไป ก่อนจะค่อยยันกายลุกออกจากเตียง เดินผ่านกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เจ้าตัวเก็บตั้งแต่เมื่อวานไปทางห้องน้ำโดยไม่เหลียวมามอง

.

.

.

“อ้าวๆ ทำหน้าให้ดีๆหน่อยสิ จะไปเรียนเมืองนอกเมืองนาทั้งที ทำหน้าอย่างกับจะไปเอาผัวน่ะ” เสี่ยว เฉิงหว่า พี่สาวสุดแซ่บของลู่หานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องชายตัวดีเดินลงมาจากชั้นบน

“ลู่ยังไม่ได้ว่าอะไรให้พี่เลยนะ ตัวเองไม่สวยแล้วมาอิจฉาน้องเหอะ” เสี่ยวลู่พูดอย่างหมั่นไส้พี่สาวตนเอง

“ไอ่น้องนี่  ปากน่ะปาก ไปอยู่นู้นไม่มีใครคอยโอ๋แล้วนะจ้ะ” เฉิงหว่าพูดแขวะน้องตัวเอง

“ลู่ก็ไม่เคยให้พี่โอ๋ป่ะ” ลู่หานไม่ยอมแพ้ เถียงกลับขณะเดินมานั่งตรงข้ามเฉิงหว่า

“แกมันเด็กติดแม่ จะไปอยู่ได้สักกี่น้ำห๊า!” เฉิงหว่าพูดพลางหยิบตะเกียบเตรียมเปิดศึกกับน้องชายตัวเอง

“ลู่จะเอาใบเรียนจบมาให้พี่ดูเลยเหอะ!” ลู่หานไม่ยอมแพ้หยิบตะเกียบมากำแน่น เตรียมพร้อมเข้าสู่สนาม

“แกล้งกันเป็นเด็กๆไปได้ เฉิงหว่าก็ น้องจะไปอยู่ไกลก็ยังมาแกล้งอีก ให้ตายเถอะลูกคนนี้” เสี่ยว ลี่นา ผู้เป็นแม่ที่ทำหน้าที่ยกอาหารเข้ามาเป็นผู้ห้ามทัพถึงกับบ่น

“ก็ลู่มันแกล้งหว่าอ่า” เฉิงหว่าหันไปออดอ้อนแม่

“พี่แกล้งลู่ก่อนเหอะ” ลู่หานไม่วายเถียงกลับ

“เห้อ ลูกคนนี้ไม่ยอมใครเลยจริงๆ” ลี่นาได้แต่บ่นเบาๆ ก่อนที่อาหารบนโต๊ะจะถูกจัดการโดยลูกตัวดีทั้งสอง.

ตอนนี้ลู่หานนั่งบนเครื่องแล้ว และเครื่องกำลังเคลื่อนตัวอยู่บนฟ้า ร่างเล็กหลับตาลง หลังจากที่ผ่านการรบบนโต๊ะอาหารเมื่อเช้า เขาก็เก็บของเพื่อเตรียมตัว คิดแล้วก็คิดถึงเสียงแขวะของพี่สาวจริงๆ

เขากำลังเดินทางไปประเทศเกาหลี เนื่องจากเขาสอบชิงทุนที่โรงเรียนโพยึนกวา โรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังอันดับต้นๆ ของประเทศเกาหลี โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่มีหอพักนักเรียนอยู่ด้านใน เป็นโรงเรียนที่ค่าเทอมแพงเว่อร์มากเลยล่ะ เขาไม่อยากรบกวนเงินทางบ้าน เขาจึงสอบชิงทุนเพื่อลดค่าใช้จ่าย

สาเหตุหลักๆไม่ได้ต้องการที่จะเรียนที่ดีๆแพงๆหรูๆหรอกนะ ถ้าไม่จำเป็นลู่หานไม่อยากไกลบ้านด้วยซ้ำ จากเมืองจีนมาเกาหลี ไม่ใกล้เลยนะ

เขามาตามหาพ่อ ถึงแม้ว่าความหวังจะริบหรี่สำหรับเด็กเกรด10ที่มาตามหาพ่อโดยตัวคนเดียวก็ตาม เขารู้แค่ว่าพ่อยังอยู่ในเกาหลี แค่นั้น

.

.

.

.

เท้าเล็กเหยียบลงบนพื้นฟุตบาตร ที่มีผู้คนมากมายเดินขวักไขว่มากมายจนลายตาไปหมด เสียงผู้คนพูดคุยกันดังกระหึ่มรอบด้านของลู่หานทำให้คนตัวเล็กสับสนไปชั่วขณะ

ปึก! ตุบ!

คนตัวเล็กล้มไปอย่างจัง เพราะถูกชนอย่างแรงจากด้านหลัง

“อ่า หัวเข่าฉัน” ลู่หานร้องซี๊ดเบาๆเมื่อเข่าเล็กที่กระแทกเข้ากับพื้นปูนอย่างแรงทำให้มีเลือดและแผลถลอกนิดหน่อย แต่ก็แสบใช่เล่น

“โอ๊ะ! ขอโทษครับ พอดีผมรีบเลยเดินไม่ระวัง เป็นอะไรหรือปล่าวครับ” เสียงนุ่มละมุนเอ่ยออกมาหลังจากคนตัวเล็กล้มลงไปนั่งจุมปุกอยู่บนพื้น

“อ่า ไม่เป็นไรครับ ผมก็เดินไม่ระวังเหมือนกัน” ลู่หานโค้งหัวให้เป็นการขอโทษจากใจจริง

“มานี่ครับ ไปนั่งตรงนั้นก่อนนะครับ ผมพอมียา” เสียงนุ่มยังคงเอื้อนเอ่ยออกมา คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้าปัดเศษฝุ่นออกจากร่างกาย

“ผมว่ามันคงเป็นการรบ..”

“ไม่รบกวนหรอกครับ ไปเถอะครับ ผมไม่อยากรู้สึกผิดกว่านี้” เจ้าของเสียงนุ่มเอ่ยออกมาอีกครั้งน้ำเสียงนั้นแสดงถึงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจนจนทำให้คนตัวเล็กต้องยอมลุกขึ้น

“ล.. ละ..เลย์” คนตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นมาเจอกับใบหน้าหวานที่กำลังยิ้มให้กับเขาจนแก้มบุ๋ม ถึงกับกระโดดกอดคอโดยลืมความเจ็บที่เข่าไปชั่วขณะ

เลย์ หรือ จาง อี้ชิง เพื่อนสมัยประถมของลู่หาน ทั้งคู่สนิทกันมากเพราะบ้านอยู่ซอยเดียวกัน แต่ก็ต้องจากกันเพราะเลย์มาสอบเข้าโรงเรียนที่เกาหลีตั้งแต่ม.ต้น ทำให้เลย์และลู่หานได้เจอกันเพียงปีละสองครั้งเท่านั้น คือ ช่วงปิดเทอมที่ปิดเพียง2สัปดาห์เท่านั้น ซึ่งบางปี อี้ชิงก็อาจไม่กลับบ้านด้วย

“ฮ่ะๆๆๆ ฮ่าๆๆ นี่ดีใจเว่อร์ไปมั้ย” เลย์พูดพลางกอดตอบท่ามกลางผู้คนขวักไขว่มากมายที่มองภาพน่ารักๆนั่นจนอดยิ้มตามไม่ได้

“โอ๋ๆๆ เจ็บมั้ยไปนั่งตรงนั้นดีกว่า” เลย์พูดพลางค่อยๆพยุงคนตัวเล็กที่ยิ้มจนแก้มแทบปริมานั่งตรงเก้าอี้ได้สำเร็จ

“เจ็บนิดหน่อยน่ะ แค่ถลอก” ลู่หานพูดพลางยิ้มหวานให้อย่างน่ารัก

“ต้องทำความสะอาดสักหน่อยนะ”เลย์พูดพลางหยิบกระเป๋าเป้ด้านหลังมาเปิด หยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมา

“ขอโทษด้วยนะ ฉันนี่เดินไม่ระวังเลย มัวแต่มองหานายเลยไม่ทันดูคนตัวเตี้ยด้านหน้า ฮ่าๆๆๆ” เลย์หัวเราะพลางทำแผลให้ลู่หาน แสบไม่ใช่เล่นเลยนะนั่น

“เตี้ยที่ไหน ฉันแค่สูงน้อยกว่าเกณฑ์นิดเดียว” ลู่หานพูดพลางเบะปากอย่างน่ารัก

“โอเครฉันไม่เถียงนายแล้วก็ได้ ไปกันเถอะ”

“ไปไหนอ่ะ” ลู่หานเอียงคอมองอย่างสงสัย

“แล้วนายจะอยู่ตรงนี้หรอ ก็ไปหอพักกับฉันไง” เลย์พูดพลางจูงมือลู่หานที่เดินกระเพลกเล็กน้อยให้เดินตามไป

บรรยากาศเย็นๆ แสงแดดสีส้มอ่อนๆปกคลุมทั่วเมืองโซล ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังเร่งรีบแต่งตัวนั้นหาสนใจไม่ วันนี้เขาไปสายอีกแล้ว เซฮุนบ่นในใจพลางหยิบเนคไทค์ที่เทาหม่นมาผูกอย่างรวดเร็ว มือขาวจัดหยิบเสื้อสูทที่พาดกับเก้าอี้หนังชั้นดีขึ้นมาสวมใส่ พลางหยิบแว่นกันแดดสีชายี่ห้อดังราคาเฉียดล้านขึ้นมาสวม นิ้วเรียวดันแว่นให้พอดีกับสันดั้ง ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะเดินไปหยิบรองเท้าหนังยี่ห้อดีจากตู้เก็บรองเท้าออกมาสวมก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจรถยนต์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานมาอย่างรวดเร็ว ร่างสูงเปิดประตูห้องพลางวิ่งไปทางลิฟต์อย่างไม่กลัวผมที่ถูกเซ็ทมาอย่างดีเสียทรงแม้แต่น้อยโดยไม่ลืมหันไปกำชับชายบอร์ดี้การ์ดชุดดำสองคนที่อยู่หน้าห้อง ให้ตรวจความเรียบร้อยอย่างดี โอเซฮุนกำลังรีบ ใช่ เขารีบ รีบมากเลยด้วย เนื่องจากวันนี้เขามีนัดประชุมหุ้นส่วนบริษัทแทนผู้เป็นบิดาที่ติดธุระสำคัญต่างประเทศ ธุระสำคัญจนบินกลับมาประชุมไม่ได้ที่ว่าก็หนีไม่พ้นฮันนีมูนกับผู้เป็นมารดาของเขาหากบิดาของเขาเร่งกลับกลางคันคงไม่พ้นทำให้มารดาของเขาปรี๊ดแตกแน่ ดังนั้นความซวยจึงตกมาเป็นของผู้เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างโอเซฮุนที่กำลังรีบอย่างสุดชีวิต เพราะว่าหุ้นส่วนที่จะมาประชุมในวันนี้เป็นหุ้นส่วนรายใหญ่มีหน้ามีตาในสังคมหากเขาไปช้าแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวก็อาจจะถูกพวกคนรวยเขม่นเอาได้ ที่เขาต้องรีบขนาดนี้เพราะพ่อของเขาเพิ่งโทรมาบอกเมื่อครึ่งชม.ที่แล้ว ตอนที่เขากำลังนอนเอกขเนกอยู่บนเตียงและตอนนี้ประชุมกำลังจะเริ่มขึ้นอีก10นาทีข้างหน้านี้แล้ว ขายาวเร่งก้าวเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ มือขาวรีบกดรีโมทปลดล็อครถก่อนจะขึ้นไปนั่งพลางรีบออกรถโดยเร็วแบบไม่สนใครหน้าไหนทั้งสิ้น เพราะตอนนี้โอเซฮุนกำลังจะเป็นบ้า!