[KimMin] น้องหน้าใสกับพี่ชายปากเสีย

ลำดับตอนที่ #13 : #ฟิคหน้าใส บทที่ 12 โอ๊ต

 

“ แม่ สวัสดีครับบ ”          เสียงเด็กหนุ่มดังมาจากประตูรั้วหน้าบ้าน พอหญิงสาววัยกลางคนที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ได้ยินก็รีบเดินตรงไปหาทันที

“ สวัสดีครับ มาแต่เช้าเลยนะคิม ”      หญิงสาวยิ้มทักทายด้วยท่าทางอบอุ่นก่อนจะเปิดประตูรั่วให้อีกคนเดินเข้ามา

“ พอดีออกมาออกกำลังหน่ะครับ เลยซื้อน้ำเต้าหู้มาฝากคุณแม่ ”       หนุ่มตัวสูงท่าทางทะมัดทะแมงตอบพร้อมกับชูถุงหูหิ้วในมือขึ้นให้ดู

“ ปะ เข้าไปในบ้านกัน ”         หญิงสาวเจ้าของบ้านหันมายิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินนำตรงไปทางประตูหน้าบ้านที่เปิดอยู่

‘ สวัสดีครับ ’

‘ สวัสดีจ้ะ  ’         หญิงสาววัยกลางคนรับไหว้เด็กหนุ่มตัวสูงที่มายืนอยู่หน้าบ้านเธออย่างงงๆก่อนจะหายงงเมื่อเด็กหนุ่มเอ่ยต่อ

‘ คิมครับ  พอดีมาหาน้องมิน ’      เด็กหนุ่มตัวสูงพอเห็นว่าเจ้าของบ้านทำหน้างงก็รีบแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มให้อย่างจริงใจ

‘ อ้อ คิมนี่เอง มาๆลูกเข้ามา ’       พอรู้ว่าคนแปลกหน้าคือคนที่ลูกชายชอบพูดถึงบ่อยๆและเป็นคนที่มาส่งที่บ้านตอนดึกเกือบทุกวัน เธอก็ไม่รอช้ารีบเปิดประตูบ้านให้อีกคนเข้ามา

                 นั้นเป็นครั้งแรกที่คิมได้เจอกับแม่ของน้องตัวเล็ก หญิงสาววัยกลางคนท่าทางอบอุ่นใจดี ดูรักธรรมชาติและมีแววตาที่คล้ายกับลูก อยู่ด้วยแล้วสบายใจทำเอาหนุ่มตัวสูงอดคิดถึงแม่ตัวเองไม่ได้เลย

‘ เห็นมาส่งมินบ่อยๆหน้าตาเป็นอย่างนี้เองนะ ’            แม่ของน้องตัวเล็กเอ่ยขึ้นก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตัวยาวภายในบ้านของเธอ

‘ แหะๆ ครับ คิมก็เสียมารยาทไม่เข้ามาฝากเนื้อฝากตัวกับคุณแม่เลย ’         ชายหนุ่มเอ่ยตอบด้วยท่าทางเกรงใจก่อนจะนั่งลงที่โซฟาอีกตัวที่อยู่เยื้องกัน

‘ ไม่หรอกจ้ะ อย่างน้อยก็ดีแล้วที่มินมีพี่ชายดีดีมาส่งที่บ้าน ’              

‘ แล้วนี่รู้จักกันได้ยังไงหล่ะ ’          คนเป็นแม่ถามต่อเมื่อเห็นว่านอกจากโอ๊ตแล้วลูกชายก็แทบไม่ให้ใครมาส่งที่บ้านเลย

‘ ผมเห็นน้องน่ารักดีเลยมาตีสนิทอะครับ ฮะฮ่าๆ ’              คนตัวสูงพูดติดตลกก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อคิดได้ว่าสิ่งที่ตอบก็มีส่วนเป็นเรื่องจริงบ้างอยู่

‘ นี่อย่าบอกนะว่ากำลังจีบลูกแม่อยู่ ’           แต่หัวเราะอยู่ไม่นานชายตัวสูงก็ต้องสะดุ้งก่อนจะนั่งตัวตรงคิดหาคำตอบมาตอบแม่ของน้อง

‘ จีบได้ไงละครับ ลูกแม่เป็นผู้ชาย ถ้าจีบนี่ผมคงโดนไล่เตะพอดี ’            คนตอบเอ่ยตอบพร้อมกับนึกภาพตามถ้าตัวเองตอบว่ากำลังจีบลูกชายแม่อยู่มีหวังแม่คงไล่เขาออกจากบ้านตอนนี้พอดี ข้อหาพาลูกเขาเสียตัว เอ้ย เสียคน

‘ แม่ไม่ซีนะ แม่รับได้ ฮะฮ่าๆ ’              และเป็นอีกครั้งที่ทำเอาคิมแทบหงายหลังหญิงสาวหันมาตอบพร้อมท่าทางจริงจังก่อนจะเอามือขึ้นมาปิดปากไว้ตอนหัวเราะดังๆออกมา

‘ จริงหรอครับ ’

‘ ดูหน้าก็รู้ว่าคิดไม่ซื่อกับลูกแม่.. ใช่มั้ย ฮะฮ่า ’             พอคิมเอ่ยถามอย่างอึ้งๆหญิงสาวก็รีบตอบกลับก่อนจะชี้นิ้วมาที่คิมพร้อมกับจ้องเขม็ง

‘ ฮ่า นิดหน่อยครับ ’          คนโดนจับได้เกาหัวแก้เก้อก่อนจะยิ้มแห้งๆให้

‘ ถ้าลูกชายแม่โอเค แม่โอเคจ้ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ลุยๆเลย ’           หญิงสาวยิ้มสดใสก่อนจะยกมือขึ้นมากำเป็นกำปั้นทั้งสองข้างเหมือนเรียกกำลังใจ

‘ ลุยเลย ’         ชายหนุ่มตัวสูงก็มีแรงฮึดตามก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ปลายทางพร้อมกับเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งใกล้ๆก็เห็นว่าเธอกำลังยิ้มให้เขาอยู่เหมือนกัน

 “ แม่พึ่งไปส่งมินมาตะกี้เอง ”             หญิงสาวที่เดินนำหน้าหันมาตอบก่อนจะดึงสติคิมให้กลับมาจากการนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกันกับเธอ

“ อ่อ.. ทำไมวันนี้ไปเช้าจัง ”            พอตั้งสติได้ ชายหนุ่มก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะยื่นถุงน้ำเต้าหู้ให้กับแม่บ้านที่พึ่งเดินเข้ามาขอถุงจากมือเขาไป

“ กัปตันโทรมาตาม รีบลุกมาให้แม่ไปส่งใหญ่เลย ”           คุณแม่หันมาตอบก่อนจะยิ้มให้แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม

                 พอคุณป้าแม่บ้านกลับมาก็ถือถาดใส่แก้วสองใบข้างในมีน้ำเต้าหู้มาวางลงตรงหน้าหญิงวัยกลางคนและอีกใบที่ด้านหน้าเด็กหนุ่มที่ตอนนี้ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ถือว่าเป็นเช้าที่แสนสดใสของคุณนายเจ้าของบ้าน

“ พี่คิมไปหาแม่มาหรอ ”              หลังจากที่ออกจากบ้านของน้องตัวเล็กมา ชายหนุ่มก็ตรงกลับบ้านก่อนจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงมาที่ร้านของกัปตันแล้วก็เจอเข้ากับเด็กที่ออกจากบ้านมาแต่เช้า

“ รู้ได้ไง ”           คนโดนถามมองหน้าอีกคนนิ่ง

“ แม่ไลน์มาอวด บอกกำลังกินข้าวกับลูกคนใหม่ ”          เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ก็วางแก้วนมร้อนลงบนโต๊ะด้านหน้าอีกคนก่อนจะหันไปตอบพี่ชายตัวสูงแล้วยักไหล่เดินกลับไปทำงาน

                 พอเห็นว่าวันนี้คนในร้านเยอะแยะไปหมดคนเป็นพี่ก็เลือกจะนั่งเงียบๆเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ไปเรื่อยๆไม่อยากจะไปกวนอีกคนที่กำลังทำงานอยู่

Fifa_prem :    พี่คิมอยู่ไหน

                 โทรศัพท์ในมือสั่นก่อนจะพบว่ามีแจ้งเตือนจากไลน์เป็นข้อความของเด็กข้างห้อง    

Fifa_prem :    ตอบ

Fifa_prem :    ตอบดิ

Fifa_prem :    บอกให้ตอบไง ทำไมไม่ตอบน้อง !!!!

                 คนที่กำลังพิมพ์แทบขว้างทิ้ง กำลังพิมพ์อยู่ครับมึงใจเย็นได้มั้ย คิมคิด

KiimMon :    อยู่ร้านเค้กโว้ย

Fifa_prem :    ดีมาก

Fifa_prem :    เห็นพี่เกมปะ

                 และไม่ต้องเดาต่อว่ามันทักมาทำไม เมื่อเห็นข้อความล่าสุดของไอ้เด็กติดเกมส์ก็เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ก่อนจะมองสำรวจไปทั่วทั้งร้าน ก่อนจะเห็นร่างสูงที่กำลังยืนยิ้มตาปิดให้ลูกค้าอยู่โต๊ะริมสูงของอีกฝั่ง

KiimMon :    เห็น ทำไมวะ

Fifa_prem :    ป่าว ถามเฉยๆ ไปละๆ

KiimMon :      อะไรของมึง

                 และเหมือนเป็นการยืนยันว่าจบบทสนทนาแล้ว เพราะพอส่งประโยคสุดท้ายที่คิมตอบไป ไอ้น้องที่ทักมาก็ไม่ตอบแถมอ่านอีกเลย ทำเอาคนเป็นพี่งงไปอีก ก่อนจะถอนหายใจแล้วกลับไปเล่นเกมส์ฆ่าเวลาแบบเดิมไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะไปไหน รอร้านปิดค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน

“ พี่คิม มินกลับแล้วนะ ”             รู้ตัวอีกทีก็ตอนมีคนมาสะกิดที่ไหล่ เพราะหลังจากที่เล่นเกมส์นู้นนี้ไปเรื่อย ชายหนุ่มก็เปลี่ยนมาเพลิดเพลินกับการฟังเพลงก่อนจะพิงเก้าอี้แล้วหลับไป

ยังไม่ทันได้ตั้งสติอะไรคนที่มาสะกดไหล่ก็หายไปแล้ว ก่อนจะรวบสติแล้วมองไปทั่วร้านก็เห็นว่าไม่มีลูกค้าเหลือแล้วจะเหลือก็แต่พนักงานและเจ้าของสองคนที่กำลังตรงมาหาเขา

“ ร้านกูไม่ใช่ห้องนอนนะครับ หลับซะยาว ”         เพื่อนตัวสูงเดินเข้ามาหาก่อนจะตบที่ไหล่เบาๆแล้วนั่งลงข้างๆ

“ พี่ไวท์ก็พูดไป พี่คิมอาจจะมานอนเฝ้าใครรึเปล่า ”        ยังไม่ทันได้ต่อปากต่อคำกับเพื่อน น้องหัวเกรียนก็เดินมาสมทบก่อนจะทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แล้วนั่งลงข้างเพื่อนตัวสูง

“ อะไร เป็นเจ้าของร้านไม่พอ พวกมึงจะเป็นนักข่าวด้วยหรอครับ ”           คนโดนล้อทำหัวเสียก่อนจะมองไปทั่วร้านอีกที

“ น้องเขากลับไปแล้ว .. เป็นไงใครบอกให้มานอนเฝ้า โธ่ๆ ”           ไวท์พูดแซวมาอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้าไปมายื่นมือมาลูบหัวอีกคนพร้อมกับสายตางสงสารเวทนา

“ เหี้ยไร ไปเลยๆ ไปช่วยน้องเก็บร้านเลย ไปๆ ”            พอไม่รู้จะว่ายังไงชายหนุ่มก็ออกตัวไล่เพื่อนกับน้องให้ไปจากตรงนี้ก่อนจะลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมา ตบหน้าตัวเองเยาเยาเป็นการเรียกให้ตื่น

“ ลืมบอก มินรีบออกไปหาโอ๊ตแหละ ”            กัปตันเดินกลับมาทางเดิมก่อนจะหันมาบอกพี่ชายแล้วยิ้มร่าก่อนจะเดินเข้ายังหลังร้าน ทิ้งพี่ชายยืนหน้านิ่งไว้เบื้องหลัง พอได้ยินก็แบหูชานี่อุส่ามานั่งรอจะชวนไปกินข้างเย็นด้วยกันและไหงไปกับคนอื่นก่อนเขาซะงั้น โอ๊ตอีกแล้วนะชื่อนี้อีกแล้วนะ

“ เป็นไรพี่ หน้าบูดเชียว ”            หบังจากยืนนิ่งมาสักพักเพราะไม่รู้จะทำยังไงก็มีเสียงเด็กผ๔ชายดังมาจากข้างๆก่อนจะหันไปดูก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร

“ ไรซิง กวนหรอ ”           ตอบน้องชายที่คุ้นหน้าคุ้นตา เด็กตัวผอมที่เขาคิดว่าเป็นเด็กน่ารักกวนๆคนนึงกำลังมายืนข้างเขาพร้อมกับในมือมีไม้ถูพื้น

“ ป่าว เห็นยืนอยู่ตั้งนานนึกว่าตาย ”             เด็กตัวผอมสูงน่าตาทะเล้นรีบตอบก่อนจะเท้าแขนไว้บนไม้ถูพื้นประจำตัว

“ แล้วนี่ว่างยัง ”               พอเห็นหน้าน้องชายตัวผอมก็เริ่มมีความคิดขึ้นมาเลยถามออกไป

“ ก็ไม่ว่างนะพี่ แต่ก็พอคุยได้ ”                  พูดก่อนจะยักไหล่แล้วจ้องหน้าพี่รอคำถามต่อไป

“ เออ.. รู้จักโอ๊ตป่ะ ”              คนเป็นพี่เอ่ยถามอย่างช้าๆกลัวว่าคนอื่นจะได้ยินด้วย

“ โอ๊ต เพื่อนมินอะหรอ… รู้ดิ ”              พอพี่พยักหน้าให้รู้ว่าหมายถึงคนเดียวกันก็รีบตอบออกไปเพราะว่าเขาก็รู้จักทั้งโอ๊ตทั้งมินถึงจะไม่ค่อยสนิทอะไรกันมากแต่ก็เพื่อนชั้นเดียวกัน

“ นั้นแหละ เป็นคนยังไงวะ แบบว่าเป็นคนแบบไหน ”                 ไม่รู้จะเรียบเรียงคำถามยังไง

“ เป็นแฟนมิน จบนะ ”              ไม่ใช่คำตอบจากซิงแต่เป็นอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามา

“ บ้า กัปมึงก็ว่าไป ”                พอได้ยินเพื่อนตอบแบบนั้น ซิงก็ยื่นมือไปตบหัวเกรียนเบาๆ

“ อยากรู้อะไรก็ไปถามมินดิพี่คิม .. ซิงมันจะรู้อะไร ”             กัปตันพูดเสียงสูงทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปเช็ดกระจก

“ อย่าไปเชื่อมัน มาๆจะเล่าให้ฟัง ”            เด็กชายตัวผอมขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะสูดหายใจและเล่าเรื่องที่เขารู้เกี่ยวกับทั้งสองคนให้พี่ชายฟัง

“ ได้รองเท้าใหม่แล้วววว ”                 เพื่อนตัวเล็กข้างๆพูดด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ของเนใหม่ก่อนจะชูถุงในมือให้เขาดู

“ ก็ได้เหมือนกัน จะอวดทำไม ”               มินพูดใส่ก่อนจะชูถุงแบบเดียวกันให้ดู

“ อวดบ้างไม่ได้รึไง ”         คนตัวเล็กแกล้งถลึงตาใส่ก่อนจะอมยิ้มแล้วหันกลับไปดูถุงในมือของตัวเอง

                 โอ๊ตบอกอยากได้รองเท้าจากครั้งก่อนที่เรามาดูด้วยกัน พอมาวันนี้เพื่อนตัวเล็กเลยรีบตรงไปร้านรองเท้าก่อนเลย ก่อนจะเลือกอยู่ตั้งนานกว่าจะได้สีแบบที่ขอบก่อนจะชวนเขาซื้อเป็นเพื่อน เลยได้มาแบบเดียวกันเป๊ะ รองเท้าผ้าใบสีขาวลายขีดเส้นสีดำเป็นแทบๆ

“ กินไรดี ”             คนตัวเล็กที่ตื่นเต้นกับรองเท้าใหม่เสร็จแล้วหันมาถามคนที่เขาชวนมาเดินเป็นเพื่อนวันนี้

“ กินไรดีวะ คิดไม่ออก ”          มินมองไล่ไปตามร้านอาหารในห้างที่เรียงกันอยู่ก่อนจะเลือกไม่ได้ว่าจะเข้าร้านไหน

“ อาหารญี่ปุ่นมั้ย ครั้งก่อนมึงบอกอยากกิน ”           โอ๊ตชี้ไปร้านสีฟ้าที่อยู่อีกฝั่งก่อนจะดึงแขนให้อีกคนเดินตามไป

                 ทั้งสองคนเดินเข้ามานั่งในร้านก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะเกือบในสุดแล้วก็ได้เมนูสั่งอาหารกันโดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะด้านหลังพวกเขาและกำลังแอบฟังพวกเขาคุยกันอยู่ ด้วยความที่ที่นั่งยาวมีพนักพิงสูงเลยหัวไปจึงเป็นการดีของคนที่กำลังแอบฟัง

 ‘ .. โอ๊ตกับมินอะ มันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ พอมาเจอกันอีกตอนมัธยมมันเลยสนิทกันมากกว่าคนอื่น แต่โอ๊ตดูเป็นเงียบๆ มันไม่ค่อยชอบไปไหนมาไหนแบบคนเยอะๆ ส่วนใหญ่มันจะไปกับมินสอง แต่ช่วงตะกี้มันไปต่างประเทศไง มินเลยมาอยู่กลุ่มกับพวกผมนี้แหละ... ’

‘ … แต่เรื่องที่กัปมันพูดมีสิทธิ์เป็นไปได้นะ ไม่แน่โอ๊ตอาจจะชอบมินอยู่ เอ๊ะ หรือมินอาจจะชอบโอ๊ตมันก็ได้นะ ’

                 พอได้ยินซิงเล่าก็แทบจะวิ่งมาให้ไว ถ้าแม้กระทั่งเพื่อนจะสงสัยว่าชอบกัน ก็แสดงว่าอาจจะชอบกันจริงๆก็ได้ พอได้ยินเรื่องนี้ก็อยู่ร้านต่อสักพักก่อนจะออกมาที่ห้างนี้เพื่อตามหาคนสองคน และก็เป็นไปตามคาดเขามองเห็นตอนสองคนนี้ออกมาจากร้านรองเท้าพอดี

“ เหนื่อยว่ะ ”           คนที่นั่งติดกับพนักพิงตัวเดียวกันกับเขาพูดขึ้นหลังจากถอนหายใจ

“ ก็บอกว่าให้เลิกทำ จะได้ไม่เหนื่อยไง ”            เขาได้ยินเสียงอีกคนตอบกลับเบาๆอาจจะเป็นเพราะอยู่ห่างกับที่นั่งของเขามากด้วยก็ได้

“ ไม่เอาอะ สนุกดี อยู่บ้านเฉยๆก็เบื่อตายพอดี ”         คิมแอบพยักหน้าเห็นด้วยเบาๆ

“ ก็อยู่บ้านไง เดี๋ยวกูไปเล่นด้วยทุกวันเลย ”             เด็กอีกคนตอบกลับพร้อมกับหัวเราะเบาๆ คนที่แอบฟังอยู่แทบขว้างขวดน้ำ มึงจะเล่นอะไรด้วยกันทุกวันคิดว่าเป็นเด็กหรอวะ คิมคิด

“ หรออออ  ขนาดนั้นกูก็ได้กับมึงพอดี ไม่เอาๆ ”           เด็กตัวเล็กน่ารักของเขาตอบกลับเพื่อนไปติดตลกก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะจากเด็กอีกคน

“ หูยยย ปฏิเสธกูขนาดนั้นเลย ”              คิมแอบซะใจเบาๆ การมาแอบตามดูครั้งนี้อาจจะดูโรคจิตไปหน่อยแต่เขาก็มาแบบบริสุทธิ์ใจไม่ได้มีเจตนาใดให้เสียหาย คงไม่เป็นไรหรอก

                 พอทั้งสามคนกินข้าวเสร็จเด็กหนุ่มสองคนที่มาด้วยกันก็ออกจากร้านไป ส่วนอีกคนที่มุดใต้โต๊ะอยู่เพราะกลัวว่าน้องจะเห็นก็รีบตามหลังสองคนมาห่างๆ ก่อนจะเห็นว่าเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่ากำลังลากแขนน้องเขาไปทางประตูออกห้าง เลยรีบวิ่งตามไปให้ได้ยินเขาคุยกัน

“ ม่ายปายยยย  กูอยากกลับบ้าน ”              คนโดนดึงแขนอยู่พูดยานคางก่อนจะรั้งตัวไว้ไม่ให้เดินตามอีกคนไปด้านหน้า

“ เออ เดี๋ยวไปส่งไง เร็ว ”           โอ๊ตเปลี่ยนเป็นมือสองข้างมาดึงแขนอีกคนหวังให้เดินตามไปแต่ก็ยังขยับไปได้ไม่ไกลเพื่อนก็งอแงอีก

“ เดี๋ยวกูกลับเอง ปล่อยยยย ”              มินตอบอีกทีก่อนจะรั้งตัวเองแล้วเอามืออีกข้างคนมาตีมืออีกคนหวังให้คลายออกจากแขนตัวเอง

“ ไม่ จะไปส่ง หยุดบ่นเลย หยุดๆ ”             คนตัวเล็กออกแรงดึงอีกครั้งแต่ก็ไม่ขยับตามเขาไปจนหมดความหวังแล้วเลยหันกลับมาทางเพื่อนที่ยืนทำหน้าหยิกอยู่

“ ปล่อยเลย จะกลับเอง ”         มินทำหน้ายู้ใส่อีกคนก่อนจะตีเบาๆอีกทีที่มือของเพื่อน

                 โอ๊ตยอมปล่อยมืออีกคนก่อนจะเดินเข้าไปหาใกล้ๆแล้วเอื้อมมือไปแนบที่แก้มของอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่

“ แค่จะไปส่งทำไมมึงต้องดื้อด้วย ”

“ ก็กูอยากกลับเอง ”         มินหันหน้ามองไปทางอื่นปล่อยให้มือของอีกคนห่างจากแก้มของตัวเอง

“ ไม่ๆ เดี๋ยวไปส่ง ”           โอ๊ตยังยืนยันคำเดิมก่อนจะจับมืออีกคนให้เดินตามไป และเหมือนคนที่ถูกดึงจะยอมเดิมมาอย่างง่ายๆ ก่อนจะหยุดที่หน้าประตู

“ พี่คิม ”           พอเด็กหน้าใสที่กำลังเดินตามเพื่อนไปโดนอีกมือหนึ่งมาดึงเขาไว้จนต้องหยุดเดินก็หันไปมองก็เจอพี่ตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังใกล้ๆ

“ เดี๋ยวพี่ไปส่งมินเอง  ”              คิมออกแรงดึงมือน้องตัวเล็กที่ยังยืนงงๆให้เดินตามตัวเองไป

“ แล้วทำไมพี่ต้องไปส่ง ”              โอ๊ตตามมาดึงแขนของเพื่อนตัวเองเอาไว้ก่อนจะถามพี่ที่พึ่งเข้ามาเสียงดัง

“ มันดึกแล้ว โอ๊ตกลับบ้านตัวเองไปดีกว่ามั้ย ”             พอเห็นว่าอีกคนตามมาคิมก็หยุดเดินก่อนจะหันกลับตอบเด็กตัวเล็กที่มองตัวเองเขม็ง

“ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพี่เลยนะ ”

“ เอ้า ไอ้นี่.. ”

“ พอ เดี๋ยวกูกลับกับพี่คิม มึงก็ลับบ้านไปได้แล้ว จบนะ พอ ”          ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น มินก็ขัดขึ้นมาก่อนจะสะบัดแขนออกจากทั้งสองคนแล้วเดินไปอีกทางปล่อยให้สองคนยืนจ้องกันแบบไม่มีใครยอมใคร

“ รู้หรอว่าพี่จอดรถไว้ไหน ”                   มินเดินนำหน้ามาสักพักก่อนจะได้ยินเสียงอีกคนตามมาแล้วก็วิ่งมาเดินข้างๆเขาแทน

“ ไม่รู้อะ นำไปเลย เร็วๆ ”              มินหันไปตอบพี่ที่เดินอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นหลังของเพื่อนตัวเองกำลังเดินออกประตูห้างไป

“ มองไร  อยากกลับกับโอ๊ตก็บอก ”         พอคนตัวสูงเห็นน้องมองไปข้างหลังก็พอจะเดาออกว่าเด็กหนุ่มมองอะไรอยู่

“ ป่าว แล้วพี่คิมมาไงอะ ”                มินรีบหันกลับบมาทางเดิมก่อนจะถามพี่ชายตัวสูงเพราะอยู่ดีดีก็โผล่มา

“ มาเดินเล่นแบบมีสไตล์ ..”

“ แล้วทำไมยอมกลับกับพี่อะ ”             คนที่ตอบคำถามแรกเสร็จก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงยอมกลับกับเขาอย่างง่ายดาย พร้อมกับเหลือบไปมองอีกคน

“ ก็ถ้าโอ๊ตไปส่งมันก็ไกลไง ดึกแล้วอันตรายด้วย.. ”            คนตัวเล็กตอบหน้าซื่อก่อนจะพยักหน้าเป็นการยืนยันคำตอบในหัว

“ แล้วยังไงต่อ ”            คนเป็นพี่ก็ยังคงมองอีกคนยังไม่ค่อยเข้าใจกับคำตอบนัก

“ ก็ให้พี่คิมไปส่งไง โอ๊ตจะได้ไม่เสี่ยง ”              เด็กตัวเล็กยิ้มร่าก่อนจะหันไปมองนู้นนี้และยกถุงในมือขึ้นมากอดไว้แทน ส่วนคนพี่คอก็แทบตกกับคำตอบของน้อง

“ สรุปยอมให้กูตายง่ายกว่าให้เพื่อนตายใช่มั้ย ”                คนตัวสูงพูดเสียงเหวี่ยงก่อนจะเดินเร็วขึ้นและนำไปก่อนจนคนน้องที่พึ่งหันมาต้องรีบก้าวตามไป แต่ดูเหมือนจะยังห่างมากกว่าจึงต้องออกแรงวิ่งเหยาะตามไปแทน อยู่ๆเป็นอะไรอีกเนี่ย มินคิด

“ พี่คิม รอด้วยดิ ”

__________________________________

มาอัพแล้วจ้า หลังจากหายไปสักพัก  55555 ไม่พักละ นานอยู่

ยังไงก็ตามตัวได้ตามแอคทวีตนะจ้ะ

ที่หายไปไม่ใช่ไรเราแค่รู้สึกอกหัก มันรู้สึกแปลกๆจนไม่กล้าแต่งต่อ

แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะยังไงก็ #จะจิ้นคิมมินจนกว่าโลกจะแตก   วันนั้นก็เหมือนแผ่นดินไหวแรงก็เท่านั้น

รักคนอ่านนะ รักคนคอมเมนต์ รักคิม รักมินมากด้วย 

mx-xine