>.< ยุทธภพ[เกือบ]ครบสลึง >.<

ลำดับตอนที่ #3 : 18 ปี ไว้ เหมือน โกหก

18 ปีต่อมาไวเหมือนโกหก

เหม่งเอ่อได้เติบโตเป็นสาวสวยน่ารัก เป็นที่หมายปองของชายทั่วไป รวมถึง ฉีหลง หลานชาย

เอ่ออยู่ หัวหน้าพรรค์ยาจกโฮ่ก็เช่นเดียวกัน

ณ หุบเขาคานทอง ที่ตั้งของพรรค์ชีหนีบวช 

ณ สวนนางม่าย จวนหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวช  

"เฮ้อ ถูกแทนพ่อส่งมาอบรมอยู่ ก็เห็นมีอะไรทำนอกจากเรียนๆจนเบื่อจะตายอยู่ ไม่เห็นได้เรียนยุทธ์

สักทีเลย ท่านพ่อนะท่านพ่อ ข้าคิดถึง ฉีหลงจะตายอยู่แล้วนะ"เสียงพึมพำของสาวน้อยที่กำลังนั่ง

บ่นอยู่ริ่มลำธารนางอาย ซึ่งอยู่หลังจวนหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวช

"ดีล่ะในเมื่อไม่ฝึกให้ข้า ข้าฝึกเองก็ได้ เอ ว่าแต่ข้าเอาวางไว้ไหนนะ"ว่าแล้วนางก็เดินเข้าห้องของ

นาง เพื่อค้นเอาตำราบางอย่างออกมาจนได้

"อ่ะ!นี้ไงเจอแล้ว เอาไปซ้อมดีกว่า"เด็กสาวพูดอย่างดีใจแล้วรีบวิ่งไปฝึกทันที

"เอ...กระบวนท่าแรกต้องตั้งหมัดก่อน...แล้วบิดขาหน้า...ส่วนขาหลังเตะตวัดสูง...หมุนตัวเป็นวงกลม"
 
เด็กสาวอ่าน แล้วเริ่มตั้งท่าตามตำรา

"อ๊ากกกกกก!!!! ฮึย ฮึย อ๊ากกกกกก!!!! หวืด"เสียงของการฝึกซ้อมซึ่งดูเหมือนจะทำได้ดี สาวน้อย

ใช้ขาของตนเตะเข้ากับหุ่นที่ใช้ฝึกเข้าอย่างจัง

"นี้!^o^ต้องอย่างนี้ เอาใหม่ดีกว่า ฮึย ฮึย ย๊ากกกก!!!~"เสียงการฝึกฝนด้วยตนเองนั้นเป็นไปได้ด้วยดี

ณ โถงประชุมพรรค์ชีหนีบวช

"มีรายงานอะไรบ้าง"เสียงหญิงสาวผู้นั่งบนบังลังข์เจ้าสำนักพูดขึ้น

"รายงานท่านหัวหน้าพรรค์ มีข่าวเกี่ยวกับการต่อสู้ของพรรค์อินทรีเฮและยกจกโฮ่เป็นระยะๆอยู่เช่น

เดิมค่ะ นอกจากนี้ก็ยังมีข่าวของภัยแล้งที่ราชสำนักกำลังหาทางออกแต่ยังไม่มีรายงานคืบหน้าเลย"

เสียงของหญิงสาวหน่วยการข่าวรายงานหัวหน้าพรรค์

"ไม่จบไม่สิ้นการต่อสู้กันเสียที เห็นทีข้าต้องออกหน้า เจรจาให้สงบศึกเสียที อารักษ์"

"ค่ะ"

"เขียนจดหมายบอกไปถึงทั้ง2พรรค์ว่าข้าต้องการให้พวกเขาสงบศึก จงเขียนนัดไปว่าอีก3วัน"

"รับทราบ"

"เลิกประชุม"เสียงของหัวหน้าพรรค์ผู้อยู่ใต้ผ้าคลุมหน้าหลังม่านสีขาวสั่งเลิกประชุมแล้วเดินออกไป

ณ ห้องหนังสือ จวนหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวช

"หัวหน้าพรรค์ค่ะ"เสียงขององครักษ์ดังขึ้นจากด้านหน้าห้อง

"มีอะไร"นางถาม

"มีผู้นำสารมาจากท่านหลี้ฉิง บอกว่าให้มอบแด่ท่านโดยตรงค่ะ"

"นำสารมาให้"นางกล่าว

"นี้ค่ะ"

'เรียน ท่านหัวหน้าพรรค์ชีหนีบวช ไป๋หลิน

ข้าได้ส่งตัวเหม่งเอ่อไปให้ท่านอบรมได้นานพอสมควรแล้ว นะตอนนี้นางคงปรับปรุงตัวได้ดีขึ้นบ้าง

ความจริงข้านั้นอยากให้นางอยู่กับท่าน เพื่อจะได้ให้นางฝึกฝนและเรียนรู้มากขึ้น แต่เพราะที่ร้านของ

อาลีเกิดขาดคน ข้าก็เลยอยากให้นางถือโอกาสในการฝึกฝนค้าขาย ข้าจึงส่งหนังสือนี้มาเพื่อบอก

แก่ท่านว่าให้เหม่งเอ่อกลับบ้านได้แล้ว 

ขอบคุณ หลี้ฉิง'

"เฮ้อ"นางถอนหายใจ

"มีอะไรรึเปล่าค่ะ"องครักษ์ถาม

"เปล่าหรอก ตอนนี้เหม่งเอ่ออยู่ไหนกัน"

"นางคงแอบฝึกวรยุทธ์อยู่เช่นเคยกระมั่ง"

"งั้นไปหานางที่สวนกัน"นางบอกแล้วรีบลุกเดินออกไปจากห้อง

ณ สวนนางม่าย จวนหัวหน้าพรรค์

"นั้นไงค่ะ หัวหน้าพรรค์ นางกำลังซ้อมวรยุทธ์เวลานี้เป็นประจำค่ะ"องครักษ์เอ่ย

"งั้นเหรอ เหมือนแม่ไม่มีผิด"หัวหน้าพรรค์กล่าว

"ให้ข้าไปตามไหมค่ะ"

"ไม่ต้องหรอก ข้าขอนั่งดูนางต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ"

"ค่ะ"เมื่อองค์รักษ์จากไป นางก็หันกลับมามองหลานสาวของนางอย่างเศร้าสร้อย

-------------------- ภาพในความคิด -----------------

หวืด! พืด! 

เสียงของการฝึกซ้อมอย่างแข็งขัน ภาพของเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ฝึกวิชาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย 

"ฮึย!ฮึบ!"เด็กหญิงกำลังหมุนตัวตีลังกากระโดดขึ้นต้นนางอายที่ผลิดอกงดงาม เด็กหญิงขึ้นไปยืน

อย่างภาคภูมิที่สามารถฝึกสำเร็จ

"สำ! เร็จ! แล้ว! เย้! อะ อะ ว้ายยยยยย!"เด็กหญิงดีใจจนลืมระวัง แล้วก็พลัดตกลงมา

"ไป๋ยู๋!"เด็กสาวตะโกนด้วยความตกใจ

ตุบ! 

"โอ๊ยยยยยย! เจ็บจังเลย ฮือออออ TOT"เด็กหญิงร้อง

"เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า? โอ๋! อย่าร้องนะ โอ๋!O_o"เด็กสาวรีบวิ่งเข้ามาหา

"ฮี่ ไม่เป็นไรเลย^O^"เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้

"ฮืม! เจ้านิจริงๆเลยนะ ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย-o-"เด็กสาวขยี่หัวน้องของตนอย่างหมั่นไส้

"ก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเองหน่า พี่ไป๋หลิน ดูซิข้าไม่เป็นไรเลย เห็นไหม"ไป๋ยู๋ยืนขึ้นให้พี่สาวดู 

"จ้า~ แม่คนเก่ง ขอให้เก่งต่อไปแล้วกัน แต่ถ้าเป็นไรพี่ไม่รับผิดชอบน้า =O="

"รู้แล้วค่า ข้าจะพยายามระวังตัวนะ^O^"

"ขอให้ทำได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน แต่พี่ก็อย่างให้เจ้านะรอให้ท่านแม่ฝึกให้เจ้าจะดีกว่านะ"

"หืม ไท่อ่ะข้าว่าข้าฝึกเองดีกว่า ขืนรอแล้วเมื่อไรข้าจะเก่งเหมือนพี่ใหญ่ได้ล่ะ"

"ก็พี่นะโตแล้ว ส่วนเจ้าพึ่งจะ3ขวบเอง เจ้าก็ควรจะฝึกแต่วรยุทธ์พื้นฐานแล้วค่อยๆฝึกเป็นขั้นๆไป"

"แต่ข้าอยากเก่งเร็วๆนิ"

"พี่รู้แต่เจ้าหน้าจะเข้าใจที่พี่พูดบ้างนะ ถ้าเจ้าเป็นอะไรแล้วพี่จะมองหน้าท่านแม่ยังไงล่ะ"

"ค่า~TOT"

"ไม่หน่าอย่าทำหน้าแบบนี้ซิน้องสาวของพี่ไปอาบน้ำดีกว่า ถ้าท่านแม่รู้ล่ะก็เดียวเจ้าจะไม่ได้ฝึกน้า"

"รับทราบค่า~^O^"

----------------------------------------------------------

"ไป๋ยู๋...น้องสาวของพี่"ไป๋หลินพึมพำ 

"เย้! ทำได้แล้ว วะ วะ เวอ วะ ว๊ายยยยย!!!"และแล้วก็มิวายตกลงมาจนได้ นะเหม่งเอ่อ

"เหม่งเอ่อO_O!"

"อู้ยยยยย!!! เจ็บ"

"เหม่งเอ่อ เป็นไงบ้าง"

"ไม่เป็นไรหรอกค่า แค่เจ็บนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ^_^"

"ระวังหน่อยซิ ที่หน้าที่หลังก็ลงมาก่อนแล้วดีใจก็ได้"

"ขอโทษค่า~"

"ช่างเถอะ ช่างเถอะ ป้าก็แค่นึกถึงแม่เจ้า แล้วพอเห็นเจ้าตกลงมาก็เหลือตกใจไปหน่อยนะ"

"ท่านแม่? ท่านแม่เคยตกต้นไม้แบบข้าเหรอ"

"ใช่ แต่ตอนนั้นแม่เจ้าเด็กกว่านี้ เฮ้อ ยิ่งเจ้าโตเจ้าก็ยิ่งเหมือนแม่เจ้ามากขึ้น"

"ท่านป้าล่ะก็ ข้าเขินนะ ^////^"

"ดูเข้าซิ เออ จริงซิพ่อเจ้าส่งจดหมายมา เจ้าอยากรู้ไหมว่ามาเรื่องอะไร^__^"

"เรื่องอะไรเหรอค่ะO_o"

"ก็เรื่องที่เจ้าจะได้ไปช่วยงานที่ร้านอาลีไง หลานรัก"

"จริงเหรอค่ะ >____< " 'ในที่สุดข้าก็จะได้เจอฉีหลงแล้ว! เย้!!!!!>/////<'หน้าแดงเชียวนะ

"หลานเป็นอะไรรึเปล่า"

"เปล่าค่ะ ข้า...ข้าไป...ไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ"

"อ้าว เฮ้อ มีความรักก็แบบนี้ล่ะน้า"

--------------------------------------------------------