คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความรักที่เป็นไปไม่ได้ระหว่างพรรค์
ทางฝ่ายการต่อสู้
ระหว่าง
อินทรีเฮ
VS
ยาจกโฮ่
"พวกยาจกโฮ่มันอยู่นั้น!!!"เสียงตะโกนของพวกอินทรีเฮที่มองหาพวกยาจกโฮ่ที่กำลังแอบออกมา
จากคลังอาหารของอินทรีเฮ
"พวกอินทรีเฮมันเห็นเราแล้วท่านหลงจือ"ลูกสมุนคนหนึ่งกระซิบบอกหลงจือลูกน้องคนสนิทของหัว
หน้าพรรค์ยาจกโฮ่เอ่ออยู่
"เออ ข้าเห็นแล้ว"หลงจือตอบ
"แล้วเราจะทำไงดีล่ะท่าน"สมุนอีกคนถาม
"ทำไง ก็เพ่นซิวะ ไม่น่าถาม"หลงจือตะคอก
"แล้วอาหารที่ขโมยมาจะทำไงดีล่ะท่าน"
"ก็เอาไปเท่าเอาไปได้แล้วกัน เดี้ยวก็โดนมันจับได้กันหมดนี้หรอก"
"มันมาแล้วท่าน"
"แล้วจะอยู่ทำไมล่ะ เพ่นซิวะ ไปเร็ว"
"พวกยาจกโฮ่มันหนีไปแล้วท่าน"ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ย
"แล้วจะพูดทำไม ก็ตามไปซิวะ"
"ครับ ตามมันไปเร็ว"
นี้เป็นส่วนหนึ่งของการปะทะต่อสู้ระหว่างทั้งสองพรรค์ที่เกิดขึ้นมาโดยตลอด...
ณ ป่าซอมซ้อ ที่ตั้งพรรค์ยาจกโฮ่
"แย่แล้วครับท่านเอ่ออยู่"หลงจือรีบวิ่งเข้าไปในสวนยาจกอันเป็นที่พักอันโปรดปรานของเอ่ออยู่
"มะ..มีอะราย"เอ่ออยูพูดติดอ่าง
"ก็พวกอินทรีเฮนะซิท่าน พวกแค่เขาไปขโมยของกินมันมา มันถึงกับส่งคนมาไล่ฆ่าเรา วิ่งไล่มาถึง
ป่านี้เลยท่าน โชคดีที่มันไม่กล้าเข้ามา"
"แบ่งกาน...กินกานใช้หน่อย...ก้อ...ม่ายด้าย...จ้าว..หัวหน้าหลี้ฉิง"
"แล้วท่านจะทำไงต่อล่ะ"
"จายทามไง ก้อต้องจัดการให้มันรู้บ้าง...ว่าใครมานแน่กว่ากาน แล้วอาหารที่เอามามีเท่าไร"
"เอามาได้พอที่จะให้คนของเราทั้งหมดกินได้แค่...1อาทิตย์...เท่านั้นเองล่ะท่าน"หลงจือพูดเสียงเบา
"อะไรนะ! 1 อาทิตย์!"เอ่ออยู่ตะโกน
"ใช่ครับแค่ 1 อาทิตย์เท่านั้น"
"แล้วทำไมเอามาได้แค่นี้"
"ก็...บ้างส่วนก็ต้องทิ้งไว้...เพื่อจะได้หนีได้...บ้างส่วนก็ตกระหว่างทางนะท่าน"
"เป็นเพราะแกคนเดี้ยว...แล้วเราจายได้เห็นดีกัน...จ้าวหลี้ฉิง"
"แล้วเรื่องเสบียงท่านจะเอายังไง"
"ก้อไปขโมยจากที่อื่นมาประทังไปก่อนแล้วกาน แล้วฉีหลงมานไปไหนล่ะเนี่ย"
"คงออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแน่เลยท่าน"
"แม๊...อ้ายหลานชายคนนี้...มานม่ายเคยอยู่ติดที่เลยจริงๆ ม่ายเคยจะเรียกใช้ได้เลยสักอย่าง
ทั้งที่พรรค์กำลังจะอดตายอยู่แล้ว"ว่าแล้วเอ่ออยู่ก็เดินเข้าบ้านไปอย่างอดห่วงใจไม่ได้
เมื่อฉีหลงทราบข่าวว่าเหม่งเอ่อกลับมาที่พรรค์ เขาจึงรีบตามมาด้วยความคิดถึง โดยมิเกรงกลัว
หลี้ฉิงพ่อของเหม่งเอ่อหรือคนในพรรค์อินทรีเฮเลยสักนิดเดียว
"ข้าจะได้เจอเจ้าแล้ว...เหม่งเอ่อ"ฉีหลงพึมพำขณะที่เขากำลังใช้วิชาตัวเบาวิ่งไปหาเหม่งเอ่อโดยเร็ว
ณ หมู่ตึกนกน้อย ส่วนใช้ทำมาหากินของพรรค์อินทรีเฮ
"ว่าไงจ๋ะที่รัก"ฉีหลงพูดพลางจับมือเหม่งเอ่อ
"เดี้ยวท่านพ่อมาเห็นเข้า มันจะไม่ดีนะ -///////- "เหม่งเอ่อพูดไปด้วยอาการหน้าแดง
"ที่นี้เป็นร้านของอาลี พ่อเจ้าไม่มารอ"ฉีหลงพูดอย่างสบายใจ
"อุ๊ยต๊าย! ว๊ายกรี๊ด! ลีลี่รับไม่ได้เห็นคนมีแฟนแล้วขาดใจ เห็นคู่รักซุกไซ้แล้วใจสะเทือน"
เสียงของชาย เออ ไม่ซิกระเทยอาลีหรือลีลี่ อาของเหม่งเอ่อร้องตะโกนออกมาด้วยความอิจฉา
ทำเอาเหม่งเอ่อกับฉีหลงอายจนหันหน้าไปคนละทาง
"ท่านอาลีมีอะไรเหรอค่ะ"เหม่งเอ่อเอ่ย
"ไม่เอาไม่พูด ไม่เอาไม่บอก เรียกพี่ลีลี่ซิจะ อาลีแบบนี้เดี๊ยนรับไม่ได้"ลีลี่กล่าว
"ค่ะ พี่ลีลี่ แล้วพี่ลีลี่มีเรื่องอะไรเหรอค่ะ"
"พี่จะออกไปซื้อของเลยอยากให้เฝาร้านให้หน่อย แล้วก็จู๋จี๋กันตามสบายนะจ๋ะ"พูดแล้วลีลี่ก็เดินออก
ไปจากร้านโดยที่ไม่ได้คิดว่าพี่ชายของเขาจะมาด้วยสายตาอาฆาตที่เห็นฉีหลงอยู่กับเหม่งเอ่อ
"พี่ใหญ่"ลีลี่พูดเสียงเบา แต่หลี้ฉิงไม่สนใจ เขารีบมุ่งหน้าเขาไปหาเหม่งเอ่อกับฉีหลง
"เหม่งเอ่อ!"เสียงของหลี้ฉิงดังขึ้น ทำให้คนทั้งสองที่กำลังนั่งอยู่สะดุ้งลุกขึ้นยืนทันที
"ท่านพ่อ...คือข้า"เหม่งเอ่อพูดติดๆ
"นี้เจ้ากล้าเอาเจ้ายาจกนี้เข้ามาที่นี้เชียวรึ"หลี้ฉิงตะโกน
"เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าไม่เกี่ยวอะไรกับเหม่งเอ่อเลย"ฉีหลงแทรก
"เงียบนะ! เจ้าไม่สิทธ์ที่จะพูดรับผิดแทนลูกข้า เหม่งเอ่อ! กลับบ้าน!"หลี้ฉิงตะคอกแล้วจับข้อมือ
เหม่งเอ่ออย่างแรงแล้วดึงออกจากร้านไป
"โอ๊ย! ท่านพ่อข้าเจ็บนะ"เหม่งเอ่อร้อง
"เออ กลับไปก่อนเถอะนะจ๋ะพ่อหนุ่ม เดี้ยวเรื่องจะใหญ่กว่านี้"ลีลี่เดินเข้ามาหาฉีหลง
"ครับ"ฉีหลงเดินหน้าเศร้าคอออกจากร้านอาลี
"เฮ้อ อุตส่าห์ไปลูกเขามาจากอกแม่ เพราะกลัวลูกขึ้นคาน สุดท้ายพอลูกพอใจผู้ชายที่ฐานะต่ำกว่า
ก็เล่นไล่ตะวาด ดึงลูกกลับบ้าน ไม่รู้จะอะไรนักหนา มีหวังลูกคงได้ขึ้นคานจริงๆแน่"ลีลี่บ่นเบาๆ
"ให้ตายซิ เพราะพี่ใหญ่คนเดียวทำเอากระเทยไม่ได้ไปซื้อของเลย เดี๊ยนเครียด เดี๊ยนเครียด ไม่ร้าน
ดีกว่า วัยรุ่นเซ้ง กระเทยไม่ปลื้ม>O< "ลีลี่บ่นไปพลางเก็บข้าวของ เตรียมตัวปิดร้าน
"ขออภัยค่ะ"เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังลีลี่
"มีอะไรค่ะ ถ้าซื้อของตอนนี้ร้านปิดแล้วนะค่ะ"ลีลี่พูดโดยไม่หันไปมอง เอาแต่เก็บของโดยไม่สนใจ
"เปล่าค่ะ ข้าแค่มาหาท่านอาลีเจ้าของร้านนะค่ะ"เธอพูด
"อาลีคือข้าเอง มีอะไรเหรอ"ลีลี่พูดแบบเสียอารมณ์ นั่งจิบน้ำชาอย่างไม่เกรงใจแขก
"ข้านำจดหมายจากหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวชมามอบให้กับหัวหน้าพรรค์อินทรีเฮค่ะ"
"O_Oหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวชส่งจดหมายมา แล้วทำไม?ไม่ให้พี่ชายข้าเองล่ะ มาให้ข้าทำไม"
"หัวหน้าพรรค์ของเราสั่งว่าต้องให้ถึงมือท่านหลี้ฉิง แต่หากท่านหลี้ฉิงไม่อยู่ก็ให้นำมันมาให้ท่านเปิด
อ่าน แล้วท่านจะนำให้ท่านหลี้ฉิงทันที"
"แล้วรู้ได้ไงว่าข้าจะให้ท่านที"
"เชิญท่านเปิดอ่านซิค่ะ"หญิงผู้นั้นยื่นจดหมายให้ลีลี่
แต่เมื่ออ่านไปเพียงครู่เดียวก็ทำให้ลีลี่สะดุ้งได้
"ข้า...จะรีบ...เอาไปให้พี่ชายข้าทันที"ลีลี่พูด
"ดี งั้นข้าขอตัว ลาก่อน"หญิงผู้นั้นยกมือคารวะแล้วเดินออกจากร้านไป
"เชิญ"เสียงของลีลี่ส่งเสียงลาแขกตามธรรมเนียมอย่างเบาๆ
"เสี้ยวฟาง! เสี้ยวฟาง!! นังเสี้ยวฟาง!!!"ลีลี่ตะโกนเรียกเด็กในร้านแล้วทุบโต๊ะ
"ค่า มีอะไรค่า"เสี้ยวฟางออกมาจากหลังร้าน
"ไปตกบ่อตายมารึไงยะ หะ นังนี้ เป็นไล่ออกซะนิ"
"ขอโทษค่า"
"เออช่างเถอะ เดี๊ยนมีธุระ เดี้ยวเก็บร้านแทนด้วยแล้วกัน"
"ได้ค่ะ ว่าแต่จะไปไหนเหรอค่ะ รึว่าจะไปหาหนุ่มน่ารักที่ไหนเอ่ย อิอิ^__^"
"รู้ดีจริง เดี้ยวป่ะตบหน้าแหกเลยนินังนี้ ไปทำงานเลยนะ เดี้ยวก็ไล่ออกซะนิ"ลีลี่พูดอย่างอารมณ์เสีย
"ค่า"เสี้ยวฟางพูด
"ไอ้จาง กลับบ้าน"ลีลี่ตะคอกพลางกระโดดเข้ารถม้า
"ครับ"คนขับรถม้าขานรับ
"ไปเร็วๆ"ลีลี่เร่ง
ณ จวนหัวหน้าพรรค์ยาจกโฮ่
"งาย กลับมาแบ้วเหรออ้ายหลานชาย"เสียงเอ่ออยู่ดังขึ้นจากด้านหลังฉีหลงที่กำลังเดินหน้าเศร้า
"ครับ"ฉีหลงขาน
"เป็นอารายไป โดนเขาถีบส่งมาอ่ะซิ อิอิ^-^"เอ่ออยู่พูดพลางหัวเราะ
"ลุงเอ่อทำเป็นรู้ดีไป ถ้าไม่ใช่เพราะลุงกินเกาเหลากับเขา ป่านนี้ข้าคงได้รักกับเหม่งเอ่ออย่างเปิด
เผยซะที"ฉีหลงพูดแบบหมดกำลังใจ
"มาว่าข้าด้ายไง ข้าม่ายด้ายทำไรเลย เขาต่างหากที่มองเราม่ายดีที่จะยกตัวเท่าเขา ม่ายคู่ควรกับ
ลูกสาวเขา มองเราต่ำต้อย ม่ายมีค่า เจ้าก็ควรทำจายตัดจายจากนางหนูคนสวยนั้นซะ"เอ่ออยู่พูด
พลางตบบ่า
"ไม่ข้าจะไม่ตัดใจเด็ดขาด ต่อให้สวรรค์ตกลงมาทับข้าตายกี่100กี่1000ครั้ง ข้าก็ไม่มีวันตัดใจจาก
เหม่งเอ่อเด็ดขาด"ฉีหลงยื่นคำขาด
"เออ เดี้ยวค่อยคุยเรื่องนี้ต่อ แต่ข้าต้องคุยเรื่องนี้กับเจ้า"
"เรื่องไรเหรอ? ท่านลุงเอ่อ"
"เจ้าเอาจดหมายของหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวชนี้ไปอ่าน แล้วเจ้าจะรู้"เอ่ออยู่ยื่นจดหมายให้ฉีหลง
เมื่อฉีหลงอ่านจดหมายไป ก็ถึงกับเป็นไก่ตาแตกไปเลยทีเดี้ยว
"ท่านลุง...นิ...นี้...มัน...มันเรื่องใหญ่มากนะ"ฉีหลงพูดอย่างตกตะลึง
"ช่าย ข้าคิดว่าจะถามเจ้าและคนอื่นๆในที่ประชุมพรุ่งนี้"เอ่ออยู่พูดไปเดินไป
"ดีครับ"ฉีหลงพูดแล้วลุกขึ้นยืน
"ดี งั้นพรุ่งนี้ ประชุมตอนเที่ยงวันตรง อย่าสายอีกนะ"เอ่ออยู่เอ่ยพลางตบบ่า
"ครับ"ฉีหลงคารวะลุงของเขาแล้วเดินจากไป
ณ จวนหัวหน้าพรรค์อินทรีเฮ ห้องของเหม่งเอ่อ
"ท่านพ่อ! ปล่อยข้านะ!"เหม่งเอ่อที่ถูกพ่อของนางลากกลับบ้านมาสะบัดมือหลุดจากมือของพ่อเธอ
"เจ้ากล้าดียังไง ให้ไอ้ขอทานตัวนั้นมาจับเนื้อต้องตัวเจ้า!"หลี้ฉิงตะคอก
"ฉีหลงไม่ใช่ขอทาน เขารักข้า ข้าก็รักเขา"เหม่งเอ่อพูด แต่แล้วหลี้ฉิงก็...
เพี๊ยะ!
"พ่อไม่เข้าใจข้าเหลือ ฮึ ฮือ"เหม่งเอ่อพูดทั้งน้ำตาแล้ววิ่งออกจากห้องของเธอไป
"นี้มีเรื่องอะไรกันเหรอค่ะ"และแล้วเสียงของลีลี่ก็ดังขึ้น เธอวิ่งเข้ามาพบหลี้ฉิงที่จับมือที่ตบหน้าลูก
สาวไว้แน่น พลางมองมันด้วยความเศร้า
"พี่ใหญ่! พี่ใหญ่! พี่หลี้ฉิง! ไอ้คุณท่านหัวหน้าพรรค์หลี้ฉิง!"ลีลี่ตะโกน
"ฮะ ฮะ อะไร"หลี้ฉิงเงยหน้าขึ้นตามเสียง
"ทะเลาะกับเหม่งเอ่ออีกแล้วเหรอ"ลีลี่พูดพลางทำหน้าถอนใจเหนื่อยอะหนาด
"ใช่...แต่คราวนี้ข้าอาจจะทำเกินไปจริงๆก็ได้"หลี้ฉิงพูดแล้วก้มหน้ามองมือของตนไป
"ข้ารู้ว่าท่านรักลูก อยากให้ลูกสบายไม่ลำบาก แต่บ้างครั้งท่านก็ต้องเขาใจเขาเหมือนกันนะ ว่าเขา
รักใคร และคนนั้นรักเขามากแค่ไหน แล้วเขาก็ต้องเป็นคนที่ดูแลปกป้องเหม่งเอ่อได้ ซึ่งข้าว่านาง
เลือกแล้ว ท่านก็ควรจะให้โอกาสเขาบ้าง ไม่ใช่ไปดูถูกเขา ถ้าเขาดีจริงท่านก็ควรย่อมรับ ถ้าท่านรัก
ลูก ท่านก็ต้องรักความคิดของลูกด้วยเหมือนกันนะ"ลีลี่พูดสอนหลี้ฉิงไปพลางนั่งลงข้างๆ
"ข้ารู้แล้วข้าจะพยายาม"หลี้ฉิงหันไปของลีลี่
"ดีค่ะ^__^"ลีลี่พูด
"แต่ว่านะ วันนี้เจ้าดูแปลกนะ วันนี้ดูพูดมีสาระดีนะ ปกติเห็นพูดแต่เรื่องไร้สาระ"หลี้ฉิงพูดแซ้ว
"ก็กระเทยคนสวยอย่างลีลี่ ก็ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องไร้สาระนะ เขาก็มีสาระเหมือนกันนะตัวเอง"ลีลี่ตอบ
"เออจริงซิ...แล้วเจ้ารีบกลับมาบ้านมีเรื่องอะไรเหรอ?"หลี้ฉิงถาม
"ก็ข้าได้จดหมายจากหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวชมานะซิ"
"หัวหน้าพรรค์ชีหนีบวช? ไป๋หลิน!"หลี้ฉิงพูดเสียงเบา
"ใช่ นี้จดหมายของนาง ท่านรีบอ่านซะ แล้วท่านจะรู้เอง ข้าสั่งเรียกคนประชุมแล้ว ตอนเที่ยง ข้าไป
ดูเหม่งเอ่อก่อนนะ"ลีลี่พูดแล้วกำลังจะเดินออก
"ประชุม! ประชุมอะไร?"หลี้ฉิงถาม
"เดี้ยวท่านอ่านท่านก็รู้เอง ข้าไปดูเหม่งเอ่อก่อนนะ"
"เออ ไปเถอะ"หลี้ฉิงขวักมือไล่
"เออ เดี้ยว อาลี"หลี้ฉิงส่งเสียงเรียก
"อะไร บอกแล้วไงให้เรียกลีลี่"ลีลี่ตะโกน
"ขอบใจนะลีลี่ ที่ค่อยช่วยข้าเรื่อย"
"ไม่เป็นหรอก ก็ท่านเป็นพี่ชายข้า"ลีลี่หันหลังเดินไปที่สวน
"ถ้าเจอเหม่งเอ่อบอกนางด้วยว่าพ่อขอโทษ"หลี้ฉิงตะโกน
"ข้ารู้แล้ว"ลีลี่ขาน
หลังจากลีลี่เดินไป เหม่งเอ่อที่แอบฟังอยู่ก็ออกมา
"ท่านพ่อ"เหม่งเอ่อพูดน้ำตาไหลประกาย
หลี้ฉิงที่เดินกลับยังห้องของตน เขาค่อยๆอ่านจดหมายทีละนิดพลางจุดไฟลงตะเกียงในมือ เมื่อ
อ่านไปก็ทำให้เขาถึงทำตะเกียงในมือตก
"นี้...มันอะไร...กันเนี่ย...ไป๋หลิน"หลี้ฉิงพึมพำ
ความคิดเห็น