(RE-Write) EL DORADO - kaido #หงส์ขาว

ลำดับตอนที่ #5 : EL DORADO - Part 5

 EL DORADO

Part5

ชายหนุ่มร่างสูงกระพริบเปลือกตาถี่ มือหนาขยี้ไล่ความงัวเงียออกจากกาย 

เขารู้สึกหนักบริเวรหน้าอกด้านซ้าย แล้วก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นเจ้าหญิงหงส์ตัวน้อยนอนซบอกของเขาอยู่

ขนตางอนยาวหลับพริ้มเป็นแพ แขนอรชรกอดรอบเอวเขาไว้แนบแน่น ลมหายใจสม่ำเสมอ มุมปากยกยิ้มน่ารัก...

ชายหนุ่มเผลอตัวกอดเจ้าตัวน้อยผู้เป็นยอดดวงใจอย่างเผลอไผล

มือหนาลูบคลำไปทั่วร่างกายของนาง
 

'มันยากที่จะอดใจ'

คงใกล้ถึงฤดูแล้วสินะ...

หมาป่า เป็นอมุนษย์ก็จริงแต่อีดครึ่งนึงของกายก็ยังมีสัญชาตญาญความเป็นหมาอยู่

ดังนั้นเขาจึงติดสัตว์...ทุกเดือน4 และเดือน12 ของปี

จงอินละมือออกจากเนินเนื้อนุ่มที่หน้าอกบาง เขาถอนหายใจอย่างยากลำบาก

'จะรับมือกับความต้องได้อย่างไร?'

เขาไม่อยากเสพกัญชาให้มากเกินไปเพื่อระงับความต้องการ หลังๆมาเขาเสพมันทุกคืนก่อนจะเข้ามานอนกอดคยองซู

เฮ้อ...อยากให้ท่านพ่อไปขอนางเสียจริงๆ แต่เจ้าผู้วิเศษมันคงได้ยกทัพมาฆ่าข้าแน่

'แล้วจะเป็นไรไปเล่าถ้านางตั้งครรภ์'

จงอินคิดพลางยิ้มมุมปาก...อยากจะรู้นักไอ้เซฮุนมันจะทำอะไรได้

ใบหน้าคมก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว กดจูบดูดทำสีแดงอมชมพูสองสามรอย ปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นจากนิทรา..

"ท่านพี่ อื้ออ ซนแต่เช้าเลยหรือไรกัน..."

"แค่จะปลุกเจ้าให้ตื่น...ตื่นเถิดวันนี้พี่จะพาเจ้าไปเที่ยวเล่นที่น้ำตก"

ตากลมโตที่เคยปรือปรอยเบิกออกกว้างเมื่อชายหนุ่มพูดถึงน้ำตก

"จริงนะเพคะ น้องอยากเล่นน้ำตกนัก"

"ปีกกับขาเจ้ายังไม่หายดีน่ะสิจะดีรึจะลงเล่นน้ำน่ะ"

"ยู่วว...ท่านพี่ก็ลงเล่นกับน้องสิ..."

"อ่า...ได้สิ หึหึ"

บ่ายวันนั้นเององค์ชายจงอินแบกองค์หญิงหงส์คนงามเดินไปที่น้ำตกกลางป่า

องค์หญิงคนงามแลดูเพลิดเพลินกับต้นไม้ใบหญ้า ใบหน้าน่ารักยกยิ้มตลอดทาง

ผีเสื้อหลากสีพากันบินเข้ามาใกล้หวังจะยลความงามของคยองซู

แต่ทุกครั้งที่ผีเสื้อบินเข้าใกล้องค์ชายหมาป่าก็หันไปแยกเขี้ยวใส่ทุกครั้ง 

จนเหล่าผีเสื้อตัวน้อยพากันบินหนี คยองซูตีไหล่หนาของชายคนที่แบกตนอยู่ คิ้วบางขมวดเป็นปม พลางบ่นท่านพี่ตัวดีไปตลอดทาง

"ท่านพี่นะท่านพี่ น้องอยากเล่นกับผีเสื้อ หึ! ท่านพี่ไล่พวกเขาไปหมด"

"หื้อ~ องค์หญิงอย่าไปสนพวกแมลงนั่นเลย เรามาเที่ยวกัน ใยเจ้าไม่ใยดีพี่"

"น้องป่าวนะเพคะ อย่างอนไปสิ"

"หอมแก้มพี่สิ ง้อพี่หน่อย..."

ชายหนุ่มหยุดฝีเท้า ทำท่าเอียงแก้มให้องค์หญิงคยองซูได้ทำการง้ออย่างถนัด

องค์หญิงมองชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ก่อนจะกดจมูกหอมแก้มอีกคนแรงๆ

"นี่แหน่ะ >\\\<"

"แบบนี้ค่อยมีแรงหน่อย เอาละ เกาะดีดีนะ"

เพราะอยากกระเซ้าให้องค์หญิงหงส์ตัวน้อยขำเล่นๆ องค์ชายจงอินจึงเริ่มออกวิ่งอย่างรวดเร็ว

"ฮ่าๆๆๆ ท่านพี่ ท่านพี่! น้องกลัวว หยุด! หยุดนะ"

คยองซูยกแขนกอดชายหนุ่มตรงหน้าแน่น 

คยองซูหลับหูหลับตาเสียจนไม่ทราบว่าทั้งคู่ได้มาถึงธารน้ำตกกันเสียแล้ว

"ลืมตาสิชะแม่...สวรรค์บนดิน"

"งามนัก ว้าว..."

เพียงลืมตาคยองซูก็ถึงกับอ้าปากค้าง 

น้ำตกจากภูเขาสูงสลับกันเป็นชั้น ถ้ามองจากมุมนี้น้ำตกจากยอดเขาสูงเทียมฟ้า

ก็เหมือนน้ำจากสวรรค์ ลงมาเป็นแอ่งธรรมชาติเล็กๆมีลักษณะคล้ายถังน้ำขนาดใหญ่

ถัดจากอ่างน้ำนี้อีก2ชั้น เป็นหน้าผาสูงสายธารน้ำตกไหลเป็นม่านน้ำ สวยงามนัก

"พร้อมไหม เล่นน้ำกัน...ยืนพอไหวไหมคยองซู"

"น้องสามารถเดินได้ช้าๆแล้วเพคะ ขอท่านพี่อย่าห่วง"

จงอินยกยิ้มใจดี เขาวางคยองซูลงกับพื้นก่อนจะถอดเสื้อออก เหลือเพียงผ้าเตี่ยวปิดของลับและแก้มก้น

คยองซูเองก็ถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือแค่เสื้อครึ่งตัว และผ้าเตี่ยว

องค์ชายจงอินเผลอไผลมองร่างกายนางผู้ที่เป็นที่รักไม่วางตา

'บ้าเอ้ย อดทน อดทน อดทน'

จงอินได้แต่บอกตัวเองอย่างนั้นเขาพยุงคยองซูลงเล่นน้ำตกใสสะอาด 

หงส์ก็คือหงส์ สวยงามทุกสถานที่ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในน้ำเช่นนี้

คยองซูเกาะไหล่เขาไว้จากด้านหลัง คางน้อยวางบนไหล่ของเขา

"ท่านพี่นี้ตัวอุ่นจัง...อยู่ในน้ำยังอุ่นเลยเพคะ"

นางกอดรอบเอวหนาไว้ใบหน้าน่ารักซบอยู่ที่แผ่นหลังอุ่น

จงอินงุนงงอาการของนางที่เปลี่ยนไป

ปกติแล้วนางแทบจะปัดป้องทุกครั้งที่เขาแตะต้องตัวนาง

"อื้ออ พี่ตัวอุ่นเพราะถ้าวันใดเจ้าหนาวพี่ก็จะกอด"

"10ปีที่ผ่านมาน้องเอาแต่คิดถึงท่านพี่...คิดถึงทุกค่ำเช้า"

เสียงหวานอู้อี้อยู่ข้างหู ชายหนุ่มหันหน้ากลับมามองหน้าหวานในระยะใกล้

ตามองตา หน้าต่างของหัวใจถูกเปิดออก

ริมฝีปากของชายหนุ่มจรดอยู่ที่ริมฝีปากเรียนหนุ่มของคยองซู

"พี่ก็คิดถึงเจ้า...ยอดรักของพี่"

ริมฝีปากของทั้งคู่แนบสนิทกัน เป็นคยองซูเองถอดเสื้อของตนออก

แขนอรชรกอดรอบคอองค์ชายหน้าหล่อไว้ เขย่งเท้าเล็กน้อย และจูบอีกครั้ง

'นางช่างร้อนแรง'

คยองซูเอนตัวลงนอนบนพื้นน้ำด้วยเชื้อชาติหงส์ทำให้นางลอยตัวได้อยู่เหนือผิวน้ำ

จงอินเองก็รู้ความจริงข้อนี้ดี เขาขึ้นทาบทับนางไว้ แม้น้ำหนักตัวเขาจะมีมากจนทำให้องค์หญิงจมลงใต้น้ำเกือบครึ่งกาย

แม้สายัญเคลื่อนตัวลงต่ำจรดพื้น คู่รักสูงศักดิ์ก็ยังคงแบ่งปันรสจูบ แลลมหายใจ โดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าตนได้ลอยไหลลงจากน้ำตกที่เป็นผาสูงเสียงแล้ว....




"ที่นี่ที่ไหนกันหนอท่านพี่ อื้ออ ท่านพี่พอก่อนเพคะ"
หลังจากที่พากันลอยลงมาจากน้ำตกที่เป็นผาสูงแล้ว องค์หญิงหงส์ตัวน้อยในสภาพเกือบเปลือยเปล่า นางเอนหลังลงกับโขดหินถามอย่างตกใจ
องค์ชายหมาป่าทีี่กำลังตกอยู่ในอารมณ์รักตามขึ้นคร่อมนางโดยทันที

"อย่าไม่ได้แล้วชะแม่.."

ใบหน้าหล่อคมเคลื่อนตัวกดลงจูบซอกคอขาว เขาทั้งเม้มทั้งเลียซอกคอของนางดังว่านางเป็นขนมแสนอร่อย มือหนาดึงมืออรชรของคยองซูให้จับหลักฐานกลางหว่างขาที่มันแข็งเสียงจนดุนผ้าเตี่ยวผืนบางให้เด้งตัวขึ้นแทบปิดสิ่งใดไม่ได้คยองซูกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ ยอมรับเลยว่านางเองก็เตลิดเปิดเปิงไปกับเจ้าดุ้นโตนั่นจนคุมสติตัวเองไม่อยู่

มือบางกำมันไว้หลวมๆ มันทั้งร้อน และแข็งแรงเส้นเลือดที่นูนออกมาทำเอานางหวาด
แต่นางก็ใจสู้พอ และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอยากมอบครั้งแรกให้เจ้าชายหมาป่าผู้นี้สักเพียงใด
แต่ด้วยเลือดหงส์อันสูงศักดิ์นางผลักชายหนุ่มตัวโตใหญ่ออก ใบหน้าหวานฉายแววสับสนเสียจนน่าสงสาร

จงอินที่คราแรกรู้สึกหงุดหงิดกับการผลักไสของนาง แต่เพียงเห็นน้ำใสๆคลอเอ่อเขาก็ใจอ่อนยวบ

"พี่ขอโทษที่ทำไม่งามกับชะแม่ พี่รู้ดีว่าพี่เป็นใคร ไม่ใช่ผู้วิเศษเป็นเพียงหมา...หมาที่ริอาจจะลิ้มเนื้อหงส์" ชายหนุ่มตัดพ้อ คยองซูได้แต่ก้มหน้านิ่ง

"นี่ก็ย่ำค่ำ เราคงต้องหาที่พัก พี่ไม่อยากให้...องค์หญิงตากน้ำค้างป่า เดี๋ยวไข้จะกลับ"

สรรพนามที่เปลี่ยนไปททำเอาหัวใจคยองซูกระตุก
จงอินยอมรับว่าเขากำลังไม่มีเหตุผล...แต่มารร้ายในหัวใจบอกว่าหากทำเช่นนี้นางจะต้องยอมเขาแน่
จงอินลุกยืนก่อนจะเดินไปยังหลังน้ำตก ปล่อยให้คยองซูเดินตามไปอย่างช้าๆ
คยองซูรู้สึกผิด...
คยองซูทำให้ท่านพี่โกรธ...
ท่านพี่คงไม่รักคยองแล้วสินะ....
นางคิดภายในใจ ใบหน้าหงอยๆของนางหงส์เป็นที่ยินดีของจงอินไม่น้อย

'เข้าแผนล่ะ คืนนี้นางต้องเสร็จเราแน่'

จงอินกระตุกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในถ้ำหลังม่านน้ำตกใสนั่นเอง

"เราคงต้องนอนกันที่นี่ขอรับองค์หญิง..."

จงอินก่อไฟโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองคยองซู ชายหนุ่มเดินออกจากถ้ำ อย่างเงียบงันทิ้งคยองซูผู้น่าสงสารไว้แต่ผู้เดียว
จงอินจับปลาอย่างใจเย็นเขาอยากให้คยองซูเสียใจ และรู้สึกผิดให้มากกว่านี้
นิสัยคยองซูเป็นเยี่ยงใดจงอินรู้ดี
แว่บนึงของเสี้ยวนาที จงอินกลายร่างเป็นหมาป่า
ปากยาวๆคาบปลาสองสามตัว ก่อนที่จะเหวี่ยงมันขึ้นไปนอนชักดิ้น ตะเกียกตะกายลงน้ำเพื่อหายใจ
แต่อนิจจาปลาโง่เอ้ย เยี่ยงใดเจ้าก็ต้องถูกกินเป็นอาหาร...


'ทำเยี่ยงใดดี ท่านพี่โกรธคยองเสียมากมาย หน้าเขายังมิอยากมอง'

ร่างบางนั่งกอดเข่านิ่ง ปีกทั้งสองห่อหุ้มกอดร่างนางไว้
คยองซูแลดูน่าสงสารนัก เขาจับจ้องจงอินด้วยสายตาเว้าวอนทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งย่างปลา
ร่างเล็กกอดอกบดบังหน้าอกของตนไว้ไม่ให้หน้าเขินอายนัก แต่ทุกครั้งที่คยองซูเข้าใกล้ จงอินก็จะเขยิบหนี
ร่างบางได้แต่นั่งพับเพียบเศร้ามองชายหนุ่มตัวโต แต่ใจน้อยเสียเหลือเกินตามความคิดของนาง

"ปลาน่ะ เสวยได้แล้วองค์หญิง..."

จงอินกล่าวบอกก่อนจะปลีกวิเวกไปอีกด้านของถ้ำ
คยองซูเดินไปหยิบปลา สายตาแป๋วใสมองชายหนุ่มอย่างต้องการความสนใจแต่ก็ได้กลับมาเพียงความนิ่งเฉย
องค์หญิงหงส์นางถือปลาเสียบไม้กลิ่นหอมมานั่งอีกมุมนึงของถ้ำ

'เราควรทำอะไรสักอย่าง'

คยองซูคิดในขณะที่มือบางบรรจงเกาะเนื้อปลากิน...

คิดได้เช่นนั้นแล้วองค์หญิงหงส์คนงามจึงวางปลาลงกับพื้น



.....
....
...

'นางคิดว่านางคงไม่ได้กินปลาย่างนี่อีกในคืนนี้




กรุณาขอเอ็นซีจากการฝากเมล์ หรือทางทวิตเตอร์ JNN_93 นะคะ



รุ่งอรุโณทัย

"ท่านพี่สายแล้ว อ้ะ อื้ออ~ องค์ชายอย่าซนเพคะ"

คยองซูยังไม่ได้นอน จงอินก็เช่นกัน
ราตรีที่ผ่านมานั้นทั้งคู่ผ่านบทรักกันไป7รอบ
และในเพลานี้จงอินเอาแต่ดูดยอดถันสวยสีชมพูเหมือนเด็กโข่งไม่มีผิด
สิ่งเดียวที่คยองซูทำได้ก็แค่ห้ามไม่ให้เขาทำอะไรไปมากกว่านี้

"จ๊วบ อื้ออ หวานนเสียเหลือเกิน"

คยองซูนอนตะแคงให้ชายหนุ่มได้ทำตามใจ ขาข้างนึงยกชันไว้... 'นางหุบขาไม่ได้'

"ท่านพี่น้องขอนอน นะเพคะ อื้ออ ท่านพี่อย่า..."

"ป่าวพี่เพียงขอดูแลเจ้า เจ็บมากรึป่าวพี่ขอโทษ"
จงอินส่งปลายนิ้วไปลูบไล้ช่องทางที่บวมเบ่ง เขารู้ว่าเขาทำเกินไปเสียหน่อย

'แต่มันคือความอัดอั้นที่เขาเก็บมาถึง10ปี'

คยองซูอมยิ้มน่ารักส่ายหัวเป็นเชิงว่านางไหว ก่อนจะหลับเข้าสู่นิทราอย่างรวดเร็ว





-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------



Next to part 6



Talk:เอ็นซีแต่งยากจังฮื่อ T^T ปรึกษาหลายคนมากเลยค่ะ ฟิคก็มาช้า เราแก้หลายรอบมากแบบเราทำไม่ได้ กลัวคนอ่านดุ
พระเอกเราบอกแล้วไม่ใช่คนดี นางเอกเองก็ด้วย
ตอนนี้ไคโด้ล้วนๆ เราจะสดใสแฮปปี้กันไปก่อน อิอิอิอิ หึหึหึ

ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ
นี่คือสุดฝีมือเลยตอนนี้
#หงส์ขาว แท็กโซเดมาคอมกันในทวิตเตอร์นะ