รักลับลับ The Secret Love

แนะนำตัวละคร 

แอนนิก้า แคนนิสัน (แอนนี่)

หญิงสาวที่ดูภายนอกหยิ่งๆ แต่ความจริงแล้วเป็นกันเองมาก ดูบอบบาง แต่เป็นนักบาสเกตบอล ตัวสูง และ ฉลาด(เวลาจำเป็น) เธอแอบชอบครูตัวเองมาตั้ง 5 ปี

ไทบีเรียส โคโรแวนต์

ชายหนุ่มช่วงวัย 30 ต้นๆ เป็นผู้ชายที่ดูเย็นชา ดุ แต่ถ้ารู้จักแล้วจะรู้ว่าเป็นผู้ชายที่โรแมนติกมากๆ เขาชอบผู้หญิงที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูง จนมารู้อีกที ก็ไปชอบคนที่อายุรุ่นน้องหลายปี

แอนโทนี่ เคิร์ก

เพื่อนสนิทของแอนนี่ เคยเล่นกันมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ ชอบแอนนี่ ตั้งแต่ ม.4 แต่ก็ไม่เคยสารภาพสักที แอนโทนี่เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น อารมณ์ร้อน จอมวางแผน เป็นสุนัขรอบกัด 

ในตอนเช้าวันจันทร์ ภายในห้องเรียนคณิตศาสตร์ ในห้องเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนหญิง นักเรียนชาย มัธยมชั้นปีที่ 6 ทุกคนต่างเล่นส่งเสียงดังกันอย่างสนุกสนาน เพราะครูไม่อยู่ และที่ส่งเสียงดังมากที่สุดก็ต้องเป็น กลุ่มสาวถึก ที่มีสมาชิกอยู่ด้วยกันถึง 7 คน กำลังกระโดดขี่คอกันอยู่ สมาชิกของกลุ่มนี้มี อเล็ค เมอริส เบคก้า  ลิเซีย แนทต้า ซาร่า และ แอนนี่  พวกเธอทั้งเจ็ดคนถูกพวกคณะครู และเพื่อนร่วมห้องตั้งฉายาให้ว่า กลุ่มสาวถึก เพราะพวกเธอชอบเล่นอะไรแบบผู้ชายๆไปหน่อย และ ไม่เคยมีใครเห็นคนในกลุ่มนี้มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้ามาจีบเลยสักคน (อาจจะเป็นเพราะหน้าตา)

“แอนนี่ ทำไมวันนี้เธอเงียบจัง เป็นอะไรไปอีกอ่ะ” ซาร่า หญิงสาวร่างท้วมหน่อยๆ เอ่ยถามเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างซึ่งตอนนี้ภายนอกก็กำลังฝนตกอยู่

Annie ….Talk

ยัยซาร่าเอ้ย!! คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ จะมาถามทำไมก็ไม่รู้ ไม่อยากจะตอบ

“เป็นอะไร” ซาร่าก็เข้ามานั่งข้างหลังฉันแล้วก็เล่นผมฉัน... โถ่ผมเสียทรงหมด

“วันนี้ วาร์ป ไม่มาอ่ะดิ” วาร์ป เป็น ครูที่ฉันแอบชอบ ความจริงครูเขาไม่ได้ชื่อวาร์ป แต่ครูมีชื่อว่า ไทบีเรียส แล้ววันนี้เขาไม่มา ฉันหงุดหงิดมาก พอเห็นกระดาษที่อยู่ในมือ ฉันก็ขยำกระดาษ แล้วเปิดหน้าต่าง ขว้างกระดาษที่อยู่ในมือออกไป ระบายความหงุดหงิด...ทำไงได้ ก็คนที่ฉันอยากเจอในทุกๆวัน คนที่ทำให้ฉันอยากมาโรงเรียน วันนี้เขาคนนั้นดันไม่มาซะงั้น

“วันนี้ วาร์ปไม่มา พรุ่งนี้ วาร์ปก็ต้องมา เชื่อฉัน” ฉันได้แต่นั่งหงุดหงิด ฉันไม่สนหรอกว่าเพื่อนของฉันจะปลอบฉันแค่ไหน เขาไม่มาก็คือไม่มาอยู่ดี

“แอนนี่” ซาร่าสะกิดแขนฉัน

“อะไร!!” ฉันตวาดกลับ ไม่รู้ซาร่าจะเซ้าซี้อะไรนักหนา

“ที่เธอโยนไปเมื่อกี้ มันกระดาษอะไรอ่ะ” ห้ะ!!!! ตายล่ะ.... กระดาษงานที่คุณครูนาตาชา สั่งให้ทำในคาบนี้ แต่ฉันดันโยนมันทิ้งไป ตายแน่งานนี้ ฉันลุกพรวดแล้ววิ่งออกมาจากห้องทันที ซาร่าเหมือนจะถามฉันว่าจะไปไหน แต่ฉันวิ่งมาไวกว่าที่ฉันจะหันกลับไปตอบ ฉันรีบวิ่ง เสียงฝนก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อฉันมาอยู่ตรงระเบียง ฝนสาดเข้ามาที่ตัวฉันเล็กน้อย  แต่ฉันก็ต้องวิ่งต่อ ไม่งั้นฉันไม่มีงานส่งแน่ อีกอย่าง จะเอาของเพื่อนไปปริ้นส่งก็ไม่ได้ ครูนาตาชายิ่งจ้องจับผิดฉันอยู่ จับผิดทำไมน่ะเหรอ ก็ฉันดันไปชอบแฟนครูเขาไง ฉันวิ่งลงมาจากชั้น 7 ตอนนี้ลงมาที่บันได้ชั้น 2 ฉันสะดุดเท้าตัวเองล้มตกบันไดไป  หัวเข่าถลอกเป็นแผล แต่ก็ต้องฝืนวิ่งต่อ

ตอนนี้ฉันลงมาถึงตรงทางด้านหลังอาคาร ฝนก็ดูเหมือนจะไม่เป็นใจให้ฉันวิ่งไปเก็บกระดาษ มองหาอะไรไปบังหัวก็ไม่มี ฉันเลยตัดสินใจ วิ่งไปทั้งๆที่ฝนมันก็ตกหนักอย่างนี้เนี่ยแหล่ะ ฉันเห็นกระดาษสีขาวเละอยู่ที่สนามหญ้า ฉันรีบวิ่งไปเก็บ พอเก็บขึ้นมากระดาษนั้นยุ่ยไม่เหลือซาก ตายแน่งานนี้ ตายแน่ๆ T-T

“มายืนเป็นนางเอก MV อะไรตรงนี้” ฉันหันไปทางด้านหลัง หันไปทางต้นเสียงนั่น พอฉันเห็นว่าเป็นใครฉันแถบช็อค เพราะนั่นคือ วาร์ป หรือ ไทบีเรียสนั่นเอง ครูไทบีเรียสยืนกางร่มให้ฉัน พร้อมส่งสายตาสงสัย หรือ สายตาสมเพชมาที่ฉัน ฉันตัวเปียกปอนไปทั้งตัว สภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด ว่าแต่วันนี้ครูเขาไม่มาโรงเรียนนี่

“คือ...หนูวิ่งลงมาเก็บกระดาษงานของครูนาตาชาค่ะ” ฉันยื่นกระดาษที่เละเทะให้ครูไทบีเรียสดู

“มันปลิวมาได้ด้วยเหรอ” ครูมองขึ้นไปที่อาคารชั้นเรียน “ดูเหมือนหน้าต่างทุกบานถูกปิดหมดแล้ว”

“มันไม่ได้ปลิวมาหรอกค่ะ มันหายตัวมา” แถไปเรื่อย *O*

“ตามครูมา” ครูไทบีเรียสเดินไป แต่ครูทิ้งร่มไว้ให้ฉัน ฉันก็ยืนอึ้งก่อนสัก 1นาทีได้ แล้วเดินตามครูไป

ครูเดินตรงไปที่ห้องประจำของครูเขา ฉันก็ได้แต่มองแผ่นหลังครูเขาระหว่างเดิน ตัวครูเปียก แต่น้อยกว่าฉันหน่อย

“รออยู่ข้างนอกนี่” ครูสั่ง แล้วครูก็เข้าไปข้างใน .................................................... แล้วก็ออกมา

“อ่ะเอาไปซะ” ครูยื่นเสื้อคลุมให้ฉัน

“ให้หนูเหรอคะ” ฉันทำหน้าตางงใส่

“ใช่ ดูเธอสิ เปียกไปทั้งตัว ... เออแล้วก็เรื่องใบงานไม่ต้องห่วง เธอก็ไปยืมของเพื่อนถ่ายเอกสารไปก่อนแล้วก็ไปทำเอาใหม่ ส่วนครูนาตาชา ฉันเคลียร์ให้เอง”

“เคลียร์เรื่องอะไรคะ”

“ก็เพื่อนพวกเธอมาฟ้องฉัน ว่าครูนาตาชาจ้องจับผิดเธอไม่ใช่เหรอ เห็นเมื่อครั้งก่อนเธอโดนให้ไปคาบปากกาที่หน้าห้อง เพราะเธอคิดเลขผิด” ครูเขายิ้มตอนพูดจบ เห้อ…ทำไมฉันรู้สึกดีจัง

“ขอบคุณค่ะ” ครูเขาพยักหน้าเป็นเชิงรับคำขอบคุณแล้วก็เข้าไปในห้อง ส่วนฉันยืนค้างอยู่ตรงนั้น สัก4 นาทีจน เสียงกริ่งหมดคาบดังขึ้น ฉันถึงหันหลังเดินขึ้นไปชั้น 7 ไปเอากระเป๋า

พอเดินมาถึงหน้าห้องเพื่อนๆก็ออกมา ยกเว้นกลุ่มเพื่อนของฉันที่นั่งริมหน้าต่างครบทุกคน แล้วนั่งยิ้มกรุ้มกริ้ม

“มีอะไรเหรอ” ฉันพูดไปก็ยิ้มไป นึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อกี้ฉันยังฟินอยู่เลย

“แหม่ๆๆๆ ร้ายไม่เบานะย่ะหล่อน ถึงขั้นไปตากฝนรอผู้ชาย” เบคก้า เพื่อนปากร้ายที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น แล้วส่งสายตาพิฆาตมาที่ฉัน

“หมายถึงอะไร” ฉันก็ยังพูดไปยิ้มไป

“ก็ไอ้เรื่องเมื่อกี้ไง พวกเราอ่ะเห็นทุกช็อท แล้วดูนี่สิ” เมอริสเดินมาข้างๆฉัน แล้วชี้ไปที่เสื้อคลุม “ไปเอาเสื้อคลุมของใครมาอ่ะ ” พอพูดแบบนี้ฉันยิ้มค้างเลยทันที

“ของวาร์ปใช่ป่ะ!!!” เพื่อนทั้งหกคนพูดขึ้นพร้อมกัน ฉันก็ทั้งหัวเราะ ทั้งยิ้ม ทั้งเขิน

ฉันก็ได้แต่พยักหน้า แล้วก็ยืนบิดตัวเป็นเกรียวอยู่อย่างนั้น

“อ้าว...ไหนบอกว่าวาร์ปไม่มาไง” ลิเซียถามหน้างง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ไปกันเถอะ ต้องไปเรียนเคมีต่อ” จากที่ฉันยืนยิ้มยืนเขินอยุ่ก็เครียดทันที เพราะ วิชาต่อไปมันคือ วิชาเคมี ไม่รู้ทำไมอเล็คต้องพูดด้วยทำลายบบรยากาศหมด