[fic exo] HunHan i don't know

ลำดับตอนที่ #3 : [3] HunHan/ChangBack

 

เสียงนักเรียนเอะอะเสียงดัง เป็นสัญญาณที่กำลังจะบอกว่าตอนนี้ใกล้เวลาเลิกเรียนเต็มที

‘’ แบคยอล ไอหูกางมันหายไปไหนว่ะ ไม่เข้าเรียนซักคาบ’’

‘’เอ้า ฉันไม่ไม่ Gps จะรู้ได้ไง’’

‘’เห็นปกติตัวติดกันนิ’’

 จงอิน เพื่อนสนิทของชานยอลเอ๋ยออกมา เมื่อเห็นว่าไอตัวเล็กข้างหน้าทำปฎิกริยา แปลกๆเมื่อเขาถามถึงเพื่อนสนิท

ปกติ ก็ตัวติดกันนิ ทำไมวันนี้ถามอะไรก็ไม่ตอบ ถามอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว ตกลงมันยังโอเคกันอยู่ใช่ไหม?

‘’ฉันไม่แฝดอินจันทร์นะ จะได้ตัวติดกัน’’

  คนตัวเล็กค้อนใส่ ไอ้เพื่อนหน้ามึนของไอ้หูกาง ก่อนจะเดินตึงตังออกไปจากบริเวณตรงนั้น

เพราะตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดมาก ทำไมๆ คนอื่นถึงต้องถามเรื่องไอ้หูกางกับเค้าด้วย จะบอกไว้ว่าเค้าไม่สนใจไอหูกางหรอก ขนาดโทรไปมันยังตัดสายทิ้งเลย ทำไมต้องไปสนใจมันด้วยว่ามันอยู่ที่ไหน

  ผมเดินทอดน่องไปยังบริเวณที่ขึ้นชื่อว่าร่มรื่นที่สุดของโรงเรียน  เป็นบริเวณที่เหมือนทุ่งนามีป่ามีต้นไม้หลากหลายชนิด แต่ก็ยังมีถนนคอนกรีตเพื่อให้นักเรียนสามารถเดินได้อย่างสะดวก

มันดูร่มรื่นทำให้ผมผ่อนคลายเรื่องไอหูกางไปนิดๆ

 เอ๊ะ!!

 มีคนนอนอยู่ตรงพุ่มไม้!!!

 ไม่รอให้ความคิดไปก่อน ร่างบางวิ่งเพื่อไปดูเจ้าของร่างที่นอนอยู่บริเวณพุ่มไม้

แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อคน คนนั้นเป็น

‘’ชานยอล!!’’

‘’เฮ้ย!! มานอนเล่นอะไรตรงนี้วะ’’

 ร่างเล็กเขย่าร่างสูง ด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ไม่ลืมเก็ก เพราะไอคนร่างสูงนั้นแหละที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

 ร่างสูงค่อยๆปรือตาขึ้นมา มองคนที่เขย่าตัวเขา เขาดูอ่อนเพลียเกินกว่าจะขยับได้

‘’แก ไอหมา’’ ร่างสูงเอ๋ยเรียกคนตรงหน้า ด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ค่อยจะได้ยิน แต่ก็พอจะรู้ว่าคนร่างสูงพูดอะไร

‘’ฉันจะไม่ไหวแล้ว’’

‘’แก ทำใจดีๆไว้นะเว้ย เป็นลมแค่นี้ไม่ตายหรอก’’

‘’แกต้องช่วยฉัน’’

‘’ช่วย? ช่วยอะไร’’

 อุ๊บ!!

 ไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้คนตอบ ริมฝีปากของคนตัวสูงก็รีบประกบริ่มฝีปากบางของคนตัวเล็กเอาไว้  ตอนนี้ใบหน้าของคนตัวเล็กเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็เริ่มมีอาการมึนหัวขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน

 ร่างสูงถอนริมฝีปากออกจากร่างบาง อย่างเชื่องช้า ตอนนี้ดูเหมือนร่างสูงจะมีพลังมากขึ้นหน้าตาไม่ซีดเหมือนเมื่อครู่นี้ แต่ผิดกัน ร่างของตัวเล็กล้มลงเพราะอาการ มึนหัว และใบหน้าที่ซีดอย่างเห็นได้ชัด

HunHan

‘’ขอบคุณครับ’’

 ตอนนี้ผมอยู่ ดงแทมุนครับ ผมต้องมาเลือกซื้อของเพราะไอ้โรคจิตนั่น ไม่สิ ไอ้คุณชายเซฮุน

เพราะอะไรนะหรอ ก็เค้าบอกให้ผมเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็นเพราะเค้าจะให้ผมย้ายไปอยู่กับเค้าตลอด สามเดือน!! ถึงผมจะโวยวายว่าแม่ไม่ยอม พ่อคงฆ่าผมตาย มันก็ไม่ใช่ปัญหาของเค้าอีกต่อไป เพราะนอกจากจะขโมยโทรศัพท์ผมไปแล้ว ยังถือวาสาสะ กดเบอร์โทรหาแม่ผมแล้วอ้างว่า ผมต้องมาทำรายงานกับเค้า แล้วมันก็เป็นรายงานที่จำเป็นมาก ตอนแรกพ่อผมก็ไม่ยอมหรอก แต่พอเซฮุน ชักแม่น้ำทั้งห้ามารวมกันเป็นคำโกหกแล้วแถไปตลอดแนว พ่อผมก็ยอม

 ตอนนี้ผมเลยต้องเดินซื้อของไม่ว่าจะเป็น แปรงสีฟัน ยาสีฟัน กางเกงใน เสื้อผ้า น้ำหอม? เสื้อกล้าม ก็เค้าไม่ยอมให้ผมกลับบ้านไปเอาของนิ อ้างว้างถ้าพ่อกับแม่เห็นหน้าผมแล้วจะเปลี่ยนใจไม่ให้ไปอยู่  แต่ผมก็พยายามปฎิเสธเค้าไปแล้วว่าผมไม่อยากอยู่ แล้วดูหน้ามันสิอยู่เป็นคนปกติหน้า หน้านิ่งเป็นหุ่นเชียว

 ‘’I love you I need you’’

ไอลิงโทรนนี้ใครตั้งวะเนี่ย?..

[ฮัลโหล]

[ใกล้เสร็จรึยัง เดี๋ยวฉันไปรับ]

[จะรีบอะไรนักหนา นายผึ้งมาหย่อนฉันเมื่อ 5นาทีที่แล้วเองนะเว้ย]

[ไม่ต้องมาพูดมาก เดี๋ยวฉันไปเดินด้วยฉันกลัวนายหนี อยู่ตรงไหน]

 ผมบอกบริเวณที่ผมยืนอยู่ เหอะ คิดว่าผมจะหนีหรอผมไม่หนีหรอก บางทีการได้ไปอยู่กับมันอาจะรู้ก็ได้ว่ามันเป็นพวกโรคจิตจริงๆหรือป่าว แต่ผมไม่ลืมแน่ แก้แค้นไง มันเอาแต่พูดว่าคืนนั้นและก็ยังเอาผ้าขี้ริ้วมาอุดจมูกผม แล้วลากผมเข้าถ้ำอีก

 งึกๆ

พูดถึงมันก็มา สะกิดเลย

‘’ นี่ไม่ต้องรีบก็ได้ วันนี้ฉันว่าง’’

‘’ช่วยทำหน้าพอใจ ตอนพูดหน่อยได้ไหม’’ ผมพูดพร้อมจ้องหน้าเซฮุน เขม่ง

‘’ถ้านายไม่พอใจหน้าฉัน ก็เลิกจ้องได้แล้ว’’

‘’ไม่จ้องหน้าตอนพูด เสียมารยาทนะ นายไม่เคยเรียนรึไง’’

‘’เรียนแต่ไม่ใช้กับนาย เพราะเราก็สนิทมักคุ้นกันแล้วนิ’’ เอาอีกแล้วมันพูดอีกแล้ว อยากกัดมันให้ตายนัก โอเซฮุน!!

 ระหว่างเดินผมกับเซฮุนก็เอาแต่กัดกันตลอดเวลา แต่ดีหน่อยเพราะรู้สึกว่าตอนนี้เซฮุนจะใจดีจะกินอะไรก็ได้กิน รู้สึกว่าตอนนี้ท้องผมหนักไปหมดแล้ว

‘’นี่เดี๋ยวสิอย่าพึ่งเดิน’’

‘’นายจะซื้ออะไร’’

‘’ชานม’’

‘’นายชอบกินหรอ’’ ผมถามออกไปเพราะหน้ามันไม่หน้าให้มากินอะไรแบบนี้

‘’เลิกถาม ซักที’’

‘’อะไรกันเล่า แค่นี้ก็ต้องหงุดหงิดใส่’’ ผมทำหน้าบึ้งตึง เมื่อคนตรงหน้าที่พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญใส่ นี้ผมพูดมากขนาดนั้นเลยรึไง คำถามแค่นี้ก็ตอบไม่ได้

‘’นี่นาย ดูนิสิ’’ ผมชี้ไปที่ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายเดินจูงมือกัน มันน่ารักมากเลยหละ

และตอนนี้ผมอยากได้มันด้วยสิ

‘’ชี้ทำไม?’’

‘’ซื้อให้หน่อย’’ ผมทำหน้าตาใสซื้ออ้อนให้เซฮุนซื้อให้ ก็คนมันอยากได้นิ มันน่ารักมากจริงๆ

‘’นายอายุเท่าไหร่แล้ว’’

‘’ฉันยังอยู่ มอห้าอยู่เลยนะ ซื้อให้เถอะฉันมีข้อเสนอด้วยนะ’’

‘’นายจะให้ฉันกินนายนะหรอ’’ ถ้าหัวสมองมันจะคิดได้แค่นี้

‘’ตุ๊กตามันมีสองตัวใช่ไหม ฉันให้นายตัวผู้ชายนะมันจะได้คู่กันไง’’

‘’นายคิดว่าฉันยังเล่นตุ๊กตาอยู่รึไง’’ คิด นายอาจจะเอาตุ๊กตาไปทำพวก ไสยศาตร์ก็เป็นไปได้ ไม่หน้าถามนะเนี่ยนาย

‘’นายเอาไป นายจะกอด จะตั้งโชว์ก็ทำสิ’’

‘’ก็ได้’’

 คนตรงหน้าตกลงซื้อตุ๊กชายหญิงสองตัวให้ ด้วยเหตุผลว่าเพื่อผมโดนหมอนี่กินแล้วจะร้องไห้ฟูมฟายแล้วไม่มีอะไรคอยปลอบใจ หัวสมองมันนิเนอะคิดแต่เรื่องแบบนี้ ตอนเด็กๆแม่มันต้องต้ม มิยาบิให้กินแน่ๆ เซฮุนซื้อตุ๊กตาให้ผมด้วยราคาที่มันแพงหูฉีก? ก็มันรุ่นใหม่ล่าสุดแล้วมันก็มีแค่ สองร้อยห้าสิบตัวเท่านั้นนิ

      ระหว่างที่นั่งรถมาผมเอาแต่เงียบตลอด เพราะมันแต่สนใจตุ๊กตา เซฮุนก็เหมือนกัน ดูเหมือนเค้าจะเหนื่อย เพราะวันนี้ก็พาผมขับรถซื้อของแล้วยังเดินเป็นเพื่อนอีก วันนี้ดูจากที่ผมดูๆเซฮุนก็คงไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร แต่ตอนนี้คือผมยังไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไรจากผมกันแน่

 เพราะวันนี้ อยากซื้ออะไรก็ได้ซื้อ ตุ๊กตาก็ได้ ไม่มีคนร้ายที่ไหนเค้าทำการขนาดนี้หรอกมั้ง ถึงนิสัยเค้าจะเงียบๆ แต่ไม่ได้ร้ายถึงขนาดทำร้ายร่างการผมซะหน่อยออกจะดูแลดี ตอนเดินซื้อของเวลาผมจะถูกชน เค้าก็โอ่บไหล่ผมแล้วพาเดินหลบตลอด 

เค้าคงแค่ตอนการอะไรจากผมซักอย่าง แต่เค้าแค่ยังไม่บอก?