ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สาวจอมซ่ากะนายมาเฟีย*2เช้าวันใหม่กับการแก้แค้น
เช้าวันใหม่เริ่มขึ้น ฉันได้ขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่มหาวิทยาลัย แต่เจ้ามอเตอร์ไซค์คันนี่ดันดับกลางทางอีก ฉันต้องมานั่งเซ็งกับการซ่อมมันทูกวัน และวันนี่ฉันต้องจำใจเข็นไปมหาวิทยาลัย และมันก็ทำให้ฉันมาสายจนได้ ฉันจึงรีบวิ่งไปเก็บของที่ล็อกเกอร์ และก็พบกับเหตูการที่เกิดขึ้นตรงหน้า เพื่อนร่วมชั้นของลีเซ็งเมื่อวานนี่ได้มาเก็บข้าวของแล้ว
ฉันกับลีเซ็งได้แต่ยื่นมองและคนอื่นก็ได้แต่ยื่นมองความประหลาดของ*อาซู* เพื่อนลีเซ็ง ฉันเหลือบไปเห็น *ยูนี่กับเสี่ยวโย* ยื่นกระซิบนินทาเกี่ยวกับเรื่องของ อาซู *ถ้าเป็นฉันนะไม่มีหน้ากลับมาเก็บข้าวของแล้ว* เสี่ยวโยพูดกระซิบกับ ยูนี่ อืมใช่ฉันก็เหมือนกันไม่มีหน้ากลับมาแล้วอายคนอื่นๆๆ* ฉันได้ยินแล้วก็อดที่จะสงสาร อาซูไม่ได้ พออาซูเก็บของเสร็จ จะเดินออกทุกคนแหวกทางให้อาซู ราวกับเขาเป็นตัวประหลาด ทุกคนเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วเม้าส์กันจนวันนั้นไม่ได้เป็นอันเรียน
กรี๋ง......กรี๋ง.......เสียงพักกลางวันดังขึ้นฉันเดินเข้าไปในโรงอาหารเพื่อที่จะไปซื้อาหารแต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้านั้นคือ พวกนายเฉินหลิงกำลังทำสิ่งผิดจริยธรรม พวกนั้นแซงหน้าซื้ออาหารกับเหล่านักศึกษา ที่มาก่อนฉันทนดูไม่ไหวจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในกลุ่มพวกนายเฉินหลิง แล้วฉันก็ด่าว่านายพวกนั้น *นี่พวกนายอย่าคิดว่าเป็นลูกผู้จัดการโรงเรียนแล้วจะทำอะไร ได้ทุอย่างนะ ฉันไม่กลัวพวกนายหรอ พวกนายมันพวกหน้าโง่ไม่มีความระอาย* ฉันคิดใจว่าจะทำยังไงดีเนียเลย
ฉันจึงต่อยหน้าของนายเฉินหลิงอย่างเต็มแรง แล้วฉันก็วิ่งไปที่หลังตึกแล้วคิดกับตัวเองว่า *จะทำไงดีวันพรุ่งนี่เรามาโรงเรียนไม่ได้แน่หรือไม่ก็โดนโทษสถานหนักโดนไล่ออกจากโรงเรียนอย่างอาซูเพื่อนของลีเซ็งหรือไม่ก็โดนแกล้งจนปางตายแน่นฉันคิดเพ้อไปเลยกลัวว่าจะโดนพวกนั้นทำร้าย.......
ฉันกับลีเซ็งได้แต่ยื่นมองและคนอื่นก็ได้แต่ยื่นมองความประหลาดของ*อาซู* เพื่อนลีเซ็ง ฉันเหลือบไปเห็น *ยูนี่กับเสี่ยวโย* ยื่นกระซิบนินทาเกี่ยวกับเรื่องของ อาซู *ถ้าเป็นฉันนะไม่มีหน้ากลับมาเก็บข้าวของแล้ว* เสี่ยวโยพูดกระซิบกับ ยูนี่ อืมใช่ฉันก็เหมือนกันไม่มีหน้ากลับมาแล้วอายคนอื่นๆๆ* ฉันได้ยินแล้วก็อดที่จะสงสาร อาซูไม่ได้ พออาซูเก็บของเสร็จ จะเดินออกทุกคนแหวกทางให้อาซู ราวกับเขาเป็นตัวประหลาด ทุกคนเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วเม้าส์กันจนวันนั้นไม่ได้เป็นอันเรียน
กรี๋ง......กรี๋ง.......เสียงพักกลางวันดังขึ้นฉันเดินเข้าไปในโรงอาหารเพื่อที่จะไปซื้อาหารแต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้านั้นคือ พวกนายเฉินหลิงกำลังทำสิ่งผิดจริยธรรม พวกนั้นแซงหน้าซื้ออาหารกับเหล่านักศึกษา ที่มาก่อนฉันทนดูไม่ไหวจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในกลุ่มพวกนายเฉินหลิง แล้วฉันก็ด่าว่านายพวกนั้น *นี่พวกนายอย่าคิดว่าเป็นลูกผู้จัดการโรงเรียนแล้วจะทำอะไร ได้ทุอย่างนะ ฉันไม่กลัวพวกนายหรอ พวกนายมันพวกหน้าโง่ไม่มีความระอาย* ฉันคิดใจว่าจะทำยังไงดีเนียเลย
ฉันจึงต่อยหน้าของนายเฉินหลิงอย่างเต็มแรง แล้วฉันก็วิ่งไปที่หลังตึกแล้วคิดกับตัวเองว่า *จะทำไงดีวันพรุ่งนี่เรามาโรงเรียนไม่ได้แน่หรือไม่ก็โดนโทษสถานหนักโดนไล่ออกจากโรงเรียนอย่างอาซูเพื่อนของลีเซ็งหรือไม่ก็โดนแกล้งจนปางตายแน่นฉันคิดเพ้อไปเลยกลัวว่าจะโดนพวกนั้นทำร้าย.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น