[fic exo] HunHan i don't know

ลำดับตอนที่ #4 : [4] HunHan/ChangBack

 

กลับมาที่ห้องนรกนี้อีกแล้ว =_____=

‘’นี่ ทำอาหารให้กินหน่อยสิฉันหิวนะ’’

‘’ฉันทำไม่เป็นหรอก’’ ผมปฎิเสธออกไปเมื่อคนตรงหน้าขอร้องให้ทำอาหารให้กิน

‘’ราเมง ก็ทำไม่เป็นรึไง’’

‘’เป็นสิ นายจะกินรึไง’’

‘’อือ’’ คนตรงหน้าตอบปัดๆเมื่อผมพูดว่าจะทำราเมงให้กิน

 ‘’อื้อ~ สบายจัง’’ ร่างสูงไม่ยอมไปอาบน้ำอาบท่า แต่เดินดุมๆไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง มันจะสกปรกไปแล้วนะ

‘’ทำไม นายไม่อาบน้ำก่อนเดี๋ยวเตียงสกปรกขึ้นมา ฉันจะนอนตรงไหน’’

ผลัก!!~

 ร่างสูงไม่พูดอะไร แต่การกระทำมักมาแทนคำพูดเสมอ ร่างสูงฉุดร่างบางจนเซล้มลงไปบนเตียงก่อนที่ร่างสูงจะกว่าร่างบางมากอดในอ้อมอก ร่างบ่างดิ้นกระดุกกระดิ๊กตลอด พร้อมกับใบหน้าที่แดงฉ่าตอนนี้

‘’นี่นายปล่อยนะ’’

‘’ไม่ปล่อย จะทำไม’’

‘’นายจะมากอดฉันทำไมเนี่ย’’

‘’อยากจะกอด’’

‘’ไม่ให้กอด ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาสาธารณะนะ’’

‘’ฉันก็ยังไม่ได้พูดว่านายเป็น’’ คนตัวเล็กถึงกันหน้าบึ้งเมื่อพูดอะไรไปคนที่กอดตนอยู่ก็ไม่มีความระเคาะระคายแม้แต่นิดเดียว

‘’นี่เลิกกอดฉันได้แล้ว ฉันอึดอัด’’

‘’แต่ฉันออกจะอบอุ่น’’

ตึกๆ ตึกๆ

 เสียงหัวใจผมเต้นรัวให้ตายสิหมอนี่ทำผมเริ่มทรยศเพศตัวเอง

‘’ขออยู่แบบนี้ซักพักเถอะ’’

‘’ไม่ได้นะ นายเป็นเกย์รึป่าวเนี่ย’’

‘’ไม่รู้ แต่ตอนนี้อยู่นิ่งๆ แล้วหยุดพูดได้แล้ว’’

‘’ไม่เอา ฉันจะพูดนายจะทำไม’’

ฟุบ~

 ร่างสูงพลิกร่างบางให้มาจ้องหน้าเค้าก่อนที่จะใช้ฝ่ามือประคองหัวของร่างบางไว้และนำไปซุกแผ่นอกของตนเอง ตอนนี้บรรยากาศในห้องเริ่มเงียบลง พร้อมกันร่างบางที่หัวใจเต้นกระซับกระส่ายไม่เป็นจังหวะ ในขณะที่ร่างสูงกลับเงียบและไม่ยอมขยับเขยื้อน ลมหายใจอุ่นๆรดลงบนหัวของร่างเล็ก โดยที่มีร่างสูงค่อยๆใช้ฝ่ามือลูบหัวร่างเล็กอย่างเบามือ

‘’ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม’’ ผมเริ่มเอ๋ยปาก เพราะตอนนี้รู้สึกบรรยากาศมันเงียบพิลึก

‘’ว่ามาสิ’’

‘’นายรู้จักฉันได้ยังไง’’

‘’ก็เราเคยเจอกัน’’

‘’ทำไมฉันจำไม่ได้’’

‘’เพราะตอนนั้นนายยังไม่มีสติ’’ ไม่มีสติ มันมอมยาผมอีกรึป่าวเนี่ย

‘’ทำไมฉันถึงไม่มีสติละ’’ คำถามผมเหมือนเด็กเล่นต่อคำถามของผู้ใหญ่เลย

‘’นายไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายก็พอ’’

‘’....’’ ผมเกิดอาการใบกินทันที แสดงว่าเมื่อก่อนที่หรอกผมว่าเราเป็น ผัวเมีย กันมันก็แค่สิ่งที่เค้าสร้างขึ้นมาเล่นละครนะหรอ ผมควรรู้สึกโกรธรึป่าว หรือควรจะดีใจที่ เวอร์จิ้นผมยังอยู่

‘’ขอบใจนะ’’

‘’เรื่องอะไร’’

‘’ไม่รู้ เรื่องที่นายยังไม่ทำอะไรฉัน หรืออาจจะ เรื่องวันนี้ ขอบใจจริงๆ’’

‘’อือ...’’

 ตอนนี้ผมลืมไปแล้วว่าหัวผมกำลังซบแผงอกคนตรงหน้าอยู่

ตอนนี้ผมลืมไปแล้วว่ากำลังอยู่ใบอ้อมกอดคนตรงหน้า

แต่ตอนนี้มีบางที่สิ่งที่มาแทนสิ่งเหล่านั้นแล้ว ผมก็ยังหาคำตอบไม่ไม่หรอก...

 แต่เดี๋ยว!!

‘’เซฮุน...’’

‘’อะไรอีก ทำไมนายพูดมากชะมัดเลย’’

‘’ถามอะไรอีกข้อได้ไหม’’

‘’มีอะไรที่นายสงสัยอีก นายขี้สงสัยชะมัด’’

‘’ รูป...ผู้หญิง...ที่..เอ่อ.. อยู่ในห้องนายคือใคร’’ ทำไมผมต้องเกิดอาการติดอ่างแบบนี้ด้วยเนี่ยก็แค่จะถามถึงรูปผู้หญิงคนนี้ ทำไมต้องอ้ำอ้ำอึ้งอึ้ง

‘’เธอ...เป็น อดีต...’’

‘’หมายความว่า เธอเป็นแฟนเก่านายรึป่าว’’ ผมถามออกไปอย่างสงสัย อดีตงั้นหรอจะมีซักกี่คนที่ผูกพันธ์กันจนเรียกว่าอดีตอีกรึป่าว

‘’ป่าวๆ’’

‘’แล้วเธอเป็นใครละแม่รึป่าว แต่ดูจากหน้าเธอเด็กขนาดนั้นคงไม่ใช่หรอก แต่ถ้าใช่เธอคงมีนายตอนอายุยังไม่สิบเจ็ดละมั้ง ฮ่าๆๆ’’ ผมพูดติดขำไปเพราะเป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะเป็นแม่คน ดูอายุเธอก็แค่ยี่สิบสอง อาจจะไม่ถึงด้วยซ้ำคงจะไม่ใช่แม่ของเซฮุนหรอก

‘’นายนี่ น่าจะเลิกเรียนแล้วมาเป็นหมอดูนะ..’’

‘’หมายความว่า....’’ รับประทานใบ้เป็นจุดที่สอง แสดงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของเซฮุน พระเจ้าทำไมชอบสร้างคณะตลกขึ้นมาตลอดวัน

‘’อือ...’’

‘’เธออายุเท่าไหร่ แล้วชื่อเธอละ’’

‘’เธออายุ ยี่สิบหก ชื่อว่ายูริ’’

‘’นายอายุเท่าไหร่กันเซฮุน’’ผมถามออกไปเพราะอยากจะรู้ว่า แม่เซฮุนตั้งท้องตอนอายุเท่าไหร่ ดูยุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่พอเอาจริงๆผมอยากรู้มากๆเพราะอายุเธอก็แค่ยี่สิบสอง เซฮุนดูๆแล้วคงจะยังสิบห้าหรือสิบหกอยู่

‘’ฉันอายุ สิบห้าเอง ฮ่าๆ...ฟังดูตลกเนอะ แม่ฉันตั้งท้องตอนอายุสิบสอง ไวไฟดี นี่ฉันอุส่าห์คิดเลขให้นายแล้วนะ’’

‘’นายตลกอะไร’’ ไอ้เด็กเวรนี่ใช่เวลามาตลกไหมเนี่ย แต่อยากจะถามว่าแม่เซฮุนเป็นขี้ยางไงติดไฟไวจริงๆ อายุสิบสองมีลูกซะแล้ว

‘’แต่มันตลกกว่า...ฉันชอบแม่ตัวเอง’’

‘’…!!!!’’ แดรกจุดตัวใหญ่ๆและคณะตลกของพระเจ้ากลับมาเล่นอีกครั้ง ชอบแม่ตัวเองงั้นหรอ แต่ก็คงจะใช่เพราะดูแล้วแม่เซฮุนดูสวยมากยังดูเหมือนวัยรุ่นสิบแปดอยู่

โอ๊ย!! เจ็บแปดหัวไปหมดแล้ว

‘’ไม่คิดจะคอมเมนต์หน่อยหรอ’’

‘’แม่ของนายยังอยู่กับนายรึป่าว’’

‘’หวังว่ามันคงเป็นคนคิดเห็นที่ต้องการคำตอบ ป่าวหรอกตั้งแต่ฉันบอกชอบแม่ตัวเองไป เค้าก็ไม่กลับมาอีกแล้วยังทิ้งท้ายไว้ด้วยว่ามันเป็นไปไม่ได้’’ ก็ใช่นะสิไอ้เด็กโง่ ไม่สิ มันน่าสงสารนะเนี่ย ผมคงไม่ต้องถามถึงพ่อเค้าแล้วหล่ะ จากที่ดูๆอายุสิบสองผู้ชายจะมารับผิดชอบคงจะยาก

‘’นี่!!เมื่อไหร่จะปล่อยฉันซักที นายนิแอบเนียนนะ’’

‘’ไม่ปล่อย’’

‘’ปล่อย’’

‘’ไม่ปล่อย’’นี่มันเถียงใช่ไหมเนี่ย

‘’ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ โอเซฮุน’’

‘’หยุดพูดซักที ไม่งั้นละก็...’’

‘’ไม่งั้นอะไร นายอย่ามาทำ...อุ๊บ’’

  ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคเซฮุนก็โน้มหน้ามาประกบปากผม ตอนนี้ผมช็อกบิ๊กซีมาก

โอ เซฮุน จูบผม เค้าจูบผม

  ริมฝีปากค่อยๆกดลงมาเตะร่างบางตรงหน้าอย่าอ่อนโยน ร่างบางได้ที่เอามือกำเสื้อร่างสูงตรงหน้าไว้แน่น ลมหายใจอุ่นๆรดหน้าผากของร่างบางยิ่งทำให้ร่างบางหน้าแดงมากขึ้นเรื่อยๆแม้คนตัวสูงจะเริ่มการจูบด้วยสัมพัสเบาบาง แต่ตอนนี้เค้าเริ่มใช่ฟันกัดริมฝีปากร่างบางให้เผลอขึ้นเพื่อใช้ลิ้นแทรกเข้าไปในโพรงปากของคนตัวเล็ก ดูเหมือนร่างเล็กจะเคลิ้มตามเริ่มจูบกลับร่างสูงตรงหน้า จนตอนนี้เพลงจูบได้บรรเลงไปเรื่อยๆ ในห้องที่เงียบและมีเพียงเค้าสองคนเท่านั้น   เซฮุนเริ่มถอนริมฝีปากจากคนตัวเล็กอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังจะต้องลาจากไอศกรีมรสหวาน ร่างบางได้ก้มเพราะเขินอายเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับคนตรงหน้า

‘’อ่า...หวานชะมัด’’

‘’นายมัน ฉวยโอกาสชัดๆ’’

‘’ฉวยโอกาสอะไร นายยังจูบฉันตอบเลย ฮ่าๆๆฮ่าๆๆ’’

‘’นี่เลิกพูดได้แล้ว ตกลงจะไม่กินแล้วใช่ไหม ราเมงหน่ะ’’ ตอนนี้เข้าผมแดงแค่ไหนแล้วเนี่ยรู้สึกร้อนไปหมดแล้ว โอ เซฮุน นายมันผู้ชายฉวยโอกาสชัดๆ

‘’ไม่ดีกว่า เมื่อกี้กินจนอิ่มแล้วนิ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ’’

ChangBack

  ‘’แกมัน โรคจิตไอหูกาง มานี่เลยมาให้ตีหัวเลย’’

‘’เฮ้ย!!อย่านะเว้ยถ้าฉันไม่ทำฉันก็ตายนะสิ’’

‘’ตายบ้าอะไรฮะ มานี่เลย’’

  ทุกคนกำลังสงสัยใช่ไหมว่าผมกับไอชานยอลกำลังทำอะไรกันอยู่ ถึงได้เสียงดังเอ๊ะอะโวยวายขนาดนี้ ก็ตอนนี้ผมกำลังฉุดเรื่องที่มันเอาปากอันโสโครกของมันมาเตะปากผม แล้วยังไม่พอมันยังทำผมเป็นลมอีก โอ๊ย!!เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครร้ายกาจขนาดนี้มาก่อน พอถามเหตุผมก็ตอบว่า [แบคยอนอ่า ถ้าฉันไม่ทำฉันจะตายนะ] จะมีคนบ้าที่ไหนดูดพลังคนอื่นไปดำรงชีวิตกัน

อย่างนี้มันต้องสั่งสอนให้เข็ด เพราะมันเป็นจูบแรกของผมนะ มันไม่โรแมนติกแม้แต่นิดเดียว

แม้แต่จะสะกิดต่อมตื่นเต้นก็ไม่มี อย่างงี้มันต้องตายสถานเดียว       

‘’ฟังฉันก่อนสิ แบคยอน’’

‘’จะให้ฟังอะไรฮะแกอุส่าห์ขโมยจูบอันแสนบอบบางของฉันไป แกจะให้ฉันฟังอะไรแกอีก’’

‘’โหย!! ฉันไม่ได้อยากจูบแกซักนิด แต่ถ้าฉันไม่ทำฉันก็อยู่ไม่รอดนะเว้ย’’

‘’อย่ามาโกหก ไม่มีคนบ้าที่ไหนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้จูบคนอื่นหรอก’’

‘’ฉันไง แกต้องเชื่อฉันนะ’’ ชานยอลเดินเข้ามารวบมือผมก่อนจะดึงตัวผมให้นั่งบนตักมันแล้ว

เอามือกอดผมเอาไว้

‘’ปล่อยนะเว้ย หลอกจูบฉันแล้ว ยังจะมากอดอีก แกนี้มันโรคจิตจริงๆเลยฉันทนคบแกมาเป็นปีได้ไงวะเนี่ย’’ ผมเริ่มดิ้นเพราะไอชานยอลมันเล่นมัดมือมันเท้ากันอย่างนี้ ก็เลยขยับไม่ได้ อึดอัดนะเว้ย

‘’เชื่อฉัน ตอนนี้ฉันยังบอกแกไม่ได้หมด แกรู้แค่ว่าถ้าฉันไม่จูบเพื่อเอาพลังมาจากคนอื่นฉันจะอยู่ไม่ได้ เข้าใจฉันนะหมาน้อย’’

‘’….’’ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะชานยอลเอาหัวมาเอนพิงบนไหล่ผม และพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยดูเหมือนจะจริง แต่มันมีด้วยหรอโรคอยู่ไม่ได้หากขาดพลังจากคนอื่นแล้วไม่มีวิธีดูดพลังแบบอื่นรึไง อย่างเช่น จับมือ เอาหลอดดูด หรือเติมน้ำมันอะไรแบบนี้ ทำไมต้องจูบกันด้วย

‘’ฉันกลัวว่าถ้าแกรู้ แกจะหนีฉันไป’’

‘’เอาไว้ แกพร้อมแกก็บอกฉันแล้วกัน เราเป็นเพื่อนกันนิ’’

‘’ฉันก็คิดว่างั้นวะ’’

‘’หมาน้อย’’

‘’ทำไมชอบเรียกฉันอย่างนี้วะ’’

‘’ก็แกน่ารัก’’ แอรย~อย่ามาชมเดียวก็เขินเอาหัวชนดินหรอก

‘’น่ารักเหมือนหมานะหรอ’’

‘’ป่าวไม่ได้น่ารักเหมือนหมา น่ารักเหมือนคน นายน่ารัก’’เขินดับเบิ้ลสอง ขุดดินด้วยหัวแล้วมุดลงไปอีก

‘’น่ารักเหมือนคนแล้วทำต้อง เรียกว่าหมา’’

‘’นายชอบครางเหมือนลูกหมา ตัวเล็กๆซึ่งมันน่ารักมาก’’เขินดับเบิ้ลสาม ขุดดินลึกลงไปอีกสามเมตร

‘’เลิกชมได้แล้ว แล้วนี้จะปล่อยได้รึยังเดี๋ยวคนมาเห็นตกใจหาว่าฉันกับนายเกินเพื่อนกัน’’

‘’ก็ดี’’

‘’ดียังไง’’

‘’เค้าจะได้ประจารนายไงว่านายชอบเพศเดียวกัน ฮ่าๆๆ’’

‘’งั้นนายก็โดนเหมือนกันแหละ’’ผมเอามือตีไปที่หน้าอกของชาลยอลเบาๆ คิดอะไรทะลึ่งชะมัด

‘’ฉันไม่แคร์เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว คนจะรักกันเพศไม่ใช่ปัญหา สวรรค์กับนรกไม่เคยกำหนดซะหน่อยว่าผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชาย แค่เพราะผู้หญิงกับผู้ชายได้กันแล้วมันเกิดลูกเค้าก็เลยคิดว่าหญิงกับชายต้องคู่กัน’’ ยาวและลึกซึ้ง

‘’มีคนสิบในร้อยเท่านั้นแหละที่คิดแบบนี้’’

‘’แล้วนะหล่ะหมาน้อย’’

‘’ไม่รู้สิ มันยังไม่มีอะไรจูงใจมั้ง ฮ่าๆ’’

‘’เอ้า ไอหมานี่นิเบ๋อชะมัด’’ ชานยอลเอานิ้วมาดีดหัวผมทีนึงโทษฐานตอบไม่ได้

‘’อะไรกันเล่า เวลาคนเราจำอะไรมันต้องมีตัวอย่างหรือว่าพวกเจอเองกับตัวถึงจะรู้’’

‘’แกอยากรู้รึป่าว’’

‘’แกจำสาธิตให้ดูรึไง’’

‘’อยากดูไหมละ’’

‘’จัดมาสิ’’ ตอนนี้ผมอยากรู้อยากเห็นมากเกินไปรึป่าว

‘’ปิดตาสิ..หมาน้อย’’

‘’ได้’’ อ่า..ตอนนี้ผมปิดตาแล้วมันจะทำอะไรเนี่ย ถ้าจะเดามันต้องลากผมออกนอกห้องแล้วหาผู้ชายที่เดินผ่านห้องแล้วมันคงจะอะไรซักอย่างกับเค้า(คิดอะไรอยู่)

จุ๊บ!!

เฮ้ย!! ผิดคาด

 ‘’เห้ย ไอเลวเอาอีกแล้วแกฉวยโอกาสอีกแล้ว’’

‘’เห้ย!!ป่าวสักหน่อยก็แกอยากรู้ก็เลยทำให้ไง’’มันซื่อหรือมันโง่ หรือตั้งแต่เกิดมาไม่มีสมองเลย

‘’ไอหยอยนรก ไปตายเหอะไป’’

‘’เห้ย!!ฉันเปลี่ยนทรงผมแล้วนะเว้ย หล่อเฟี้ยวเลยทรงนี้’’ดูมันภูมิใจกับทรงผมมันมาก เอามือเอาไม้ไปจับตลอด

‘’อย่ามา โมเม บังอาจมาจูบกูอีกแล้ว’’

‘’ไม่ได้จูบ แบบนั้นเค้าเรียกเตะปาก’’

‘’เออนั้นแหละ’’

‘’แล้วตอนนี้ตอบได้ยังว่าคิดยังไง’’

[คิดบ้าอะไร กุเขินอยู่]

‘’ไม่รู้’’

[กุไม่กล้าตอบ]

‘’เอ้า ไอเวรตกลงแกหรือฉันฉวยโอกาสกันแน่’’

[มึงช่างกล้า ไอหูกาง]

‘’มึงด่ากุอยู่ใช่ไหมเนี่ย’’         

[เต็มๆเลยละมึง]

‘’ป่าว กุกำลังขอบคุณมึงอยู่ ตอนนี้กุรู้แล้ว’’

[รู้ว่ามึง มันฉวยโอกาส และ เหี้ยมาก]

‘’อย่านี้แหละ สัจธรรม เป็นไงตัวอย่างกุถึงเนื้อถึงตัวดี’’

[มึงเก็บสัจธรรมมึงไม่บงเพราะใหม่เหอะไป ใครเค้าสอนกันแบบนี้ แลดูมึงภูมิใจมาก]

‘’งั้นกุไปก่อน วันนี้ไม่ได้เข้าเรียนเดี่ยวโดนยัยอาจารณ์หน้าเหี่ยวบ่น’’

‘’เออ’’

[ไปเลยไป]

[ตอนนี้กุเขินไปหมดแล้ว]

อุอิ

ตอนนี้แต่งไปกุมขมับไป ไม่รู้จะแต่งยังไงให้หวานๆแหวกๆ แต่พอแต่งออกมาดูแหกๆเนอะ