ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อย่าท้าทายฉัน
“นับาวหล่อนส่ศิลปะยัย่ะ” ไั้นที่ำลัเอาภาพวาออมาถามเธอ
“ยัฝา้วย” นับาวยื่นภาพวาอเธอให้ไั้น
“ว้าว สวยัเลยนับาว!” น้ำฝนมอภาพวาอทุุ่หลาบอเธอ
“อบเหรอ? รวแล้ว็เอาไปสิ” นับาวถามน้ำฝน เพราะเธอรู้ว่าเพื่อนนนี้่อน้าอบานศิลปะมาๆ และอบสะสมภาพสวยามเอาไว้
“ีๆ!” น้ำฝนมอภาพอย่าหลใหล
“เบื่อพวนี้!” ไั้นระิบับไ้ฝุ่น
“ออไป!” ไ้ฝุ่นันใบหน้าที่ถูแ่แ้มอน้อายฝาแฝออไป
“ทำไมย่ะ! อนเ็ๆ มึยัอบใหู้หอมให้ออยู่เลย!” ไั้นเบ้หน้าอย่าเสียอเสียใใส่พี่ายัวเอ
“หยุพู!” ไ้ฝุ่นพูเสียเย็น
“ไม่หยุๆ” ทั้สอทะเลาะันไปมา น้ำฝนและนับาวนั่มอห่าๆ แม้สอนนี้ะทะเลาะและวนประสาทันบ่อย แ่พวเา็เป็นห่วันมาเ่นัน
.
.
“นับาวืนนี้เอัน!” ไ้ฝุ่นและไั้นโบมือให้หิสาวที่ำลัะับรถ
“โอเ!” นับาวพยัหน้าให้ ่อนะับรถรไปที่บ้านอเธอ
วันนี้ไ้ฝุ่นและไั้นะไปเที่ยว้วย แ่น้ำฝนิธุระที่บ้านึอไปับพวเธอ
เมื่อถึบ้านนับาว็อรถเธอเห็นรถอผู้ายนนั้นอยู่้วย” ลับมาแล้วรึไ?” นับาวมอเล็น้อย่อนะเินเ้าบ้าน
“ะ…ุหนู!?” รีาิเรียเธออย่าเลิ่ลั่ พ่อบ้านวัยลานเินมาหาล้ายอย่าะพูอะไรบาอย่า
“มีอะไรเหรอะ ลุาิ?” นับาวถามอย่าสสัย แ่เธอิว่าน่าะเี่ยวับเาแน่ๆ
“ุผู้าย…” รีาิยัพูไม่บ็มีเสียหัวเราะอผู้หิัึ้นภายในบ้านหลัให่
นับาวเินเ้าไปทันที มือบาำสายระเป๋าแน่นเธอเยเือนแล้วใ่ไหมว่าห้ามพาผู้หิเ้ามาในบ้านอเธอ ทำไมผู้ายนนี้เยฟั!
“อ๊ะ…นั้นลูสาวุเมารึเปล่าะ!?” แป้หอมหิสาวร่าอรรที่ำลัเ้นรำอย่ายั่วยวนสะุ้เล็น้อยับนที่เ้ามา
เธอเินไปนั่ัอายวัยลานอย่าเย้ายวน่อนเอ่ยถามเสียเบา หน้าออเธอบเบียแนแร่อเา
“อ้าว…นับาวมาแล้วเหรอลู!” เมาทำหน้าใ แ่นับาวรู้ีว่านนนี้ำลัท้าทายเธอ
“หนูบอแล้วใ่ไหม…ว่าห้ามเอาผู้หิเ้ามาในบ้าน!” นับาวะโนใส่เา
“แ่แป้หอมแ่ะมาอยู่สอสามวันเอนะลู อย่าใแบเลย” เมาโอบอผู้หิในแนแน่น
“หนูนับาว น้าออาศัย้วยนะ” แป้หอมเอนร่าอย่าอ่อนแอ ่อนหันมาพูับนับาวเสียอ่อน
“หึ! ออไป!” นับาวี้มือไปที่ประู
“นับาวลู…” เมายัพูไม่บแันที่้าประับ็ลอยมา้าๆ
เพล้!!
เมาสะุ้เามอนับาวอย่าทำอะไรไม่ถู ใบหน้าอายวัยลานูสลใเล็น้อย
แป้หอมเห็นแบบนี้็เรียวามเห็นใทันที “อึ…ุเมา…ทำไมหนูนับาวถึรัเีย แป้หอมแบบนี้ะ แป้หอมผิอะไร?”
เมามอหิสาวที่ร้อไห้ในอ้อมอเล็น้อยใบหน้าหนาวที่เ็มไป้วยหยาน้ำาทำให้ผู้นสสารไ้่ายๆ
“นับาวลูไม่วร้าวร้าวแบบนี้!” เมาะอลูสาวทันที
นับาวมอูายที่เป็นพ่ออย่าเย็นา่อนะหยิบปืนในระเป๋าออมาี้ไปที่ทั้สอ
“อย่าท้าทายัน!” นับาวพูเสียเย็นา
“นับาว!” เมามวิ้ว แ่นับาวเห็นว่าทันทีที่เธอับปืนออมา แววาอายนนี้สั่นระริอย่าื่นเ้นและพอใ
“รี๊!! ุเมาน่าลัวัเลย่ะ!” แป้หอมัวสั่นในอ้อมอเมา
นับาวไม่อยาเสียเวลาอี เธอเินไประาผมแป้หอมและลาออไปทันที
“รี๊ ุเมา่วยแป้หอม้วย!!” แป้หอมิ้นไปิ้นมาแ่สู้แรนับาวไม่ไ้
ัวเธอถูลาไปามพื้นและไม่มีใรเ้ามา่วยเธอสัน
“นับาวลูอย่าทำแบบนี้!” เมาเินามมาแม้เาะพูแบบนั้น แ่็ไม่มีทีท่าะ่วยแป้หอมแม้แ่น้อย
ุบ!!
นับาวเหวี่ยร่าผู้หิในมือออาบ้านอย่าแร “อย่าทำแบบนี้อี! ่อไปะเป็นุที่ถูโยนแบบนี้! “นับาวหันมาพูับายวัยลานอย่าเย็นา
่อนะเินาไป เมามอามหลัลูสาว ไม่มีใรรู้ว่าเาิอะไรอยู่
“อึ ุเมา่วยแป้หอม้วย! ทำไมหนูนับาวถึทำแบบนี้ับแป้หอมไ้!” แป้หอมลานมาอาเมาและร้อไห้เบาๆ
เมา้มมอเธอเล็น้อย ่อนะแะมือหิสาวออ “แป้หอม ลับบ้านไป่อนนะ เี๋ยวันไปหาใหม่” เมาบอเบาๆ ่อนะาไป
“ะ..ุเมา!?” แป้หอมเรียเาเสียั แ่เมาไม่หันลับมา
เธอเินระทืบเท้าไปรถที่เมาไ้เรียมให้ หิสาวเปิประูอย่าแร่อนะเ้าไปนั่
้อนับรถมอหิสาวเล็น้อย แววาปราวามสมเพออมา ่อนะับออไป
ไม่มีใรเห็นว่าอนที่เมาาไป เามอไปที่้อ่อนะพยัหน้าเบาๆ ้อรับรู้านทันที
รถหรูับรไปที่ป่ามื ่อนะหยุสัพั
“รี๊!! ่วย้วย”
ปั!!
นับาวเินเ้าห้ออย่าุนเียว เธอหายใอออย่า้าๆ เพื่อ่มอารม์หุหิ
ผู้ายนนั้นยัไม่ล้มเลิให้เธอ่านอีแล้ว นับาวุมหน้าผาเบาๆ
ระูลเธอเป็นระูลผู้ีเ่า สมบัิมีมามายนน่าลัว หลายนอบส่นั่าหรือผู้หิมาหาพ่อเธอ ปู่ พี่าย หวัว่าผู้หิพวนั้นะท้อะไ้สมบัิในบ้าน
แ่โทษทีมันเป็นอเธอและพี่เท่านั้น แม่อเธอเสียีวิอนลอเธอ ปู่ให้พวเราเรียน่อสู้เพื่อป้อันัวเอ แ่เธอไม่เย่าใร
พ่อเธอไม่พอใมา เพราะเาิว่าเธอใอ่อนและหามีศัรูเธอะไม่ล้า่าพวมัน เาึหาวิธี่าๆ มายั่วโมโหเธอลอ
นับาวบอพ่อเธอไปหลายรอบแล้ว เธอไม่ใ่พวใอ่อนแบบนั้น แ่ะ่าโยไม่มีเหุผลมันเินไปทำสำหรับเธอ
ปู่รู้เรื่อแล้วแน่ๆ ถึไ้หนีไปหลบไม่ออมาเอเธอ ปิเาะนั่รอเธอเสมอ วันนี้ลับหนีหายรวมหัวับพ่อแน่ๆ
“ยัฝา้วย” นับาวยื่นภาพวาอเธอให้ไั้น
“ว้าว สวยัเลยนับาว!” น้ำฝนมอภาพวาอทุุ่หลาบอเธอ
“อบเหรอ? รวแล้ว็เอาไปสิ” นับาวถามน้ำฝน เพราะเธอรู้ว่าเพื่อนนนี้่อน้าอบานศิลปะมาๆ และอบสะสมภาพสวยามเอาไว้
“ีๆ!” น้ำฝนมอภาพอย่าหลใหล
“เบื่อพวนี้!” ไั้นระิบับไ้ฝุ่น
“ออไป!” ไ้ฝุ่นันใบหน้าที่ถูแ่แ้มอน้อายฝาแฝออไป
“ทำไมย่ะ! อนเ็ๆ มึยัอบใหู้หอมให้ออยู่เลย!” ไั้นเบ้หน้าอย่าเสียอเสียใใส่พี่ายัวเอ
“หยุพู!” ไ้ฝุ่นพูเสียเย็น
“ไม่หยุๆ” ทั้สอทะเลาะันไปมา น้ำฝนและนับาวนั่มอห่าๆ แม้สอนนี้ะทะเลาะและวนประสาทันบ่อย แ่พวเา็เป็นห่วันมาเ่นัน
.
.
“นับาวืนนี้เอัน!” ไ้ฝุ่นและไั้นโบมือให้หิสาวที่ำลัะับรถ
“โอเ!” นับาวพยัหน้าให้ ่อนะับรถรไปที่บ้านอเธอ
วันนี้ไ้ฝุ่นและไั้นะไปเที่ยว้วย แ่น้ำฝนิธุระที่บ้านึอไปับพวเธอ
เมื่อถึบ้านนับาว็อรถเธอเห็นรถอผู้ายนนั้นอยู่้วย” ลับมาแล้วรึไ?” นับาวมอเล็น้อย่อนะเินเ้าบ้าน
“ะ…ุหนู!?” รีาิเรียเธออย่าเลิ่ลั่ พ่อบ้านวัยลานเินมาหาล้ายอย่าะพูอะไรบาอย่า
“มีอะไรเหรอะ ลุาิ?” นับาวถามอย่าสสัย แ่เธอิว่าน่าะเี่ยวับเาแน่ๆ
“ุผู้าย…” รีาิยัพูไม่บ็มีเสียหัวเราะอผู้หิัึ้นภายในบ้านหลัให่
นับาวเินเ้าไปทันที มือบาำสายระเป๋าแน่นเธอเยเือนแล้วใ่ไหมว่าห้ามพาผู้หิเ้ามาในบ้านอเธอ ทำไมผู้ายนนี้เยฟั!
“อ๊ะ…นั้นลูสาวุเมารึเปล่าะ!?” แป้หอมหิสาวร่าอรรที่ำลัเ้นรำอย่ายั่วยวนสะุ้เล็น้อยับนที่เ้ามา
เธอเินไปนั่ัอายวัยลานอย่าเย้ายวน่อนเอ่ยถามเสียเบา หน้าออเธอบเบียแนแร่อเา
“อ้าว…นับาวมาแล้วเหรอลู!” เมาทำหน้าใ แ่นับาวรู้ีว่านนนี้ำลัท้าทายเธอ
“หนูบอแล้วใ่ไหม…ว่าห้ามเอาผู้หิเ้ามาในบ้าน!” นับาวะโนใส่เา
“แ่แป้หอมแ่ะมาอยู่สอสามวันเอนะลู อย่าใแบเลย” เมาโอบอผู้หิในแนแน่น
“หนูนับาว น้าออาศัย้วยนะ” แป้หอมเอนร่าอย่าอ่อนแอ ่อนหันมาพูับนับาวเสียอ่อน
“หึ! ออไป!” นับาวี้มือไปที่ประู
“นับาวลู…” เมายัพูไม่บแันที่้าประับ็ลอยมา้าๆ
เพล้!!
เมาสะุ้เามอนับาวอย่าทำอะไรไม่ถู ใบหน้าอายวัยลานูสลใเล็น้อย
แป้หอมเห็นแบบนี้็เรียวามเห็นใทันที “อึ…ุเมา…ทำไมหนูนับาวถึรัเีย แป้หอมแบบนี้ะ แป้หอมผิอะไร?”
เมามอหิสาวที่ร้อไห้ในอ้อมอเล็น้อยใบหน้าหนาวที่เ็มไป้วยหยาน้ำาทำให้ผู้นสสารไ้่ายๆ
“นับาวลูไม่วร้าวร้าวแบบนี้!” เมาะอลูสาวทันที
นับาวมอูายที่เป็นพ่ออย่าเย็นา่อนะหยิบปืนในระเป๋าออมาี้ไปที่ทั้สอ
“อย่าท้าทายัน!” นับาวพูเสียเย็นา
“นับาว!” เมามวิ้ว แ่นับาวเห็นว่าทันทีที่เธอับปืนออมา แววาอายนนี้สั่นระริอย่าื่นเ้นและพอใ
“รี๊!! ุเมาน่าลัวัเลย่ะ!” แป้หอมัวสั่นในอ้อมอเมา
นับาวไม่อยาเสียเวลาอี เธอเินไประาผมแป้หอมและลาออไปทันที
“รี๊ ุเมา่วยแป้หอม้วย!!” แป้หอมิ้นไปิ้นมาแ่สู้แรนับาวไม่ไ้
ัวเธอถูลาไปามพื้นและไม่มีใรเ้ามา่วยเธอสัน
“นับาวลูอย่าทำแบบนี้!” เมาเินามมาแม้เาะพูแบบนั้น แ่็ไม่มีทีท่าะ่วยแป้หอมแม้แ่น้อย
ุบ!!
นับาวเหวี่ยร่าผู้หิในมือออาบ้านอย่าแร “อย่าทำแบบนี้อี! ่อไปะเป็นุที่ถูโยนแบบนี้! “นับาวหันมาพูับายวัยลานอย่าเย็นา
่อนะเินาไป เมามอามหลัลูสาว ไม่มีใรรู้ว่าเาิอะไรอยู่
“อึ ุเมา่วยแป้หอม้วย! ทำไมหนูนับาวถึทำแบบนี้ับแป้หอมไ้!” แป้หอมลานมาอาเมาและร้อไห้เบาๆ
เมา้มมอเธอเล็น้อย ่อนะแะมือหิสาวออ “แป้หอม ลับบ้านไป่อนนะ เี๋ยวันไปหาใหม่” เมาบอเบาๆ ่อนะาไป
“ะ..ุเมา!?” แป้หอมเรียเาเสียั แ่เมาไม่หันลับมา
เธอเินระทืบเท้าไปรถที่เมาไ้เรียมให้ หิสาวเปิประูอย่าแร่อนะเ้าไปนั่
้อนับรถมอหิสาวเล็น้อย แววาปราวามสมเพออมา ่อนะับออไป
ไม่มีใรเห็นว่าอนที่เมาาไป เามอไปที่้อ่อนะพยัหน้าเบาๆ ้อรับรู้านทันที
รถหรูับรไปที่ป่ามื ่อนะหยุสัพั
“รี๊!! ่วย้วย”
ปั!!
นับาวเินเ้าห้ออย่าุนเียว เธอหายใอออย่า้าๆ เพื่อ่มอารม์หุหิ
ผู้ายนนั้นยัไม่ล้มเลิให้เธอ่านอีแล้ว นับาวุมหน้าผาเบาๆ
ระูลเธอเป็นระูลผู้ีเ่า สมบัิมีมามายนน่าลัว หลายนอบส่นั่าหรือผู้หิมาหาพ่อเธอ ปู่ พี่าย หวัว่าผู้หิพวนั้นะท้อะไ้สมบัิในบ้าน
แ่โทษทีมันเป็นอเธอและพี่เท่านั้น แม่อเธอเสียีวิอนลอเธอ ปู่ให้พวเราเรียน่อสู้เพื่อป้อันัวเอ แ่เธอไม่เย่าใร
พ่อเธอไม่พอใมา เพราะเาิว่าเธอใอ่อนและหามีศัรูเธอะไม่ล้า่าพวมัน เาึหาวิธี่าๆ มายั่วโมโหเธอลอ
นับาวบอพ่อเธอไปหลายรอบแล้ว เธอไม่ใ่พวใอ่อนแบบนั้น แ่ะ่าโยไม่มีเหุผลมันเินไปทำสำหรับเธอ
ปู่รู้เรื่อแล้วแน่ๆ ถึไ้หนีไปหลบไม่ออมาเอเธอ ปิเาะนั่รอเธอเสมอ วันนี้ลับหนีหายรวมหัวับพ่อแน่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น