[fic exo] HunHan i don't know

ลำดับตอนที่ #2 : [2] Hunhan/changback

 

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

‘’ฮัลโหล..ครับ’’

รางบางในเสื้อยืดสีเหลือง กางเกงสีดำ รูปร่างสัดส่วนบางเว้าราวกับผู้หญิงใบหน้าที่ถูกตกแต่งด้วย ตานิด จมูกหน่อย

ทำให้รางบางนั้นสวยราวกับนางฟ้า

รางบางยืนรับโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาก่อนจะ เอ่ยเสียงอย่างสุภาพกลอกลงไปในโทรศัพท์ พลางคิดถึงคนที่โทรเข้ามา

‘’พูดซะเพราะเลยนะ...สาวน้อย มหัศจรรย์’’

ร่างบางถึงกับตกใจ แม่เสียงในปลายสายจะเอ๋ยออกมาอย่างเรียบเฉย

ให้ตายพระเจ้า!!

จะมีผู้ชายคนไหนที่ผมไม่อยากคุยด้วยขนาดนี้อีกไหมเนี่ย!!

ทำไมพระเจ้ายังขายกล้วยปิ้งอยู่ 

ทำไม!!

‘’โทรมาทำไม’’

‘’จะโทรมาฟังเสียง เมีย!!ไม่ได้รึไง’’

‘’ใครเมียนาย ฮะ!! เราไปได้กันตอนไหน’’

ให้ตายเถอะหมอนี่ อยู่ดีๆจะมาเรียกผมว่าเมีย ผมเป็นผู้ชายนะ

แล้วอีกอย่าง น้องชายผมก็ยังรู้สึกกับผู้หญิงอยู่ (บอกเพื่อ?)

‘’อย่าสิ กวางน้อย’’

‘’ตอนนี้ฉันหิวอยู่ ถ้าฉันจับนายทำผัดเผ็ดกวางสววรค์จะทำยังไง?’’

ต่อให้นายมีวิชาเหมือนขอบดำดิน นายก็หาฉันไม่เจอหรอก

‘’ถามได้ หน้าโง่ๆ!! แค่คิดจะจับฉันก็จะหนีแล้..’’

อุ๊บ!!

อุ๊ย!!... ใครกันบังอาดมากเอาผ้าขี้ริ้วมาอุดจมูกผม

ขยะแขยง

เหม็น

ทนไม่ได้

สลบดีกว่า...

ก็อกๆๆ ก็อกๆๆ

ไอบ้าเอ๊ย!!

เคาะอะไรนักหนาวะ พ่อมันค้าไม้รึไง ไม่อยากจะโม้ว่าผมรู้จักน้องเนยนะคนยิ่งอารมณ์เสียๆอยู่

มาเคาะตึงๆตังๆเดี๋ยวก็ได้เจอดีหรอก

‘’เคาะหาอะไรครับ พ่อคูณณณณ’’

‘’ก็เคาะหา หมาไงครับ พ่อคูณณณณ’’

‘’อ๋อหรอครับ พ่อคูณณณณณ งั้นก็อย่าเข้าดีกว่าเนอะ พ่อคุณณณณณ’’

เหอะ!!

ไอ้ชานยอลหูกาง

 แกกล้าดียังไงมาเคาะห้องประตูฉันเหมือนอย่างกับไปกินควายมาวะเนี้ย แล้วยังบังอาจมาเรียกผมว่า ‘หมา’อีก อยากจะบอกมันว่า หมาเนี่ยมันมี

หู

ตา

ปาก

เหมือนผมหรอ.... แต่คิดแล้วคงมี

เอาเป็นว่าผมไม่เถียง ถึงผมจะหล่อดูดี พ่อรวย แม่สวย ก็เถอะมันก็ไม่น่าอิจฉากันจนเรียกว่าไอ้หมาหรอกนะ วันดีคืนดีมันควรระวังตัว ผมกลัวว่าหูมันจะหาย เพราะโดนผมกัดนี้ แหละ

 ผมเตรียม ง้างมือปิดประตู แต่ก็โดนไอหูกางดันประตูไว้ แรงเยอะชะมัดไอ้หูกาง อย่างนี้ไม่ใช่ควายตัวเดียวแล้วมั้งที่ไปนอนรออาบน้ำย่อยอยู่

‘’เดี๋ยวดิ..วะ กุมีเรื่องสำคัญนะเว้ย’’

‘’หรอ....’’

‘’แต่โทษวะ กุไม่ให้เข้า กุเกียจแฮรี่พอตเตอร์’’

‘’แล้วเกี่ยวอะไรกับ แฮรี่พอตเตอร์ วะ’’

‘’แฮรี่ แมร่ง สนิทกับ ด็อปปี้วะ กุขอโทษ’’

 ปึง!!
------------------------------------------------------------------------------------

‘’อื้อ...’’

เสียงครางดังลั่นห้อง จากร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงในห้องห้องบุคลปริศนา

อีกแล้วสินะ!!

 ร่างบางค่อยๆเลิกแปลือกตาขึ้นมามองสภาพห้อง ก่อนจะต้องตกใจเมื่อรู้ว่านี้ไม่ใช่ห้องของตัว

ห้องกว้างสีขาว แต้มด้วยรูปถ่ายหญิงสาวปริศนาเต็มห้องไปหมด เธอสวยชะมัดแต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาชมเธอ เพราะตอนนี้เธอเป็นใครก็ยังไม่รู้ ผมอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้ มีความรู้สึกแปลกๆนิดๆเหมือนโดนลักพาตัวมา

 แฮะๆ

ก็แน่ละสิ อยู่ดีๆในขณะที่คุยโทรศัพท์กับไอผู้ชายลามกอนาจารจกเปรต ก็มีมือและผ้าปริศนา?มาอุดจมูก กลิ่นมันเหม็นพิลึก

หรือว่า!!

‘’จะต้องเป็นไอ้ตุ๊ดผีลามกที่โทรมาแน่ๆ’’

ใช่ๆ ต้องใช่ๆ แน่ๆ มันเป็นอะไรที่พูดยาก ต้องให้เธอแก้?...

ไอตุ๊ดนรก ผมว่าต้องเป็นมันแน่ๆ เพราะมันโทรมาแล้ว เอะอะจะพาผมไปอย่างเดียวเลย

ตั้งแต่จะทำกวางผัดเผ็ดปลาร้าแล้ว?  มันต้องเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งที่คิดจะจับใครมาเป็นเมียมันก็จับ ถึงหน้าผมจะหล่อ? รวย พ่อแม่มีชื่อเสียง มันก็ไม่สมควรอิจฉากันขนาดนี้ ถ้ามันเข้ามาละก็ผมอยากจะดูหนังหน้ามันจริงๆ หน้ามันต้องเหมือนแผ่นเสริมส้น? หน้ามันต้องมี ตะปุ่มตะป่ำเหมือนเท้าแสนปม ตามตัวมันต้องมีน้ำเหลืองสีเขียวๆไหลออกมา

บรือ~

แค่คิดก็ไม่อยากจะเจอหน้ามัน แต่ก็ต้องเจอไม่งั้นมันจับผมฆ่าผมจำทำยังไง ตอนนี้ชีวิตผมยังต้องโลดแล่นอยู่ดังเทพบุตรตัวน้อยๆจะทำได้ ถ้าผมเป็นอะไรไปละก็ผมจะตามมาหักคอมันแล้วต่อด้วยการกระโดดเตะคอมโบคิกใส่คอมมันซักสองสามรอบ แล้วมันก็ยังดีเนอะมีจิตใจอันดีงามจะโทรมาเล่นเสียงยั่วสวาท...

เอ๊ะ!! เอ๊ะ!! เอ๊ะ!!

โทรมา มัน โทรมา มันโทรมา

ได้ยังไง!!!!!!!!!!!

 กริ๊ก~

‘’ไงครับกวางน้อย’’

ตึกๆ ตึกๆ

 อะไรกันเนี่ย ผมกำลังหัวใจเต้นงั้นหรอ? คนตรงหน้าเป็นใครกัน ร่างสูงบางโปร่งผมสีดำแซมน้ำตาล จมูกเรียวโด่งสวยได้รูป ริมฝีปากบางเป็นกระจับ ใบหน้าที่ขาวเนียนน่าสัมพัส

ใครก็ได้บอกผมที ไอ้คนที่เดินเข้ามาเป็นเทวดามาช่วยผมใช่ไหม ทำไมหล่อจัง ใช่ๆต้องใช่แน่ๆตอนนี้พระเจ้าได้เข้ามานั่งอภิปรายความคิดให้ผมแล้ว คนตรงหน้าต้องเป็นเทพพระเจ้าจากสวรรค์แน่ๆ เค้ามาช่วยผม เค้ามาช่วยกวางน้อยอย่างผม โอ้ว!!พระเจ้าช่างใจดี เดี๋ยวผมจะส่งกล้วยทอดไปให้นะ เพราะต่อไปนี้ท่านจะได้ไม่ต้องมาคอยทอดกล้วยขายบนสวรรค์อีกแล้ว

‘’เอ่อ...นาย’’

‘’เป็นอะไรไป ในสายนะยังปากดีอยู่นิ’’

 โอ๊ะ!!

ชายหนุ่มร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ความรู้สึกมันทำให้ลู่ห่านรู้สึกหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก

ตกลงแล้ว พระเจ้าทอดกล้วยสุกรึยังเนี่ย

ทำไม ทำไม

มันดิบอย่างนี้!!

‘’หมายความว่ายังไง’’ ผมเอ๋ยถามออกไป แม้จะมีครึ่งใจรู้อยู่แล้วว่าคงไม่ได้คำตอบที่แน่ชัด

‘’คนที่คุยกับนาย ก็คือ...ฉัน!!’’

ว่าไงนะ!!

มันดูงี่เง่าถ้าตอนนี้ผมจะบอกว่า ผมเกียจไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าจนอยากจะแปลงร่างเป็นโดเรม่อนแล้วเอาของวิเศษณ์มากำจัดมันให้ออกไปจากโลกนี้ สวรรค์ชักจะมีคณะตลกมากเกินไปแล้วนะ ไม่รู้รึไงว่าตอนนี้อารมณ์ของผมมันไม่ควรถูกโดนอำแบบนี้

  ดูเหมือนคนตัวสูง ยังเสาะยิ้มอยู่ข้างหน้าปลายเตียงที่ลู่หานกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่? ร่างบ่างรู้สึกได้ถึงรังสี อำมหิตจากคนข้างหน้า คนตัวสูงจ้องเขม่งมาที่ลู่หานแต่ก็ยังคงยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่แววตามันช่างน่ากลัวซึ่งขัดจากสิ่งที่เค้าทำออกมา ร่างสูงค่อยๆเดินอ้อมไปนั่งข้างๆร่างบาง แม้ร่างบางจะพอรู้ว่า ร่างสูงคงไม่ทำอะไรเค้าแต่มันคงจะไว้ใจไม่ได้ ร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็ลองมาเป็นแบบผมดูสิแล้วจะรู้ว่า ไอ้คนข้างหน้ามันหน้ากลัวแค่ไหน

‘’นายกลัวรึป่าว...กวางน้อย’’

งึกๆ

ผมๆไม่อยากจะคุย ไม่อยากจะตอบ ไอ้หน้าหล่อตัวโย่งนี้เลย เลยได้แต่พยักหน้าตอบเค้าไปเท่านั้น

‘’หิวรึป่าว ฉันมีขนมมาให้ด้วย’’

‘’กินซะนะ ถ้านายไม่กิน คงจะไม่มีแรงทำ...’’

 Chanback

ไอ้ตัวเล็ก!!

 โถ่!!เว้ย ทั้งๆที่ผมอยากจะเข้าไปคุยกับไอลูกหมาน้อยจะตายไป เพราะตอนนี้นี้สมองผมมีเรื่องมากมายวกวนเต็มสมองไปหมด จนตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าที่ผมทำลงไปมันได้เปลี่ยนแปลงอะไรตัวเองรึป่าว ขนาดเดินไปไหนคนยังมองเห็น คุยกับคนอื่นก็ยังรู้เรื่อง

ทำไมกันนะ ไอ้หมาน้อย แกไม่รู้รึไงว่าตอนนี้ในใจฉันปั่นป่วนไปหมดแล้ว ผมมีเรื่องสำคัญจะต้องบอกมันนะ ทำไมมันไม่ฟัง ตอนนี้ผมไม่รู้ ไม่รู้จะไปไหนจริงๆ

ถนนที่ยาวพลิ้วไปตามทุ่งหญ้า?

ไม่ผิดหรอก เพราะโรงเรียนของผม โรงเรียน dream hingschool เป็นโรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่ามีพื้นที้เหลือใช้มากที่สุด ทำไมนะหรอ? ก็เจ้าของโรงเรียนที่มันรวยล้นฟ้าจนไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไร เลยซื้อที่ดินไว้ตั้ง 50000ไร่ เพื่อสร้างโรงเรียน แต่พอเอาจริงๆโรงเรียนมันก็ใหญ่อยู่หรอก แต่มันไม่ได้ทำให้มีความรู้สึกอยากอยู่เท่าไหร่ เจ้าของโรงเรียนมันก็ดัน รักโลก เลยสร้างสวนที่กว้างพอๆกับ ไร่นาใหญ่ๆผืนหนึ่งที่มีถนนที่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้ มันเลยทำให้ดูเหมือนเป็นธรรมชาติไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ ตู้โทรศัพท์โรงเรียน ยังมีเถาวัลเกาะเต็มไปหมดเลย...

   ตอนนี้เป็นเวลาเรียนของนักเรียนมัธยมบางส่วน แต่ในบางส่วนนั้นก็เป็นผม แต่ผมหนะไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว หลังจากได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ ผมก็เริ่มไม่สนใจว่าใครจะเป็นยังไง สิ่งรอบข้างจะเป็นอย่างไร คนจะตาย นกจะร้อง หนอนจะตาย ผมก็ไม่สนใจ เพราะตอนนี้ต่อให้อยากจะทำอะก็ทำไม่ได้ ถึงแม้ทุกๆอย่างจะดูเหมือนคนปกติทั่วไปอยู่

‘’แบคฮยอน...ฉัน’’

 ไม่ทันที่ชายหนุ่มร่างสูงจะได้พูดประโยคที่อยากจะเอ๋ย ร่างสูงก็เหมือนปุยเมฆที่ถูกลมพัดก็ลับปลิว ตอนนี้แม้แต่แรงจะออกเสียงยังไม่มี แม้แต่แรงจะคิดสิ่งต่างๆในสมองก็ไม่มี ทำไมกันเค้าจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหม หาก...ขาดพลังจากมนุษย์