{ทอมเป๊ก}วิมานสมุด

ปฐมบท

'ตึก...ตึก'

เสียงรองเท้าจัมพ์บู๊ธกระทบกับแผ่นหินใหญ่ไปตามทาง
แววตากลมโตมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น

จมูกโด่งรั้นก็สูดเอากลิ่นหญ้าตัดใหม่เข้าไปเต็มปอด
สองเท้ากระโดดไปตามแผ่นหินใหญ่ๆจนถึงหน้าสิ่งก่อสร้างที่ผสมศิลปะอารยธรรมไทยและยุโรปเข้าด้วยกันอย่างลงตัว

พลันลมเย็นวูบหนึ่งพัดเอากลิ่นมะลิซ้อนเข้ามาปะทะใบหน้า พุ่มไม้น้อยใหญ่พริ้วไหวหยอกล้อลู่ลม

ร่างเล็กมองลอดผ่านกระจกที่เต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะ ก่อนที่จะจามออกมาเบาๆเมื่อยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจกบานนั้นเกินไป

ผลิตโชคหันไปมองพี่แม่บ้านที่เดินตามหลังเขามากำลังหัวเราะคิกคักพลางยิ้มด้วยความเขินอาย


"เดี๋ยวพี่เปิดให้ค่ะ"


ร่างของพี่แม่บ้านผลักประตูกระจกบานใหญ่ออกไป เดินนำเข้าไปในห้องโถงกว้าง ชั้นไม้สูงใหญ่เรียงรายหลายชั้น

ในแต่ละชั้นก็มีหนังสือมากมายหลายชนิด ทั้งหนาและบาง ทั้งเก่าและใหม่ เขาเดาว่าแม่เขาคงซื้อหนังสือใหม่มาเก็บไว้บ้างก่อนย้ายไปต่างประเทศ

ซึ่งมันก็ราวๆสิบปีที่แล้วได้...


"ที่นี่สินะ ที่คุณตาเคยเล่าให้ฟัง..."


ผลิตโชคยิ้มกว้าง มองหนังสือที่รายล้อมตัวเขา แต่ละเล่มล้วนเต็มไปด้วยฝุ่น แต่ถ้าเอามันมาเช็ดทำความสะอาดหน่อยก็เหมือนใหม่และคงให้บริการกับประชาชนได้


"วิมานสมุด...หอสมุดสมัยโบราณ"


ริมฝีปากเอ่ยเสียงผะแผ่ว ยิ้มบางๆยามเดินสำรวจไปรอบๆ


"ถ้ามีอะไรคุณเป๊กเรียกพี่ได้เลยนะคะ พี่ขอไปเตรียมมื้อเย็นก่อน"


"ครับ...ขอบคุณครับ"


ร่างนั้นยกมือไหว้ ก่อนจะเดินสำรวจหอสมุดที่คุณตาเคยเล่าให้ฟังตั้งแต่ครั้งยังเด็ก ความทรงจำต่างๆไหลกลับเข้ามาเรื่อยๆ

ไม่ว่าจะเป็นคุณตาที่ชอบอ่านหนังสือให้เขาฟัง หรือคุณยายที่ชอบพามาเดินเที่ยวที่นี่

.
.
.
.

.
ร่างในชุดราชปะแตนนั่งมองร่างเล็กที่เดินสำรวจไปรอบๆ อาจจะเป็นเวลานับสิบปีสำหรับร่างเล็กที่จากที่นี่ไป

แต่สำหรับอิศรา มันเป็นเวลานับร้อยปี...

ร้อยปีที่ร่างเล็กจากเขาไป....

เค้าโครงหน้าของผลิตโชคยังคงเดิม มิได้แปรเปลี่ยนไปเลย...

ไม่ว่าจะเป็นตอนเด็ก ตอนนี้ หรือแม้แต่ชาติที่แล้ว...


"เจ้าผลิต..."

ร่างในชุดราชปะแตนลงมาจากชั้นหนังสือ สาวเท้าเดินตามร่างที่หันหลังให้กับเขา

"นี่คุณพี่อิศ...ของเจ้าผลิตไง ลืมแล้วรึ เจ้าผลิต?"


ถึงแม้จะพยายามเอื้อนเอ่ยเสียเท่าใดร่างเล็กก็ไม่ได้ยิน...
และไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขาเลยแม้แต่น้อย...


"นี่มันภพใหม่แล้วอิศรา...เขาลืมเรื่องราวในภพเก่าจนสิ้นแล้ว..."


จิรากรปรากฎกายขึ้นพลางเอ่ยกับอิศรา ร่างในชุดราชปะแตนหันมาหาวิญญาณผู้เป็นใหญ่ของบ้าน

"แต่ท่านจิรากร...ตอนผลิตโชคเยาว์วัย เขามองเห็นฉันนะ แล้วเหตุใดตอนนี้เขาถึงไม่เห็นฉันกัน?"

"นั่นมันยามเยาว์วัย...แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่รู้จะช่วยอิศราอย่างไรเหมือนกัน"

จิรากรถอนหายใจ ก่อนจะหายวับไปในชั่วพริบตา เหลือแต่เพียงอิศราที่ยังคงเดินตามผลิตโชคอย่างไม่ลดละ

ปากก็พร่ำเอ่ยพรรณาถ้อยคำที่อัดอั้นค้างคาอยู่ในใจมาเป็นเวลาเนิ่นนานนับร้อยปี

"รู้บ้างไหมเจ้าผลิต...ว่าพี่คอย..."


"พี่รอคอยเจ้า..."


"มานานแสนนาน..."

Talk

คลอดฟิคใหม่มาจนได้ 5555 เปลี่ยนที่ลงนิดหน่อยค่ะ ส่วนมาเฟียกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อ

อ่านเรื่องนี้รอกันไปก่อนนะคะ

สำหรับฟิคเรื่องนี้ก็ออกแนวพีเรียดหน่อยๆ

สามารถไปหวีด ไปสครีมได้ที่ #ทอมเป๊ก #ทปวิมานสมุด

หรือติดตามไรท์เตอร์ได้ที่ทวิตเตอร์ > @baimai_PU

อย่าลืมคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค้า ขอบคุณค่า

เจอกันตอนหน้านะ <3