ชีวิตในนิยายของนางร้าย 小说中的女反派

“ข้ารังเกียจการใช้สตรีร่วมกับคนอื่น ไม่ขมชอบการขืนใจสตรี”

หลัยเยว่อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “หม่อมฉันไม่เคยผ่านบุรุษใด ไม่รียกว่าใช้ร่วมคนอื่น อีกทั้งหม่อมฉันเต็มใจปรนนิบัติ”

“งั้นแสดงออกสิ ว่าเจ้าเต็มใจ” โม่ฉีพูดด้วยรอยยิ้มร้าย แววตาดุดันดั่งหมาป่าที่กำลังเล่นกับเหยื่อ

หลันเยว่ลุกขึ้น นางเอื้อมมือไปปลดเชือกที่ชุด ปล่อยให้ชุดบนตัวไหลลงไปกองที่พื้นทีละชิ้น ใบหน้ายังคงเรียบเฉยหากแต่แดงเปล่งเพราะความเขินอายอย่างห้ามไม่ได้ แม้จะมีความกล้ามากมาย การต้องมาทำเช่นนี้หาใช่เรื่องง่ายอยู่ดี แก้ผ้าต่อหน้าเขา เหมือนนางโลมไม่มีผิด

โม่ฉีจ้องมองสาวงามร่างบอบบางตรงหน้าไม่วางตา ยิ่งหน้าอกอวบที่ประดับเม็ดบัวสีชมพูอ่อนปรากฏต่อหน้า ความกระหายที่เก็บซ่อนถึงคราวปะทุ พอมองต่ำลงส่วนนั้นของนางทำเอาใจเขากระตุก แม้ที่ผ่านมาจะไม่ขาดแคลนสตรี หากไม่เคยพบใครที่เรือนร่างงดงามน่าแตะต้อองไปหมดทุกส่วนเช่นนางมาก่อน กลีบดอกที่แนบสนิทเป็นส่วนที่ทำให้เขาลำคอแห้งผาก ผิวขาวเนียนดุจหิมะคือสิ่งที่ทำให้เขาอดใจไม่ได้อยากแตะต้องบีบเค้นให้ขึ้นสีแดง

หลันเยว่ก้าวเข้าไปหาช้า ๆ ยังไม่ทันตั้งตัวมือใหญ่ของเขาดึงเอวคอดกิ่วของนางจนร่างบองบางไร้อาภรณ์ตกลงในอ้อมกอดของเขา นั่งลงบนตักแกร่ง

โม่ฉีไม่เคยรู้สึกปั่นป่วนมากขนาดนี้มาก่อน อาจเพราะความงามของนาง ที่ทำให้เขาจัดการอารมณ์ตนเองไม่ได้ เขายื่นหน้าไปใกล้สูดดมกลิ่นกายหอมพลางยิ้มร้าย

ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเหมือนเชื้อไฟที่โหมกระหน่ำความรู้สึกที่เก็บซ่อนในใจ หลันเยว่ช้อนตามองเขายื่นใบหน้าไปหาจูบที่เรียวปากหนาอย่างใจกล้า

โม่ฉีหัวเราะในลำคอพอใจกับคงามใจกล้านี้ เขาใช้มือรั้งต้นคอนางเอาไว้ก่อนจูบตอบ หากจูบนี้หนักหน่วงดุดันราวกับต้องการสูบวิญญาณผู้คน มืออีกข้างกอบกุมหน้าอกอวบบีบเค้นตามแรงอารมณ์สลับกับบดขยี้เม็ดบัวสีชมพูอ่อน

หลันเยว่เสียงเสียงครางหวานในลำคอ มือของนางเริ่มซุกซนลูบไล้ไปตามลำตัวที่แน่นขนัดไปด้วยมัดกล้าม ก่อนเลื่อนไปหาความแข็งแกร่งใต้อาภรณ์เมื่อแตะต้องความร้อนของแท่งหยกบวกกับขนาดและความยาวทำเอาหลันเยว่เบิกตากว้าง นางแทบอยากผลักเขาออก

โม่ฉีถอนเรียวปากออก เห็นว่ามือของนางกอบกุมส่วนนั้นของเขาใบหน้าปรากฏร้อยยิ้มร้ายเผยท่าทีเจ้าเล่ห์เอ่ยถามเสียงแหบ ”ทำไมหยุดมือ“

“ใหญ่เกินไป หม่อมฉันกลัวไม่ไหว” หลันเยว่ตอบตามตรง นางยังตกตะลึงไม่หาย ขนาดเช่นนี่นางจะรับไหวได้อย่างไรกัน ร่างกายนี้ยิ่งไม่เคยผ่านใครมาก่อนด้วย

“ไหนว่าจะปรนนิบัติข้า แค่นี้ก็กลัวแล้ว ทีแรกอวดเก่งหรือ ทำไม่ได้กล้าปากดี”

หลันเยว่ช้อนตามองเขา นางยิ้มอน่างใจเด็ด “เช่นนั้นท่านอ๋องโปรดเบามือด้วย”

สิ้นคำหลันเยว่ใช้มือรูดขึ้นลงเป็นจังหวะเรียกเสียงครางต่ำจากเขา ในเมื่อเขาถากถางนางจะไม่ยอมให้เขาต่อว่าประชดประชันได้ คืนนี้อย่างไรต้องรับให้ไหว อีกทั้งยังตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะทำให้เขาติดใจจนไปไหนไม่รอดอีกด้วย