หัวใจของฉันจะเต้นเพื่อเธอ แนะนำตัว

ลำดับตอนที่ #1 : หัวใจของฉันจะเต้นเพื่อเธอ ตอนที่1

ตอนที่1

     ****ยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่***

ฉันยืนมองป้ายสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่หน้ามหาวิยาลัยแห่งนี้  นักศึกษามากมายกำลังเดินผ่านประตูเข้าไป   บ้างก็เดินมากับเพื่อนๆ  บ้างก็มากับครอบครัว  บ้างก็มาคนเดียว   มหาลัยนี้ใหญ่โต และคนก็เยอะมากๆ   สีหน้าและแววตาทุกคน   บ่งบอกถึงความภาคภูมิใจ  ที่สามารถเอนทรานซ์  เข้ามหาลัยที่นี่ได้  และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ^_^ อาจจะเป็นเพราะว่า เป็นมหาลัยของรัฐ ที่ใครๆอยากจะเข้าเข้ามาเรียน

     “ เฮ่อ !!! ในที่สุดเราก็ทำได้ ” ฉันมุ่งมั่นอย่างหนักเพื่อให้ได้เข้าเรียนที่นี่ ฉันเรียนเกี่ยวกับการเขียนบทละคร ฉันอยากเป็นนักแต่งบทละคร ฉันหวังว่าสักวันหนึ่ง จะมีคนอ่านและชื่นชมเรื่องที่ฉันเป็นคนเขียน

“ บ่นอะไรอยู่จ๊ะลูกรัก ”

“ แม่ค่ะ แม่ร้องไห้ทำไมค่ะ ”

“ TT_TT ก็แม่ใจหายนี่ลูก เผลอแปปเดียวลูกแม่ก็โตเป็นสาวแล้ว ”

“ โถ...แม่ก็ ถึงยังไงหนูก็เป็นลูกสาวสุดที่รักคนเดียวของแม่อยู่แล้ว ” ฉันโผเข้ากอดผู้หญิงวัยกลางคนที่สวมชุดไหมไทยสีม่วงอ่อน ผู้หญิงที่สวยแล้วแสนดีที่สุดในโลกคนนี้ เธอคือแม่ของฉันเอง

“ ไป ... เราเข้าไปข้างในกันเถอะลูก เดี๋ยวเค้าจะเริ่มปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่กันแล้ว ” ม่พูดพรางปาดน้ำตาที่แก้มออก

“ ค่ะ แม่ อุ๊ย !!! ” มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนฉันจากข้างหลัง

“ ขอโทษจ้ะหนู ”

“ อ้าว  วิภา ” แม่ฉันร้องทักผู้หญิงคนนั้น

“ เอ๋ ... อ้าว ดวงรัตน์  เป็นไงบ้างจ๊ะ  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ๊ะ

“ จ้า ฉันสบายดี  ลูกของเธอเรียนที่นี่หรอจ๊ะ ”

“ ใช่จ้ะ  นี่ สุนิสา เรียนเอกการเขียนบทละครจ้ะ ” เธอแนะนำลูกสาวอย่างภาคภูมิใจ

“ จริงหรอ  นี่ลูกสาวฉัน ดาริน เรียนเอกการเขียนบทละครเหมือนกันเลยจ้ะ ” แม่สุดที่รักของฉันก็แนะนำฉันด้วยความภาคภูมิใจเหมือนกัน อิ อิ

“ สามีของคุณน้าวิภาเป็นเพื่อนรักของพ่อไงจ๊ะลูก ” แม่แนะนำ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอใส่สูท กับกางแกงสีส้ม ผู้หญิงคนนี้ยังสาวอยู่เลย ดูท่าทางเปรี้ยวซะด้วย

“ สวัสดีค่ะ น้าวิภา ”

“ สวัสดีจ้ะ สา ทักทายคุณน้า แล้วก็เพื่อนใหม่ซะสิจ้ะลูก ”

“ สวัสดีค่ะ น้าดวงรัตน์ ดีจ้ะ ดาริน เรียกเราว่า สา ก็ได้นะ เราเรียนสาขาเดียวกัน จะได้เป็นเพื่อนกัน

“ ดีจ้ะ เธอก็เรียกเราว่า ดา ก็ได้นะจ๊ะ ”

     สาเป็นคนสวยมาก ผมของเธอสีทอง สไลด์ยาวประบ่า ผิวขาว ทั้งหุ่นและความสูง ฉันกับสา เราเท่าๆกันเลย ต่างกันตอรงที่ ผมของฉันยาวถึงกลางหลัง และเป็นสีดำเข้ม

     หลังจากที่เราทักทายกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เราทั้ง 4 คนก็เดินไปยังหอประชุม ฉันรู้สึกดีใจ ที่มีเพื่อนตั้งแต่วันแรก

     เมื่อมาถึงข้างในหอประชุม ข้างในนี้สวยและใหญ่โตมาก  มีผู้คนมากมายอยู่ในนั้น เสียงดัง ดูวุ่นวายไปหมด ถึงแม้จะดูวุ่นวาย แต่สีหน้าคนเหล่านั้น ก็ล้วนแล้วแต่ยิ้มแย้มแจ่มใส ทุกคนดูมีความสุขกันมาก ที่ได้ทำความรู้จักกัน

     เรามองหาที่นั่งไปเรื่อยๆ จนเจอที่ว่าง 4 ที่พอดี สาเดินนำเข้าไปก่อน ตามด้วยฉัน  น้าวิภา แล้วก็แม่ ขณะที่เรากำลังนั่งลง ฉันและสาก็ได้ยิน นักศึกษาชาย รูปร่างอ้วนใหญ่ ใส่แว่นตา คนนึงกำลังพูดขึ้นว่า

“ น่าเบื่อจริงๆ พวกนี้ ไม่รู้ว่าจะโอเวอร์อะไรกันนักหนา แค่ลูกเอนติด จริงป่าววะไอ้ปาล์ม ”

“ เออหว่ะ ... น่ารำคาญ ” ผู้ชายคนที่นั่งถัดไปพูดขึ้น ผู้ชายคนนั้นผิวขาว ผมซอยสั้นแบบนักร้องญี่ปุ่น หน้าตาหล่อมาก ถามยังใสอีกต่างหาก แต่ปากเสียสุดๆ“ ไม่มีใครเข้ามาแสดงความยินดีด้วย  ก็ไม่ต้องไปอิจฉาคนอื่นเค้าสิ ตาอ้วน ”

0_0 ฉันตกใจมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าสาจะกล้าพูดออกมา เธอนี่สุดยอดจริงๆ เธอต้องเป็นเพื่อนรักของฉันแน่ๆ ฉันแอบชื่นชมสาอยู่ในใจ และเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ ตาอ้วนหรอ...นี่เธอ ” ขณะที่นายอ้วนคนนั้นกำลังว๊ากใส่สา เพื่อนเขาที่ชื่อปาล์มก็เบรกเข้า

“ ไอ้นัท มึงเงียบเถอะ เค้าเงียบกันทั้งหอประชุมแล้วนะมึง ”

“ อ๋อ ชื่อนัทหรอ คิดว่าชื่อ ไอ้อ้วนหรือไม่ก็หมูตอน ซะอีก ” สานั่งไขว่ห้าง กอดอด พูดจากระหยิ่มยิ้มย่องออกมา

“ นี่เธอ ” นัททำท่ากระฟัดกระเฟียด ก่อนจะกระแทกก้นนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่พอใจ

     ในระหว่าที่ท่านอธิการบดีกำลังปฐมนิเทศ แม่ของฉันกับแม่ของสาก็ตั้งใจฟังกันพอสมควร ฉันฉัน กับ สา เราไม่ได้ฟังเลย เรานั่งคุยกันอย่างเดียว อิอิ คุยถึงเรื่องทั่วไป และฉันก็ได้รู้ว่า สามาจากโรงเรียนหญิงล้วน เธอชอบสีส้ม แถมยังชอบกินส้มอีกต่างหาก ที่เธอมาเรียนที่สาขานี้เธอไม่ได้ชอบหรอก แต่เพราะว่าเธอเอนติดสาขานี้ และมหาลัยก็อยู่ใกล้บ้าน สาดูท่าทางคล่องแคล่ว และดูเป็นคนฉลาดมาก

     ส่วนฉันก็เล่าให้สาฟังว่า ฉันจบมาจากโรงเรียนสห ฉันอยากเป็นนักเขียนบทละคร และตั้งใจเรียนอย่างหนัก ถึงได้เข้ามาเรียนที่นี่ ฉันชอบสีขาว และผลไม้ที่ฉันชอบกินก็คือองุ่น เราสองคนไม่ได้อยู่หอ เพราะบ้านสาอยู่ไกล้มหาลัย ส่วนบ้านฉันถึงแม้จะอยู่ไกลหน่อย แต่ฉันก็ไม่อยากให้แม่ต้องอยู่คนเดียว ฉันเลยเลือกที่จะเดินทางเหนื่อยหน่อย จะได้อยู่กับแม่ได้

     ตอนนี้เรานั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ๆกับมหาลัย

“ เป็นไงจ๊ะ สา ดา รู้จักกันแล้วนะ เห็นคุยก็ไม่หยุดเลย ^_^ ”

ฉันกับสาเรามองหน้ากัน แล้วก็ยิ้มปนหัวเราะ

“ เสียใจด้วยนะจ๊ะ ดวง เรื่องคุณวัฒนา ”น้าวิภาปลอบใจแม่ ความจริงก็คือ พ่อของฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันเลยไม่ค่อยมีความทรงจำอะไรที่เกี่ยวกับพ่อมากนัก ฉันอยู่กับแม่ และมีแม่คนเดียว มาตอลด และไม่มีญาติที่ไหนอีก ฉันจึงรักแม่มาก

“ มันนานมาแล้วหล่ะ ตอนนี้ฉันอยู่กับลูกสองคน ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วหล่ะ ”

“ โอ๋... แม่คะ ” ฉันกุมมือแม่ที่วางอยู่บนตัก แม่น้ำตาคลอ ฉันก็เช่นกัน ก่อนที่เราแม่ลูกจะกินข้าว คลุกน้ำตาไปเสียก่อน น้าวิภาก็ขัดขึ้นมาว่า

“ ดวง เธอนี่เก่งจังเลยนะ เลี้ยงลูกสาวมาด้วยตัวคนเดียว หน้าตาก็น่ารัก เรียบร้อย แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก  ผิดกับยัย สา เลย แก่นกะโหลกจริงๆ ”

“ โห แม่...ก็... ” สาบ่นอุปแต่ก็หันมายิ้มให้ฉัน

     กรี๊ง...ง...ง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฉันตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงียเล็กน้อย ลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เป็นวันเรียนวันแรก ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้ามหาลัย ฉันเห็นปาล์มกำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งอยู่หน้ามหาลัย ถ้าฉันจำไม่ผิดรู้สึกว่า ผู้หญิงกลุ่มนี้เรียนอยู่สาขาเดียวกันกับฉัน ฉันจำหน้าได้คนนึงตอนลงทะเบียน รู้สึกว่าเพื่อนจะเรียกเธอว่า แพรวา เธอน่ารักมากๆ ออกไปทางลูกครึ่ง ฉันเลยจำได้ สงสัยคงจะเป็นแฟนกับนายปาล์ม

“ แต่ อย่าบอกนะว่า นายปากเสียนั่นเรียนสาขาเดียวกันกับเรา ” ฉันบ่นออกมาเบาๆไม่คิดว่ามันจะดังจนฉันเห็นนายปาล์มหันมามอง เขามองฉันและทำหน้าตาอึ้งๆ ยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก หรือเพราะว่าฉันสวย อิอิ ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้าเดินเข้ามหาลัยไป ทันใดนั้น มือใครบางคนมาจับข้อมือฉันเอาไว้ ฉันจึงหันกลับไปมอง

“ ปาล์ม!!! ” ฉันเผลอพูดชื่อเขาออกไป

“ เธอ...เธอ รู้ชื่อฉันด้วยหรอ แล้วเธอชื่ออะไร ”

“ เฮ้ย คุยกับใครอยู่วะ ไอ้ปาล์ม ”

“ เปล่าวหรอก ฉันคิดว่าเจอคนรู้จักหน่ะ ”

“ ทำไม มึงคิดว่า แคท เค้าจะมาเรียนที่นี่หรือไง แต่ดูๆไป เธอก็หน้าตาคล้ายแคทเหมือนกันนะเนี่ย ” นัทเดินดูรอบๆตัวฉัน ส่วนฉันได้แต่ยืนงง

“ ดา ทำไมไม่เข้าไปหล่ะ จะถึงเวลาเรียนแล้วนะ อ้าว แล้วมายืนคุยอะไรอยู่กับไออ้วนนี่ ”

“ นี่ ยัยไม้เสียบผี!!! ” นัทตะคอกใส่สาขึ้นบ้าง

“ ทำไม ไอ้อ้วน อิจฉา ฉันหล่ะสิ ที่ฉันหุ่นดีกว่านาย ไปกันเถอะดา ”  ฉันเดินจูงมือฉันเข้าไปข้างใน

“ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาน่ากลัว แล้วยังทำตัวน่าเกลียดอีก ” สาเดินบ่นไปตลอดทาง

     ฉันกับสา เรานั่งเรียนแถวหน้าสุด สาดูท่าทางตั้งใจเรียน ส่วนฉันหันไปมองคนอื่นๆที่อยู่ในห้อง วิชานี้เป็นวิชาที่คนที่เรียนสาขานี้จะเรียนรวมกันทั้งหมด ฉันมองไปเห็นกลุ่ม แพรวา แต่ไม่เห็นปาล์มกับนัทเลย สงสัย2คนนั้นคนไม่ได้เรียนสาขานี้

“ มองหาใครอยู่หรอ  อย่าบอกนะว่ามองหาไอ้อ้วนนั่น ” สามองฉันอย่างจับผิด

“ เปล่าหรอกจ้ะ ฉันแค่คิดว่าคนในห้องนี้เอยะจัง ” ฉันเฉไฉไปเรื่อย

“ หรอ อืม ฉันก็ว่างั้นแหล่ะ ”

           ความจริงแล้วฉันไม่ได้มองหานัท แต่ฉันกำลังมองหาปาล์มอยู่ต่างหากหล่ะ !!!